Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ
Μιλώντας στην εκπομπή της Ναταλίας της Γερμανού, ο Γιώργος ο Νταλάρας ρωτήθηκε για τον επικριτικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίστηκε η προαναγγελία της συναυλίας στην οποία η «ειρήνη είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση».
«Ζούμε σε μια θολή πραγματικότητα και δυστυχώς αυτό που λέω ο οπαδισμός χάνει πια τον χαρακτήρα της μικρής κλειστής παρέας και γίνεται διχαστική πραγματικότητα για τον τόπο μας» είπε. Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοούσε ο τραγουδιστής, αλλά το μόνο θολό που βλέπω είναι ο λόγος για τον οποίο κάποιος χαρακτηρίζει «οπαδισμό» την απαίτηση για καθαρές θέσεις, χωρίς «ναι μεν αλλά» και ίσες αποστάσεις σε μια τόσο ξεκάθαρη πραγματικότητα όπως είναι η πραγματικότητα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία.
Γιατί αυτή τη φορά η πραγματικότητα είναι απολύτως ξεκάθαρη: Μια απολυταρχική χώρα, στην οποία οι αντιπολιτευόμενοι δηλητηριάζονται κι αν επιζήσουν φυλακίζονται, στην οποία οι ομοφυλόφιλοι διώκονται, στην οποία η ομάδα εξουσίας αποτελείται από πρώην πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών, τους φίλους τους και το ιερατείο, εισβάλλει σε μια γειτονική ευρωπαϊκή δημοκρατική χώρα μόνο και μόνο επειδή εκείνη αρνείται να γίνει δορυφόρος της. Κι επειδή αυτή η άρνηση δεν είναι μια απλή κυβερνητική απόφαση αλλά μια επιθυμία των πολιτών, οι εισβολείς προσπαθούν, εκτός από το να καταλάβουν τη χώρα, να εξοντώσουν και τον πληθυσμό της.
Το ίδιο ξεκάθαρο είναι το ότι η εισβολή αυτή, εκτός από συνέχεια άλλων στρατιωτικών εισβολών και εκκαθαρίσεων ανυπάκουων πληθυσμών στις οποίες έχει προχωρήσει το Κρεμλίνο, αποτελεί κομμάτι μιας πολυετούς επίθεσης στη δημοκρατική Δύση που γίνεται κυρίως μέσω fake news και εξαγοράς οργανισμών, ομάδων ή προσώπων επιρροής.
Το παραλήρημα του δικτάτορα Πούτιν την παραμονή της εισβολής και η λύσσα με την οποία συχνά-πυκνά επιτίθεται στον «δυτικό τρόπο ζωής» δεν αφήνουν πολλά περιθώρια παρερμηνειών: Η επιδίωξη του Κρεμλίνου είναι η κατάρρευση των δυτικών δημοκρατιών και η επαναφορά του πλανήτη στην παλιά τάξη πραγμάτων. Εκεί όπου οι αρχηγοί κρατών ήταν ηγεμόνες και οι πολίτες υπήκοοι.
Η ξεκάθαρη σύγκρουση και ο τρόπος με τον οποίο η έκβασή της επηρεάζει και θα επηρεάσει τις ζωές μας δεν αφήνει περιθώρια για «ουδετερότητες» και για «ναι μεν αλλά». Αντιθέτως, απαιτεί από κάθε έναν που φιλοδοξεί να μιλήσει γι’ αυτήν να πάρει μια εξίσου ξεκάθαρη θέση. Η όποια πολυπλοκότητα χάνει κάθε σημασία μπροστά στο διακύβευμα που είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα, το διεθνές δίκαιο και η ίδια η δημοκρατία. Δηλαδή όλα αυτά που συνιστούν τον πυρήνα της (πολύ ενοχλητικής για τους πολύ αριστερά και πολύ δεξιά ανθρώπους σε όλο τον κόσμο) «Δύσης».
Καταλαβαίνω και τους δισταγμούς και την άγνοια, ακόμα και την επαγγελματική υστεροβουλία, αλλά δυστυχώς όταν φιλοδοξείς να εμπλακείς στη δημόσια συζήτηση για μια σύγκρουση τόσο κομβική και τόσο ξεκάθαρη πρέπει να μπορείς ξεκάθαρα να απαντήσεις στην πολύ απλή ερώτηση: Με ποιους είσαι;
Θέλεις να επικρατήσουν οι δημοκρατικές χώρες, αυτές στις οποίες η δυνατότητα έκφρασης (από πολιτική μέχρι σεξουαλική) είναι μεγαλύτερη από οπουδήποτε αλλού στον κόσμο ή προτιμάς να επικρατήσουν αυτές στις οποίες οι αντιπολιτευόμενοι, οι ομοφυλόφιλοι και γενικά όποιοι κρίνονται ανεπιθύμητοι δολοφονούνται ή μπαίνουν φυλακή;
Θέλεις να επιβληθεί το διεθνές δίκαιο ή ο διεθνής τραμπουκισμός;
Θέλεις την ειρήνη που έρχεται μετά από παράδοση του θύματος ή θέλεις την ειρήνη που έρχεται μετά από ήττα του θύτη;
Όσο για τον Γιώργο τον Νταλάρα και τους συμπολίτες που η απαίτηση για καθαρές θέσεις τούς μοιάζει οπαδική, θα ήθελα πολύ να τους ρωτήσω...
αν το ίδιο οπαδική θα τους φαινόταν και η απαίτηση που σίγουρα θα υπήρχε μετά την κήρυξη του πολέμου στη Γερμανία από Μεγάλη Βρετανία και Γαλλία.
Αν θα τους έμοιαζε οπαδική η συμπεριφορά που θα κατέκρινε όσους, ενώ είχαν φιλοδοξία να μιλήσουν, δεν θα διάλεγαν μεριά και θα μιλούσαν γενικώς για Ειρήνη και για γερμανικές και αγγλογαλλικές βόμβες που όλες σκοτώνουν το ίδιο. Κι αν καταλαβαίνουν πως η θολούρα δεν βρίσκεται στην πραγματικότητα, αλλά στα γυαλιά με την όποια θέλουν να τη βλέπουν. Και μπράβο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου