Μια διαδήλωση υπέρ των θαλάμων αερίων στο Ισραήλ θα ήταν ένα πολύ περίεργο θέαμα. Το ίδιο περίεργο θα ήταν μια ομιλία υπέρ της ανεξέλεγκτης χρήσης ναρκωτικών σε γονείς που έχουν χάσει τα παιδιά τους από υπερβολική δόση. Θα ήταν τόσο περίεργο όσο το να εκθειάσεις την αντοχή του σχοινιού στην κηδεία ενός κρεμασμένου ή όσο μια διαδήλωση υπέρ της εισβολής και κατοχής μιας χώρας που θα γινόταν στην Κύπρο.
Δεν ξέρω αν όλα τα υπόλοιπα έχουν συμβεί, αλλά διαδήλωση υπέρ εισβολής και κατοχής στην Κύπρο έγινε. Μερικές εκατοντάδες διαδήλωσαν υπέρ της ρωσικής εισβολής και κατοχής στην Ουκρανία και ειλικρινά λίγα πράγματα μου έχουν φανεί πιο περίεργα και αταίριαστα από αυτό. Μπορεί να φταίει ότι δεν ξέρω σχεδόν τίποτα για την καθημερινότητα στην Κύπρο αλλά το ότι εκεί έγινε μια, έστω και μικρή, τέτοιου είδους συγκέντρωση με κάνει να νιώθω σαν αυτό το gif με τον απορημένο Ομπάμα.
Όταν πόσταρα σχετικά, κάποιοι συμπολίτες έσπευσαν να με ενημερώσουν ότι οι διαδηλωτές ήταν κυρίως Ρώσοι, μιας και οι Ρώσοι μόνιμοι κάτοικοι του νησιού είναι πολλοί. Αμέσως γκούγκλαρα «διαδήλωση υπέρ Ρωσίας» και «pro-russia demonstration» και μετά «pro-russian rally» και συνέχισα, με όσους τρόπους μπορούσα να φανταστώ την αναζήτηση για διαδηλώσεις υπέρ της εισβολής στην Ουκρανία. Εκτός από την Κύπρο, βρήκα ότι τέτοιες διαδηλώσεις έγιναν στη Ρωσία, το Ισραήλ, τη Συρία, την Αυστραλία και τη Σερβία. Δηλαδή, καμία σε άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής της Ένωσης αλλά και στο Λονδίνο στο οποίο επίσης ζουν πολλοί Ρώσοι. Και είναι λογικό. Το κλίμα στην (αμυνόμενη στη ρωσική επίθεση) Ευρώπη είναι τέτοιο που όσο να 'ναι δυσκολεύει τη διοργάνωση τέτοιων εκδηλώσεων.
Οπότε η ερώτηση είναι: γιατί το κλίμα δεν είναι αντίστοιχο στην Κύπρο η οποία όχι μόνο είναι πια μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά, επιπροσθέτως, είναι και θύμα μιας αντίστοιχης εισβολής; Πώς είναι δυνατόν θύματα βιασμού να μη σοκάρονται από μια διαδήλωση υπέρ ενός βιαστή;
Στην πραγματικότητα θα περίμενε κανείς η υποστήριξη σε οποιοδήποτε εισβολέα να είναι μεγάλο ταμπού για το νησί, αλλά αντιθέτως το ζήτημα φαίνεται να αντιμετωπίζεται με ακατανόητη ανοχή. Λες και η εισβολή και η κατοχή δεν αντιμετωπίζονται ως τόσο φοβερές τραγωδίες.
Αφού θυμίσω ότι δεν κρίνω αλλά απλώς περιγράφω, να επαναλάβω πως έχω μαύρα μεσάνυχτα για την κυπριακή κοινωνία οπότε δυσκολεύομαι να εξηγήσω αυτή την ανοχή, όχι μόνο στη ρωσική εισβολή αλλά στο ίδιο το κόσνεπτ της εισβολής και κατοχής. Δυσκολεύομαι να καταλάβω πώς, από όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η μόνη στην οποία γίνονται τέτοιες διαδηλώσεις είναι η μοναδική που έχει υποφέρει (και υποθέτω υποφέρει ακόμα) από ακριβώς αυτό που κάνει η Ρωσία στην Ουκρανία. Οπότε δεν μπαίνω στον κόπο να το ερμηνεύσω, αλλά περιορίζομαι απλώς να...
το παρατηρήσω ως ένα από τα πιο παράξενα πράγματα του πολέμου της Ρωσίας εναντίον της Δύσης. Και μπράβο μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου