Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Τι είναι η πανδημία; Παγκόσμια ή πανδημία Μητσοτάκη;
Τι είναι η ενεργειακή κρίση; Διεθνής ή ακρίβεια Μητσοτάκη;
Εκεί θα κατέληγε μοιραία η προχθεσινή συζήτηση στη Βουλή. Η αξιωματική αντιπολίτευση θα δοκίμαζε να εθνικοποιήσει την κρίση που βιώνει όλη η Ευρώπη. Θα προσπαθούσε να γειώσει πολιτικά τη δυσαρέσκεια εδώ, επιτόπου, όπου βιώνεται.
Αυτή είναι η μέθοδος που καθιέρωσε τον Τσίπρα: Παίρνεις ένα πραγματικό, σύνθετο πρόβλημα· το περνάς από τον πολτοποιητή της υπεραπλούστευσης· και πουλάς μια εξίσου απλή λύση.
Η «λύση» που διατύπωσε προχθες ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, χωρίς να φοβηθεί τους αντίξοους συνειρμούς, ήταν «φέρτε πίσω τα κλεμμένα». Ανέσυρε το σύνθημα της αντιμνημονιακής του προϊστορίας, επιστρέφοντας στην ιδέα ότι η λύση είναι πρόχειρη. Κάπου εδώ κοντά λεφτά υπάρχουν.
Ετσι, οι αρχηγοί άφησαν το πολεμικό παρόν για να ξαναγυρίσουν στο 2015. Η συζήτηση που δεν έγινε ήταν για το ενεργειακό μοντέλο που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα. Η αντιπολίτευση που δεν αρθρώθηκε ήταν για την επίσπευση της πράσινης μετάβασης, που ο πόλεμος έδειξε ότι δεν είναι μόνο περιβαλλοντικά αναγκαία· είναι επιβεβλημένη και για λόγους κοινωνικής προστασίας και εθνικής ασφάλειας.
Η αντιπολίτευση που όντως αρθρώθηκε ήταν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αναμάσησε τη χύδην κλάψα για τον λιγνίτη. Επιβεβαίωσε έτσι για μία ακόμη φορά ότι ανήκει στις αντισυστημικές μειοψηφίες που υπερασπίζονται τα ορυκτά καύσιμα, αγκαλιάζοντας ταυτόχρονα κάθε ακτιβισμό για «βουνά χωρίς αιολικά».
Ακούγοντας τον πρωθυπουργό να προαναγγέλλει επιστροφή στους υδρογονάνθρακες –για να δούμε τι κοιτάσματα έχουμε– ο αρχηγός της αριστερής αντιπολίτευσης δεν βρήκε τίποτε να πει. Δεν βρήκε λέξη κριτικής για μια τέτοια, δαπανηρή και ριψοκίνδυνη, οπισθοδρόμηση.
Θα φανταζόταν κανείς ότι το ωστικό κύμα του πολέμου θα υποχρέωνε το πολιτικό σύστημα να σκεφτεί αλλιώς: Ως πότε θα αφήνουμε ανεκμετάλλευτα τα ορατά «κοιτάσματα» –τα ηλιακά και τα αιολικά– για να παραμένουμε καθηλωμένοι στον παλιό κόσμο; Ως πότε θα μένουμε όμηροι στον κόσμο του Πούτιν, όπου οι πηγές ενέργειας μετατρέπονται σε όπλα γεωπολιτικού εκβιασμού;
Θα υπέθετε κανείς ότι, μαζί με την επείγουσα αναζήτηση των μεταβατικών πηγών, που είναι αναγκαίες για να μείνει τώρα και για το εγγύς μέλλον η οικονομία ζωντανή, η Αριστερά θα έβρισκε την ευκαιρία να καταστρώσει νέα ατζέντα. Μια ατζέντα που θα συνδύαζε το αίτημα για αναχαίτιση της κλιματικής κρίσης με την παραδοσιακή αξίωση της εθνικής ανεξαρτησίας από τον ενεργειακό «ιμπεριαλισμό» ανελεύθερων καθεστώτων.
Αυτή θα ήταν μια Αριστερά που...
θα είχε πλουσιότερη πολιτική έμπνευση από την αιώνια επιστροφή στη μόχλευση της μιζέριας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου