Οι Έλληνες (εντάξει, όχι όλοι αλλά πολλοί) σε κάθε ευκαιρία καμαρώνουν για το πόσο γενναίοι είναι, πόσο έτοιμοι να πολεμήσουν για τα ιδανικά τους, πόσο δεν ανέχονται την αδικία και συχνά συμπληρώνουν την αυτοϊκανοποιητική περιγραφή τους επισημαίνοντας ότι η λέξη «φιλότιμο» δεν υπάρχει σε άλλη γλώσσα του κόσμου.
Όπως συνήθως γίνεται με τους ανθρώπους που επαινούν τους εαυτούς τους η πραγματικότητα είναι κάπως διαφορετική.
Ο Δημήτρης που διαρκώς καμαρώνει για τις ερωτικές του περιπέτειες μάλλον έχει παραγυμνάσει το «καλό» του χέρι, ο Γιώργος που διαρκώς θυμίζει την εντιμότητα του μάλλον είναι κάποιος που καλό είναι να μην εμπιστεύεσαι και πολλοί από τους συμπολίτες που καθέ 25η Μαρτίου και 28η Οκτωβρίου και 17η Νοεμβρίου και 1η Μαϊου με αποφασιστικότητα δηλώνουν έτοιμοι να πολεμήσουν για την πατρίδα, το δίκιο ή και τα δύο, μάλλον είναι πιο έτοιμοι να επιδείξουν ότι του φευγάτου η μάνα δεν έκλαψε ποτέ. Αν τα πράγματα δεν ήταν έτσι, αν η ετοιμότητα για μάχες και αγώνα δεν ήταν απλώς λόγια αυτοϊκανοποίησης, οι συμπολίτες που διαφωνούν με την αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού στην Ουκρανία θα ήταν πολύ λιγότεροι από το 67% στο οποίο τους μετρά το γκάλοπ της Public της Issue.
Αυτό το λέω γιατί, στο ίδιο γκάλοπ, ο γενναιότερος λαός του κοσμου πιστεύει σε ποσοστό 71% ότι ορθώς η κυβέρνηση καταδίκασε τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και μάλιστα το 56% αναγνωρίζει ότι η Ελλάδα καλώς συμμετείχε στις κυρώσεις της Ευρωπαϊκής της Ένωσης (το 15% είναι φαίνεται γερολαδάδες ή εκνευρίστηκαν από μια ερώτηση που ξεχνάει ότι η Ελλάδα ΕΙΝΑΙ κομμάτι της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όχι απλός συνοδοιπόρος). Δηλαδή, ενώ οι συμπολίτες σε μεγάλο ποσοστό αναγνωρίζουν πως η εισβολή του Κρεμλίνου είναι απαράδεκτη, ενώ καταλάβαίνουν ότι το δίκιο είναι με το μέρος των Ουκρανών, δεν θέλουν η Ελλάδα να τους βοηθήσει αυτό το δίκιο να το διεκδικήσουν. Φυσικά, επειδή είναι φιλέσπλαχνοι θέλουν να προσφερθεί στην Ουκρανία «ανθρωπιστική» βοήθεια, αλλά όχι και όπλα. Αυτά είναι επικίνδυνα πράγματα.
Αν οι συμπολίτες είχαν εμπεδώσει την εθνικοσοσιαλιστική ρητορική του καθεστώτος Πούτιν και θεωρούσαν την εισβολή στην Ουκρανία δικαιολογημένη, η στάση τους απέναντι στη βοήθεια στην Ουκρανική αντίσταση θα είχε κάποια ίχνη εντιμότητας. Φυσικά, για να ήταν αληθινά έντιμη, θα έπρεπε να απαιτούν ενίσχυση του αξιοθρήνητου ρωσικού στρατού αλλά κάτι μου λέει ότι και σ’ αυτή την περίπτωση, με περίσσιο θάρρος, θα αρνούνταν οποιαδήποτε στρατιωτική ενίσχυση.
Κάποιος μπορεί να παρατηρήσει ότι το να αναγνωρίζεις την αδικία που υφίσταται κάποιος αλλά να μην θέλεις να τον βοηθήσεις να την νικήσει προδίδει δειλία (προφανώς, στη συγκεριμένη περίπτωση είναι και αφέλεια αλλά εδώ συζητάμε για τη γενναιότητα και όχι την αντίληψη των συμπολιτών). Δειλία που γίνεται ακόμα μεγαλύτερη αν κανείς σκεφτει ότι όλος ο δημοκρατικός κόσμος βοηθάει.
Όμως είναι και κουτοπονηριά. Όπως είναι κάθε ουδετερότητα σε γεγονότα του βεληνεκούς αυτής της εισβολής.
Κουτοπόνηρα οι συμπολίτες παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν ότι δεν γίνεται και η Ουκρανία ολόκληρη και ο Πούτιν χορτάτος.
Κουτοπόνηρα πιστεύουν ότι μπορούν να πουλήσουν και αλληλεγγύη στην Ουκρανία και αποστασιοποίηση στο Κρεμλίνο.
Κουτοπόνηρα πιστεύουν ότι μπορούν να βγάλουν την ουρίτσα τους απ’ έξω και να μη διαλέξουν πλευρά την ωρα που η Ρωσία έχει βάλει φωτιά στην ουρά όλου του ελεύθερου κόσμου.
Κουτοπόνηρα ελπίζουν σε μια ουδετερότητα χωρίς να καταλαβαίνουν οτι μπορεί κάποτε που θα τον (ξανα)χρειαστούν για να τους σώσει, ο ελέυθερος κόσμος μπορεί κι εκείνος να αποφασίσει οτι...
τελικά οι Έλληνες το μόνο που αξίζει να πάρουν είναι ουδετερότητα. Και ίσως και λίγες γάζες. Και μπραβο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου