Τα παιδάκια περνάνε μια φάση που βρίζουν. Μπορεί να έχουν ακούσει από τον μπαμπά τους. (Αλλωστε, πολλοί μπαμπάδες εκεί μέσα βρίζουν). Αλλά κυρίως, το κάνουν για να νιώσουν μεγάλοι, αντράκια. Παιδάκια, μωρέ…
Ο Θανασάκης είναι ιδιαίτερο παιδάκι. Κάνει ό,τι μπορεί για να το προσέξουν. Αχ! Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα. Για να καταλάβεις, όταν ήταν αρχισυντάκτης του Ριζοσπάστη και μας συντάραξε το Τσερνόμπιλ, το μικρό παιδάκι μας είχε γράψει ότι όλα αυτά ήταν «Αντισοβιετική προπαγάνδα της Δύσης». Της παλιοκακιάς Δύσης. Χτύπαγε τα ποδαράκια του κάτω και φώναζε «Οχι, όχι, όχι! Δεν υπάρχει Τσερνόμπιλ είναι ψέμα!».
Οταν, πολλά χρόνια μετά, το κακό παιδάκι Μητσοτάκης εξελέγη πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, το 2016, ο καλός Θανασάκης τσαντίστηκε πολύ, φούσκωσε τα πνευμονάκια του και ούρλιαξε, από την «Αυγή» πια (που τον είχε πάρει τεφαρίκι από τον «Ριζοσπάστη») με πηχυαίο τίτλο: «Σας γαμώ τα Χάρβαρντ» και έγραψε με τα μικρά χεράκια του, «αυτό που φοβάται ο Κυριάκος είναι η ορμητική είσοδος στην εκλογική σκηνή των νεαρών λύκων της Γκράβας και της Καισαριανής, συντριπτικά υπέρτερων από τα παιδιά του Κολεγίου και των ευάριθμων καλών σχολείων…». Είδες μωρέ το κακομοίρικο; «Λυκάκια» τα Τσιπρο-παπα-πολάκια και αρνάκια τα άλλα… Οπως τα διαβάζει στα παραμυθάκια. Και βρισιά «Σας γαμώ τα Χάρβαρντ» για να φανεί αντράκι, το τσαμένο.
Παίξτε, μωρέ παιδάκια, τον Θανασάκη!
Κάποτε, άλλα έρμα χρόνια μετά, ήρθε ο κακός κορονοϊός. Και στη γειτονιά εμφανίστηκε ένα καινούργιο παιδάκι και τράβηξε τα βλέμματα από τα άλλα παιδάκια. Ο Σωτήρης του Τσιόδρα. Εξαλλος είχε γίνει ο Θανασάκης. Και έγραψε με τα μικρά χεράκια του στην «Αυγή-Αυγούλα»: «…τι περιμέναμε; Δεν εκπροσωπεί τους ανθρώπους της πρώτης γραμμής, ούτε τους παραπεταμένους από το σύστημα, ούτε βέβαια –ύπαγε οπίσω μου– πρόσφυγες, τους Ρομά, φυλακισμένους και απόκληρους. Την κυβέρνηση της Δεξιάς εκπροσωπεί. Τον Μητσοτάκη εκπροσωπεί. Αυτός τον τοποθέτησε εκεί. Αυτός τον λιβανίζει ως τεχνοκράτη μεγάλου βεληνεκούς». Δεν εκπροσωπεί ο Σωτήρης Τσιόδρας τους κατατρεγμένους, τους εκπροσωπεί ο Θανασάκης…
Παίξτε, μωρέ, παιδιά τον Θανασάκη!
Τα γράφω ένα ένα με σειρά… Τα ξαναθυμίζω στην παιδική μας χαρά. Για να δούμε πόσο διορατικός και αληθινός έβγαινε πάντα ο Θανασάκης. Δεν έβγαινε;
Δεν πέτυχε ούτε ένα! Αλλά μην του το πείτε και αρχίσει να τσιρίζει και να χτυπάει τα ποδαράκια του στο πάτωμα.
Ο Θανασάκης συχνά παθαίνει κρίσεις. Να, κοίτα μια ακόμα μόλις προχθές, στα ξαφνικά, του ήρθε και πάλι θυμός για το ίδιο αγοράκι, που παλιά τού είχε γαμήσει τα Χάρβαρντ (ασχέτως αν δεν του τα γάμησε, αλλά μην του το πείτε! Ας νομίζει ότι γαμάει…), και του ούρλιαξε «Μητσοτάκη GFY» ήτοι «Μητσοτάκη γαμήσου!».
Εμαθε και αγγλικά, μωρέ, ο Θανασάκης…
Και οι γονείς; Θα αναρωτηθείς. Τόσα χρόνια που ανέχονται τη συμπεριφορά του Θανασάκη, μην τους έχεις για καλύτερους από τον Θανασάκη… Το μήλο κάτω από τη μηλιά, στις περισσότερες περιπτώσεις.
Αχ, Θανασάκη, Θανασάκη… Βρίσκεις και τα κάνεις.
Πόσων χρόνων είναι ο Θανασάκης;
Γεννηθείς το...
1947.
Εντάξει! Είναι μικρό ακόμα. Θα μεγαλώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου