Του ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ
Είναι τραγικό ο Διονύσης Σαββόπουλος με τον Στάθη Δρογώση να προσπαθούν να μαζέψουν τραγουδιστές για μια συναυλία υπέρ της Ουκρανίας και να βρίσκουν κλειστές πόρτες. Και είναι ακόμα τραγικότερο να σπεύδουν μπουλουκηδόν μερικοί διάσημοι τραγουδιστές, στη δύση της καριέρας τους, να δηλώνουν συμμετοχή σε μια συναυλία με σλόγκαν «ειρήνη είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση». Ένα σλόγκαν ανήθικο, προσβλητικό, υποκριτικό, κυνικό.
Πολλές φορές στη ζωή η ερώτηση είναι πολύ πιο σημαντική από την απάντηση. Το τι ρωτάς καθορίζει και το πώς απαντάς. Μόνον οι αφελείς ή οι επιτήδειοι έχουν έτοιμη την απάντηση όποια και αν είναι η ερώτηση. Θα μπορούσα να πω και οι ανόητοι.
Οι τραγουδιστές που θα συμμετάσχουν στη συναυλία φαίνεται πως δειλιάζουν να θέσουν πρώτα τα ερωτήματα και μετά να απαντήσουν.
Ποιος είναι το θύμα και ποιος ο θύτης;
Ποιος ο εισβολέας και ποιος ο αμυνόμενος;
Ποιος είναι ο υπεύθυνος για τη δυστυχία εκατομμυρίων Ουκρανών;
Είναι δυνατόν διάσημοι τραγουδιστές να μη γνωρίζουν πως πρώτα ρωτάμε και μετά απαντάμε;
Υποθέτω ότι γνωρίζουν.
Καταλαβαίνω ότι η Αριστερά συνολικά είναι ένα μεγάλο μαγαζί, με πολλούς πελάτες. Φεστιβάλ νεολαιών, συναυλίες, πολιτιστικές εκδηλώσεις αριστερών δημάρχων, όλα αυτά με εξασφαλισμένο κοινό. Όσοι συνεργάζονται μαζί της κόβουν εισιτήρια. Και όχι μόνον αυτό. Έχουν εξασφαλισμένη και μια καλή κριτική, από ένα σύστημα που λυμαίνεται εδώ και πολλές δεκαετίες η Αριστερά.
Επίσης καταλαβαίνω και κατανοώ κάποια νέα παιδιά να βλέπουν την Αριστερά κάτι σαν έναν ατζέντη, κάτι σαν ιμπρεσάριο, για την καριέρα τους και να δέχονται να κάνουν και μερικές εκπτώσεις στις πεποιθήσεις τους. Σχεδόν όλες οι καριέρες στην αφετηρία τους είναι γεμάτες από συμβιβασμούς και υποχωρήσεις.
Αλλά οι φτασμένοι καλλιτέχνες τι ανάγκη έχουν πια την Αριστερά, εφ΄ όσον βέβαια δεν δηλώνουν αριστεροί. Γιατί αν είναι στρατευμένοι, είναι απολύτως δικαιολογημένοι.
Αλλά να μας το πουν να το ξέρουμε. «Είμαστε ενδόμυχα με τον Πούτιν. Φανερά είμαστε με την ειρήνη, αλλά στην ψυχή μας έχουμε τον Βλαντιμίρ».
Όμως να δηλώνουν απλώς ειρηνόφιλοι όταν ο πόλεμος έχει ονοματεπώνυμο, αυτό προσβάλλει τη νοημοσύνη μας και προκαλεί.
Τον Μάρτιο του 1999 οι περισσότεροι από αυτούς τραγουδούσαν σε συναυλίες καταδικάζοντας τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς στη Σερβία. Δεν τραγουδούσαν γενικώς για την ειρήνη στα Βαλκάνια και στον πλανήτη. Καταδίκαζαν, κατονομάζοντας τους υπεύθυνους του πολέμου. Δεν έχουμε μνήμη χρυσόψαρου.
Δεν γνωρίζω αν θα υπάρξουν τραγουδιστές που, υπό την πίεση των πολιτών, τελικά δεν θα συμμετάσχουν. Αν...
θα αντιληφθούν έστω καθυστερημένα το λάθος που διέπραξαν.
Πάντως είναι κρίμα να βλέπεις μεγάλους τραγουδιστές που μεγάλωσες με τα τραγούδια τους να πέφτουν τόσο χαμηλά.
Ο φιλόσοφος Χανς Γκαντάμερ—μαθητής του Μάρτιν Χάιντεγκερ-- είχε πει για τον δάσκαλό του, λόγω του ναζιστικού παρελθόντος του: «Ο μέγιστος των στοχαστών και ο ελάχιστος των ανθρώπων».
Δυστυχώς, αυτό φαίνεται ότι ισχύει και για πολλούς καλλιτέχνες στην περίπτωσή μας.
Επί του πιεστηρίου: η κατακραυγή για το αρχικό πολιτικό πλαίσιο της συναυλίας έπιασε τόπο. Οι διοργανωτές αναγκάστηκαν να αναφερθούν στη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και στην περίθαλψη των προσφύγων. Κάτι είναι και αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου