«Σου έχω πει την ιστορία με το ακέφαλο άλογο;». Είναι νωρίς το πρωί και την πηγαίνω στο σχολείο.
Λοιπόν: «Ενα βράδυ, ένας μπαμπάς και μια κόρη πάνε στο σχολείο» (Βράδυ πάνε στο σχολείο; Δεν της το χαλάω όμως, την αφήνω.) «Εκεί που περπατάνε, τι βλέπουν; Το ακέφαλο άλογο!».
Αναφωνώ (ελεγχόμενα…) έκπληκτος. Ρωτάω να μάθω αν το ακέφαλο άλογο τους επιτίθεται.
«Οχι, θέλει απλώς να τους τρομάξει».
Μάλιστα. Και πώς έγινε κι έχασε το κεφάλι του;
«Στον πόλεμο».
Ποιον πόλεμο;
«Τον πόλεμο των ανθρώπων».
Ο νους μου τρέχει σε εικόνες του ιππικού να επελαύνει. Σε μια στενάχωρη οικογενειακή διήγηση που θέλει τον παππού στη Μικρά Ασία να έχει σημαδευτεί επειδή κατά την υποχώρησή τους διέταξαν να σκοτώσουν όλα τα άλογα.
Αλλά, ευτυχώς, η δική της αναφορά εκκινεί από αλλού: από το παραμύθι με τον ζωγράφο Χαν Γκανγκ, ο οποίος στη μεσαιωνική αυτοκρατορική Κίνα ζωγράφιζε μόνον άλογα, τόσο παραστατικά που τα άλογά του ζωντάνευαν κι έβγαιναν από τους πίνακες.
Επειδή στις μάχες ένα άλογο κλαίει βλέποντας τα άλλα άλογα να πληγώνονται, αποφασίζει να ζήσει για πάντα μέσα σε έναν πίνακα του Χαν Γκανγκ.
Ομως η ιστορία με το ακέφαλο άλογο της κόρης μου έχει καλό τέλος: μια νεράιδα έρχεται και του δίνει πίσω το κεφάλι του.
Ισως, πάλι, όλα να αρχίζουν από τον Μανόλη. Κάθε Παρασκευή, η Ερατώ πηγαίνει για ψυχοθεραπευτική ιππασία στο Γουδί. Το άλογό «της» είναι ο Μανόλης. Περιμένει αυτό το απόγευμα της Παρασκευής για να φροντίσει, να ταΐσει, να ιππεύσει τον Μανόλη. Είναι και μια μορφή εργοθεραπείας στη διάσπαση προσοχής που της άφησαν οι νοσηλείες, ο αποκλεισμός.
Οταν την αφήνω στην είσοδο του σχολείου, τρέχει, σέρνοντας την τσάντα με την ανάγλυφη Ελσα πάνω της, προς την τάξη της. Πρώτη δημοτικού πια. Δεν γυρίζει να κοιτάξει πίσω της αν ακόμα είμαι εκεί.
Σκέφτομαι: τέτοια μέρα πριν από δύο χρόνια έκανε την πρώτη της χημειοθεραπεία με ενδορραχιαία έγχυση. Τέτοιες μέρες πριν από δύο χρόνια γνωρίσαμε στο διπλανό δωμάτιο τον 13χρονο Γ. και τους γονείς του. Η νόσος του είχε κάνει την πρώτη υποτροπή. Ο Γ. χάθηκε επτά μήνες αργότερα…
Παίρνω μια βαθιά ανάσα: πριν από ένα χρόνο η Ερατώ βρισκόταν βαθιά μέσα στη θεραπεία συντήρησης. Σε περίπου ένα μήνα, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα την ολοκληρώσει. Είναι –ευτυχώς!– το μόνο παιδί στο τμήμα της που κάνει χημειοθεραπεία.
Κοιτάζει μπροστά, στα έξι της πια.
Εμείς θα συνεχίσουμε να ξυπνάμε τις νύχτες. Και θα συνεχίσουμε κάθε Σεπτέμβριο να αφήνουμε λίγα λουλούδια στον Γ., τον μικρό φίλο που δεν προλάβαμε να γνωρίσουμε καλά…
Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Καρκίνου προχθες 15 Φεβρουαρίου. Το –πρώην– ακέφαλο άλογο χλιμιντρίζει χαρούμενο χάρη στην καλή νεράιδα της επιστήμης και...
η δική μου μέρα μόλις ξεκίνησε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου