Γιατί να τα κρατάνε; Γιατί να μην τα βγάλουν από μέσα τους; Ετσι δεν κάνουν ακόμη και στα καλύτερα σπίτια;
Στις συνάξεις βρίσκουν ηφαιστειακή διέξοδο οι καπακωμένες έριδες. Ετσι και στα κομματικά συνέδρια. Οι καβγάδες λειτουργούν καμιά φορά λυτρωτικά. Εκτονώνουν την αρνητική ενέργεια και, τελικά, επουλώνουν τους συντροφικούς δεσμούς.
Το επεισοδιακό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να είχε τέτοια ιαματικά αποτελέσματα. Θα μπορούσε, αν είχε γίνει στην αρχή του πολιτικού κύκλου – λίγο μετά τις αλλεπάλληλες ήττες του κόμματος. Εκεί θα είχε συντελεστεί ο πικρός απολογισμός των ματαιώσεων του 2015-2019. Θα είχαν λυθεί οι τραυματικές εκκρεμότητες της καταστατικής φυσιογνωμίας. Και θα απέμενε μέχρι τις εκλογές χρόνος για ένα ακόμη συνέδριο, αν όχι με προγραμματική στόχευση, τουλάχιστον με συσπειρωτικό χαρακτήρα.
Τώρα, ένα χρόνο πριν από τις εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ, που είχε να κάνει συνέδριο έξι χρόνια, έπρεπε να τα κάνει όλα μαζί: και αυτοκριτική· και νέο καταστατικό· και προεκλογικό μάρκετινγκ· και ομαδική ψυχανάλυση.
Η εσωκομματική μειοψηφία δεν είχε κρυφτεί. Είχε προειδοποιήσει ότι το κόμμα θα εμφανιζόταν διχασμένο πολύ κοντά στην εκλογική αναμέτρηση.
Η αρχηγική πλειοψηφία ένιωσε ότι ήταν πολύ ισχυρή για να ενδώσει στις ενστάσεις εκείνων των στελεχών που έχουν ρόλο μόνο σε ένα κόμμα κλειστό και παρθένο.
Το πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ, όμως, δεν ήταν τόσο η εικόνα του διχασμού. Ηταν μάλλον ότι το αντικείμενο του διχασμού δεν αφορούσε κανέναν έξω από την αρένα του «Τάε-κβον-ντο». Στην, υποτίθεται, «ανοιχτή» διαδικασία ανάδειξης της κομματικής ηγεσίας, δικαίωμα ψήφου έχουν μόνο τα μέλη που ήδη έχουν εγγραφεί από 21ης Μαρτίου. Και πρόκειται για μια διαδικασία αφηρωισμού του μοναδικού υποψηφίου – όχι για γνήσιο εκλογικό ανταγωνισμό. Το μόνο διακύβευμα είναι ποιοι θα εκλεγούν στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. Συγκινείται κανείς;
Νοιάζεται κανείς αν ο Τσακαλώτος θα εκλεγεί σε υψηλότερη θέση από τη Γεροβασίλη ή αν ο Σκουρλέτης θα μπορεί να έχει στο κόμμα ισότιμο λόγο με τον Τζανακόπουλο;
Νοιάζεται κανείς για μια κάλπη πανηγυρικής επανεκλογής τού από δεκαπενταετίας προέδρου;
Ο συνεδριακός αναβρασμός στον ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν εξαντλήθηκε σε αυτή τη φαντασμαγορική ομφαλοσκόπηση. Σχεδόν, διότι επί δύο και πλέον ημέρες ο υπομονετικός παρατηρητής είχε τη σπάνια ευκαιρία να γνωρίσει, εκτός από τις ήδη γνωστές συνιστώσες της κορυφής, και τις μεσαίες ενσαρκώσεις του κόμματος. Είχε την ευκαιρία να ακούσει τις φωνές ανώνυμων συνέδρων στο βήμα, αλλά και τον αντίλαλό τους στην πλατεία.
Η σκηνική αποκάλυψη ενός κομματικού σώματος αθέατου από το 2016 θα μπορούσε να συνοψιστεί σε τρεις πράξεις:
Η πλειοψηφία σαμποτάρει.
Η μειοψηφία αποχωρεί.
Η αρένα σηκώνεται στο πόδι για να χειροκροτήσει τον πολακισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου