Η "εχθροποίηση" του Πούτιν ήταν αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, το ΝΑΤΟ έπρεπε να επαναπροσδιορίσει το δόγμα του. Δεν το έκανε. Συνέχισε να θεωρεί τη Ρωσία εχθρό, παρά το ότι συμμάχησε μαζί της κατά του ISIS (αν δεν "καθάριζε" το τοπίο ο Πούτιν με πεζικό και αεροπορία, ακόμα θα αποκεφάλιζαν on camera οι τζιχαντιστές) και παρά το ότι η Ρωσία έχει σχέσεις ποντικιού και γάτας με τον άσπονδο φίλο της Δύσης, την Τουρκία.
Κι ενώ η Δύση έσωσε τη Ρωσία από την οικονομική κατάρρευση, τα τελευταία χρόνια έσφιγγε τον κλοιό εναντίον της, εντάσσοντας στο ΝΑΤΟ την αυλή της Ρωσίας και βάζοντας πυραύλους του ΝΑΤΟ μια ανάσα μακριά από τη Μόσχα.
Για ποιον λόγο;
Με ποιον στόχο;
Την ίδια στιγμή η Ε.Ε. και ιδίως η Γερμανία αύξανε την εξάρτησή της από τις ενεργειακές πηγές της Ρωσίας και των χωρών που αυτή ελέγχει.
Τα "μέτρα" που ανακοίνωσε η Δύση πλήττουν κυρίως την ίδια. Ταυτόχρονα οδηγούν τη Ρωσία πιο κοντά στην Κίνα, μια χώρα που έτσι κι αλλιώς διατηρεί μια σχέση ευαίσθητης ισορροπίας με τη Δύση, είναι μακροπρόθεσμος παίκτης με στόχο την παγκόσμια κυριαρχία, κρατάει τις ΗΠΑ από τη μύτη διακρατώντας πάνω από ένα τρισεκατομμύριο δολλάρια (1,065) σε αμερικανικά ομόλογα, παράγει τα περισσότερα προϊόντα από αυτά που καταναλώνει η Δύση, και, επιπλέον, έχει στο υπέδαφός της τα 2/3 των παγκοσμίων αποθεμάτων των ορυκτών που χρειάζεται η σύγχρονη τεχνολογία (π.χ. μπαταρίες λιθίου).
Δεν ξέρω αν...
υπάρχει κάποιος με στοιχειώδη νοημοσύνη που να τη θεωρεί έξυπνη αυτή την πολιτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου