ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Η πολιτισμική αξία του αμνοεριφίου

Toυ ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Το «αµνοερίφιο» ανήκει στην πανίδα της χώρας. Είδος του ζωικού βασιλείου το οποίο κάνει την εμφάνισή του κατά τη διάρκεια των εορτών του Πάσχα και κατόπιν εξαφανίζεται. Ζει σε κοπάδια και είναι χορτοφάγο. Παρασκευάζεται είτε στη σούβλα είτε στον φούρνο. 

Η σούβλα αποτελεί προσφιλές θέμα συζητήσεων του απανταχού ελληνισμού, έως το μεσημέρι της Κυριακής του Πάσχα. Μετά το μεσημέρι, μασουλώντας το κατακρεουργημένο αμνοερίφιο, σχολιάζουν τις ικανότητες του χειριστή της σούβλας. 

Ο διάλογος για το αμνοερίφιο και τη σούβλα του ξυπνάει αναμνήσεις από το παρελθόν και σβήνει απαλά ακόμη κι όταν δεν έχουν εξαντληθεί τα επιχειρήματα εξαιτίας ενός φαινομένου που καλείται εις την απλοελληνική «χλάπα».  

Η βρώση και η πέψη του αμνοεριφίου είναι εθιμική υποχρέωση του ελληνισμού. Προκειμένου δε να την υπηρετήσουν οι συμπατριώτες μας συνωστίζονται στους αυτοκινητοδρόμους, στα λιμάνια και τα αεροδρόμια. Είναι τέτοια η αγάπη τους για το αμνοερίφιο, που αδιαφορούν για την ταλαιπωρία και τη δοκιμασία του νευρικού τους συστήματος, τα ενδοοικογενειακά δράματα και τις τιμές της χοληστερόλης. Είναι μια παρόρμηση του συλλογικού μας ασυνείδητου, εξίσου ισχυρή με την παραγωγή θορύβου όλων των ειδών και την εξαλλοσύνη του πραγματικού πιστού μόλις ακουστεί το «Χριστός Ανέστη».

Προσπάθησα να βρω στις γλώσσες που γνωρίζω την αντιστοιχία της λέξης «αμνοερίφιο». Οι άλλοι λαοί έχουν βρει τρόπο για να εκφράσουν τον «αμνό» ή το «ερίφιο», όμως δεν έχουν καταφέρει ακόμη να περιγράψουν το «αμνοερίφιο». Δεν είναι μόνον η φτώχεια των δικών τους γλωσσών απέναντι στη δική μας. Είναι και ο πλούτος της ελληνικής γης, δείκτης της οικονομίας μας. Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας άκουσα πολλούς οικονομικούς αναλυτές, οι οποίοι εκτιμούσαν την οροφή της τιμής. Προέτρεπαν αυτοσυγκράτηση, πρότειναν έρευνες αγοράς στους καταναλωτές και προσπαθούσαν να μην πανικοβάλλουν τον πληθυσμό για το πολεμικό κλίμα που κινδύνευε να σκιάσει το εορταστικό κλίμα των ημερών.

Το αμνοερίφιο είναι το αντίστοιχο του βαρελιού του brent για την εθνική μας οικονομία. Και, όπως λένε οι οικονομολόγοι, η «οικονομία είναι ψυχολογία». Το αμνοερίφιο ανεβάζει την ψυχολογία μας. Και μόνον η σκέψη ότι κανείς άλλος λαός στη γη δεν μπορεί να απολαύσει μερικά κιλά αμνοεριφίου, πλούσια σε λίπος και πρωτεΐνες, τονώνει το ηθικό και σε κάνει να ξεχνάς για λίγες έστω μέρες τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού και τις τιμές των καυσίμων. Γι’ αυτό θα πρέπει...

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Οχι σε όλα

 

Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ

Υπάρχει ένα είδος που ευδοκιμεί στη δημόσια σφαίρα. Οι «όχι σε όλα». Αυτοί που έχουν ως θέση την αντίθεση, διάθεση μόνιμο θυμό και στόχο πάντα την καταγγελία.  

Είναι οι άνθρωποι που ξιφουλκούσαν κατά του υποχρεωτικού εμβολιασμού, χαρακτηρίζοντάς – κατά την προσφιλή τους συνήθεια – φασίστες αυτούς που τον επιβάλλουν, αλλά ταυτόχρονα ωρύονται κάθε φορά που τα κρούσματα ανεβαίνουν, ως συνέπεια της χαλάρωσης των μέτρων.

Θέλουν την επιστροφή των ανεμβολίαστων υγειονομικών στα νοσοκομεία, αντιτίθενται στα «εξοντωτικά πρόστιμα» σε καταστήματα και νυχτερινά κέντρα αφού «κάπως πρέπει κι αυτοί να δουλέψουν», διαφωνούν με τους αυστηρούς περιορισμούς, αλλά κάθε φορά που η Πολιτεία ανακοινώνει άρση κάποιων μέτρων είναι οι πρώτοι που θα βγουν με στατιστικούς πίνακες σε screenshot για να βροντοφωνάξουν «κοίτα τι πήγαν και έκαναν με 50 θανάτους την ημέρα».

Είναι εκείνοι οι πελάτες των εστιατορίων που γίνονται έξαλλοι κάθε φορά που τους ζητούν πιστοποιητικό εμβολιασμού, αλλά την ημέρα που ανακοινώθηκε ότι το μέτρο καταργείται από την 1η Μαΐου απεφάνθησαν πως «είναι ένα σχέδιο για να κολλήσουμε όλοι». 

Ενοχλούνται με τη χρήση μάσκας παντού, αλλά όταν αποφασίστηκε η κατάργησή της από την 1η Ιουνίου το θεώρησαν «ανεύθυνη πολιτική με τόσους διασωληνωμενους στα νοσοκομεία».

Θέλουν τουριστική περίοδο χωρίς αυστηρά μέτρα «για να δουλέψει ο τουρισμός που είναι η ατμομηχανή της οικονομίας και ματώνει» και τον Σεπτέμβριο που ανεβαίνουν τα κρούσματα, ωρύονται πως «ήταν δώρο στους παράγοντες του τουρισμού για να οικονομήσουν σε βάρος της δημόσιας υγείας».

Είναι αυτοί που χαρακτήριζαν εξοντωτικό το πρόστιμο των 100 ευρώ στους ανεμβολίαστους άνω των 60, αλλά τώρα χαρακτήρισαν κοροϊδία την κατάργησή του, αφού «ο κορωνοϊός είναι εδώ με τετραψήφιο αριθμό κρουσμάτων κάθε μέρα».  

Μια ανέξοδη και ξεκούραστη στάση, μια μόνιμη καταγγελία, ένας εμμονικά κόντρα ρόλος ανεξαρτήτως περιεχομένου.

Επιχειρηματολογία κενή λογικής, λόγος μόνιμα σε σχήμα οξύμωρο και προπαντός μπόλικη συνωμοσιολογία. Κάθε απόφαση πάντα κρύβει κάτι άλλο, που μόνο οι ίδιοι καταφέρνουν να αντιληφθούν και να ξεσκεπάσουν την κοροϊδία.

Στον κόσμο τους ως πολιτική δεν νοείται η θέση, παρά μόνο η αντίθεση.  

Μια καφενόβια λογική, χωρίς πραγματικό κόστος, καθώς κάθε στιγμή μπορούν να υποστηρίξουν κάτι και ταυτόχρονα το αντίθετό του.  

Αλλωστε...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: «Δημοσιογραφία της κότας»

 

Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ

Υπάρχει ένα είδος δημοσιογραφίας που ανθεί στην Ελλάδα και ασκείται με ιδιαίτερη επιμέλεια από ορισμένους. Πρόκειται για τη «δημοσιογραφία της κότας», και δη της λειράτης κότας, καθότι ασκείται κυρίως από άρρενες «δημοσιογράφους».  

Οι ασκούντες αυτό το είδος τι κάνουν; 

Πρώτα χώνουν βαθιά το κεφάλι μέσα σε έναν βορβορώδη υπόνομο για να «εμπνευστούν».  

Επειτα, αφού κάνουν απανωτές γαργάρες, εκτοξεύουν το δυσώδες περιεχόμενο κατά όποιου στοχοποιούν, κατ' εντολήν πάντα του αφεντικού τους.

 Το μόνο που αποφεύγουν είναι να ονοματίσουν τον στόχο. Τον περιγράφουν, αναφέρονται στα γραπτά του, τον «φωτογραφίζουν», αλλά δεν τον κατονομάζουν. Σκοπίμως. Διότι όταν έρχεται η στιγμή να υπερασπιστούν το «έργο» που «φιλοτέχνησαν» με τόση συνέπεια και «επαγγελματισμό», αυτό τους βοηθάει να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους. Πίσω από τον φερετζέ τού «πιστέψτε με, έχω παρεξηγηθεί». Να δηλώνουν γονατιστοί, υποκριτικά, και σχεδόν με δάκρυα στα μάτια ότι δεν εννοούσαν αυτό που είναι πασιφανές - εν προκειμένω ότι οι βρωμιές και οι λάσπες που εκτόξευσαν είχαν συγκεκριμένο στόχο με όνομα και επίθετο.

Με ψελλίσματα του είδους «δεν είναι αυτό που νομίζετε ότι είναι», με πολλά «ναι μεν, αλλά», με ασάφειες, εμφανίζονται ως κήνσορες και τιμητές, προσπαθώντας να αποφύγουν τη δίκαιη τιμωρία του εγκλήματος που επιχείρησαν - μιας καθαρής δολοφονίας χαρακτήρα, με όπλα αδιανόητες ψευτιές, βρωμερές συκοφαντίες και απίστευτες αθλιότητες.

Στις τέσσερις δεκαετίες και πλέον που διακονώ τη δημοσιογραφία έχω υποστεί διάφορες επιθέσεις από ορισμένους «επαγγελματίες» της «δημοσιογραφίας της κότας». Τους καταλάβαινα, μια δουλειά έκαναν κι αυτοί, για το μεροκάματο. 

Προ διετίας περίπου, όμως, έγινα αποδέκτης ενός κειμένου στην «Αυγή», υπό τον τίτλο «Ο κύριος Γάμα», το οποίο ξεπερνούσε κάθε όριο. Το υπέγραφε ο γνωστός Καρτερός, ο στενός συνεργάτης και μυστικοσύμβουλος του «Λεγάμενου», εξειδικευμένος στο πώς να εξοντώνει πολιτικά, κοινωνικά, επαγγελματικά όσους ασκούν κριτική ή ενοχλούν το αφεντικό του.  

Εξαναγκάστηκα να ασκήσω αγωγή στη Δικαιοσύνη. Η αγωγή συζητήθηκε, ο Καρτερός εμφανίστηκε στο δικαστήριο ως χαμηλοβλεπούσα οσία παρθένα ολόκληρος άντρας, κλάφτηκε στους δικαστές σαν τη γειτόνισσα που έριξε βρωμόνερα στην αυλή της διπλανής αλλά… δεν ήταν αυτή, δήλωσε ότι δεν εννοούσε εμένα (!!!) στο υβριστικότατο κείμενο και προ ημερών εκδόθηκε η απόφαση. Απορριπτική. Διότι το Πρωτοδικείο έκρινε ότι «δεν προκύπτει με βεβαιότητα, ακρίβεια και πέραν αμφιβολίας και ενδοιασμού η ταυτότητα του προσώπου στο οποίο αναφέρεται, δεδομένου ότι δεν έγινε καμία συγκεκριμένη αναφορά» στο όνομά μου!!!

Σύμφωνα με την ίδια απόφαση (πρόεδρος Ελευθερία Αθανασίου, εισηγήτρια Μαρία Κλειδαρά), «η αναφορά του γράμματος "γάμα" και η επαγγελματική ιδιότητα του δημοσιογράφου δεν κρίνονται επαρκή στοιχεία προκειμένου να τον φωτογραφίσουν», καθώς ο Γ. Παπαχρήστος «δεν είναι ο μοναδικός δημοσιογράφος στη χώρα το κύριο όνομα του οποίου ξεκινάει από το συγκεκριμένο γράμμα»!!! Θρίαμβος της «δημοσιογραφίας της κότας» και με τη βούλα του δικαστηρίου. Τελεια. 

Ενθαρρυμένος ο Καρτερός από το γεγονός, Μεγάλο Σάββατο (Μεγάλο Σάββατο!!!), μου εξαπέλυσε μία ακόμη βιτριολική επίθεση, με αφορμή την «επιτυχή» έκβαση της εις βάρος μου επιχείρησης εξόντωσης χαρακτήρα. Αυτή τη φορά ονομαστικά. Μετά φωτογραφίας. 

Και δεν κατάλαβε ο φουκαράς ότι...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΝουΔοΛΑΘΡΟΜΑΧΜΟΥΤΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Γαλαζαίικη λαθρομαχμουτολαγνεία και ταχύρυθμα μαθήματα δημοσιογραφίας

 

Επικοινωνία δεν είναι μόνο όσα λέμε, γράφουμε και μεταδίδουμε, αλλά και όσα…παραλείπουμε

    Από τον Παναγιώτη Λιάκο

Ο Νότης Μηταράκης είναι υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου. 

Ο Δημήτρης Οικονόμου είναι δημοσιογράφος. 

Κάποιος αδαής περί τα πολιτικά τηλεθεατής, αν παρακολουθούσε τη συνέντευξη που παραχώρησε (την Τετάρτη 27 Απριλίου) ο μεν στον δε, ίσως να σχημάτιζε την εντύπωση ότι συζητούσαν δύο υπουργοί μεταξύ τους.

Ας εξετάσουμε τμήμα του διαλόγου Οικονόμου – Μηταράκη:

Μηταράκης: Οι ροές (σ.σ.: οι μεταναστευτικές) πέρυσι ήταν μειωμένες κατά 99% σε σχέση με το 2015, κατά 90% σε σχέση με το 2019.

Οικονόμου: Μπορείτε να μας το πείτε σε νούμερα αυτό, κύριε υπουργέ;

Μηταράκης: Βεβαίως. Από 42.000 άτομα που είχαμε στα νησιά του Αιγαίου τώρα έχουμε 1.400.

Οικονόμου: Συνολικά 1.400 άτομα, πρόσφυγες, έχουμε στα νησιά;

Μηταράκης: Συνολικά. Από 92.000 που είχαμε σε 121 δομές σε όλη τη χώρα αυτή τη στιγμή έχουμε 28.000 σε 34 δομές. Εχουμε κλείσει δεκάδες δομές σε όλη τη χώρα.

Οικονόμου: 28.000 μετανάστες λοιπόν αυτή την ώρα, πρόσφυγες, σε όλη την Ελλάδα σε όλες τις δομές.

Μηταράκης: Σύνολο. Σε 34 δομές, σύνολο. Από 121 δομές που υπήρχανε προ διετίας τριετίας σε όλη τη χώρα.

Οικονόμου: Ροές έχουμε αυτή την ώρα;

Μηταράκης: Από 72.000 το 2019, στις 15.000 το 2020, στις 8.500 το 2021, περίπου 2.000 το 2022.

Οικονόμου: Αρα πάμε εξαιρετικά καλά σε αυτή τη φάση. Βεβαίως, δεν εφησυχάζετε (sic), φανταζόμαστε, διότι ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται…

Τι λησμόνησε να ερωτήσει ο κ. Οικονόμου; 

 Αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα.  

Ενα από τα πολλά είναι: «Και εκείνοι οι πρόσφυγες, μετανάστες, έποικοι ή οποιοιδήποτε άλλοι “φιλοξενούνταν” στις δομές, όταν αυτές έκλεισαν, πού πήγαν; Στα κέντρα των πόλεων ή στις χώρες τους;»

Επίσης ενδιαφέρουσα ερώτηση θα ήταν πόσοι τέθηκαν σε καθεστώς προστασίας ως πρόσφυγες και σε πόσους απορρίφθηκε το αίτημα. 

Καλό θα ήταν να ερωτηθεί αν οι παραβατικοί πρόσφυγες, μετανάστες, έποικοι ή οποιοιδήποτε άλλοι που έχουν καταδίκες απελαύνονται ή παραμένουν στην Ελλάδα για να συνεχίσουν το «έργο» τους.  

Και μία τελευταία ερώτηση, δώρο από το «κατάστημα»: 

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Η Αριστερά θα πει τα πάντα για να σταματήσει μία επένδυση

 

Γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής

Ότι η Αριστερά είναι εναντίον των επενδύσεων το ξέρουμε όλοι. Εδώ και αρκετά χρόνια έχει αποδείξει ότι δεν τις θέλει και προσπαθεί να τις εμποδίσει, δεν χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω για αυτό. Το ενδιαφέρον είναι το πόσο γραφική μπορεί να γίνει προκειμένου να σταματήσει μία επένδυση. Δεν την απασχολεί πόσο αβάσιμα ή ακόμα και γελοία θα ακουστούν αυτά που θα πει ούτε την ενδιαφέρει πόσο θα εκτεθεί η ίδια. Την ενδιαφέρει μονάχα να σταθεί εμπόδιο και αυτό μπορεί να έχει κωμικά αποτελέσματα...

Για παράδειγμα, όταν επρόκειτο να μπουν μπουλντόζες στο πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού ώστε να αξιοποιηθούν επιτέλους με κάποιο τρόπο οι χώροι του, η Αριστερά διαμαρτυρόταν, γιατί τρία αεροπλάνα Boeing που ήταν εκεί παρατημένα ήταν, λέει, μνημεία του ελληνικού πολιτισμού! 

Επίσης, κάθε φορά που γίνεται κάπου στην ύπαιθρο μία βιομηχανική παρέμβαση, είναι πάντα εκεί για να αντιδράσει, προσποιούμενη ότι είναι περιβαλλοντικά ευαίσθητη. Υπερβολικά ευαίσθητη, θα λέγαμε... Στην ορεινή Γκιώνα ας πούμε ο Αλέξης Τσίπρας, πριν γίνει πρωθυπουργός, πολεμούσε την εξόρυξη βωξίτη ρωτώντας στη Βουλή (25/2/2010) τι θα απογίνουν οι κατσίκες του βουνού!

Ωστόσο, παρότι η Αριστερά θέλει να μας πείσει ότι ενδιαφέρεται για το περιβάλλον, ούτε με τις «πράσινες» επενδύσεις τα πηγαίνει καλά. Δείτε λ.χ. τις αντιδράσεις της για τα αιολικά πάρκα: Άλλοτε λέει ότι επηρεάζουν τα λουλούδια και τις πεταλούδες (αλήθεια το έχει πει αυτό!) και άλλοτε τους αρχαιολογικούς χώρους, όπως π.χ. στην περίπτωση της εγκατάστασης ανεμογεννητριών στην ακατοίκητη βραχονησίδα Άγιος Γεώργιος, η οποία «βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από τον αρχαιολογικό χώρο του Σουνίου» (Βουλή, 27/5/2015). Εν τω μεταξύ, με τον όρο «κοντινή απόσταση» οι βουλευτές της Αριστεράς εννοούσαν 12 ολόκληρα ναυτικά μίλια!

Τα ίδια και σε άλλα άγονα νησιά, όπως στη Γυάρο ή τη Μακρόνησο, όπου υποτίθεται ότι οι ανεμογεννήτριες απειλούσαν τον ιστορικό τους χαρακτήρα ως τόποι εξορίας.  

Υπάρχουν κι άλλα πολλά τέτοια παραδείγματα και το μοτίβο της Αριστεράς εναντίον των επενδυτικών παρεμβάσεων φαίνεται να είναι πάντα το ίδιο: Μην αλλάζετε τίποτα, αφήστε τα όλα όπως είναι, κτίρια, αεροπλάνα, κάμπους, βουνά και βράχους... Όλα πολύτιμα και ιερά, όλα μνημεία και παρθένα φύση... Μην αγγίζετε τίποτα!

Τώρα όμως που η κυβέρνηση θέλει να αξιοποιήσει τα πρώην βασιλικά κτήματα στο Τατόι, η Αριστερά έπαθε μία μικρή παράκρουση.  

Σου λέει, τι να πω τώρα; Μην αγγίζετε το Τατόι γιατί εκεί είναι τα ιερά χώματα που πάτησε ο βασιλιάς μας; 

Οπότε το πήγε ανάποδα... Η σχετική ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, ξεκινάει ως εξής: «Να καταλάβει ο κ. Μητσοτάκης ότι δεν είναι αυλάρχης των Γλύξμπουργκ...»! Με την εκμετάλλευση των κτημάτων, δηλαδή, η κυβέρνηση υποτίθεται ότι εξυπηρετεί τον τέως βασιλιά. Έτσι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ!  

Θυμάστε την ορεινή Γκιώνα; 

Είναι σαν να λέμε ότι με την εξόρυξη στο βουνό, η κυβέρνηση εξυπηρετεί τις κατσίκες!

Συμπερασματικά, όπως καταλαβαίνετε, η Αριστερά είναι ικανή...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΒΛΑΧΟΔΗΜΑΡΧΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Βασιλικό λούστρο, μπίχλα Μπακογιάννη

 Πώς μετατρέπεται η σημαντικότερη πόλη της Ευρώπης σε χωματερή; Ψηφίζοντας γόνους, επιγόνους και απογόνους

    Από τον Παναγιώτη Λιάκο

Tο Τατόι βρίσκεται στα όρια του Δήμου Αθηναίων;  

Τα ανάκτορα είναι δημοτική περιουσία;  

Μήπως η βασιλική οικογένεια υπέβαλε αίτημα να διοριστούν μέλη της ως δημοτικοί υπάλληλοι;  

Η απάντηση σε όλα είναι αρνητική. 

Τότε, γιατί μετά τη συνάντηση πρίγκιπα Καρόλου και Μητσοτάκη ξεμύτισε ο Κώστας Μπακογιάννης και έγραφε ημίγλυκες, ολίγον τι αηδείς σάλτσες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;  

Τι έγραφε; 

Ιδού: «Για πολλά χρόνια, η Αθήνα υπήρξε παραγωγός και καταναλωτής κρίσεων, αποκαρδιώνοντας επισκέπτες και αποθαρρύνοντας επενδύτες. Αυτά στο παρελθόν. Γιατί, πλέον, η Αθήνα δεν υποδέχεται απλώς το μέλλον, αλλά το δημιουργεί, αναλαμβάνοντας και διεθνείς πρωτοβουλίες. Είμαστε περήφανοι που πέρσι ήμασταν η πρώτη πόλη στον κόσμο που υπέγραψε την Terra Carta, το κείμενο αρχών του Sustainable Markets Initiative του πρίγκιπα Καρόλου της Ουαλίας, που θέτει το ζήτημα της αναγνώρισης των θεμελιωδών δικαιωμάτων της φύσης».

Κάποιος, διαβάζοντας τα παραπάνω, θα νόμισε (αν ήταν αδαής) ότι η Αθήνα «υπήρξε παραγωγός και καταναλωτής κρίσεων», αλλά τώρα έστρωσε κι έγινε Κοπεγχάγη λόγω Μπακογιάννη. 

Η αλήθεια είναι ότι μέγα τμήμα των Αθηνών, επί Καμίνη, ήταν μια όζουσα, ρυπαρή φαβέλα, ένας αποκρουστικός τσαντιρομαχαλάς, και επί Μπακογιάννη παραμένει εξίσου χάλια, αν όχι χειρότερη!  

Αν δεν πιστεύετε όσα γράφει το άρθρο, πιστέψτε τα μάτια σας και την όσφρησή σας. 

Κατεβείτε στο κέντρο για να σας σπάσουν τα ρουθούνια η κατουρλίλα, η οσμή από πατημένα κόπρανα, η θέα παιδιών που τα εκμεταλλεύονται ενήλικες (από… ευπαθείς ομάδες) και τα βάζουν να κάνουν μακροβούτια σε κάδους σκουπιδιών, ψάχνοντας για αξιοποιήσιμα αντικείμενα, και έπειτα αφήνουν το σκουπιδομάνι στα πεζοδρόμια.

Υπάρχει πληθώρα φωτογραφικού και οπτικοακουστικού υλικού από κάθε γωνιά της πρωτεύουσας που μπορείτε να φανταστείτε και δείχνει ότι...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Αυτή είναι η πραγματική δουλειά ενός πολιτικού (Οι πολιτικοί, οι δημόσιες σχέσεις και η ωριμότητα του εκλογικού σώματος)

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

 Toυ ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ

Πολύ συχνά λέμε άχρηστο έναν υπουργό που δεν λύνει προβλήματα που έχουν σχέση με το υπουργείο του. 

Λέμε, ας πούμε, αποτυχημένο έναν υπουργό Μεταφορών επί της υπουργίας του οποίου τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς είναι κυρίως Μέσα Μαζικής Ταλαιπωρίας. 

Ή λέμε, παραδείγματος χάριν, ανίκανο έναν υπουργό Προστασίας του Πολίτη που αφήνει τον πολίτη απροστάτευτο και αρνείται να επιβάλει τον νόμο. 

Ή μπορεί να πούμε, υποθετικά μιλώντας πάντα, πως ένας υπουργός Περιβάλλοντος που χαρίζει διαρκώς αναβολές κατεδάφισης σε καταδικασμένους καταπατητές δεν κάνει καθόλου καλά τη δουλειά του. 

Όμως αυτές οι απαξιωτικές κρίσεις είναι μάλλον λανθασμένες και οφείλονται στη δική μας αδυναμία να κατανοήσουμε ποια στην πραγματικότητα είναι η δουλειά των υπουργών και των πολιτικών γενικότερα.

Η γενική πεποίθηση είναι πως δουλειά ενός πρωθυπουργού είναι να κυβερνά τη χώρα, να δίνει κατευθύνσεις για τη βελτίωση των τομέων οι οποίοι είναι της κυβερνητικής αρμοδιότητας και να ελέγχει τα αποτελέσματα των υπουργών του.  

Επίσης νομίζουμε ότι η δουλειά των υπουργών είναι να βελτιώνουν τις υπηρεσίες των υπουργείων τους και να τα κάνουν όσο πιο αποτελεσματικά γίνεται. 

Για τους βουλευτές η κοινή πεποίθηση είναι ότι η δουλειά τους είναι να ελέγχουν την κυβέρνηση, να εκθέτουν προβλήματα των περιφερειών τους και να ψηφίζουν ή να καταψηφίζουν νόμους.  

Όμως η κοινή πεποίθηση είναι λάθος.

Στην πραγματικότητα η δουλειά όλων των παραπάνω είναι άλλη: η δουλειά και του πρωθυπουργού και των υπουργών και των βουλευτών και όλων γενικώς των πολιτικών είναι να εκλέγονται. Είτε ξανά, είτε για πρώτη φορά. 

Ένας πολιτικός δεν κρίνεται επιτυχημένος χάρη στη λίστα των επιτευγμάτων του σε ένα υπουργείο ή χάρη στη λίστα με τις ερωτήσεις του στους υπουργούς, αλλά χάρη στις φορές που έχει εκλεγεί.  

Ποτέ δεν θα δείτε πολιτικό πιο χαρούμενο από τη μέρα της εκλογής του και ποτέ δεν θα δείτε πολιτικό πιο στεναχωρημένο από την ημέρα μιας εκλογικής αναμέτρησης που τον αφήνει χωρίς έδρα. Γιατί εκείνη η μέρα, η μέρα των εκλογών, είναι η μέρα στην οποία φαίνεται αν ο πολιτικός έκανε καλά τη δουλειά του ή όχι. Τα υπόλοιπα, όπως η διακυβέρνηση ή ο έλεγχος ή η νομοθεσία, είναι απλώς εργαλεία τα οποία μπορεί οι πολιτικοί να χρησιμοποιήσουν αν κρίνουν ότι θα τους βοηθήσουν στη δουλειά τους ή να τα αγνοήσουν εντελώς αν κρίνουν ότι κάνουν τη δουλειά τους δύσκολη.

Ένας υπουργός Προστασίας του Πολίτη μπορεί να κρίνει ότι το να αφήσει ανεξέλεγκτη την παραβατικότητα, του δίνει περισσότερες πιθανότητες να εκλεγεί από το να δημιουργήσει αντιπάθειες προσπαθώντας να την περιορίσει. 

 Ένας υπουργός Μεταφορών που εκλέγεται σε έναν μακρινό νομό ή από ψηφοφόρους που δεν πολυχρησιμοποιούν τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς μπορεί εύκολα να αποφασίσει ότι δεν συμφέρει τη δουλειά του το να έρθει σε σύγκρουση με τις συντεχνίες των αστικών συγκοινωνιών. 

Ένας υπουργός εσωτερικών μπορεί να διαπιστώσει ότι από το να ζορίσει του δημάρχους, τον συμφέρει περισσότερο να τα έχει καλά με τις κατά τόπους δημοτικές αρχές η βοήθεια των οποίων μπορεί να αποδειχθεί υπερπολύτιμη κατά την εκλογική αναμέτρηση. 

Προφανώς υπάρχουν πολιτικοί που επιλέγουν να κάνουν τη δουλειά τους (δηλαδή να εκλεγούν) παρουσιάζοντας κοινωνικώς ωφέλιμο έργο. Μόνο που αυτοί...

 

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟ-ΣΤΑΛΙΝΟ-ΚΗΦΗΝΑΡΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Το τσάμπα τελειώνει έτσι κι αλλιώς...

 

Του Γιώργου Κράλογλου

Περιμένουμε να σωθούμε μόνο από τον τουρισμό, με πληθωρισμό να παίρνει τα επάνω του... Και στη Βουλή μαλώνουν για το τσάμπα... Είμαστε με τα καλά μας;

Το δε κωμικό, αν όχι τραγικό, (όπως φαίνεται) είναι πως ούτε και μας απασχόλησε ότι στις Βρυξέλλες και στο ΔΝΤ άρχισαν ήδη τα όργανα για τις αυξήσεις των επιτοκίων από την ΕΚΤ, με τους πιστωτές να παίρνουν αμέσως μέρος στο παιχνίδι ακρίβειας, με μόνιμο πρωταγωνιστή την ενέργεια. Και αυτό ανεξάρτητα από την πορεία του πολέμου στην Ουκρανία. Πολέμου για τον οποίο μόνο οι λίγοι της Ευρώπης ποντάρουν στο αισιόδοξο σενάριο της λήξης του,  μέσα στον Μάιο.

Τι να πεις τώρα. Ότι εμείς, ως ιθαγενείς αυτής της χώρας (που δεν ξέρει πόσο θα χρωστάει μετά το 2023), ζούμε στον κόσμο μας; Γιατί περί αυτού πρόκειται...

Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις τη λαϊκή πολιτική δημοπρασία (ξεκίνησε χθες μέσα και έξω από τη Βουλή) με "χάρισμα” σε λογαριασμούς ρεύματος και δανεικών, από τους διεκδικητές της εξουσίας (στις επόμενες εκλογές) και με διαβεβαιώσεις, της κυβέρνησης,  για φροντίδες του κράτους - πατερούλη στις μαύρες πληθωριστικές ημέρες που έρχονται.

Την ίδια ώρα και μέσα στον Μάιο, πρέπει να αποδείξουμε στις Βρυξέλλες ότι ο πολύχρονος προϋπολογισμός μας θα στέκεται μέχρι το 2026 (όπως έχουμε υποχρέωση να δείξουμε ως κράτος μέλος της Ε.Ε) με τις υποχρεώσεις μας, σε επιστροφή δανεικών,  πλήρως τακτοποιημένες.

Είμαστε σοβαροί ως πολιτική σκηνή;

Τα μπάνια του λαού δεν θα έχουν ξεκινήσει όταν θα μάθουμε τα νέα (άπιαστα) επιτόκια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (που θα αναστατώσουν το χρηματοοικονομικό τοπίο της Ευρώπης ακόμη μια φορά) και τις πολλές οικονομικές συμφορές (από την ενεργειακή κρίση) που θα συνεχίσει να φέρνει ο πόλεμος στην Ουκρανία (ανεξάρτητα από την εξέλιξή του).

Συμφορές που αποκλείεται να μη φουντώσουν και τον χειμώνα του 2023 (και ας έχει σταματήσει ο πόλεμος) όταν εμείς,  στο Ελλάδιστάν, θα ψάχνουμε να βρούμε νέες  παροχές,  στα χαρτιά..., αφού κανείς δεν θα ξέρει από πού θα βγουν και σε βάρος ποιών φορολογούμενων ιθαγενών...

Είναι θέμα για πολιτική δημοπρασία προσφορών και υποσχέσεων για το ποιος θα εξασφαλίσει τα περισσότερα τσάμπα στους λογαριασμούς και στα χρέη του λαού και άρα ψηφίστε μας να σας σώσουμε..., ή έφθασε η ώρα να δώσουμε (με συγκεκριμένα και πειστικά στοιχεία) λύσεις για το πώς θα οχυρωθούμε στο κύμα των αυξήσεων του καλοκαιριού και της ασταμάτητης φτώχειας του Σεπτεμβρίου -Δεκεμβρίου 2022.

Οι ενεργοβόρες βιομηχανίες, (αυτές τέλος πάντων που μας έχουν μείνει στον χώρο αυτό), ξεκαθάρισαν (επίσης χθες), ότι χωρίς συγκεκριμένες λύσεις, χαιρέτα μας τον πλάτανο στη μεταποιητική παραγωγή... και ψάξτε να σώσετε βιοτεχνίες αν θέλετε να συνεχίσετε.

Ποια είναι απάντηση που έχει να δώσει τόσο η κυβέρνηση όσο και η αριστερή αξιωματική και άλλη αντιπολίτευση;

Ότι αυτό που μας νοιάζει, ως κόμματα, είναι να σώσουμε τα κρατικά μας μονοπώλια στην ενέργεια και εκεί δίνουμε την πολιτική μας μάχη,  γιατί έτσι μας βολεύει στο μακρύ ή αιφνιδιαστικά κοντινό προεκλογικό μας παιχνίδι;  

Ότι μιας και έχουμε την ευκαιρία υπερκερδών από την κρατική μονοπωλιακή διαχείρισή μας στην ενέργεια καλό είναι να ξελασπώσουμε τις κρατικές ΔΕΚΟ... σε βάρος του αιχμάλωτου (από το κράτος και τα τιμολόγια του) ιθαγενή καταναλωτή,  παραπλανώντας τον (ως συνήθως) ότι θα φορολογήσουμε τα υπερκέρδη του ιδιωτικού τομέα ενέργειας...;

Να λοιπόν που έφθασε η ώρα...

 

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟΑΝΑΡΧΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Είμαστε στα καλά μας;

Του ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ

Πριν από λίγες ημέρες, ύστερα από απόφαση του συλλόγου φοιτητών ηλεκτρολόγων – μηχανολόγων του ΑΠΘ, φοιτητές εισέβαλαν στην Πολυτεχνική Σχολή διαμαρτυρόμενοι για την έρευνα στην οποία συμμετέχει η σχολή τους, μαζί με την ΕΑΒ, για την κατασκευή ελληνικού drone. 

Δύο παρατηρήσεις:  

Πρώτον, δεν πρόκειται για εισβολή ομάδας φοιτητών, κάτι σύνηθες στα πανεπιστήμιά μας. Πρόκειται για απόφαση του συλλόγου των φοιτητών. 

Δεύτερον, η σχολή των ηλεκτρολόγων – μηχανολόγων του ΑΠΘ είναι μία από τις καλύτερες των ελληνικών ΑΕΙ. Εννοείται πως οι εισβολείς δεν παρέλειψαν να γράψουν τη λέξη «δολοφόνε» πάνω στην πόρτα του γραφείου του κοσμήτορος της Πολυτεχνικής Σχολής.

Εδώ και λίγες ημέρες ξεκίνησαν οι εργασίες ώστε το αποκαλούμενο «στέκι του Βιολογικού» να μετατραπεί σε βιβλιοθήκη, για να έχουν οι φοιτητές έναν επιπλέον χώρο να μελετούν. Ως γνωστόν, το «στέκι» ήταν κατειλημμένο επί 34 χρόνια, χωρίς ουδείς να αντιδράσει. Εννοείται πως οι καταληψίες της νέας γενιάς –προφανώς οι παλαιότεροι έχουν «αποστρατευθεί»– αντέδρασαν στην εκδίωξή τους και σήμερα οι εργασίες γίνονται υπό την προστασία των ΜΑΤ.

Ενας νουνεχής πολίτης δεν θα πιστέψει αυτές τις δύο ειδήσεις, πολύ δε περισσότερο αν κατοικεί σε ένα πολιτισμένο κράτος. Δεν θα πιστέψει πως υπάρχουν φοιτητές που αντιδρούν σε μια προσπάθεια η οποία αφορά την εθνική άμυνα της πατρίδας τους. Και αυτοί οι φοιτητές, οι ηλεκτρολόγοι – μηχανολόγοι, αν η αμυντική βιομηχανίας μας αναπτυχθεί, θα έχουν μπροστά τους μία ακόμα επαγγελματική επιλογή.

Εξίσου εξοργιστικό είναι το φαινόμενο μία πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη να ανεγείρεται υπό την προστασία των αστυνομικών δυνάμεων, γιατί κάποιοι –φοιτητές και εξωπανεπιστημιακοί– θέλουν αυτόν τον χώρο για τον «χαβαλέ» τους.  

Θα περιμέναμε επιτέλους αυτά τα φαινόμενα να εξέλιπαν από τα ελληνικά πανεπιστήμια. Η σύνδεση των ΑΕΙ με την αγορά εργασίας να ήταν μια πράξη αυτονόητη και επιθυμητή από τους φοιτητές, αν τελικά τους ενδιαφέρει η επαγγελματική τους αποκατάσταση.

Βέβαια, αυτές οι ακραίες συμπεριφορές είναι άδικο να χαρακτηρίζουν όλους τους φοιτητές, αλλά...

 

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟΑΝΑΡΧΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Με ματ έληξε μία παρτίδα 34 χρόνων

Toυ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΛΑΚΑΣΑ

Στην Ελλάδα οι μεγάλης διάρκειας ανάπαυλες στη λειτουργία των ΑΕΙ προσφέρονται όχι μόνο για ανάσες σε φοιτητές και πανεπιστημιακούς αλλά και για τις δύσκολες, πολιτικά, δουλειές. Οπως, ενδεικτικά λόγω της επικαιρότητας, η απελευθέρωση του κατειλημμένου επί 34 χρόνια «Στεκιού του Βιολογικού στο ΑΠΘ» και η έναρξη των εργασιών για την κατασκευή στη θέση του βιβλιοθήκης.

Να θυμίσω ότι με κλειστό το ίδρυμα λόγω του δεκαπενθημέρου των χριστουγεννιάτικων διακοπών, το «Στέκι» αποδεσμεύθηκε από τις ομάδες μειοψηφιών που το είχαν «καταλάβει», μετά την αστυνομική επιχείρηση παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2022, προφανώς υπό άκρα μυστικότητα. Οταν τότε ο χώρος παραδόθηκε στο ΑΠΘ είχε εκτεταμένες φθορές και εικόνα καταστροφής και εγκατάλειψης.

Τώρα, και συγκεκριμένα από τη Μεγάλη Δευτέρα, επίσης με κλειστό το ίδρυμα λόγω των πασχαλινών δεκαπενθήμερων διακοπών, άρχισαν οι εργασίες αποκατάστασης του χώρου ώστε να προχωρήσει η ανέγερση βιβλιοθήκης. Τα ΜΑΤ «προστατεύουν» τον χώρο, καθώς όλες τις προηγούμενες εργάσιμες ημέρες έξω από το ίδρυμα έχει στηθεί σκηνικό διαμαρτυριών από ομάδες φοιτητών που αυτοτοποθετούνται σε πτέρυγες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

Ο μιθριδατισμός της κοινής γνώμης είναι η επώδυνη παρενέργεια που έχει αφήσει στον δημόσιο βίο και το πανεπιστήμιο, η πολιτική αποθράσυνση όσων θεωρούν δική τους περιουσία τους χώρους των ΑΕΙ, ώστε να τους καταλαμβάνουν προκλητικά και να απειλούν όσους καθηγητές αρνούνται να συναινέσουν με τους «φετφάδες» τους.

Η λύση οφείλει να είναι πολιτική. Εφάπτεται με την επίσης πολιτική απόφαση να συσταθεί πανεπιστημιακή αστυνομία στα ΑΕΙ, αλλά η πανεπιστημιακή αστυνομία δεν θα το λύσει διότι δεν έχει τέτοιο ρόλο.  

Πολιτικό χαλινό χρειάζεται στο θέμα της αναρχίας στα ΑΕΙ. Το μείζον είναι τα κόμματα να πάψουν να χρησιμοποιούν τα πανεπιστήμια ως χώρους ιδεολογικής καθοδήγησης και στρατολόγησης νέων ψηφοφόρων.

Οταν υποχωρεί ο πολιτικός λόγος κερδίζει έδαφος ο τσαμπουκάς και η αυθαιρεσία. Με τη χρόνια εμμονή τους στις ίδιες πρακτικές, οι πολιτικοί μέντορες όσων αντιδρούν στην απόφαση του ΑΠΘ αποδεικνύουν πως...

 

ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Το μήνυμα της «Ανάστασης» αντίδοτο στη Μοναξιά!...

Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*

Μοναξιά!…

Φοβερό συναίσθημα, μια άβυσσος όπου πέφτουν και χάνονται αμέτρητοι συνάνθρωποί μας όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη την Υφήλιο.

Μοναξιά, η άβυσσος όπου «χάθηκαν» συμβολικά αμέτρητοι συνάνθρωποί μας μέσα από τα λοκντάουν και τις απαγορεύσεις που μας επεβλήθηκαν τα τελευταια δύο χρόνια της πανδημίας covid-19…

     Γεννήθηκε όμως πάλι, όπως κάθε χρόνο, το περασμένο Σαββατοκύριακο 23/24 του Απρίλη, 2022 με την συμβολική ΑΝΑΣΤΑΣΗ του Θεανθρώπου η ΕΛΠΙΔΑ για καλύτερες μέρες..

     Τέλειώνει ο Απρίλης και έρχεται το μαγευτικό ελληνικό καλοκαίρι και η ΕΛΠΙΔΑ για αυξήσεις στις αφιξεις των τουριστών...

Αλλά δυστυχώς συνεχίζεται ο αιματηρός καταστροφικός πόλεμος στην Ουκρανία ανάμεσα σε δύο Ορθόδοξους Χριστιανικούς Λαούς...

Σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και άλλες μεγαλουπόλεις της Πατρίδας μας ζήσαμε την εβδομάδα των Παθών του Ιησού και σε ρεαλιστική αντιμετώπιση της πραγματικότητας σας καλώ να παραδεχθούμε, όχι να εθελοτυφλούμε, ότι κάποιοι συνάνθρωποί μας ξύπνησαν και σήμερα στις εισόδους των κτιρίων που τους «φιλοξενούν» και με λαχτάρα έψαξαν στους κάδους σκουπιδιών για τα δικά μας αποφάγια…

     Μοναξιά!…

     Κατάρα ή ευλογία για το ανθρώπινο γένος γενικά και εμάς τους νέο-Έλληνες ειδικά;

     Σίγουρα μέσα στα σύγχρονα, πολύβουα, πολυπρόσωπα και απρόσωπα ελληνικά αστικά κέντρα, η μοναξιά έχει διογκωθεί σε προβληματικά επίπεδα, έχει ενταθεί πλέον σε επίπεδο καθημερινής απελπισίας.

     Ζούμε σε κακόγουστες πολυκατοικίες όπου αγοράσαμε διαμερίσματα ακριβά και τώρα τα αγοράζουμε ξανά με πρόστιμα για αυθαιρεσίες και χαράτσια και πέρα από τις εθιμοτυπικές φιλοφρονήσεις και τα μικροπρεπή κουτσομπολιά αγνοούμε την ύπαρξη του συγκατοίκου σε σημείο ώστε να χρειάζεται να “μυρίσει” το πτώμα κάποιου άτυχου, μοναχικού γείτονά μας για να συνειδητοποιήσουμε εμείς οι υπόλοιποι ότι έκλεισε πια για αυτόν ή αυτήν, τραγικά, η αναπόφευκτη για όλους μας παρένθεση της…ζωής!

     Βγήκαμε πάλι συνοδοιπόροι φορώντας μάσκες στους πολυσύχναστους δρόμους, δείχνοντα; Πιστοποιητικά με QR code και ταυτότητες σε χώρους εστίασης και σε καταστήματα...

Φορώντας μάσκες σε Λεωφορεία, τραίνα, τρόλλευ, μετρό και ταξί, στρυμωγμένα ασφυκτικά τα σώματα ανδρών, γυναικών και παιδιών τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.

     Μόνοι, ολομόναχοι, κατασιγάζοντας όπως-όπως τις έντονες, τις αδυσώπητες διαμαρτυρίες του είναι μας, τη λαχτάρα μας να ξεφύγουμε από το ανελέητο μαρτύριο της απομόνωσης, της μοναξιάς…

     Παραγωγοί και παράγωγα, αίτια και αιτιατά ενός ψυχοκοινωνικού και πολιτικού – πολιτιστικού συστήματος με οικονομικές δομές που εδραιώνονται στο ατομικό ψυχοκίνητρο και τα συλλογικά ορμέμφυτα για “κέρδος” και για “δύναμη” και απολήγουν εξαντλημένες στην εδραίωση ενός αντικειμενικού κόσμου, μιας πραγματικότητας που επιβεβαιώνει την πανάρχαια αλήθεια, την απλή και συνάμα δυσβάστακτη διαπίστωση της αναπόφευκτης υπαρξιακής μας μοίρας- όχι του θανάτου-αλλά της μοναξιάς…

     Εδώ Χρειάζεται να διευκρινήσω ότι η μοναξιά έχει δύο όψεις.

     Η πρώτη ταυτίζεται με την υποκειμενική διαπίστωση κάθε ατόμου ότι είναι μόνος.  

     Η δεύτερη πηγάζει από την αποξένωση του ατόμου από τον ίδιο του τον εαυτό, στηρίζεται στην νευρωσική διαφοροποίηση, στην αποκοπή συναισθημάτων και διανόησης, αποτελεί “αγχωτική αντίδραση” φυγή από την αλήθεια της ζωής, υποκειμενική διαστρέβλωση μιας αντικειμενικής πραγματικότητας.

     Έτσι, ενώ η συνειδητοποίηση της πρώτης όψης της μοναξιάς αποτελεί μια βαθιά, υγιή, ανεξάντλητη πηγή ψυχολογικής και πνευματικής ενδυνάμωσης, η δεύτερη όψη της είναι σαφώς παθολογική. 

     Το άγχος της μοναξιάς που διαπιστωμένα διακατέχει πια εμάς τους Έλληνες επιδεινώθηκε  στη διάρκεια της διετίας της πανδημίας για άτομα όλων των ηλικιών και ιδιαίτερα της τρίτης που ζούνε μόνα αποτελώντας μια ακόμα πικρή ένδειξη της απώλειας της αυθεντικότητάς μας,

     «Ο άνθρωπος φοβάται, τρέμει τη μοναξιά…Η κυρίαρχη σκέψη σε κάθε φυλακισμένο, κάθε απομονωμένο, κάθε λεπρό, κάθε αμαρτωλό ή ασθενή είναι να έχει κάποιον που να μοιραστεί μαζί του τη μοίρα, το πεπρωμένο του…» έχει γράψει σχετικά ο Balzac.

     Και ο Αμερικανός ψυχολόγος Rollo May σημείωσε εμφαντικά ότι «ο αγώνας του ανθρώπου για την απόκτηση δύναμης φαίνεται ολοκάθαρα τώρα καθώς γίνεται κοινή συνείδηση η αλλοτρίωσή του από τη φύση, η ανελέητη αλλοτρίωσή του και από τον ίδιο του τον εαυτό…»

     Η μοναξιά του δημιουργικού ατόμου, αυτή η σκόπιμη και θελημένη απομόνωση αναμφίβολα διαφέρει από την καταδικαστική απομόνωση του μέσου Έλληνα, της μέσης Ελληνίδας. 

     Στη μοίρα του καθένα μας, όμως, το «δόσιμο» σε ένα συνάνθρωπο ή μια ιδέα αποτελεί σημαντικό αντισταθμιστικό παράγοντα. Και από αυτήν την έννοια, το δόσιμο, ξεκινά μια ολάκερη σειρά από ενέργειες που μπορούν, αναμφίβολα, να μειώσουν το σοκ της συνειδητοποίησης της μοναξιάς μας.

     Οι συνάνθρωποί μας στην πολυκατοικία, στο γραφείο, στο εργοστάσιο, στο πανεπιστήμιο, στο ορφανοτροφείο, στο γηροκομείο και στη φυλακή βασανίζονται κάθε λεπτό από το αίσθημα της μοναξιάς, από την ανθρώπινη καταδίκη σε απομόνωση.

     Είμαστε, λοιπόν, εμείς οι Έλληνες, γιατί όχι ίσως όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη μας, καταδικασμένοι στη μοναξιά;

     Όχι βέβαια!

     Βιώνουμε σε καθημερινή βάση το πρωτόγνωρο εθνικό και διεθνές δράμα της «πανδημίας covid-19» αλλά με αφορμή την Ανάσταση και το Πάσχα που εορτάσαμε   ας σκύψουμε συμβολικά μέσα στα φυλοκάρδια, μέσα στην ψυχή μας και ας ψάξουμε προσεκτικά!..

     Κάπου εκεί μέσα στα φυλλοκάρδια του απέραντου ελληνικού μας υποσυνείδητου και στα αρχέτυπα που χάνουν τις καταβολές τους στην ιστορία Πελασγών, Αχαιών, Δωριέων και Μακεδόνων υπάρχουν, πιστεύω, όλα τα απαραίτητα στοιχεία της σωτηρίας μας από την αρνητική μοναξιά, υπάρχει η δημιουργικότητα της ελληνικής ψυχοσύνθεσης…

     Υπάρχει το εσώτερο μήνυμα της ΕΛΠΙΔΑΣ που πιστεύω έφερε δυναμικά στο προσκήνιο η ΑΝΑΣΤΑΣΗ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού…

     Φίλες και φίλοι συμπατριώτες όλων των ηλικιών, ας φέρουμε από την πρώτη του φετινού Μάη όταν, όπως μας λένε, θα αρθούν όλα τα περιοριστικά μέτρα καθώς κλείνει η καταστροφική παρένθεση της πανδημίας covid-19 και πάλι την ΕΛΠΙΔΑ στο ατομικό και συλλογικό συνειδητό επίπεδο μακριά από ιδεολογικό-πολιτικές αγκυλώσεις, και ας ενταχθούμε ξανά ως συν-Έλληνες και συνάνθρωποι στο ΕΜΕΙΣ και ας γεφυρώσουμε έτσι την άβυσσο της μοναξιάς για τον Ελληνισμό και για την Ανθρωπότητα…

Οι σύγχρονες τάσεις της Παγκοσμιοποίησης και της μαρκετίστικης αντίληψης για τις ανθρώπινες σχέσεις, οι εμμονές στη συσσώρευση πλούτου και δύναμης εντάσσονται στην εσκεμμένα καλλιεργούμενη ψευδαίσθηση από τους οπαδούς της άκρατης, βάρβαρης και ανελέητης φιλελεύθερης οικονομίας ότι ο ΠΛΟΥΤΟΣ φέρνει την ΕΥΤΥΧΙΑ…

Ας αφήσουμε τους εγχώριους και διεθνείς «Σκρουτζ» στη μοναξιά του πλούτου τους, και ας τους πληροφορήσουμε, εάν δεν το ξέρουν ήδη πολύ καλά, ότι και αυτοί σαν τους «πλούσιους και επιτυχημένους» του Χόλλυγουντ θα χρειασθεί σύντομα να «νοικιάζουν» φίλους για να γεμίζουν τα υπαρξιακα τους κενά…

     Επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι...

 

Υπαρκτού ελληνισμού κωμωδία

 

 

Σαν σήμερα (30/4/ΧΧΧΧ)

 

311: H χριστιανική θρησκεία αναγνωρίζεται επίσημα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με διάταγμα του αυτοκράτορα Γαλέριου Βαλέριου Μαξιμιανού .

1803: ΟΙ ΗΠΑ αγοράζουν από τη Γαλλία την περιοχή της Λουϊζιάνας με τιμή 20 δολαρίων να τετραγωνικό μίλι. Συνολικό τίμημα 15 εκατομμυρια δολάρια

1821: Το Συνέδριο των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων στο Λάιμπαχ (σημερινή Λιουμπλιάνα) αποδοκιμάζει την ελληνική επανάσταση.

1919: Επικυρώνεται στη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού η αποστολή ελληνικού στρατού στη Σμύρνη, με σκοπό  να προστατεύσει τον χριστιανικό πληθυσμό στην περιοχή και να επιβάλει την τάξη .

1925: Ο Ολυμπιακός, ενάμιση μήνα μετά την ίδρυσή του, δίνει τον πρώτο αγώνα του στο ποδηλατοδρόμιο, το κατοπινό στάδιο Καραϊσκάκη. Νικά τη γαλλική ομάδα του πλοίου «Ζαν Ντ' Αρκ» με 5-0.

1915: Γεννιέται ο ποιητής Νίκος Γκάτσος

1883: Πεθαίνει ο γάλλος ιμπρεσιονιστής ζωγράφος Εντουάρ Μανέ

1945: Αυτοκτονεί ο Αδόλφος Χίτλερ  και η  Εύα Μπράουν  μία ημέρα μετά το γάμο τους.

1989: Πεθαίνει ο ιταλός σκηνοθέτης και «πατέρας» του σπαγγέτι - γουέστερν Σέρτζιο Λεόνε

 2014: Πεθαίνει, σε ηλικία 71 ετών από πνευμονία ο Βρετανός ηθοποιός Μπομπ Χόσκινς.  

2018:  Πέθανε σε ηλικία 81 ετών ο εκδότης Γίωργος Κουρής μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο.

 

2019  Πέθανε  σε ηλικία 74 ετών στο σπίτι του στο Τέξας ο Πίτερ Μέιχιου, ο ηθοποιός που ενσάρκωσε τον Τσουμπάκα στις ταινίες Star Wars

ΝουΔοΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Το αληθινό πρόσωπο της Βασίλισσας Φρειδερίκης (Άρθρο-λάκτισμα στα λιλιπούτεια αχαμνά της Αριστεράς και τη μεταμφιεσμένη τοιούτης που υποδύεται τη Δεξιά...)

Από τον ΦΑΗΛΟ Μ. ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ

Αφορμή γι’ αυτό το κείμενο, που θα κλοτσήσει σίγουρα στα λιλιπούτεια αχαμνά της την Αριστερά και τη μεταμφιεσμένη τοιούτη που υποδύεται τη Δεξιά, ήταν όλη αυτή η ανόητη συζήτηση περί Τατοΐου, συνάντησης του Πρωθυπουργού με τον Κάρολο της Αγγλίας και η συζήτηση περί του θεσμού.  

Η Βασιλεία είναι κομμάτι της Ιστορίας μας.

Η Αυστρία είναι ακλόνητη Προεδρευομένη Δημοκρατία από το 1918, δεν πειράξανε δρόμους, πλατείες κ.λπ., τα μέλη της δυναστείας Αψβούργων είναι κομμάτι της αστικής τάξης της χώρας, κομμάτι της κοινωνίας.  

Το μίσος της δικής μας Αριστεράς, που συχνά φτάνει στην παράκρουση, πηγάζει από το ότι ο θεσμός ήταν βράχος απέναντι στην προδοτική, αποσχιστική δράση της, ταυτισμένος με το Έθνος, τις Ενοπλες Δυνάμεις, την Ορθοδοξία και την εθνική ταυτότητα, και συμβολίζει μια ευπρέπεια που μισούν.

Εξ αυτού και ο οχετός λάσπης, ιδίως κατά της Φρειδερίκης για το θάρρος της στον αντισυμμοριακό αγώνα, τις παιδουπόλεις, όπου περιέθαλψε χιλιάδες παιδιά, θύματα της χωριστικής κομμουνιστικής ανταρσίας και το όλο τεράστιο φιλανθρωπικό, πατριωτικό έργο της στο πλευρό του Παύλου. Ο άντρας της, ο Παύλος, ήταν ένας καλός Ανώτατος Αρχων, που βρέθηκε με την ανάρρησή του στον θρόνο να αντιμετωπίζει έναν αγώνα ζωής ή θανάτου για το Εθνος. Στάθηκε ακλόνητος, μαζί με τη γυναίκα του, τη Βασίλισσα Φρειδερίκη, που βρέθηκε κυριολεκτικά στην πρώτη γραμμή του αγωνιζόμενου Στρατού μας, απέναντι στους προδότες στασιαστές.

Γι’ αυτό και ιδίως αυτή εισέπραξε το απύθμενο μίσος των αριστερών στασιαστών και των επιγόνων τους.  

«Κωλόπαιδα της Φρειδερίκης» αποκαλούσαν τους στρατευμένους αγρότες, εργάτες, επιστήμονες, τους μαχητές του Εθνικού Στρατού. 

Σε αυτά τα «κωλόπαιδα» χρωστάμε αιώνια ευγνωμοσύνη, που διά της λόγχης από κορυφή σε κορυφή, από πλαγιά σε πλαγιά, πολεμώντας συχνά σώμα με σώμα, συνέτριψαν την ανταρσία, διέλυσαν τις συμμορίες των στασιαστών και εκδίωξαν τους επιζήσαντες εκτός της ελεύθερης πια Ελλάδας, αποτρέποντας να μετατραπούμε σε σταλινική δικτατορία με τη συνακόλουθη καταθλιπτική μοίρα των ανατολικών χωρών και να διχοτομηθεί η χώρα με την παράδοση, από τον Ζαχαριάδη, τον Μάρκο και την εγκληματική παρέα τους, της Μακεδονίας στους ΝΟΦίτες συναυτουργούς του ΚΚΕ στην εσχάτη προδοσία.

Θα σας πω λοιπόν μία μικρή ιστορία για τη Βασίλισσα Φρειδερίκη, που...

 

ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Γραφικοί νοσταλγοί της αντιμοναρχίας χωρίς μοναρχία!

Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

 Eκείνοι που γκρέμιζαν τους ανδριάντες των δουλοκτητών και των αποικιοκρατών έκαναν στα πρόσωπα που ξήλωναν μεγάλη χάρη. Τα έβαζαν ξανά στο παρόν. Τα έβγαζαν από τη λήθη, όπου μαζί τους ασχολούνταν μόνο τα περιστέρια. Και τους προσέδιδαν ξανά πολιτικό νόημα. Ο βάνδαλος έτσι ευεργετούσε ακουσίως τον βανδαλιζόμενο. Τον ζωντάνευε.

Μια ανάλογη φάρσα ανάνηψης βλέπουμε και με το Τατόι. Το δημόσιο κτήμα και τα ερείπιά του είχαν μόνο πολιτιστικό και οικοτουριστικό ενδιαφέρον. Αφορούσαν το πολύ μόνο επίδοξους επενδυτές, προτού σπεύσουν κάποιοι να τα επενδύσουν με εμφυλιακό φορτίο. Προτού παρουσιάσουν τα κεκτημένα της δημοκρατικής πολιτείας ως επισφαλή και διαφιλονικούμενα.  

Γιατί;  

Επειδή ο πρωθυπουργός συνάντησε τον πρίγκιπα Κάρολο, που τυγχάνει συγγενής και κουμπάρος του τέως βασιλιά.

Νεκρή εδώ και μισόν αιώνα, η ελληνική μοναρχία βρικολακιάζει έτσι στους ιδεασμούς εκείνων που τη χρειάζονται για να σκιαμαχούν μαζί της. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Οσο η πολιτεία αντιμετώπιζε σαν εθνικό κίνδυνο τον Γλύξμπουργκ –όσο κάποιοι με νωπά τα πολιτικά τραύματα διαδήλωναν για να τον αποδοκιμάσουν–, εκείνος διέσωζε τα ξέφτια της αίγλης του ληγμένου αξιώματός του.

Η ιστορία έδειξε ότι η πλήρης αποκαθήλωση συντελέστηκε με την μπαναλοποίηση του προσώπου. Με την εξώθησή του σε μια δικαστική διαμάχη με το ελληνικό Δημόσιο για κτηματικές διαφορές. Με την «πολιτογράφησή» του ως ιδιώτη – ως ενός εύπορου, κοσμικού συνταξιούχου που μπορούσε αενάως να παραθερίζει στην Ελλάδα και να εμφανίζεται δημοσίως μόνο σε οικογενειακές πόζες.

Αυτή η περιφρόνηση ήταν κι ένα τεκμήριο θεσμικής αυτοπεποίθησης και δημοκρατικής ωριμότητας: Οσοι ανήκαν ψυχικά στην Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία δεν ένιωθαν καν την ανάγκη να ξορκίζουν τον έκπτωτο. Τους ήταν αδιάφορος.

Το επίτευγμα της λήθης είναι πολύ εδραίο για να κλονιστεί από την πολιτική δεισιδαιμονία που εκδηλώθηκε τώρα με αφορμή τις κουμπαριές του Καρόλου. Η απόπειρα εκταφής, όμως, δείχνει σε ποια παράδοξα μπορεί ακόμη να εμπλέξει τη δημόσια συζήτηση η πτωματολαγνεία.

Εχουμε, λένε, «φιλοβασιλικό ακροατήριο», νοσταλγούς του στέμματος. 

Σίγουρα έχουμε νοσταλγούς της αντιμοναρχίας. Αντιβασιλικούς χωρίς βασιλιά. 

Κατά τον ίδιο τρόπο, έχουμε πολύ αντινεοφιλελευθερισμό. Δεν έχουμε όμως νεοφιλελεύθερους. 

«Νεοφιλελεύθερος» βαπτίζεται ακόμη και ο φόρος στην ακίνητη περιουσία· ακόμη και τα πρότυπα δημόσια σχολεία.  

Εχουμε πολλούς αντιφασίστες. Μόνο που ο φλογερός αντιφασισμός τους δυσκολεύεται να ξεχωρίσει τους υπαρκτούς ακροδεξιούς από την Κεντροδεξιά (τη Λεπέν από τον Μακρόν, τον Καμμένο από τη Ν.Δ.).  

Εχουμε και αντιπολεμικό κίνημα. Μόνο που...

 

ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Τατόι: Έπεσαν στον λάκκο που αυτοί έσκαψαν

Του ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ

 Στα τέλη της δεκαετίας του 70 με αρχές της δεκαετίας του 80, έπαιζε σε ομάδα της Α΄ Εθνικής κατηγορίας ποδοσφαίρου ένα σέντερ μπακ με ειδικότητα στα αυτογκόλ. Κάθε φορά που πήγαινε η μπάλα στα πόδια του οι φίλοι της ομάδας του χλόμιαζαν και έβγαζαν έναν αναστεναγμό ανακούφισης όταν αυτός την έδιωχνε προς τη σωστή κατεύθυνση. Πού οφειλόταν αυτή η αρνητική απόδοση του;

Πρώτον, δεν είχε καθαρό μυαλό για να διαβάσει σωστά τη φάση. Δεύτερον, δεν ήταν ψύχραιμος. Αντιδρούσε υπό το κράτος πανικού. Και τρίτον και το κυριότερο, δεν είχε την αίσθηση του χώρου.

Αυτόν τον παίκτη μου θυμίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Βάζει αβίαστα αυτογκόλ.

Προχθές, η «Εφημερίδα των Συντακτών», ανέδειξε με πρωτοσέλιδο της την επίσκεψη του πρωθυπουργού στον διάδοχο του βρετανικού θρόνου και συμπέρανε πως εξυφαινόταν πίσω από αυτήν την επίσκεψη κάποιο φιλομοναρχικό σχέδιο.  

Γιατί έκανε αυτό το πρωτοσέλιδο;

Αυτό κανένα δεν ενδιαφέρει. Ιδιωτική επιχείρηση είναι, η διεύθυνση της αποφασίζει τι θα προβάλλει ως πρώτο θέμα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως για ποιο λόγο ακολούθησε; 

Για ποιο λόγο η «Αυγή», που είναι κομματικό έντυπο, στην πρώτη σελίδα της, προχθες, έγραφε «αυλάρχης των Γλίξμπουργκ» δίπλα στη φωτογραφία του Κυριάκου Μητσοτάκη;  

Πιστεύουν εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ πως 48 ολόκληρα χρόνια μετά το δημοψήφισμα για το πολιτειακό θα συγκροτήσουν αντιμοναρχικό μέτωπο;

Θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι τόσο ανόητοι. (Αν και τελικά μπορεί και να είναι.)

Απλώς θέλησαν να καλύψουν πολιτικά μια φιλική τους εφημερίδα. Όμως τα μεγάλα κόμματα, τα κόμματα εξουσίας, δεν αφήνουν τον φιλικό τους τύπο να διαμορφώνει την πολιτική ατζέντα.

Τα μεγάλα κόμματα δε σέρνονται πίσω από τα πρωτοσέλιδα. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να καλύψει εφημερίδες και δημοσιογράφους. Και στο πρόσφατο παρελθόν, κάλυψε δημοσιογράφους, ως μη ώφειλε, που είχαν προβλήματα με την ελληνική δικαιοσύνη.

Στην περίπτωση του Τατοϊου το μόνο που πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι να κατακλυσθεί το διαδίκτυο με τη φωτογραφία της συζύγου του Α. Τσίπρα να χαριεντίζεται με τον διάδοχο Κάρολο, όταν αυτός επισκέφτηκε την Αθήνα και με τη δήλωση στήριξης του τέως βασιλέα προς την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ την 1η Φεβρουαρίου 2015.

Παράλληλα, άρχισαν να τίθενται ενοχλητικά ερωτήματα προς την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για την ανάπλαση του Τατοϊου.  

Έχει να κάνει κάποια άλλη πρόταση; 

Αν ναι, ποια είναι αυτή; 

Διαφωνεί με τη συμβολή, σε αυτό το σχέδιο της ανάπλασης, του διαδόχου του βρετανικού θρόνου; 

Και αν ναι, γιατί;

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σύρθηκε σε μια ανούσια αντιπαράθεση υπερασπιζόμενη ανοήτως ένα πρωτοσέλιδο που ουδεμία υποχρέωση είχε να υπερασπισθεί και να αναπαραγάγει. Εκτός αν ...