ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΠΑΣΟΚοΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Tσουβάλια

 

Toυ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Η επιτυχία φάνηκε αμέσως, στο χειροκρότημα. Προτού καταθέσει την πρόταση δυσπιστίας, θα μπορούσε ο Τσίπρας να φανταστεί ότι θα τον χειροκροτούσαν όρθιοι ο Βούτσης και ο Σκουρλέτης;  

Ή μήπως θα μπορούσαν να το φανταστούν οι ίδιοι οι χειροκροτητές, που, σχεδόν ανοιχτά, καταγγέλλουν τη μεθόδευση καταστατικών αλλαγών στον ΣΥΡΙΖΑ ως αρχηγισμό;

Η μομφή της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν επιτυχημένη γιατί γείωσε, έστω και προσωρινά, το κόμμα. 

Αλλά δεν ήταν αυτή η μεγαλύτερη επιτυχία του ελιγμού. Ο στόχος βρισκόταν εκτός αίθουσας. Στόχος ήταν ο Ανδρουλάκης.

Ο Τσίπρας εγείρει έναντι του νέου προέδρου του ΚΙΝΑΛ μια διπλή πρόκληση: 

Πρώτον, τον καλεί να διαχειριστεί μια μείζονα κοινοβουλευτική αντιπαράθεση από την εξέδρα. Θα είναι η πρώτη φορά που θα δοκιμαστούν τα αντανακλαστικά του εξωκοινοβουλευτικού αρχηγού. Θα καταφέρει, αν και απών, να μείνει «εντός θέματος»; Θα αποδειχθούν αντάξια του ρόλου τα πρόσωπα που επέλεξε ως κοινοβουλευτικούς τοποτηρητές του; Θα τον προστατεύσει από τη φθορά η απόστασή του από το ξεμάλλιασμα των άλλων αρχηγών; Ή θα φανεί απλώς παράταιρος;

Η δεύτερη πρόκληση Τσίπρα είναι και η πιο σημαντική: Πες μας με ποιον είσαι, λέει στον Ανδρουλάκη. Η στοίχιση του ΚΙΝΑΛ με τη μομφή του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει σαν επιλογή αυτονόητη και ασφαλής. Δεν είναι. Εχει κόστος, γιατί επιβεβαιώνει αντικειμενικά τον προεξάρχοντα ρόλο του Τσίπρα στην αντιπολίτευση. Και δημιουργεί την εντύπωση ότι το ΚΙΝΑΛ ρυμουλκείται από τη συριζαϊκή πρωτοβουλία. Βέβαια, ο Ανδρουλάκης και τα στελέχη του θα βρουν χίλιες δυο διατυπώσεις εξεζητημένου ισαποστακισμού για να ξορκίσουν τη σύμπλευση. Αλλά καμία πρόφαση δεν μπορεί να διασκεδάσει το γεγονός ότι ο Τσίπρας έβγαλε τον πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ από την καβάντζα της σιωπής του και τον έσυρε στη δική του κοίτη.    

Η παράπλευρη συνέπεια του τσιπρικού στρατηγήματος είναι ότι ακριβώς αυτό επιδιώκει και ο Μητσοτάκης: να ταυτίσει τον Ανδρουλάκη με τον Τσίπρα. Να τους γκρουπάρει σαν «κεντροαριστερή πολυκατοικία».  

Μια τέτοια ευθυγράμμιση θα μπορούσε να εκληφθεί ως «αντιδεξιό μέτωπο» που θα απομόνωνε τον Μητσοτάκη. Ομως, εδώ ο δεύτερος όροφος της πολυκατοικίας δεν μιλάει με τον τρίτο. Ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΙΝΑΛ δεν μπορούν να συγκροτήσουν κοινή πρόταση διακυβέρνησης. Γι’ αυτό και το τσουβάλιασμά τους ωφελεί εκείνον που μπορεί. Ωφελεί το χονδροειδές, αλλά δραστικό, δίλημμα «Μητσοτάκης ή ακυβερνησία».

Χάρη στη μομφή, η κυβέρνηση δεν χρειάζεται πια να απαντά μόνο για την Αττική Οδό. Η συζήτηση ξεχειλώνει. Και θα περιλάβει από τον Πολάκη και την ιβερμεκτίνη μέχρι τα Ραφάλ και το Μάτι. 

Δεν μπορεί να μην είχε υπολογίσει η αξιωματική αντιπολίτευση αυτή την ακούσια υπηρεσία στον αντίπαλο.

Αυτή είναι όμως η διαφωτιστική συμπαραδήλωση της μομφής: μαρτυρεί ότι...

 

 αντίπαλος για τον Τσίπρα δεν είναι πια ο Μητσοτάκης.