Παρακολούθησα και εγώ, και κάποια στιγμή και Live το show του «πολλά βαρύ και όχι» Πολάκη στη Βουλή, show για το οποίο θα δώσει εξηγήσεις στην Επιτροπή Δεοντολογίας της Βουλής. Δεν έχω να πω πολλά πράγματα. Ο Πολάκης είναι αυτός που είναι, και άρα κανείς δεν πρέπει να εκπλήσσεται από τις συμπεριφορές του. Και όποιος το κάνει, όποιος υποδύεται δηλαδή τον έκπληκτο, προφανέστατα, ψεύδεται ή ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν.
Ούτε η στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντί του ή για την περίπτωσή του, μπορεί να προκαλεί κάποια έκπληξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει το αυτονόητο, όταν τον καλύπτει με ανακοινώσεις του, και μάλιστα με ανακοινώσεις στις οποίες είναι εμφανές ότι δανείζεται όρους και σκεπτικό από αυτά που χρησιμοποιεί και αναπτύσσει ο περί ου ο λόγος «πολιτικός» στις παρεμβάσεις του. Τον καλύπτει, γιατί δεν μπορεί να τον αποδοκιμάσει, να τον περιορίσει ή και να τον σταματήσει. Μια τέτοια απόπειρα θα προκαλούσε τη μήνι του, και τη μήνι των οπαδών του. Και ναι, έχει οπαδούς ο Πολάκης - αυτή είναι μια άλλη πραγματικότητα. Είναι ένας κόσμος που τον ακολουθεί, ο οποίος κινείται κάτω από τα ραντάρ της υπόλοιπης «καθωσπρέπει» κοινωνίας. Ενας κόσμος του οποίου η γνώμη για όλους τους υπόλοιπους είναι εχθρική. Είναι αυτός ο κόσμος, τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ διαμόρφωσε σε κομματικό στρατό με την πολιτική των επιδομάτων - δεν χρειάζεται να δουλεύεις, για να βελτιώσεις τη ζωή σου, θα ζεις με ό,τι σου δίνουμε, και θα ζεις στο επίπεδο που βρίσκεσαι. Κλασική μέθοδος, που εν πολλοίς εξηγεί το πώς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης παραμένει σταθερά στην περιοχή του 20%-22%, παρά το γεγονός ότι είναι φανερή η έλλειψη στρατηγικής και πολιτικής πρότασης για τη χώρα...
Φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι «κόμμα πολάκηδων». Ούτε το κόμμα ΤΩΝ «πολάκηδων». Απλώς αυτό που συμβαίνει, και δεν είναι πρωτοφανές για την πολιτική ζωή της χώρας (για παράδειγμα, θυμάμαι ότι την περίοδο της άγριας σύγκρουσης ΠΑΣΟΚ και ΝουΔου στις αρχές της δεκαετίας του '90, υπήρχε ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος ως «τοτέμ» του αντιμητσοτακισμού στον χώρο του ΠΑΣΟΚ, να σέρνει ολόκληρο το κόμμα σε μια ακραία αντιπαράθεση με τη Δεξιά), αποδεικνύει πόσο δύσκολο είναι σε ένα κόμμα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, να μετεξελιχθεί.
Το «νέο» κόμμα που ονειρεύεται ο «Λεγάμενος», με περιπτώσεις όπως ο Πολάκης, όχι κεντρώο ψηφοφόρο δεν πρόκειται να συσπειρώσει, αλλά ούτε και ανανεωτικό της Αριστεράς, που αποστρέφεται τέτοιες συμπεριφορές. Χθες, μιλώντας με έναν από τους βουλευτές που ανήκουν στη λεγόμενη «πασοκογενή» πτέρυγα του κόμματος, μου έλεγε ότι «προφανώς δεν ταυτιζόμαστε με τον Πολάκη, τη συμπεριφορά και τις πρακτικές του». Και μου πρόσθεσε ότι «είναι μια άλλη φιλοσοφία αυτή, μακριά από τις δικές μας πολιτικές καταβολές» (αυτά σε αντιδιαστολή με τα όσα δήλωσε στη Βουλή ο Γιάννης Ραγκούσης - άλλη έκπληξη αυτή!). Ηθελε δηλαδή να μου πει, ότι ο ρεβανσισμός, το νταηλίκι, η πρόκληση για την πρόκληση, η οξύτητα, η λεκτική βία, η απειλή, ο εκφοβισμός δεν είναι πρακτικές που τους εκφράζουν.
Δεν του το είπα, αλλά η μαύρη αλήθεια είναι ότι συνυπάρχουν με όλα αυτά, είναι δίπλα τους, στο πλάι τους, μπροστά τους. Και κανοναρχούν ένα ολόκληρο κόμμα, το οποίο προ 30 μηνών, κυβερνούσε τη χώρα...
Προσωπικά τον Πολάκη, τον έχω υποστεί. Με άθλιες επιθέσεις, συκοφαντίες, εκβιασμούς και ψέματα, σε προσωπικό και οικογενειακό επίπεδο. Και με απειλές του είδους την «επόμενη φορά, θα είναι με αίμα».
Δεν με απασχολεί. Ούτε τον φοβάμαι. Ομως έχω να πω, ότι εκείνος που πρέπει να τον φοβάται, είναι ο «Λεγάμενος». Οχι μόνο γιατί αμφισβητεί ευθέως και με όλους τους δυνατούς τρόπους την πρόθεσή του να μετεξελίξει τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια ευρεία κεντροαριστερή παράταξη, αλλά τον απειλεί ευθέως με τη στάση του, ότι δεν το έχει σε τίποτε να αποχωρήσει από το κόμμα και να στήσει το δικό του μαγαζάκι. Και το έχω πει και άλλη φορά, ας ρίξει καμιά ματιά στα σχόλια εκείνων που σχολιάζουν τις αναρτήσεις του Πολάκη. Θα εξαγάγει χρήσιμα συμπεράσματα για τον κόσμο που τον ακολουθεί: αγράμματοι κατά βάση (έχω δει περιπτώσεις να γράφουν το «και», με... έψιλον!), ακραίοι ρεβανσιστές, απολιτικοί, haters, ρατσιστές, λούμπεν, ομοφοβικοί. Θα διαπιστώσει ότι βρίζουν και τον ίδιο - θεός τους είναι μόνο ο Πολάκης.
Ομως δεν είναι αυτό το θέμα. Το βασικότερο είναι πως η οξύτητα που καλλιεργεί αυτός ο τύπος, οδηγεί την πολιτική ζωή της χώρας σε περίεργα μονοπάτια. Σε δρόμους που θα έπρεπε να αποφεύγονται, γιατί δεν έχουν επιστροφή. Τα είπε μια χαρά χθες ο πρόεδρος της Βουλής Κώστας Τασούλας.
Αν ο Πολάκης ή ο κάθε Πολάκης ανεξαρτήτως κόμματος, έχει βάλει στόχο της ζωής του να δημιουργήσει στο ελληνικό Κοινοβούλιο συνθήκες κοινοβουλίων... Κορέας, Ταϊλάνδης ή και Τουρκίας ακόμη, οφείλουν οι αρχηγοί τους να τους μαζέψουν πριν γίνουμε θέμα στα κανάλια ανά την υφήλιο. Κι όχι να τους χαϊδεύουν. Οπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, προφανώς με εντολή του «Λεγάμενου». Ακόμη κι αν ο προεδρεύων Αθανασίου υπερέβαλε (ένας βουλευτής, μπορεί να μιλάει στη Βουλή για οτιδήποτε, ας αφήσουν τις κουτοπονηριές οι δεξιοί...) αφαιρώντας τον λόγο από τον Πολάκη ή διακόπτοντας τη συνεδρίαση επειδή ο άλλος έκανε «κατάληψη» στο βήμα, εσύ ΣΥΡΙΖΑ, ρίχνεις λάδι στη φωτιά καλύπτοντας τον βουλευτή σου ή επαινώντας τον ουσιαστικά, ότι αυτό που του κάνουν είναι «αντιδημοκρατική πράξη», ότι τον «φιμώνουν», ότι «επλήγη η δημοκρατία», και άλλα τέτοια ανόητα. Είναι ασέβεια στη Δημοκρατία να την ταυτίζεις με τις πρακτικές του Πολάκη. Ασέβεια και ντροπή.
Μια περίπτωση θα δεχθώ (τρόπος του λέγειν) για τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στον Πολάκη: να υπηρετεί όλο αυτό μια σκοπιμότητα. Την ακόλουθη:
Συντηρείται το κλίμα της οξύτητας και της εξ αυτής απορρέουσας πόλωσης με την κυβέρνηση (η οποία πρόθυμα επίσης μπαίνει στον χορό - κορόιδο είναι;), για να περιχαρακωθεί ο κομματικός του χώρος. Να σταματήσει η αποσυσπείρωση και να μετριαστούν οι διαρροές προς το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ. Η δε χαρωπή συμμετοχή της ΝουΔου σε όλο αυτό, να γίνεται για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Διαπιστωμένα χάνει κι αυτή προς το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, άρα τη συμφέρει και η ένταση και η πόλωση. Συσπειρώνει τον κόσμο της, και εκείνη.
Ναι, αυτό μπορώ να το δεχθώ ως εκδοχή, αλλά υπό μια προϋπόθεση: να κρατηθεί σε ένα πλαίσιο το πράγμα. Να μην ξεφύγει...
Θα κλείσω για σήμερα, με μια απογοήτευση. Αυτή στο πρόσωπο του Γιάννη Ραγκούση, του φίλου μου (παλιές «αμαρτίες»...). Πήρε τον λόγο στη Βουλή για να υπερασπιστεί και να καλύψει τις πομπές του Πολάκη (ντροπή και μόνο που το σκέφτομαι για τον Γιάννη, τι αναγκάζεται να κάνει...), και αφού είπε όσα είπε για την επάρατη Δεξιά και τα έργα της, είπε και μεταξύ άλλων τα ακόλουθα:
«Υπάρχει συστηματική προσπάθεια τρομοκράτησης βασικών λειτουργών, τρομοκρατούνται δικαστές, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, όπως συνέβαινε στα παλιά χρόνια της Δεξιάς».
Ενημερώνω τον φίλο Γιάννη, ότι και επί ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν το γνωρίζει, τρομοκρατούνταν άγρια δικαστές και δημοσιογράφοι.
Για τους πρώτους, ας μιλήσουν εκείνοι. Εγώ θα μιλήσω για την περίπτωσή μου: μια σύλληψη έπειτα από μήνυση του κυβερνητικού εταίρου Καμμένου, πέντε αγωγές εκατοντάδων χιλιάδων από τον ίδιο, μια δέσμευση/κατάσχεση λογαριασμών, άπειροι έλεγχοι από το ΣΔΟΕ, το ΚΕΦΟΜΕΠ (!!!), διαπόμπευση σε τρεις Ολομέλειες της Βουλής σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών, δημοσιοποίηση μέσω ομιλιών από Τσίπρα και Καμμένο του «πόθεν έσχες» μου (βαριά κολάσιμο ποινικό αδίκημα, αλλά εγώ δεν κάνω αγωγές σε πολιτικούς αρχηγούς και τον πρωθυπουργό της χώρας...) και εν τέλει μία αγωγή 1 εκατ. ευρώ, από τον σημερινό αρχηγό του.
Τι είναι όλα αυτά κύριε Ραγκούση, φίλε μου, αν όχι συντονισμένη προσπάθεια για την ηθική, επαγγελματική, οικονομική, πολιτική εξόντωση ενός δημοσιογράφου που δεν έσκυψε το κεφάλι στην κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου;
Περιμένω μια απάντηση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου