Όποιος έχει περάσει ικανό χρόνο σε βορειότερες από την Ελλάδα χώρες, γνωρίζει πως οι κακοκαιρίες του τύπου της "Ελπίδας" που βιώσαμε τα τελευταία εικοσιτετράωρα, είναι αντιμετωπίσιμες. Απλά, χρειάζεται να πληρούνται κάποιες προϋποθέσεις. Διαφορετικά το αποτέλεσμα θα είναι απογοητευτικό.
Πρώτη προϋπόθεση είναι η ύπαρξη ικανής εμπειρίας. Απ’ όλους. Ευτυχώς ή δυστυχώς, μετά από τόσες θύελλες (π.χ. Θεσσαλονίκη 2017, Μήδεια πέρυσι κ.ο.κ.) και πυρκαγιές, έχει αποκτηθεί περισσότερη από αρκετή. Οπότε οι πράξεις βαρύνονται από μεγαλύτερη ευθύνη, ατομική ή ευρύτερη. Οι πράξεις όλων...
Δεύτερη και κυριότερη προϋπόθεση αποτελεί αυτό που στην Ελλάδα έχουμε μάθει ν’ αποκαλούμε "ατομική ευθύνη" αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε περισσότερο από το αίσθημα του σεβασμού. Σεβασμού πρώτα απ’ όλα στον ίδιο τον εαυτό μας και κατόπιν στους συμπολίτες μας και την υπόλοιπη κοινωνία.
Σε ανάλογες περιπτώσεις, πολύ δύσκολα θα δει κανείς π.χ. έναν Βρετανό να ξεκινήσει το πρωί από το σπίτι του χωρίς να υπάρχει σοβαρός λόγος και χωρίς αντιολισθητικές αλυσίδες, εάν έχουν προηγηθεί πολυήμερες προειδοποιήσεις για έντονα καιρικά φαινόμενα.
Αφενός διότι έχει μάθει τι σημαίνει και ποιες συνέπειες έχει το έντονο καιρικό φαινόμενο, αφετέρου επειδή γνωρίζει πολύ καλά τι θα του συμβεί εάν προκληθούν προβλήματα στην κυκλοφορία των συμπολιτών του, με δική του ευθύνη.
Στην Ελλάδα, οι πολίτες βλέπουν εξαιρετικά πιο... αισιόδοξα τα πράγματα με αποτέλεσμα τη Δευτέρα το πρωί, παρά τις ενημερώσεις που υπήρχαν από την Παρασκευή, να κυκλοφορεί η μισή Αθήνα, χωρίς να είναι απαραίτητο και χωρίς η συντριπτική πλειοψηφία των οχημάτων να διαθέτει αλυσίδες.
Αυτή η… αισιοδοξία είναι και η αιτία που, αν επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες οι οποίες θέλουν όσους εγκλωβίστηκαν να προβαίνουν σε αγωγές και διεκδικήσεις αποζημιώσεων, η κατάληξη αυτών των κινήσεων θα είναι ο πλουτισμός των δικηγόρων και μόνο. Αλλά αυτό είναι ένα διαφορετικό θέμα, που αφορά τους ειδικούς. Προσωπικά, εάν είχα εγκλωβιστεί χωρίς να έχω πρώτα φροντίσει να έχω αλυσίδες κ.λπ., πριν προχωρήσω σε δικαστικές διεκδικήσεις, θα ρωτούσα τρίτο πρόσωπο-νομικό, χωρίς συμφέροντα στο περιστατικό και τον οποίο εμπιστεύομαι πολύ.
Πίσω στο θέμα, πέρα και πάνω από την αισιοδοξία, μόλις δημιουργήθηκαν τα πρώτα προβλήματα, οι γνωστοί "μάγκες-οδηγάρες" των ελληνικών δρόμων έσπευσαν να εκμεταλλευτούν το "κενό" των ΛΕΑ (Λωρίδες Έκτακτης Ανάγκης) με αποτέλεσμα να εγκλωβιστούν αυτοί, εμποδίζοντας ταυτόχρονα τη διέλευση των εκχιονιστικών μηχανημάτων και των συνεργείων διάσωσης. Το αποτέλεσμα της… μαγκιάς το είδαμε όλοι.
Όχι μόνο στην Αττική Οδό αλλά και σε όλους τους κεντρικούς οδικούς άξονες, εντός αστικού ιστού...
Όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι δεν υπάρχουν ευθύνες για την εταιρεία-παραχωρησιούχο. Σε καμία περίπτωση. Οι ευθύνες, κατά τη στήλη, είναι υπαρκτές και όχι αμελητέες. Αλλά αρμόδια να τις καταλογίσει είναι προφανώς η Δικαιοσύνη. Σίγουρα πάντως, δεν αφορούν την πρόσβαση ή όχι στον αυτοκινητόδρομο.
Αντίθετα από τα θρυλούμενα, η Αττική Οδός δεν είναι ιδιωτικός δρόμος αλλά δημόσιος. Η διαχείρισή του έχει παραχωρηθεί στον ιδιώτη. Ο οποίος δεν έχει κανένα δικαίωμα να απαγορεύσει την πρόσβαση σε κανέναν. Έχει όμως π.χ. δικαίωμα να καθορίσει τους όρους με τους οποίους θα γίνει η χρήση του δρόμου. Με βάση τις εκάστοτε συνθήκες και τα προβλεπόμενα από την σύμβαση παραχώρησης. Θα μπορούσε π.χ. να ζητήσει για τις ημέρες με τον χιονιά να επιτρέπεται η πρόσβαση σε φορτηγά, μόνο με αλυσίδες Και να έχει από πριν ζητήσει την συνδρομή του ειδικού τμήματος Τροχαίας για να επιβάλει τους συγκεκριμένους όρους.
Υλοποιήθηκε κάτι σχετικό;
Επίσης, η διαχείριση καιρικών φαινομένων τέτοιας έντασης, έχει συγκεκριμένους κανόνες και διαδικασίες. Εκ του αποτελέσματος, δεν μπορεί κανείς παρά ν’ αναρωτηθεί εάν τηρήθηκαν ή δεν εφαρμόστηκαν σωστά…
Εκτός απ’ όλα αυτά όμως, πρόβλημα δεν παρατηρήθηκε μόνο στην Αττική Οδό. Εκεί υπήρξε εγκλωβισμός (περίπου) 3.000 αυτοκίνητων. Δηλαδή αριθμού σχετικά μικρού. Το ζήτημα έγινε εντονότερα αισθητό λόγω της φύσης ενός κλειστού, αστικού αυτοκινητοδρόμου (ελάχιστες, πολύ συγκεκριμένες και με ελάχιστη δυνατότητα ελιγμών ή προσαρμογής προσβάσεις).
Στην υπόλοιπη χώρα, συνέβησαν πολύ χειρότερα. Είδαμε εγκλωβισμούς σε αυτοκίνητα στο κέντρο της πρωτεύουσας ή σε ελάχιστα χιλιόμετρα από αυτό (π.χ. στην… ακριτική λεωφόρο Μαραθώνος, μερικά μέτρα από την θάλασσα, όσο και αν μοιάζει απίστευτο), ακινητοποιήσεις τραίνων σε διπλές γραμμές (αυτό ειλικρινά κάποιος θα ήθελα να προσπαθήσει να μας το εξηγήσει κάποια στιγμή, διότι πρέπει να είναι παγκόσμια πρώτη) και άλλα πολλά. Τα οποία θα ήταν ευτράπελα, αν δεν ήταν τραγικά και δεν έθεταν σε σοβαρότατο κίνδυνο πολλές ανθρώπινες ζωές.
Είναι πραγματικά θλιβερό να ακούς υπουργούς να μέμφονται ιδιώτες "επειδή δεν τήρησαν όσα υποσχέθηκαν".
Η δική τους δουλειά δηλαδή, ποια ήταν;
Δεν όφειλαν να ελέγξουν αν θα τηρηθούν αυτές ακριβώς οι υποσχέσεις;
Το μόνο που χρειάζεται να κάνει ένας υπουργός είναι απλά να σφίξει ένα χέρι, να χαμογελάσει ευτυχισμένα και ύστερα "έζησαν όλοι καλά κι εμείς καλύτερα";
Έχει γίνει κάτι περισσότερο από εμφανές πλέον. Ο κρατικός μηχανισμός, με πρώτη χειρότερη αλλά όχι μόνη την τοπική αυτοδιοίκηση, χρειάζεται...
ριζική αναδιοργάνωση. Εκ βάθρων, πραγματική και ουσιαστική… ανακατασκευή.
Ειδικότερα για την πολιτική προστασία δε, χρειάζονται νέες, μόνιμες και ανεπηρέαστες από πολιτικές αλλαγές, απολύτως επαγγελματικές δομές, πλήρως ανεξάρτητες από την πολιτική ηγεσία. Οι οποίες δομές θα λογοδοτούν μόνο επί του αποτελέσματος. Όχι μόνο σε περίπτωση μεμονωμένων κρίσεων αλλά και σε περίπτωση μη επίτευξης περιοδικών ποιοτικών και ποσοτικών στόχων κ.ο.κ. Όπως συμβαίνει σε όλες τις προηγμένες χώρες.
Οτιδήποτε άλλο, δεν θα είναι τίποτε περισσότερο από μία ακόμη προσπάθεια να μαγειρευτεί ομελέτα, χωρίς να σπάσουν αυγά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου