ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΑΡΑΚΙΤΣΑΡΟ-ΨΕΥΤΟΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ο αβραμοπούλειος κανόνας της μιζέριας

 

                 (Άνω σκίτσο ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ)



 

Tου ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Διακόσιες έντεκα χιλιάδες ευρώ είναι πολλά ή λίγα λεφτά; 

Και από αυτά, πόσα θα πάρει στην τσέπη ο σόουμαν και πόσα θα πάνε για το σόου; Πόσα στον σκηνοθέτη και πόσα στα χέρια που θα στήσουν τη μια μέρα, για να ξηλώσουν την επομένη, τα ικριώματα στον «σκούφο» του Λυκαβηττού;

Δεν βαριέσαι. Το χρήμα είναι περιττό όταν υπάρχει αγάπη. Ή, τέλος πάντων, αισθητική. Και στην περίπτωση της κορωνόπληκτης Πρωτοχρονιάς με τον Σάκη Ρουβά, οι αρμόδιες υπηρεσίες του Δήμου Αθηναίων επικαλέστηκαν ως νομιμοποιητική βάση την αισθητική – και μάλιστα την εξαγώγιμη, που προορίζεται να εκπεμφθεί σε όλο τον κόσμο ως ταυτότητα της ελληνικής μητρόπολης. Το «καλλιτεχνικό θέαμα», εξήγησαν στην απολογία τους, είναι «μοναδικό». «Υψηλών απαιτήσεων και προδιαγραφών».

Προτού μπορέσει κανείς να επαληθεύσει με τα μάτια του πόσο «μοναδική» μπορεί να είναι η επανεμφάνιση του εθνικού ποπ σταρ σε μια συναυλία χωρίς «ζωντανό» κοινό, δικαιούται να αναρωτηθεί ποιος θέτει τις «απαιτήσεις»; Ποιος και πώς καθορίζει το «ύψος» τους;

Οι «προδιαγραφές» του πολιτιστικού προϊόντος «Ρουβάς» εγγυώνται πολιτική ασφάλεια. Κανείς δεν θα ενοχληθεί. Κανείς δεν θα ενθουσιαστεί. Κανέναν δεν θα αποσπάσει από την οικιακή γιορτή αυτή η τόσο γνώριμη φιγούρα που θα χοροπηδάει στην οθόνη, χαρούμενη και φλατ, σαν επανάληψη. Σαν κονσέρβα προηγούμενης ή προπροηγούμενης ή προπροπροηγούμενης Πρωτοχρονιάς.

    Οι προδιαγραφές και η τιμολόγηση μιας αναμενόμενης γιορτής.

Δεν θα έπρεπε να περιμένει κανείς τίποτε άλλο. Ετσι έχουν παγιωθεί οι αισθητικές «προδιαγραφές» όχι μόνο των δεκάλεπτων χάπενινγκ, αλλά και των μόνιμων παρεμβάσεων στην πόλη. Εχει επικρατήσει εδώ και δεκαετίες –τόσο στην Αθήνα όσο και σε περιφερειακές «κόπιες»– ο αβραμοπούλειος κανόνας. Μια ιλουστρασιόν τυποποίηση που καταστρώνεται με πρώτη μέριμνα να μη θίξει το κοινό γούστο.  

Γι’ αυτό καταλήγει να το αναπαράγει είτε σε στρογγυλά σιντριβάνια, είτε σε ζαρντινιέρες μιας χρήσης, είτε σε τελετουργικές αναβιώσεις της πίστας.

Αυτό είναι το εγχειρίδιο των «προδιαγραφών» μας: το καλούπι της Γιουροβίζιον, το οποίο εμβολιάζουμε πάντα με λίγη αλέγκρα πενιά, για να το συνοδεύσει στη διεθνή του καριέρα.

Πρόκειται για έναν ομοιοπαθητικό οριενταλισμό, που επιλέγει την καθήλωση, βέβαιος ότι αυτό το θέαμα είναι όχι απλώς «καλό για την Ανατολή» μας, αλλά και πολύ υψηλότερο από τις «απαιτήσεις» της. Και που, σε δεύτερο χρόνο, περιφρονεί ανοιχτά τις εναντίον του επικρίσεις ως «κάλαντα της μιζέριας». Λαϊκισμός μεν, αλλά με σηκωμένο φρύδι.

Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν θα άξιζε συζήτησης αν δεν το βάραινε ο ίσκιος της πανδημίας.

Η μοναχική, αορίστως τιμολογημένη φιέστα του Sakis the Greek πάνω στον λόφο δεν είναι το αντίδοτο της μιζέριας. 

Είναι...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΑΡΑΚΙΤΣΑΡΟ-ΨΕΥΤΟΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Η δική μας Times Square

 

Της ΠΕΠΗΣ ΡΑΓΚΟΥΣΗ

Την προπαραμονή των Χριστουγέννων, για λίγες ώρες, στον μικρόκοσμο του Διαδικτύου και των προσωπικών μας συναναστροφών, δεν υπήρχε ούτε Covid, ούτε μετάλλαξη Ομικρον, ούτε καν η δαμόκλειος σπάθη της πιθανότητας να αλλάξουμε χρόνο χωρίς κέντρα νυχτερινής διασκέδασης, δηλαδή μπουζουξίδικα– μιλάμε για την απόλυτη εθνική καταστροφή, μην πω μεγαλύτερη και από τη Μικρασιατική. 

Το ένα και μοναδικό θέμα ήταν το κόστος της εορταστικής εκδήλωσης του Δήμου της Αθήνας, με «οικοδεσπότη» τον Σάκη Ρουβά που θα διαρκέσει δεκαεπτά λεπτά.

Αχός βαρύς ακούστηκε, πολλά τουφέκια πέσαν και ας δούμε τι έμεινε από αυτήν την ιστορία πέρα του διαδικτυακού ντόρου που κράτησε όσο κρατάνε τα «διαδικτυακά θαύματα» – τρεις ώρες και τα πιο μεγάλα τέσσερις. 

Πρώτα απ’ όλα η συνειδητοποίηση πως όσο αργόσυρτα ξεθωριάζουν οι παλιές παραδόσεις, τόσο γρήγορα καθιερώνονται οι καινούργιες.  

Εμείς πότε ακριβώς αισθανθήκαμε πολύ Νεοϋορκέζοι και νιώσαμε ότι μας άξιζε η φαντασμαγορία μίας δικής μας Times Square;  

Τότε που νομίζαμε ότι ήμασταν πολύ πλούσιοι, πολύ κοσμοπολίτες, πολύ όλο το πακέτο του Sex and the city.  

Εκεί λοιπόν, προς το τέλος της δεκαετίας του 1990, επί δημαρχίας Δημήτρη Αβραμόπουλου, εγκαινιάστηκε και η συνήθεια που έγινε λατρεία. Μια μεγάλη γιορτή στο Σύνταγμα, με τον ίδιο τον δήμαρχο να μετρά αντίστροφα για την αλλαγή του χρόνου (αν θυμάμαι καλά, τις πρώτες Πρωτοχρονιές η κάμερα ακολουθούσε τη «θριαμβευτική» πορεία του πρώτου πολίτη της Αθήνας από το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία» έως την εξέδρα του Συντάγματος) και, στη συνέχεια, μια μεγάλη συναυλία – διότι στη χώρα μας και το πικρό και το γλυκό θέλουν μια συναυλία για να «δέσουν».

Μωρέ καλά κάναμε διότι «Βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόκευτος» αλλά και αυτή η γιορτή ακολούθησε τις κορυφές και τις καμπύλες της οικονομίας – και της δημόσιας και της τσέπης μας – άρα και της ψυχολογίας μας. Η Πρωτοχρονιά του Δήμου Αθηναίων είχε παράλληλη πορεία με τον δείκτη του Χρηματιστηρίου. Και από μεγάλο event στα χρόνια γύρω από το millennium έως και λίγο μετά τους Ολυμπιακούς του 2004 (σφαγή γινόταν τότε στις δισκογραφικές εταιρείες για το πώς θα «χώσουν» καλλιτέχνες τους) έγινε, στα χρόνια της κρίσης, κάτι σαν «παρηγοριά στον άρρωστο». Και στα χρόνια του Covid, «κάλεσμα χωρίς καλεσμένους».

Πάμε τώρα στα φετινά «δεκαεπτά λεπτά που συντάραξαν τον μικρόκοσμο» – για λιγότερο από δεκαεπτά ώρες. 

Η Τεχνόπολις έδωσε έναν αναλυτικό κατάλογο των εργαζομένων σε αυτό το πρότζεκτ, με πολύ αναλυτικές περιγραφές καθηκόντων. Μόνο που τέτοιοι κατάλογοι δεν λένε τίποτα σε όσους δεν ξέρουν τι σημαίνει το στήσιμο μίας τέτοιας «συναυλίας». Αλλά και σε αυτούς που ξέρουν, επίσης δεν λένε τίποτα καθώς γνωρίζουν ότι πίσω από μακροσκελή job description (ειδικά στα αγγλικά) κρύβονται πολύ «μικρές» δουλειές. Ας περιμένουμε λοιπόν να δούμε τι θα γίνει αυτά τα περίφημα δεκαεπτά λεπτά και μετά κρίνουμε το κόστος. Διότι μπορούμε να δούμε «παπάδες».

Ενα είναι σίγουρο. Οτι με τον Ρουβά επί οθόνης...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΑΡΑΚΙΤΣΑΡΟ-ΨΕΥΤΟΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ευτυχισμένο το 1993

Γράφει ο Δημήτρης Ρηγόπουλος

Ηταν η σκόνη που σηκώθηκε για το θέμα της πρωτοχρονιάτικης εκδήλωσης του Δήμου Αθηναίων αναμενόμενη;  

Ηταν η ανάρτηση του Κώστα Μπακογιάννη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με την οποία κατακεραύνωνε τους επικριτές του ειρωνευόμενος, μια «άτυχη» στιγμή της θητείας του;  

Ηταν όντως «μίζεροι» όσοι διαμαρτύρονται για το οικονομικό σκέλος της διοργάνωσης;

Θα μπορούσαμε να πούμε συνοπτικά «ναι σε όλα» και να ξεμπερδεύουμε. Πάντα η αντιπολίτευση θα ψάχνει αγωνιωδώς αφορμές για να χτυπήσει τους αγαπημένους της στόχους.  

Ο συνήθως προσεκτικός και συναινετικός Κώστας Μπακογιάννης λειτούργησε περισσότερο με το θυμικό ανώνυμου χρήστη του Facebook, βάζοντας για λίγο στην άκρη τον θεσμικό του ρόλο (συμπεριλαμβανομένης της διαδικτυακής στιχομυθίας με τον Δημήτρη Τζανακόπουλο), αναζητώντας το «δίκιο» του όπως ο κάθε κοινός θνητός. Και φυσικά ήταν θέμα χρόνου να μάθουμε από τους ψηφιακούς ιεροκήρυκες του Καλού με πόσα γεύματα για απόρους ισούται ο προϋπολογισμός του πρωτοχρονιάτικου σαματά.

Αν και ασφαλώς όλα τα προηγούμενα έχουν την αξία τους, προσωπικά βρήκα προβληματικότερη όλων την εμμονή των δήμων (και του Δήμου Αθηναίων εν προκειμένω) σε ένα εντελώς παρωχημένο μοντέλο ψυχαγωγίας που έχει τις ρίζες του στα αλησμόνητα σόου της Ρούλας Κορομηλά στα βαθιά ’90s.  

Καταλαβαίνω την αγωνία των αιρετών μας να σκεφτούν ένα δυνατό τηλεοπτικό προϊόν αλλά, πρώτον, ποιος τους το ζήτησε αυτό (τα ιδιωτικά κανάλια ξοδεύουν κάθε χρόνο εκατομμύρια για να μας «διασκεδάσουν» όπως αυτά νομίζουν την τελευταία νύχτα του χρόνου) και, δεύτερον, γιατί δεν τους ενδιαφέρει να ξεφύγουν λίγο από την πεπατημένη αξιοποιώντας μια ευκαιρία που τους δίνεται, προσφέροντας μια εμπειρία που θα αναδεικνύει έναν διαφορετικό δρόμο;  

Γιατί πιστεύουν ότι αξίζουμε κάθε χρόνο μια εθιστική προσομοίωση νυχτερινού κέντρου και όχι μια πιο τολμηρή πρόταση που θα νοηματοδοτήσει διαφορετικά τον ερχομό του νέου χρόνου; 

Δεν υποστηρίζω ότι θα πρέπει να πάμε σε μια εξεζητημένη λογική, για παράδειγμα να καλέσουμε μια συμφωνική ορχήστρα στην πλατεία Συντάγματος, αλλά ανάμεσα στα νυχτερινά κέντρα της οδού Πειραιώς και στη Βιέννη υπάρχουν ένα σωρό επιλογές που επιμένουμε να αγνοούμε.  

Γιατί; 

Για τον ίδιο λόγο που...

 

2021 και ΠΡΟΣΩΠΑ (Μέρος Β'): Διάσημοι ΕΛΛΗΝΕΣ που έφυγαν από τη ζωή το 2021

 Από τον ΑΓΡΥΠΝΟ ΦΡΟΥΡΟ

 

3/1/2020 Έφυγε από τη ζωή η ηθοποιός Έλσα Πελαγίδου, ύστερα από μάχη ενός μήνα με τον καρκίνο.

 

 

 

 

 

11/1/2021  Σε ηλικία 77 ετών έφυγε  από τη ζωή ο γνωστός συγγραφέας Βασίλης Αλεξάκης μετά από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο.

Ο Βασίλης Αλεξάκης έζησε πάνω από 40 χρόνια στο Παρίσι και εργάστηκε ως συγγραφέας, αλλά και ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα Le Monde.
Ο Βασίλης Αλεξάκης ήταν Ελληνογάλλος συγγραφέας μυθιστορημάτων στην μητρική του γλώσσα, τα Ελληνικά και τα Γαλλικά. Τα έργα του αντλούν και από τους δύο πολιτισμούς και είναι μεστά μιας λεπτής ειρωνείας. Η τεχνοτροπία του προσφέρει στον αναγνώστη μια οικεία και προσωπική προοπτική των ιστοριών του. Το 2007, του απονεμήθηκε το Grand prix du roman de l'Académie Française για το βιβλίο του Ap. J.-C (στα ελληνικά κυκλοφορεί με τον τίτλο μ.Χ.). Το πρώτο έργο του που γράφτηκε στην μητρική του γλώσσα, είναι το "Τάλγκο", κυκλοφόρησε το 1982 και εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να σημειώνει σπάνια επιτυχία. Το 1984 μάλιστα έγινε και ταινία με τον τίτλο "Ξαφνικός Έρωτας."
Εργάστηκε στη Monde des livres για δεκαπέντε χρόνια. Όντας σχεδιαστής σκίτσων, ο Αλεξάκης υπήρξε δημοσιογράφος της εφημερίδας Le Monde ενώ έγραψε και ραδιοφωνικά κομμάτια.
Το 2007 η Γαλλική Ακαδημία του απένειμε το Μεγάλο Βραβείο μυθιστορήματος.
Το 2017 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας από το τμήμα Γαλλικής γλώσσας και φιλολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.


11/1/2021
  Τεράστια απώλεια για τη Θεσσαλονίκη, που έχασε τον μεγάλο δάσκαλο της ψαλτικής Χαρίλαο Ταλιαδώρο, άρχοντα πρωτοψάλτη της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως. Ο δάσκαλος, έπειτα από πολυήμερη νοσηλεία στο 424 Νοσοκομείο εξαιτίας της προσβολής και θεραπείας του από κορονοϊό, υπέστη ειλεό, που επέφερε πολυοργανική ανεπάρκεια και κατέληξε.


Ο αλησμόνητος καθηγητής ψαλτικής γεννήθηκε το 1926 στη Θεσσαλονίκη, ήταν πτυχιούχος Νομικών και Oικονομικών Επιστημών, μαθητής του πρωτοψάλτη Χριστόφορου Κουτσουράδη και απόφοιτος της Σχολής Βυζαντινής Μουσικής του Εθνικού Ωδείου Αθηνών. Καθοριστική για την ψαλτική του εξέλιξη υπήρξε η συνάντησή του στη Θεσσαλονίκη (1945) με τον άρχοντα πρωτοψάλτη της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας Κωνσταντίνο Πρίγγο.

Έγινε ψάλτης από νεαρή ηλικία σε γνωστούς ναούς της Θεσσαλονίκης -του Αγίου Θεράποντα Κάτω Τούμπας (1942-1944), του Αγίου Φανουρίου και Τιμίου Προδρόμου (1944-1952)- και επί 60 χρόνια διετέλεσε πρωτοψάλτης στον Καθεδρικό Ναό της του Θεού Σοφίας (1952-2012). Έφερε το οφίκιο του «άρχοντος πρωτοψάλτου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως» και σήμερα, στην εξόδιο ακολουθία, θα εκπροσωπηθεί το Πατριαρχείο. Ο Χαρίλαος Ταλιαδώρος είχε διδάξει βυζαντινή μουσική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (1964-1967), στο Μακεδονικό Ωδείο και στη Σχολή Βυζαντινής Μουσικής της Μητρόπολης Θεσσαλονίκης.

Υπήρξε από τους πιο γνωστούς και πιο επιδραστικούς σύγχρονους ψάλτες του ελλαδικού χώρου (με πλουσιότατη ψαλτική δράση στο εσωτερικό και το εξωτερικό).



14/1/2021
Χάνει τη ζωή του από κορωνοϊό ο ολυμπιονίκης ιστιοπλόος Λεωνίδας Πελεκανάκης.

Ο Λεωνίδας Πελεκανάκης γεννήθηκε στις 22 Νοεμβρίου του 1962. Μεγάλωσε στον Προφήτη Ηλία της Καστέλλας στον Πειραιά και πήγε σχολείο στο “θρυλικό” 6ο Καστέλλας, το “Κολλέγιο”  όπως το αποκαλούσαν οι μαθητές τότε. Τελείωσε τη Γυμναστική Ακαδημία. Ήταν πατέρας τριών παιδιών, δύο αγοριών ηλικίας 25 και 18 ετών και μίας  κόρης επτά ετών.

Άρχισε ιστιοπλοΐα στον Ιστιοπλοϊκό Όμιλο Πειραιά. Μετά την κατηγορία ανάπτυξης που είναι τα σκάφη optimist  πέρασε στις ολυμπιακές κατηγορίες, στο Finn όπου ήταν Πανελληνιονίκης για πολλά χρόνια, στα Star και στο Soling ενώ, όπως προαναφέραμε  ήταν  και από τους κορυφαίους αθλητές στην ανοικτή θάλασσα με διεθνείς διακρίσεις.

Το 1984, συμμετείχε  στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες μαζί με τον Ηλία Χατζηπαυλή και κατέκτησαν την 6η θέση στην κατηγορία των Star.

Το 2000, αγωνίστηκε στο Σίδνεϊ  με τον Δημήτρη Μπούκη όπου τερμάτισαν  11οι. Το 2004, στην Αθήνα, κατέλαβε πάλι την 11η θέση με συναθλητή τον Γιώργος Κοντογούρη.
 
Με την ομάδα της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων πήρε μέρος σε πολλά Ράλλυ Αιγαίου με πολλές επιτυχίες.




17/1/2021 φυγε από τη ζωή ο ηθοποιός Γιάννης Ροζάκης, σε ηλικία 82 ετών, σκορπώντας θλίψη στον καλλιτεχνικό κόσμο. Η κηδεία του θα γίνει την Δευτέρα στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής της Νέας Σμύρνης και η σορός θα αποτεφρωθεί, όπως επιθυμούσε ο ίδιος.

Ο Γιάννης Ροζάκης γεννήθηκε στα Χανιά το 1939 και το πραγματικό όνομά του ήταν Γιάννης Ξυγκάκης. Πάτησε για πρώτη φορά το θεατρικό σανίδι το καλοκαίρι του 1963, ως κομπάρσος στον «Ιούλιο Καίσαρα» του Σαίξπηρ που ανέβασε ο Μίνως Βολανάκης για το «Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο» του Μάνου Κατράκη, στο Θέατρο του «Πεδίου του Άρεως»


Η τελευταία του παράσταση ήταν τη σεζόν 2012/2013 με την ερμηνεία του Γκούσταφ Κρουπ στο «Ο φίλος μου ο Χίτλερ» του Γιουκίο Μίσιμα, υπό τη σκηνοθεσία της Άσπας Τομπούλη, στο «Αγγέλων Βήμα».


20/1/2021:
Άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 71 ετών ο Μάκης Μαΐλης, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Ιστορίας.


Ο Μάκης Μαΐλης γεννήθηκε στην Ελευσίνα στις 21 Γενάρη του 1950. Το 1969 εντάχθηκε στην ΚΝΕ και το 1973 οργανώθηκε στο ΚΚΕ. Συμμετείχε στις καταλήψεις της Νομικής και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Στο 10ο Συνέδριο του ΚΚΕ (1978) εκλέχτηκε αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ και στο 12ο Συνέδριο (1987) εκλέχτηκε τακτικό μέλος της. Την περίοδο 1989-1991 υπερασπίστηκε μαχητικά τον επαναστατικό χαρακτήρα του Κόμματος.

Παρέμεινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής μέχρι τον θάνατό του. Διετέλεσε επίσης μέλος του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ, ενώ ανέλαβε σειρά υπεύθυνων χρεώσεων, όπως υπεύθυνος του Τμήματος Ιστορίας, υπεύθυνος του γραφείου Τύπου της ΚΕ, στον «Ριζοσπάστη» και τον «902» κ.α.


22/1/2021
Πέθανε σε ηλικία 87 ετών η ηθοποιός, Τιτίκα Σαριγκούλη.

Γεννήθηκε το 1934 στην Αθήνα όπου και μεγάλωσε, ενώ σε νεαρή ηλικία σπούδασε ηθοποιός, ξεκινώντας την πορεία της στο χώρο του κινηματογράφου και του θεάτρου στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Το 1960 έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στη ταινία «Το μυστικό του κόκκινου μανδύα». Ακολούθησαν δύο ακόμη συμμετοχές στον κινηματογράφο τα επόμενα χρόνια στις ταινίες «Φαίδρα» και «Πρώτο καρδιοχτύπι».

Την ίδια δεκαετία ξεκίνησε να ασχολείται πιο ενεργά με τη συγγραφή, γράφοντας περισσότερα από 60 βιβλία με πιο πρόσφατα τα «Κίλωνας ο Αθηναίος» και «Βασιλιάς Κωνσταντίνος ο Μέγας: Τραγωδία σε πέντε πράξεις», ενώ διετέλεσε μέλος της Ενωσης Νέων Ελλήνων Λογοτεχνών.

Το 2015, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, απένειμε τιμητικό έπαινο στην Τιτίκα Σαριγκούλη μετά την παράσταση «Βάκχες» του Ευριπίδη που παρουσιάστηκε τον Σεπτέμβρη του 2015 στο Θέατρο της Πετρούπολης, μια παράσταση που παρουσιάστηκε και στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Η Τιτίκα Σαριγκούλη έγραψε και σκηνοθέτησε θέατρο, ενώ πρωταγωνίστησε σε πολλές θεατρικές παραστάσεις με τελευταία το κλασικό έργο του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα «Το σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα», παράσταση που παρουσιάστηκε τον περασμένο Γενάρη και στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ, το 2019.





24/1/2021
Νεκρός βρέθηκε από το Λιμενικό
στη θαλάσσια περιοχή της Ερέτριας ο Σήφης Βαλυράκης Το σώμα του 78χρονου ξεβράστηκε από τη θάλασσα στα βράχια ενός μικρού νησιού στην περιοχή. Βρέθηκε ένα μίλι μακριά από το σκάφος του.

Ο Σήφης Βαλυράκης ήταν Έλληνας πολιτικός, εκ των ιστορικών στελεχών του «ανδρεϊκού» ΠΑΣΟΚ. Γεννήθηκε το 1943 στα Χανιά. Ο πατέρας του, Γιάννης Βαλυράκης, ήταν αξιωματικός του Στρατού Ξηράς και βουλευτής της Ένωσης Κέντρου. Σπούδασε ηλεκτρονικός μηχανικός στη Γερμανία και τη Σουηδία, με ειδίκευση στους βιομηχανικούς αυτοματισμούς. Μιλούσε αγγλικά, γερμανικά και σουηδικά.

Κορυφαίο στέλεχος της αντι-χουντικής αντίστασης και του ένοπλου κλάδου του ΠΑΚ, ο Βαλυράκης ήταν καταζητούμενος από το καθεστώς της 21ης Απριλίου επί τρία χρόνια για βομβιστικές επιθέσεις και συνελήφθη τελικά το 1971, όπου βασανίστηκε και φυλακίστηκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Απέδρασε όμως καθώς κατάφερε να κόψει τα κάγκελα του κελιού του και μετά προκάλεσε βραχυκύκλωμα στο ηλεκτρικό δίκτυο των φυλακών. Στη συνέχεια ανέβηκε στην στέγη ενός τραίνου που πήγαινε στη Γιουγκοσλαβία. Για κακή του τύχη το τραίνο σταμάτησε για ανεφοδιασμό στα σύνορα, οι προβολείς των φυλακίων έπεσαν πάνω του, τον εντόπισαν και τον συνέλαβαν. Αυτή τη φορά οδηγήθηκε στις φυλακές Κέρκυρας.

Τελικά κατάφερε πάλι να αποδράσει, αυτή τη φορά κολυμπώντας έως την Αλβανία. Αλλά το εκεί καθεστώς του Ενβέρ Χότζα νόμιζε πως ήταν Έλληνας κατάσκοπος της χούντας, και αρχικά του επέβαλε ποινή τριών ετών σε καταναγκαστικά έργα στο στρατόπεδο του Φίερι. Όμως αυτή τη φορά στάθηκε τυχερός καθώς ο Ανδρέας Παπανδρέου κινητοποίησε τις επαφές του με το διεθνές Μαοϊκό και φιλοκινεζικό κίνημα (εκείνη την εποχή η Αλβανία ήταν δορυφόρος της Κίνας του Μάο) για να τον σώσει. Τελικά ο πρίγκιπας της Καμπότζης Σιχανούκ, στενός φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου, επενέβη στους Κινέζους, οι οποίοι επενέβησαν στους Αλβανούς, και έτσι ο Σήφης Βαλυράκης αφέθηκε ελεύθερος.

Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Χανίων με το ΠΑΣΟΚ το 1977. Διετέλεσε Υφυπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών (Οκτώβριος 1981 – Νοέμβριος 1984), Υφυπουργός Πολιτισμού με αρμοδιότητα τον Αθλητισμό (Ιούλιος 1985 – Ιούνιος 1988), Υφυπουργός Δημόσιας Τάξης (Ιούνιος 1988 – Ιούλιος 1989 και Ιούλιος 1994 – Μάρτιος 1995) και Υπουργός Δημόσιας Τάξης (Μάρτιος 1995 – Ιανουάριος 1996).

Την 1η Φεβρουαρίου 2009 ο Σήφης Βαλυράκης κρατήθηκε για αρκετές ώρες από τις αμερικάνικες αρχές αμέσως μετά την άφιξή του σε αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης λόγω ανάκλησης της βίζας του ενώ πετούσε.[2] Αυτό το περιστατικό επανέφερε στο προσκήνιο την παλιά έχθρα του Βαλυράκη με την αμερικανική κυβέρνηση, η οποία τη δεκαετία του ’80 τον θεωρούσε «προστάτη» της 17 Νοέμβρη.

Ήταν παντρεμένος με τη γνωστή ζωγράφο Μίνα Παπαθεοδώρου-Βαλυράκη, που έχει κερδίσει πολλά διεθνή βραβεία για τα έργα της. Το ζεύγος έχει αποκτήσει 2 παιδιά.



29/1/2021
Πέθανε η ηθοποιός Μιράντα Κουνελάκη.


Η Μιράντα Κουνελάκη γεννηθηκε το 1939 στην Αθήνα και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ελληνικού Ωδείου. Το 1960 έκανε το ντεμπούτο της στον κινηματογράφο με την ταινία «Για σένα την αγάπη μου» , ακολούθησαν οι ταινίες «Πικρή μου, Αγάπη»,  «Ο λουστράκος», « Ο χρυσός και ο τενεκές».

Το 1962 ανέβηκε για πρώτη φορά στη σκηνήι  με τον Θίασο της Κατερίνας Ανδρεάδη. Έπαιξε στις παραστάσεις «Τα παιδιά μας οι κέρβεροι», «Κόκκινα φανάρια», «Τελευταίο φθινόπωρο», «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», «Πραματευτής», «Καληνύχτα Μαργαρίτα», «Ο έμπορος της Βενετίας», «Ιούλιος Καίσαρ», «Η κυρία με το σκυλάκι», «Το κορίτσι με το κορδελάκι» Θίασος Μάνου Κατράκη) κ.ά. Επίσης ξεχώρισε για τις εξαιρετικές της μιμήσεις που προκαλούσαν άφθονο γέλιο.

Μεταξύ άλλων έπαιξε στις ταινίες «Ο Μεγαλέξανδρος» και «Το βλέμμα του Οδυσσέα». Τα επόμενα χρόνια πήρε μέρος σε τηλεοπτικές παραγωγές και έπαιξε στις σειρές «Άγνωστος πόλεμος», «Ισιδώρα», «Γιούγκερμαν»..

Η τελευταία της τηλεοπτική εμφάνιση ήταν το 1999 στη σειρά «Τα φτερά του έρωτα» ενώ το 2003 αποχαιρέτησε και το θέατρο. “Συνάντησα εξαιρετικούς ανθρώπους, έχω εισπράξει χαρές και χειροκρότημα, αλλά και εγώ έχω δώσει. Παίρνουμε και δίνουμε χαρές.” είχε αναφέρει για το θέατρο.

“Με έχουν θίξει οι συνθήκες της ζωής μου. Πέρασα στιγμές οικονομικής δυσπραγίας”. “Δεν μπορούσα να είμαι επιλεκτική. Πήγαινα σε δουλειές για τα χρήματα ώστε να επιβιώνω αξιοπρεπώς. Παντρεύτηκα νωρίς, χώρισα νωρίς και δεν ήταν τόσο εύκολα για μένα τα πράγματα. Υπήρξα μαμμόθρεφτο και έπρεπε να το αποτινάξω από πάνω μου αυτό”, είχε αναφέρει σε μια από τις τελευταίες της συνεντεύξεις.

Το 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο της με τίτλο “Passa-Tempo”, που αποτύπωνε μερικές από τις σκέψεις της σε μορφή διηγημάτων και το 2017 κυκλοφόρησε το τελευταίο της βιβλίο με τίτλο: “Χαρούμενα γενέθλια”.




31/1/2021
Πέθανε σε ηλικία 75 ετών ο πρώην υφυπουργός και βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Αδάμ Ρεγκούζας. Πρωτοεκλέχθηκε βουλευτής στις εκλογές του 1996 στη Β' εκλογική περιφέρεια Θεσσαλονίκης και επανεκλέχθηκε το 2000, το 2004 και το 2007. Στην πρώτη κυβέρνηση του Κώστα Καρανανλή διετέλεσε υφυπουργός Οικονομικών.






11/2/2021
Πέθανε σε ηλικία 81 ετών  από ανακοπή καρδιάς ο σπουδαίος τραγουδιστής Αντώνης Καλογιάννης, ο οποίος υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της σύγχρονης ελληνικής μουσικής.


Η φωνή του κατάφερε να ξεχωρίσει και να μας κρατήσει συντροφιά για πάνω από 40 χρόνια, ενώ η παρακαταθήκη που αφήνει πίσω του είναι μεγάλη. Τα τραγούδια του είναι διαχρονικά, είτε μιλούν για τον έρωτα είτε για την αντίσταση, και θα παραμείνουν ζωντανά για αρκετές δεκαετίες ακόμη.
Ο Αντώνης Καλογιάννης γεννήθηκε στην Καισαριανή στις 3 Αυγούστου του 1940 και ξεκίνησε να εργάζεται ως τσαγκάρης. Ωστόσο, η συνάντησή του με τον Μίκη Θεοδωράκη το 966 υπήρξε καθοριστική, καθώς άλλαξε την πορεία της ζωής του και τον έβαλε στον χώρο της μουσικής. Ο Μίκης Θεοδωράκης τον "ανακάλυψε" τυχαία, όταν τον άκουσε μια μέρα να τραγουδά ενώ περνούσε έξω από το τσαγκαράδικό του. Κάπως έτσι, βρέθηκε να τραγουδά στους μεγαλύτερους συναυλιακούς χώρους της τότε Σοβιετικής Ένωσης, της Ευρώπης και της Αμερικής και να ερμηνεύει στίχους του Σικελιανού, του Ρίτσου και του Σεφέρη υπό την καθοδήγηση του Μίκη Θεοδωράκη.

Κατά τη δικτατορία των συνταγματαρχών του 1967, ο Αντώνης Καλογιάννης έφυγε στο εξωτερικό με την Μαρία Φαραντούρη και δημιούργησε λαϊκή ορχήστρα, με την οποία έδωσαν συναυλίες που είχαν καθαρά πολιτικό χαρακτήρα, συμβάλλοντας έτσι στον αγώνα κατά της Χούντας. Μετά την αποφυλάκιση του Μίκη Θεοδωράκη το 1970, έδωσαν μαζί περισσότερες από 500 συναυλίες σε Ευρώπη, Αμερική και Αυστραλία, κάνοντας γνωστή την πολιτική κατάσταση που επικρατούσε τότε στη χώρα μας.

Τη δεκαετία του 80, με τον δίσκο του "Τα σημερινά" (1981), ο Αντώνης Καλογιάννης έκανε στροφή από το κοινωνικοπολιτικό τραγούδι στο ερωτικό. Το κοινό αποδέχτηκε αυτή τη στροφή και σιγά σιγά ο ίδιος καθιερώθηκε ως ένας ερωτικός τραγουδιστής. Οι μεγάλες επιτυχίες συνεχίστηκαν με τον δίσκο "Μικρά Ερωτικά" σε συνεργασία με τον Μάριο Τόκα, ενώ η καριέρα του εκτινάχθηκε με τον δίσκο "Και που λες Ευτυχία". Το ομώνυμο μαζί με τα "Όμορφή μου Κατερίνα", "Σ' αγαπώ σαν το γέλιο του Μάη" (μαζί με τη Μαρινέλλα), "Αχ Αννούλα του χιονιά" αποτελούν μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά ερωτικά τραγούδια που ερμήνευσε.

Η τελευταία νέα προσωπική του δισκογραφική δουλειά ήταν το 1997 με το "Ιστορίες Αγγέλων", ενώ αργότερα, το 2002, συμμετείχε στον live δίσκο "Για τον Γρηγόρη" που ήταν αφιερωμένος στον Γρηγόρη Μπιθικώτση. Το 2005 κυκλοφόρησε μία πολυσυλλεκτική διπλή έκδοση με τις μεγάλες επιτυχίες του, αλλά και διασκευές αγαπημένων τραγουδιών του, ενώ το 2007 κυκλοφόρησε η κασετίνα "Κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας - 40 χρόνια Αντώνης Καλογιάννης" με τα σπουδαιότερα τραγούδια του. Συνολικά, ο Αντώνης Καλογιάννης ηχογράφησε πάνω από 20 δίσκους.



21/2/2021
Έφυγε από τη ζωή ο Ιωάννης Κ. Μαζαράκης – Αινιάν, ο άνθρωπος που το όνομά του έχει συνδεθεί άρρηκτα με το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο

Ο Ι. Κ. Μαζαράκης – Αινιάν, που γεννήθηκε στην Αθήνα το 1923, ήταν γιος του Κωνσταντίνου Μαζαράκη-Αινιάν, ο οποίος πρωτοστάτησε στον Μακεδονικό Αγώνα και διακρίθηκε ως «Καπετάν Ακρίτας». Κατά την Κατοχή εργάστηκε στο δίκτυο πληροφοριών θαλάσσης του Στρατηγείου Μέσης Ανατολής και κατατάχτηκε εθελοντής στην ΙΙΙ ελληνική Ορεινή Ταξιαρχία (Ρίμινι). Αποφοίτησε από τη Σχολή Ευελπίδων το 1947.

Διετέλεσε νομάρχης Καστοριάς από το 1962 και παραιτήθηκε τον Απρίλιο 1967. Το 1977-1979, κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για την είσοδο της Ελλάδος στην ΕΟΚ, διηύθυνε το ελληνικό γραφείο Τύπου στις Βρυξέλλες. Γενικός γραμματέας της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος (Εθνικό Ιστορικό Μουσείο) από το 1979, υπήρξε πολυγραφότατος στον τομέα της νεότερης ελληνικής ιστορίας».



25/2/2021
Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 66 ετών , ο συνδικαλιστής Ανδρέας Κολλάς γνωστός από τις κινητοποιήσεις των εργαζόμενων στα λεωφορεία τη δεκαετία του 1990. Ο πάλαι ποτέ πρόεδρος του Συνδικάτου Εργαζομένων ΟΑΣΑ και μέλος της Διοίκησης της ΓΣΕΕ, νοσηλευόταν το τελευταίο διάστημα με βαρύ εγκεφαλικό.


Από τα πρωτοπαλίκαρα του ΠΑΣΟΚ, τα τελευταία χρόνια είχε βρει κομματική στέγη στο ΣΥΡΙΖΑ μέσω του κόμματος «Κοινωνική Συμφωνία» της Λούκας Κατσέλη.

Ο Ανδρέας Κολλάς ως πρόεδρος και ο Χρήστος Σταμούλος (που έχει επίσης αποβιώσει) ως γενικός γραμματέας είχαν πρωτοστατήσει στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα λεωφορεία, όταν η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, το 1992 είχε προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση των  λεωφορείων. Οι κινητοποιήσεις ήταν πολυήμερες και πολλές φορές είχαν σημαδευτεί από επεισόδια. Το ζήτημα της ιδιωτικοποίησης ήταν μείζον πολιτικό θέμα εκείνη την περίοδο και πεδίο αντιπαράθεσης ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση. 


Το πλέον χαρακτηριστικό επεισόδιο εκείνης της περιόδου ήταν η επίθεση απολυμένων σε πρώην συναδέλφους τους στο παλιό εφετείο της οδού Σωκράτους, όταν εκείνοι πήγαιναν για να καταθέσουν τις αιτήσεις απόκτησης λεωφορείων: Τους επιτέθηκαν και τους ξεγύμνωσαν στη μέση του δρόμου.




 

 

8/3/2021  έφυγε από τη ζωή η γνωστή ηθοποιός του ελληνικού κινηματογράφου, Γιώτα Σοϊμοίρη.

Η αείμνηστη ηθοποιός ήταν κόρη του αξιωματικού χωροφυλακής. Εκείνη σπούδασε στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου από την οποία αποφοίτησε το 1962. Ωστόσο την πρώτη της εμφάνιση την έκανε το 1959 στην ταινία «Φλογέρα και αίμα» του Βασίλη Γεωργιάδη, ενώ το θεατρικό της ντεμπούτο το 1964.

Η αγαπημένη ηθοποιός πρωταγωνίστησε σε πολλές ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου όπως «Η κόμισσα της φάμπρικας», «28η Οκτωβρίου ώρα 5:30», «Μάχη της Κρήτης», «Όνειρο απατηλό», «Υπάρχει Και Φιλότιμο» κ.α.



9/3/2021
Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 83 ετών ο τραπεζίτης Γιάννης Κωστόπουλος, ο οποίος μεταξύ άλλων διετέλεσε πρόεδρος του ΔΣ και διευθύνων σύμβουλος της Alpha Bank.


Ο Γιάννης Κωστόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1938. Σπούδασε Ναυπηγός στο King’s College του Πανεπιστημίου Durham της Αγγλίας. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στην Τράπεζα Εμπορικής Πίστεως το 1963.

Διετέλεσε Διευθύνων Σύμβουλος και Γενικός Διευθυντής της Τράπεζας από το 1973 και Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου και Γενικός Διευθυντής από το 1984 έως το 1996.

Από το 1996 έως το 2005 διετέλεσε Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου και Διευθύνων Σύμβουλος της Alpha Bank. Από τον Φεβρουάριο του 2005 έως τον Μάιο του 2014 διετέλεσε Εκτελεστικός Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Τράπεζας, ενώ τον Ιούνιο του 2014 η Τακτική Γενική Συνέλευση των Μετόχων του απένειμε τον τίτλο του Επίτιμου Προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου.


10/3/2021
Πεθαίνει από καρκίνο σε ηλικία μόλις 60 ετών ο ηθοποιός Θεόφιλος Βανδώρος Ο Θεόφιλος Βανδώρος γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών και παράλληλα στο DEREE College Ψυχολογία και Κοινωνιολογία). Επί μία δεκαετία έζησε μόνιμα στο Παρίσι όπου συνέχισε τις υποκριτικές σπουδές. Εκεί γνώρισε τον σπουδαίο φιλόσοφο Κορνήλιο Καστοριάδη αλλά τον Ανδρέα Βουτσινά.


Επιστρέφοντας στην Ελλάδα έπαιξε σε πολλές τηλεοπτικές σειρές όπως οι «Τμήμα Ηθών», «Λάμψη», «Φιλοδοξίες» και συνεργάστηκε με γνωστούς σκηνοθέτες μεταξύ των οποίων και οι  Γ. Κορδέλλας , Μ. Μανουσάκης κ.α.

Παράλληλα είχε έντονη παρουσία και στο ελληνικό θέατρο παίζοντας στο αρχαίο δράμα, σε κλασικά αλλά και σύγχρονα έργα. Ανάμεσα τους ήταν και οι παραστάσεις «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Ευριπίδη, «Αντιγόνη» του Ανούιγ, «Ματωμένος Γάμος« του Λόρκα κ.α.

Ανάμεσα στις μεγάλες του αγάπες όμως ήταν και η μουσική και ιδαιτέρως η  ροκ  που είχε επηρεάσει και την εμφάνισή του η οποία  διέθετε, διαχρονικά, αντίστοιχες επιρροές. Από την μακρυά αλογουρά με την οποία τον πρωτογνωρίσαμε ως σκληρό και γοητευτικό αστυνομικό της μικρής οθόνης μέχρι τα δερμάτινα μπουφάν και τις μπότες που δεν αποχωφιζόταν σχεδόν ποτέ ο Θεόφιλος Βανδώρος ήταν ένας κλασικός ροκάς. Ήξερε εξάλλου να παίζει κιθάρα και μπάσο  για αυτό και κάποια στιγμή είχε δημιουργήσει ένα γκρουπ με το οποίο έκανε live σε διάφορα ροκ στέκια της Αθήνας.

Ανήσυχος, τολμηρός και ασυμβίβαστος το 2010 πήρε την μεγάλη απόφαση  να μετακομίσει στην Αυστραλία. ΄Εμεινε εκεί και δούλεψε για ένα χρονικό διάστημα αλλά  τελικά επέτρεψε στην Ελλάδα έχοντας βιώσει μία ακόμη περιπέτεια από εκείνες που πάντα του άρεσε να κυνηγά.

Πριν από δύο περίπου χρόνια είχε νοσηλευτεί στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» προκειμένου να υποβληθεί σε επέμβαση στο στομάχι.  




11/3/2021
Ένας από τους πιο αγαπημένους και επιτυχημένους λαϊκούς συνθέτες, ο Τάκης Μουσαφίρης, έφυγε από τη ζωή

Ο Τάκης Μουσαφίρης γεννήθηκε στα Γιάννενα και σε μικρή ηλικία μετοίκησε στην Αθήνα όπου και έκανε τις πρώτες του μουσικές δουλειές. Αρχικά δούλευε σε μικρά μαγαζιά τύπου μπουάτ και τραγουδούσε μαζί με την κιθάρα του.
 
Στη συνέχεια έδειξε και το δημιουργικό του ταλέντο γράφοντας ευπώλητα τραγούδια. Συνεργάστηκε με τραγουδιστές όπως ο Στράτος Διονυσίου, Δημήτρης Μητροπάνος, Ρίτα Σακελαρίου, Μιχάλης Μενιδιάτης, Γιώργος Μαργαρίτης, Κατερίνα Στανίση, Δούκισσα, Τόλης Βοσκόπουλος, Πίτσα Παπαδοπούλου κ.α.

Ο εκλίπών έχει υπογράψει μερικά από τα πιο αναπημένα τραγούδια, όπως τα «Πες μου που πουλάν καρδιές», «Κάνε κάτι λοιπόν να χάσω το τρένο», «Μυστικέ μου έρωτα», «Ο ταξιτζής», «Εγώ ο ξένος», «Εγώ δεν ήμουνα αλήτης», «Ένα λεπτό περιπτερά», «Χιονάνθρωπος», «Άγνωστε φίλε», «Αγαπάω δύσκολα», κ.ά.

Σεμνός και αγαπητός, ο Τάκης Μουσαφίρης είχει πει για τον εαυτό του ότι  «δεν μπορώ ούτε κι εγώ να καταλάβω από πού είμαι. Είμαι συνεχώς μέσα σε μια βάρκα στο Ρίο-Αντίρριο και πηγαίνω πότε στην Αθήνα και πότε στα Γιάννενα. Μάλλον δεν έχω μία πατρίδα, αλλά δύο. Είμαι από τα Γιάννενα, είμαι από την Αθήνα, είμαι από την Ελλάδα».




21/3/2021
Έφυγε για την τελευταία του ”πτήση” ο υπερ-αιωνόβιος βετεράνος Παναγιώτης Καραγιάννης σε ηλικία 104 ετών

Γεννήθηκε στην Αμυγδαλιά Δωρίδας το 1917. Εισήλθε στη Σχολή Ικάρων το 1937 και ονομάσθηκε  Ανθυποσμηναγός το 1940. Προήχθη σε Υποπτέραρχο το 1969 και αποστρατεύθηκε με το βαθμό του Αντιπτεράρχου το 1972.
Μετά την αποφοίτησή του από τη Σχολή Αεροπορίας και τη Σχολή Γενικής Εκπαίδευσης και Ειδικοτήτων, τοποθετήθηκε με την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου τον Οκτώβριο 1940, στην πρώτη Μοίρα Παρατηρήσεως (Αεροπλάνα BREQUET-19), στη συνέχεια δε, στην Αεροπορική Βάση Λάρισας και στη Μοίρα POTEZ- 63, από όπου μετείχε σε επιχειρήσεις του Αλβανικού μετώπου.

Τον Ιανουάριο του 1941 απεστάλη με μικρή ομάδα είκοσι Αξιωματικών στην αγγλική σχολή Ιπταμένων (Χειριστών) στο Ιράκ, για να μετεκπαιδευτεί στις νέες μεθόδους και τα συστήματα πτήσεων για την επάνδρωση των νέων βομβαρδιστικών αεροπλάνων (MARYLAND) που επρόκειτο η Αμερική να χορηγήσει στην Ελλάδα.

Μετά το πέρας της μετεκπαίδευσης, τον Απρίλιο του 1941, κατά την επιστροφή του στην Ελλάδα και λόγω της κατάληψης της Χώρας από τους Γερμανούς, παρέμεινε στη Γάζα της Παλαιστίνης, με την αναφερθείσα ομάδα, η οποία αποτέλεσε στη συνεχεία τον πυρήνα των ελληνικών πολεμικών μοιρών στη Μέση Ανατολή.

Τον Νοέμβριο 1941, τοποθετήθηκε στη 13η Ελληνική μοίρα ελαφρού βομβαρδισμού και ναυτικής συνεργασίας (αεροπλάνα BLENHEIM), που έδρευε στην Αίγυπτο, όπου εκτέλεσε κυρίως ως χειριστής, αλλά και ως παρατηρητής, μεγάλο αριθμό πολεμικών αποστολών.

Την 20ην Αυγούστου 1942 απογειώθηκε από το Αεροδρόμιο SAINT-JEAM της Παλαιστίνης και βομβάρδισε επιτυχώς με βόμβες βυθού, γερμανικό υποβρύχιο που βρίσκονταν σε περισκοπικό βάθος και σε θέση βολής τορπίλης από πλοία αγγλικής ναυτικής δύναμης, στη θαλάσσια περιοχή ανοικτά του Τελ-Αβίβ, όπου το υποβρύχιο, αφού υπέστη βλάβη, στη συνέχεια παραδόθηκε.

Τον Απρίλιο 1943, τοποθετήθηκε στο Υπουργείο Αεροπορίας (Κάϊρο), ως διευθυντής εκπαίδευσης.

Τον Απρίλιο 1944, απεστάλη στη Νότιο Αφρική (BLOEMFONTEIN), για να φοιτήσει στην Αγγλική Σχολή Αξιωματικών Τηλεπικοινωνιών – Ηλεκτρονικών. Εκεί, εκτός του πτυχίου του Αξιωματικού Τ-Η, πήρε και το πτυχίο του Μηχανικού Ασυρμάτου.

Το Μάιο 1944, επανελθών στη Μέση Ανατολή (Κάϊρο), παρέλαβε από τον Άγγλο Διοικητή τη Διοίκηση της Σχολής Τηλεπικοινωνιών – Ηλεκτρονικών του Χελουάν, όπου φοιτούσαν ΄Αγγλοι και ΄Ελληνες μαθητές, εκ των οποίων οι Έλληνες αποτέλεσαν τον πυρήνα της μεταπολεμικής οργάνωσης των μέσων Τ-Η της Ελληνικής Αεροπορίας.

Τον Αύγουστο 1945, επέστρεψε στην Ελλάδα και τοποθετήθηκε στην πρώτη ελληνική πτέρυγα (ΣΕΔΕΣ – Θεσσαλονίκη), ως επιτελής αξιωματικός Τ-Η, υπήρξε δε, ο κύριος συντελεστής της οργάνωσης του πρώτου ελληνικού αεροδρόμιου, με δύο πολεμικές μοίρες διώξεως, από πλευράς τηλεπικοινωνιών – ηλεκτρονικών.

Το Μάιο 1947, τοποθετήθηκε στο Υπουργείο Αεροπορίας, στη Διεύθυνση Α4, ως επιτελής Τ-Η.

Τον Αύγουστο 1948, τοποθετήθηκε στην Ανωτέρα Διοίκηση Αεροπορίας ως Διευθυντής Τ-Η, όπου οργάνωσε τις πολεμικές μοίρες της Αεροπορίας από πλευράς Τ-Η και έλαβε μέρος ως χειριστής ή παρατηρητής σε αποστολές κατά την περίοδο του εμφυλίου πολέμου.

Το Μάιο 1950, τοποθετήθηκε στο Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας ως Διευθυντής της Α4, όπου οργάνωσε τις τηλεπικοινωνίες – ηλεκτρονικά της Ελληνικής Αεροπορίας και σχεδίασε την οργάνωση Ραντάρ της Ελλάδας.

Άξιο μνείας είναι, ότι κατά την περίοδον αυτή, και συγκεκριμένα κατά το 1954, σχεδίασε και οργάνωσε τη Σχολή Τηλεπικοινωνιών – Ηλεκτρονικών της Αεροπορίας (128 ΣΕΤΗ), η οποία λειτουργεί και σήμερα στο Καβούρι από το 1954 και η οποία κατά τη γνώμη των ειδικών του ΝΑΤΟ, είναι η καλύτερη στα Βαλκάνια και μπορεί να χαρακτηριστεί ως το Ραδιο-ηλεκτρολογικό Ινστιτούτο της Ελλάδας. Ταυτοχρόνως, ήταν και μέλος του γνωμοδοτικού Τεχνικού Συμβουλίου του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας.

Το Μάιο 1955, τοποθετήθηκε στο Αρχηγείο ΝΑΤΟ της Νάπολης (AIRSOUTH) στην Ιταλία, ως Διευθυντής του Κλάδου των ηλεκτρονικών.

Τον Απρίλιο 1958, επανήλθε στην Ελλάδα και τοποθετήθηκε στο Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας, ως Διευθυντής της Διεύθυνσης Α4. Ταυτοχρόνως διορίστηκε Πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών, όπως επίσης και Σύνδεσμος και Τεχνικός Σύμβουλος της Ελλάδος, στο Τεχνικό Κέντρο Αεράμυνας του ΝΑΤΟ (SADTC) που εδρεύει στη Χάγη.

Τον Ιούνιο 1964, ανέλαβε τα καθήκοντα Αρχηγού Β΄ Κλάδου του ΓΕΑ.

Τον Ιούνιο 1964 τοποθετήθηκε ως Επιτελάρχης του 31ου Αεροπορικού Αρχηγείου Εκπαιδεύσεως, ενώ ταυτόχρονα ανέλαβε και τα καθήκοντα του Διοικητή της Σχολής Πολέμου Αεροπορίας.

Από τον Ιανουάριο 1967 ως τον Αύγουστο 1967, υπηρέτησε και πάλι ως Αρχηγός Β΄ Κλάδου του Αρχηγείου Αεροπορίας, όπου και επρότεινε και εισηγήθηκε τη νομοθετική ρύθμιση απείρων θεμάτων της Αεροπορίας.

Από τον Αύγουστο 1967 ως τον Νοέμβριο 1969, ηγήθηκε της Γενικής Διεύθυνσης της Εθνικής Μετεωρολογικής Υπηρεσίας στην οποία υπηρέτησε με ζήλο και παραδειγματική χρηστή διοίκηση. Στην ΕΜΥ πέτυχε άριστα αποτελέσματα για την προαγωγή, τη λειτουργία και συμβολή της σε πολλές δραστηριότητες του κοινωνικού βίου, όπως χαρακτηριστικά τόνισε ο Δρ. Φυσικών Επιστημών, τότε Διευθυντής Α΄ της ΕΜΥ και νυν καθηγητής της Σχολής Ικάρων, κ. Στέφανος Παπαγιαννάκης στην προσφώνησή του επί τη αποχωρήσει του από την ΕΜΥ.

ΘΕΣΕΙΣ ΣΕ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥΣ:

Διευθυντής Ηλεκτρονικών του ΝΑΤΟ στη Νάπολη της Ιταλίας
Μόνιμος Εθνικός Αντιπρόσωπος της Ελλάδος στους μεγαλυτέρους επιστημονικούς και τεχνικούς Οργανισμούς του ΝΑΤΟ και του ΟΗΕ ως ακολούθως:
α.    Συμβούλιο Αεροδιαστήματος AGARD (Παρίσι)

β.    Κέντρον Ερευνών του ΝΑΤΟ STC (Χάγη)

          γ.    Ινστιτούτο Ερευνών Φον Κάρμαν –  VKI (Γενεύη)

δ.    Παγκόσμιο Μετεωρολογικό Οργανισμό – WNO (Γενεύη)

ε.    Ευρωπαϊκή Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών – EMCC (Παρίσι)

στ.  Ευρωπαϊκή Επιτροπή Μακρών Γραμμών – ELLA (Παρίσι)

ζ.    Τεχνική Ομάδα της Στρατιωτικής Επιτροπής του ΝΑΤΟ (Βρυξέλλες)

ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ:

Μέλος της Γεωδετικής και Γεωφυσικής Επιτροπής του Κράτους.
Πρόεδρος της Αερολέσχης Αθηνών.
Πρόεδρος της ελληνικής Επιτροπής Μακρών Τηλεπικοινωνιακών Γραμμών ΟΤΕ.
Εκπαιδευτής στις Σχολές Πολέμου Αεροπορίας και Εθνικής Άμυνας.
Επίτιμο μέλος της Ελληνικής Αστροναυτικής Εταιρείας.
ΔΙΕΘΝΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑ:

Συμμετείχε σε ογδόντα περίπου διεθνή Συνέδρια υψηλού επιπέδου.

ΠΑΡΑΣΗΜΑ:

  Ανώτερος Ταξιάρχης Φοίνικος, Χρυσούς Σταυρός Γεωργίου Α΄ (μετά ξιφών), Ταξιάρχης Γεωργίου Α΄, Αργυρούς Σταυρός Φοίνικος (μετά ξιφών), Μετάλλιον Εξαιρέτων Πράξεων, Εξαιρέτων Υπηρεσιών, Αλβανίας, Μέσης Ανατολής, Επιθετικών Αναγνωρίσεων.




25/3/2021:
Εφυγε από τη ζωή σε ηλικία 73 ετών ο δημοσιογράφος Άρης Σκιαδόπουλος, νικημένος από τον κορωνοϊό.


Ο Άρης Σκιαδόπουλος γεννήθηκε το 1946 στην Κέρκυρα. Εργάστηκε σε μεγάλες εφημερίδες, περιοδικά και ραδιοφωνικούς σταθμούς, όπως η «Απογευματινή», το «Έθνος», η «Πρώτη», ο «Ταχυδρόμος», ο Flash, o Αθήνα 9,84, αλλά και στην τηλεόραση της ΕΡΤ, κάνοντας τις εκπομπές «Νυχτερινός Επισκέπτης», «Δρόμοι» και «Πρωινά».



 

7/4/2021 Πέθανε σε ηλικία 75 ετών ο Λευτέρης Μυτιληναίος, ένας από τους πιο γνωστούς τραγουδιστές της δεκαετίας του ‘70.

Ο σπουδαίος τραγουδιστής νοσηλευόταν στο Νοσοκομείο Κορίνθου.

Τον τελευταίο καιρό διαβιούσε σε μονάδα φροντίδας στο Λουτράκι από όπου μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο Γενικό Νοσοκομείο Κορίνθου χτυπημένος από τον κοροναϊό.

Ο Λευτέρης Μυτιληναίος ξεκίνησε την καριέρα του από ένα τάλεντ σόου της εποχής.

Στα «ταλέντα» του Γιώργου Οικονομίδη, όπου πήρε το πρώτο βραβείο που συνοδευόταν από ένα κουστούμι και μια σόμπα από το ράδιο Αθήναι, ως έπαθλο.

Η μεγαλύτερη του επιτυχία του Λευτέρη Μυτιληναίου ήταν το τραγούδι «Αμφιβολίες» σε μουσική στίχους Γρηγόρη Μπιθικώτση.

Ο Λευτέρης Μυτιληναίος γεννήθηκε στην Αθήνα στις κυκλοφόρησε περίπου 20 ολοκληρωμένα άλμπουμ στούντιο, σε ετικέτες όπως η Columbia Records, η CBS Records International, η EMI και άλλα.



8/4/2021 Την τελευταία του πνοή άφησε  ο επί σειρά πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ και πρόσφατα εκλεγείς ως εκπρόσωπος της Ομοσπονδίας στην ΕΟΕ, Βασίλης Σεβαστής. Ο εκλιπών νοσηλευόταν  στο νοσοκομείο «χτυπημένος» από τον κοροναϊό.



 

 

 

 

9/4/2021 Νεκρός έπεσε ο δημοσιογράφος Γιώργος Καραϊβάζ  έχοντας δεχθεί τουλάχιστον έξι σφαίρες σε όλο του το σώμα, ενώ στον τόπο του εγκλήματος, που έγινε στην οδό Άννινου, στον Άλιμο, βρέθηκαν συνολικά δώδεκα κάλυκες. 




 

 

10/4/2021: Απεβίωσε ο Ιάκωβος Τσούνης, ο εφοπλιστής που δώρισε την περιουσία του στις Ένοπλες Δυνάμεις
Ο Ιάκωβος Τσούνης γεννήθηκε στην Πάτρα και ήταν απόγονος των αγωνιστών του 1821, Λονταίων και Πετμεζαίων. Ο πατέρας του, Κωνσταντίνος, ήταν δασάρχης και ο Ιάκωβος ήταν το τελευταίο από 13 παιδιά. Πολέμησε σε ηλικία 15 ετών στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940. Ξεκίνησε ως εκτελωνιστής στον Πειραιά. Το 1966 εισέρχεται στην ναυτιλία ως εφοπλιστής, αποκτώντας συνολικά 13 εμπορικά πλοία και σχηματίζοντας μεγάλη περιουσία.

Δημιούργημά του επίσης είναι το Μουσείο, που βρίσκεται παραπλεύρως της μόνιμης κατοικίας του στην οδό Κύπρου, στου Παπάγου. Δώρισε πρόσφατα όλη την περιουσία του, 23 εκατομμύρια ευρώ και 60 αποβατικά σκάφη (αμφιβίων επιχειρήσεων) στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις.




15/4/2021 Την τελευταία του πνοή άφησε στα 55 του χρόνια ο δημοσιογράφος Νίκος Ζαχαριάδης. Ο δημοσιογράφος βρισκόταν σε επαγγελματικό ραντεβού, όταν αισθάνθηκε αδιαθεσία. Αμέσως κλήθηκε ασθενοφόρο, ωστόσο, σύμφωνα με το ρεπορτάζ της δημόσιας τηλεόρασης εξέπνευσε κατά τη διακομιδή του στο νοσοκομείο.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966, τελείωσε το Κολλέγιο Αθηνών και σπούδασε στο Πολιτικό τμήμα της Νομικής Σχολης, στο τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Παράλληλα ξεκίνησε να εργάζεται στο Ραδιόφωνο της ΕΤ-2. Το 1989 πέρασε στην εφημερίδα «Αυγή» ως Κριτικός Κινηματογράφου. Στην ίδια θέση έχει εργαστεί επίσης στις εφημερίδες «Ελεύθερος Τύπος» και «Μεσημβρινή».

Το 1993, εγκαταλείπει τις εφημερίδες για τα περιοδικά. Αρχικά ως αρχισυντάκτης στο περιοδικό ΜΑΧ στη συνέχεια στο περιοδικό Nitro. Επί 5 χρόνια έγραφε τις «Απορίες Ενός Ζαλισμένου Αθηναίου» στο περιοδικό Downtown, από όπου προέκυψαν και δύο βιβλία. Από το 2005 μέχρι το 2012, δούλεψε στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», όπου είχε την ευθύνη του ένθετου περιοδικού «Big Fish» μέχρι το 2008. Στην Athens Voice  έγραφε τη στήλη του «Forrest Gump» και την καθημερινή διαδικτυακή στήλη Moufanet στο www.athensvoice.gr.

Επίσης από το 2015 δίδασκε Applied Journalism στο Metropolitan College.


19/4/2021
Έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος στιχουργός Σπύρος Γιατράς.


Ο Σπύρος Γιατράς ήταν ο στιχουργός των μεγάλων επιτυχιών του Στράτου Διονυσίου, του Τόλη Βοσκόπουλου, του Γιάννη Πάριου, του Θέμη Αδαμαντίδη, του Σταμάτη Γονίδη, της Πίτσας Παπαδοπούλου, του Δημήτρη Κοντολάζου, του Αντύπα, του Βασίλη Καρρά, του Νότη Σφακιανάκη, της Πάολας, του Κωνσταντίνου Αργυρού, του Νίκου Οικονομόπουλου και πολλών άλλων καλλιτεχνών.

Μεγάλωσε φτωχός ανάμεσα σε πλούσιους. Η οικογένειά του μετανάστευσε για πολλά χρόνια στην Νότιο Αφρική. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα , σε ηλικία 27 ετών, ήταν πια διπλωματούχος οπτικός , επάγγελμα που εξάσκησε και εξασκεί μέχρι σήμερα με ιδιαίτερη αγάπη και ζήλο χωρίς διακοπή, θέλοντας να είναι κοντά στον κόσμο.

«Ήμουν ένα άτακτο παιδί, ήμουν πάρα πολύ καλός μαθητής, αντιδραστικός και επειδή η επανάσταση των όπλων  είναι δεύτερη πρώτα η επανάσταση της σκέψης, ήμουν επαναστάτης» είχε πει ο ίδιος για την παιδική του ηλικία.

«Δύσκολα   οι γονείς μου ήταν φτωχοί άνθρωποι, αυτό με ανάγκαζε βέβαια να ξεχωρίζω το καλό από το κακό, ήταν ηθικοί άνθρωποι. Ο πατέρας μου παντρεύτηκε την μητέρα μου η οποία ήταν υπηρέτρια στο σπίτι τους. Εγώ σαν άντρας ήμουν μαμάκιας, ναι …  δεν ήμουν με τον πατέρα μου».

Τα πρώτα του τραγούδια τα έγραψε σε συνεργασία με τον Βαγγέλη Πιτσιλαδή. Στην συνέχεια συνεργάστηκε με άλλους σημαντικούς Έλληνες συνθέτες  (Αντώνης Βαρδής , Νίκος Λαβράνος, Γιάννης Πάριος κα)Το δίδυμο Γιατράς –Χρυσοβέργης  καθόρισε αμφότερους. Ευτύχησε να συνεργαστεί με την κραταιά δισκογραφική ΜΙΝΟΣ  και έτσι οι στίχοι του τραγουδήθηκαν από της μεγάλες φωνές της εποχής Στράτος Διονυσίου, Γιάννης Πάριος, Μαρινέλλα, Λίτσα Διαμάντη  ,Καρράς,Αδαμαντίδης, Κλωναρίδης, Ντουνιάς, Ζ.Μελάς……Αγαπημένο και πασίγνωστο  «Αν δεν είχα και σένα» , «Με προδώσαν οι φίλοι μου»  «Της γυναίκας η καρδιά»  , «Δεν πάω πουθενά»

Τραγούδια του είπαν ο Τόλης Βοσκόπουλος , η Πίτσα Παπαδοπούλου , Καράς, Αντύπας, Κοντολάζος, Σφακιανάκης  «Εισαι ένα πιστόλι» ,  «Ο αετός»  «Μήπως είμαι τρελός»  και βέβαια το νήμα δεν σπάει μέχρι σήμερα  με Γιάννη Πλούταρχο, Σταμάτη Γονίδη, Πάνο Κιάμο.



19/4/2021
Πλήρης ημερών σε ηλικία 101 ετών έφυγε από τη ζωή ο αντιπτέραρχος (Ι) Γεώργιος Πλειώνης, ο τελευταίος εν ζωή πιλότος της 335ης Ελληνικής Μοίρας Διώξεως, που έδρασε στη Μέση Ανατολή στα χρόνια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.


Ο εκλιπών είχε γεννηθεί στην Κύμη Ευβοίας το 1920. Το 1939 είχε εισαχθεί στη Σχολή Αεροπορίας (μετέπειτα Σχολή Ικάρων) με την 9η σειρά ιπταμένων. Ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος τον βρήκε δευτεροετή Ίκαρο, εκπαιδευόμενο στο Τατόι, από όπου θα μεταφερθεί λίγες εβδομάδες μετά την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου στο Άργος μαζί με τους υπόλοιπους συμμαθητές του, της 9ης και 10ης σειράς για την περάτωση του αρχικού κύκλου πτητικής εκπαίδευσης. Τον Απρίλιο του 1941 μαζί με άλλους αεροπόρους μεταβαίνει στην αεροπορική βάση της RAF στη Χαμπανία του Ιράκ, για εκπαίδευση στα Χαρικέιν, τα σύγχρονα μαχητικά αεροσκάφη της εποχής. Στη συνέχεια, λόγω της έκρυθμης κατάστασης εκεί θα μεταφερθεί με όλη τη μοίρα εκπαιδευομένων στη Ν. Ροδεσία.

Τον Οκτώβριο του 1941 θα τοποθετηθεί στην 335 Μοίρα Δίωξης, την πρώτη ελληνική πολεμική μοίρα δίωξης, που δρούσε κάτω από τον επιχειρησιακό έλεγχο της RAF στη Βόρεια Αφρική, εφοδιασμένης με καταδιωκτικά Χαρικέιν. Ένα χρόνο μετά, θα πάρει μέρος στις αεροπορικές επιχειρήσεις κατά τη δεύτερη μάχη του Ελ Αλαμέιν (23 Οκτωβρίου και 5 Νοεμβρίου 1942) όπου θα κυνηγήσει τον Ρόμελ «με μια κονσέρβα και μια γαλέτα», αλλά και σε αποστολές προστασίας συμμαχικών νηοπομπών στη Μεσόγειο, όπου θ’ αναγκαστεί δυο φορές να εγκαταλείψει λόγω βλάβης το αεροσκάφος του, πέφτοντας με το αλεξίπτωτό του στη μανιασμένη θάλασσα.

Αργότερα κατά τη διάρκεια του πολέμου θα βρεθεί με τις ελληνικές πολεμικές μοίρες στην Ιταλία, χτυπώντας τους Ναζί στις γιουγκοσλαβικές ακτές καθώς άρον- άρον οπισθοχωρούσαν από τα Βαλκάνια. Ύψωσε την ελληνική σημαία «πετώντας σε ξένους ουρανούς», τη στιγμή που η χιτλερική σβάστικα μόλυνε τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης.

Στις 14 Νοεμβρίου 1944, θα επιστρέψει στην απελευθερωμένη από τους Ναζί Αθήνα μαζί με την 335 Μ.Δ., και θα πάρει μέρος λίγο αργότερα στις επιχειρήσεις εναντίον των γερμανικών φρουρών σε Κρήτη και Δωδεκάνησα. Το διάστημα 1946-1949 θα συμμετάσχει στις αεροπορικές επιχειρήσεις του Εμφυλίου, ενώ το 1951 ως επικεφαλής του 13ου Σμήνους Μεταφορών θ’ αναχωρήσει για την Κορέα.

Με την επιστροφή του στην Ελλάδα μετά τον Πόλεμο της Κορέας, θα έχει συμπληρώσει συνολικά τον αριθμό-ρεκόρ των 383ών πολεμικών αποστολών. Υπήρξε διοικητής στη συνέχεια μεγάλων αεροπορικών μονάδων και σχηματισμών.

Για την επιχειρησιακή του δράση τιμήθηκε με δυο δωδεκάδες συμμαχικά και ελληνικά μετάλλια και παράσημα συμπεριλαμβανομένου και του Αριστείου Ανδρείας.

Στις 12 Μαΐου 1967 αποστρατεύτηκε από την χούντα των συνταγματαρχών λόγω της άρνησής του να συνεργαστεί μαζί τους με τον βαθμό του ταξιάρχου. Αποκαταστάθηκε με τον βαθμό του αντιπτεράρχου με την επιστροφή της δημοκρατίας στη χώρα.



19/4/2021
Σε ηλικία 82 ετών «έφυγε» από τη ζωή  ο επιχειρηματίας και επικεφαλής του ομίλου εταιρειών ΦΑΓΕ, Κυριάκος Φιλίππου.

 

Ήταν το 1922 όταν το γαλατάδικο της οδού Πατησίων 213 μοίραζε γάλα και γιαούρτι στους πολίτες της τότε μικρής σε πληθυσμό Αθήνας.

Ο Κυριάκος Φιλίππου, μαζί με τον αδελφό του Γιάννη συνέχισαν την οικογενειακή επιχείρηση και από το 1974 τη μετέτρεψαν σε έναν εταιρικό «κολοσσό». Η πρώτη βιομηχανική μονάδα της ΦΑΓΕ άνοιξε το 1964 με έδρα το Γαλάτσι και το 1975 κατασκευάστηκε το μεγάλο εργοστάσιο, με έδρα τη Μεταμόρφωση Αττικής.

Ο Κυριάκος Φιλίππου, με σπουδές χημικού μηχανικού, υπήρξε πρωτοπόρος στην Ελλάδα ως προς τον τρόπο δρανοποίησης του γιαουρτιού ώστε να μπορεί να τυποποιηθεί και να διαρκεί περισσότερο. Ήταν ο πρώτος επίσης, που παρουσίασε στην ελληνική αγορά τη δεκαετία του ’80 το στραγγιστό γιαούρτι με ανθόγαλα, το προϊόν αιχμής της ΦΑΓΕ, το Total.

Το 1975, η ΦΑΓΕ τελειοποίησε την τυποποίηση παρασκευής γιαουρτιού, η οποία άλλαξε ριζικά την ελληνική αγορά. Αυτό έκανε το γιαούρτι να έχει σταθερή γεύση και μεγαλύτερη διάρκεια ζωής. Νέες ποικιλίες και γεύσεις εισήχθησαν λίγο αργότερα. Το 1981 άρχισαν οι εξαγωγές προς την ευρωπαϊκή αγορά.




26/4/2021 Έφυγε σε ηλικία 100 ετών ο ιδρυτής της ΕΔΕΚ Βάσος Λυσσαρίδης.

Ο Βάσος Λυσσαρίδης, διετέλεσε για σειρά ετών και Πρόεδρος της Βουλής, αποτελεί μια εκ των προσωπικοτήτων εκείνων της Κύπρου, που έχουν συνδέσει το όνομά τους με σημαντικά γεγονότα που σημάδεψαν την πολιτική ζωή του νησιού μας.


Ο Βάσος Λυσσαρίδης γεννήθηκε στα Λεύκαρα, στις 13 Μαΐου 1920.

Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο Λευκάρων και μετά για δύο χρόνια στην ανωτέρα σχολή Λευκάρων και συνέχισε στο Παγκύπριο Γυμνάσιο στη Λευκωσία.

Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών όπου και απεφοίτησε με άριστα. Εξάσκησε γενική ιατρική και διετέλεσε Πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου (1967-1981). Κατά τα φοιτητικά του χρόνια διετέλεσε Πρόεδρος της Πανσπουδαστικής Επιτροπής Κυπριακού Αγώνα, Γραμματέας της Συντονιστικής Επιτροπής Κυπριακών Σωματείων και υπεύθυνος της Εθνικοτοπικής ΕΑΜ Κύπρου. Οργανώθηκαν τεράστιες συγκεντρώσεις και το Κυπριακό προβλήθηκε ως εθνική διεκδίκηση.

Πήρε μέρος στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της Ε.O.Κ.Α. (1955-1959). Ως εκπρόσωπος της ΕΟΚΑ καταψήφισε τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου διότι πίστευε ότι νομιμοποιούσαν και με δική μας συνυπογραφή την πολιτικοστρατιωτική εμπλοκή της Τουρκίας, στηριζόταν σε φυλετικές διακρίσεις, και διότι το σύνταγμα ήταν μη λειτουργικό και θα οδηγούσε σε αδιέξοδα με αρνητικές επιπτώσεις εις βάρος του Κυπριακού λαού. Μετά το πραξικόπημα στην Ελλάδα και την επιβολή στρατιωτικής δικτατορίας, συνεργάσθηκε με τις αντιστασιακές οργανώσεις του Ελληνικού λαού ενάντια στη χούντα και κυρίως με το ΠΑΚ με ηγέτη τον Ανδρέα Παπανδρέου. Πρωτοστάτησε στην αντίσταση ενάντια στην ΕΟΚΑ Β και κατά του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 1974 και του μεταπραξικοπήματος. Στην σύσκεψη ηγεσιών (νομίμων και παρανόμων) στο Γ.Δ.Π. την 15η Αυγούστου ματαίωσε την υπογραφή του σχεδίου Γκιουνές στην παρουσία πολλών δεκάδων ένστολων οπλοφόρων και επέμενε ότι η νομιμότητα επανέρχεται μόνο με την επάνοδο του νομίμως εκλεγέντος Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Τα όπλα σίγησαν. Όμως στις 30 Αυγούστου έγινε απόπειρα δολοφονίας εναντίον του στην οποία σκοτώθηκε ο αγωνιστής ποιητής Δώρος Λοϊζου. Συνέχισε τον αγώνα ενάντια στο μεταπραξικόπημα μέχρι την επιστροφή του Μακαρίου. Εκλεγόταν ανελλιπώς βουλευτής από το 1960 μέχρι το 2006 και την περίοδο 1985-1991 διετέλεσε Πρόεδρος της Κυπριακής Βουλής.

Το 1969 ίδρυσε το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ε.Δ.Ε.Κ., του οποίου υπήρξε Πρόεδρος μέχρι και τον Ιούλιο του 2001.

Διετέλεσε αντιπρόεδρος του AAPSO από το 1961. Το Αφρικανοασιατικό Κίνημα. (Afro-Asian Solidarity Organization) ήταν μια μαζική μη κυβερνητική οργάνωση με εθνικές επιτροπές σε περισσότερες από 90 χώρες στην Ασία και την Αφρική, και με επιτροπές συμπαράστασης στην Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική.

Ηταν γ.γ. του ICSA (Διεθνής Επιτροπή ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις και για την απελευθέρωση του Mandela)

Έκανε αναρίθμητα ταξίδια και συνεδρίες στην Ευρώπη για αυτό το θέμα και για συλλογή χρημάτων αλλά πολύ περισσότερο για πολιτική και ηθική ενίσχυση και του κινήματος. Είχε σχέσεις με τα εθνοαπελευθερωτικά κινήματα της Αφρικής και τους ηγέτες των εθνοαπελευθερωτικών κινημάτων. Συνδέθηκε ιδιαίτερα με τον Νέτο, Γκαμπράλ, Μοτλάνε, Σαμόρα Μασιέλ, Μαρσελίνο Ντο Σάντος, Κάστρο, Άραφατ και άλλους.

Ηγήθηκε της εκστρατείας εναντίον του σχεδίου Ανάν.

Ποιητής, ζωγράφος, ο Βάσος Λυσσαρίδης άφησε το στίγμα του σε όλες τις πτυχές της ιστορίας και ζωής του τόπου του.


1/5/2021
πεβίωσε σε ηλικία 90 ετών η Ελληνοαμερικανίδα ηθοποιός Ολυμπία Δουκάκη (Olympia Dukakis), η οποία είχε κερδίσει βραβείο Όσκαρ το 1987.


Η Δουκάκη ήταν γεννημένη το 1931 και ήταν κόρη Ελλήνων μεταναστών.

Ξεκίνησε την θεατρική της καριέρα στην Βοστόνη το 1958 και το 1963 έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στην ταινία του Ρόμπερτ Ρόσεν Λίλιθ. Κέρδισε το Όσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου το 1987 για τη συμμετοχή της στην ταινία Κάτω από τη λάμψη του φεγγαριού (Moonstruck).

Σε συνέντευξή της στην «Κ» και μιλώντας για την Eλληνικότητά της, η Ολυμπία Δουκάκη είχε δηλώσει: «Αυτό είναι μια μεγάαααλη κουβέντα. Ξέρεις, εκεί όπου μεγάλωνα, στο Λόουελ, ήταν καμίνι εθνοτήτων. Οι γονείς μας πάλευαν για το μεροκάματο και εμείς, τα μικρά, παλεύαμε στο δρόμο. Γιατί παλεύαμε; Γιατί ήμουν Ελληνίδα, κι ο άλλος Ιταλός, κι ο άλλος Γερμανός ή Αμερικανός. Στα 13 μου κυκλοφορούσα με μαχαίρι. Το χρησιμοποίησα; Οχι. Αλλά ο άλλος έπρεπε να ξέρει ότι κρατάω μαχαίρι. Αλλιώς θα με κορόιδευε για το όνομά μου, για τη μύτη μου, για το φαγητό που τρώω σπίτι μου, για τους γονείς μου. Πάλευα επειδή ήμουν Ελληνίδα. Κι όταν στα 8 είχα ρίξει μια μπουνιά σε ένα αγοράκι, η μάνα μου είχε πει στη μάνα του “δεν ανακατεύομαι με το τι κάνουν τα παιδιά μου στο δρόμο”, γιατί ήξερε, όπως και ο πατέρας μου, ότι έπρεπε να παλέψω σ’ αυτό το περιβάλλον, για να μην αφήσω τους άλλους να λερώσουν, να κοροϊδέψουν, να ξεφτιλίσουν την ταυτότητά μου. Στο μεταξύ, μου έλεγε η μάνα μου, μην ανησυχείς, όταν μεγαλώσεις θα χαίρεσαι που κράτησες το όνομα Ολυμπία. Οι άνθρωποι θα καταλάβουν τι σημαίνει. Και μεγάλωσα, πήγα στη Νέα Υόρκη κι εκεί άκουγα ότι θα παίρνω μόνο “έθνικ” ρόλους, ότι είμαι πολύ “έθνικ”. Αλλά και πάλι δεν άλλαξα το όνομά μου. Θα ράγιζε την καρδιά του πατέρα μου και δεν μπορούσα να το κάνω».



3/5/2021   Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 76 ετών ο Κώστας Γ. Παπαγεωργίου, ποιητής, πεζογράφος, δοκιμιογράφος, σημαντική φυσιογνωμία των ελληνικών γραμμάτων και εκπρόσωπος της γενιάς του ’70.

Ο Κώστας Γ. Παπαγεωργίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945. Σπούδασε νομικά και φιλολογία. Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε με την ποιητική συλλογή "Ποιήματα" το 1966. Εργάστηκε ως δικηγόρος από το 1972 ως το 1978· έκτοτε ασχολείται αποκλειστικά με την λογοτεχνία και με ό,τι αμέσως ή εμμέσως σχετίζεται μ' αυτήν. Από το 2011 έως σήμερα συνδιευθύνει το τριμηνιαίο περιοδικό ποίησης Τα Ποιητικά.

Συνεργάστηκε με τα αξιολογότερα λογοτεχνικά περιοδικά της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης κατά την τελευταία τριακονταετία ("Αντί", "Λέξη", "Δέντρο", "Διαβάζω", "Εντευκτήριο", "Τραμ" κ.α.). Διετέλεσε συνυπεύθυνος στη σύνταξη των ετήσιων ομαδικών αντιδικτατορικών εκδόσεων Κατάθεση '73 και Κατάθεση '74, ενώ συνέταξε (με τον ποιητή Γιάννη Βαρβέρη) την "Ελληνική ποιητική ανθολογία θανάτου του εικοστού αιώνα" (1995).

Άσκησε συστηματικά λογοτεχνική κριτική από περιοδικά και εφημερίδες. Από το 1982 ως το 1998 εξέδιδε και διηύθυνε το περιοδικό "Γράμματα και Τέχνες". Ποιήματά του μελοποιήθηκαν και κυκλοφόρησαν σε δίσκους από τον Θάνο Μικρούτσικο ("Ιχνογραφία"), από τον Νίκο Τάτση ("Έρανα"), καθώς και από τον Χάρη Κατσιμίχα. Από το 1982 στην Ελληνική Ραδιοφωνία, στην αρχή ως σύμβουλος σε θέματα λογοτεχνίας και εν συνεχεία ως επιμελητής λογοτεχνικών εκπομπών και εκδηλώσεων στο Τρίτο Πρόγραμμα.

Από το 1990 ως καθηγητής στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, διδάσκοντας Ιστορία Θεάτρου και Λογοτεχνίας. Είναι ιδρυτικό μέλος της "Εταιρείας Συγγραφέων". Ποιήματα, μελέτες και εκτενή δοκίμιά του έχουν μεταφραστεί σε ευρωπαϊκές γλώσσες. Έχει πάρει το Κρατικό Βραβείο Ποίησης 2001 και το Βραβείο Ποίησης του περιοδικού "Διαβάζω". Το 2009 τιμήθηκε με το Βραβείο του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών, για το σύνολο του ποιητικού του έργου. Το 2012 του απονεμήθηκε το Βραβείο Νουβέλας-Διηγήματος του περιοδικού "Διαβάζω" για το αφήγημά του "Νερό".

Η εργογραφία του Κώστα Γ. Παπαγεωργίου
 

Ποίηση


Ποιήματα, Αθήνα 1966
Συλλογή, Αθήνα, Φέξης 1970, σελ. 38.
Επί πυγήν καθίσαι, Κέδρος 1972.
Ιχνογραφία, Κέδρος 1975, 3η έκδοση 1983, σελ. 39.
Το οικογενειακό δέντρο, Κέδρος 1978, σελ. 46
Το σκοτωμένο αίμα, Κέδρος 1982, σελ. 34.
Κάτω στον ύπνο, Κέδρος 1986, σελ. 60.
Ραμμένο στόμα, Κέδρος 1990, σελ. 55.
Ποιήματα (1972-1990), συγκεντρωτική έκδοση, Αθήνα, Κανάκη 1995, σελ. 229
Πατρίδα το αίμα, Καστανιώτης 1996, σελ. 63.
Κλεμμένη ιστορία, Κέδρος 2000, σελ. 73.
Ποιήματα (1972-2000), Αλεξάνδρεια 2004, σελ. 320

Πεζογραφία

Το γιοτάπατο, Κέδρος 1977.
Των Αγίων Πάντων, Κέδρος 1992, σελ. 188.
Άννα, τώρα κοιμήσου, Γνώση 1995.
Ελληνικά Γράμματα, 2001, σελ. 166.
Πήρε φως,  Κέδρος 1998, σελ. 102.
Αντί σιωπής, Σειρά: «Γράμματα για σένα», Ελληνικά Γράμματα, 2003

Δοκίμιο

Σημειώσεις επάνω στα "Τρία κρυφά ποιήματα" του Γ. Σεφέρη, Μπουκουμάνης 1973.
Η γενικά του '70 (Ιστορία, ποιητικές διαδρομές), Κέδρος 1989, σελ. 148.
Τα άδεια γήπεδα, Σοκόλης 1994, σελ. 263.



8/5/2021  Έχασε τη μάχη με τον κορωνοιό ο πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Θεόδωρος Κατσανέβας, ο οποίος νoσηλεύοταν διασωληνωμένος στο Σισμανόγλειο. Είχε βρεθεί θετικός στον κοροναϊό στις 19 Απριλίου, πέντε ημέρες αφότου είχε κάνει την πρώτη δόση του εμβολίου.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1947 και σπούδασε Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Warwick της Βρετανίας λαμβάνοντας Μ.Α. στις Εργασιακές Σχέσεις και στο London School of Economics λαμβάνοντας διδακτορικό δίπλωμα στην Οικονομική της Εργασίας.

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας συμμετείχε στην αντιστασιακή οργάνωση ΔΕΑ και στο ΠΑΚ Αγγλίας ενώ μετά την πτώση της Χούντας συμμετείχε στην ίδρυση του ΠΑΣΟΚ. Το 1981 συμμετείχε στη συγγραφή του κυβερνητικού προγράμματος του ΠΑΣΟΚ για τα κοινωνικά θέματα ενώ τον ίδιο χρόνο διορίστηκε πρόεδρος του ΟΑΕΔ, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1985, οπότε και διορίστηκε διοικητής του Ι.Κ.Α.. Το 1987 εξελέγη μέλος του εκτελεστικού γραφείου του ΠΑΣΟΚ, διατηρώντας παράλληλα την ιδιότητά του ως μέλους της κεντρικής επιτροπής του κόμματος. Έχει δύο παιδιά από τον πρώτο του γάμο με την Σοφία Παπανδρέου, κόρη του πρώην πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, με την οποία χώρισε το 2000. Αργότερα νυμφεύθηκε με τη Γεωργία Τσέτσου, με την οποία απέκτησε μία κόρη.

Από το 1989 έως το 2000 κατήλθε ως υποψήφιος βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ στην Εκλογική περιφέρεια Β΄ Αθηνών συνολικά σε 6 διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις. Εξελέγη τις τρεις πρώτες φορές (9ος τον Ιούνιο του 1989, 12ος τον Νοέμβριο του 1989 και 9ος το 1990), ενώ απέτυχε να εκλεγεί στις Εκλογές του 1993 (17η θέση και πρώτος επιλαχών).

Το 1996 επανεξελέγη (5η θέση), ενώ την τελευταία φορά που κατήλθε ως υποψήφιος, το 2000, απέτυχε να εκλεγεί (19ος και ξανά πρώτος επιλαχών), όμως μερικούς μήνες αργότερα εισήλθε στο Κοινοβούλιο αντικαθιστώντας τη Μιλένα Αποστολάκη η οποία έχασε την έδρα της από το Εκλογοδικείο λόγω κωλύματος εκλογιμότητας.

Το 2004 τέθηκε εκτός των υποψηφίων βουλευτών του κόμματος μαζί με άλλους οκτώ βουλευτές με αφορμή την υπογραφή συγκεκριμένης τροπολογίας σχετικά με το Πόρτο Καρράς.

Την 1η Μαΐου 2013 ίδρυσε πολιτικό κόμμα, με όνομα «Δραχμή, Ελληνική Δημοκρατική Κίνηση Πέντε Αστέρων» – στα πρότυπα του Κινήματος Πέντε Αστέρων του Ιταλού Μπέπε Γκρίλο. Κεντρικός στόχος του νέου κόμματος είναι η επιστροφή της Ελλάδας στη δραχμή μέσω δημοψηφίσματος. Οι πέντε βασικές θέσεις του κόμματος σύμφωνα με την ιστοσελίδα του είναι η ανατροπή του Μνημονίου, η επιστροφή στη δραχμή, η αυτοδύναμη ανάπτυξη, η εθνική αξιοπρέπεια, και η κοινωνική δικαιοσύνη.

Σύμφωνα με το οικονομικό και πολιτικό του πρόγραμμα που στηρίζεται σε τεκμηριωμένες μελέτες που όμως δε διευκρινίζεται το πού και από ποιούς εκπονήθηκαν, ούτε το πώς, πού, πότε και από ποιούς τεκμηριώθηκαν, το σχέδιό του είναι το εξής: Υποτίμηση κατά 50% του εθνικού νομίσματος και κατόπιν επιθετική διολίσθηση ώστε να καταστούν τα εγχώρια προϊόντα ανταγωνιστικότερα και ταυτόχρονα λήψη μέτρων ώστε να αποφευχτεί η καταβαράρθρωση της αγοραστικής δύναμης των ήδη χαμηλών εισοδημάτων από την εκτίναξη του πληθωρισμού που επιφέρουν τέτοια εγχειρήματα. Το κόμμα συμμετείχε για πρώτη φορά στις Ευρωεκλογές του 2014 όπου και συγκέντρωσε 8.792 ψήφους (ποσοστό 0,15%).

Το 2019 Θεόδωρος Κατσανέβας έγινε μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου, αλλά και της Οικονομικής Επιτροπής του κόμματος της Ελληνικής Λύσης.

Λίγο μετά τις Ευρωεκλογές του ίδιου έτους ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα του στη Β’ Αθήνας και τον Βόρειο Τομέα, η οποία όμως μετά από μερικές μέρες ακυρώθηκε από τον Κυριάκο Βελόπουλο, ενώ ο ίδιος ο Κατσανέβας αρνήθηκε με δήλωση την υποψηφιότητα του με την Ελληνική Λύση.



10/5/2021 Έφυγε από τη ζωή ο συνδικαλιστής αστυνομικός μέλος του διοικητικού συμβουλίου της ΠΟΑΣΥ Αντώνης Λιακόπουλος νικημένος από τον καρκίνο



 

 

 


 

24/5/2021: Έφυγε  από τη ζωή σε ηλικία 77 ετών ο επιχειρηματίας Κωνσταντίνος Π. Αγγελόπουλος ύστερα από χρόνια προβλήματα υγείας που τον ταλαιπώρησαν τις δύο τελευταίες δεκαετίες της ζωής του.

Ήταν ο πατέρας των Γιώργου και Παναγιώτη Αγγελόπουλου και αδερφός του Θόδωρου Αγγελόπουλου, αμφότεροι γόνοι μιας μεγάλης οικονομικής δυναστείας.

Ο ισχυρός άνδρας της Χαλυβουργικής έπασχε από νεαρή ηλικία  από μια σπάνια μορφής αρθρίτιδα η οποία δυσκόλευε την κινητικότητά του.

Σε μία από τις σπάνιες φορές που μίλησε για αυτή, είχε αναφέρει: «Από την πρώτη στιγμή δεν το έβαλα κάτω. Πέρασα μια ολόκληρη ζωή παλεύοντας για να βγω από την ασθένεια. Επισκέφθηκα τους πιο εξειδικευμένους γιατρούς σε όλο τον κόσμο. Δοκίμασα φάρμακα που την εποχή εκείνη ήταν απαγορευμένα γιατί δεν είχαν ακόμη δοκιμασθεί. Ταξίδεψα κρυφά από όλους μόνος μου με έναν σκαραβαίο στην Ελβετία και έκανα εγχείρηση για να μου βάλουν βίδες τιτανίου, την εποχή που ήταν ακόμη απαγορευμένες στην Αμερική. Γενικά ήμουν άφοβος απέναντι στην ασθένεια και αυτό με αντάμειψε. Οι εγχειρήσεις αυτές και τα φάρμακα με ανακούφισαν σημαντικά και διευκόλυναν τη ζωή μου».

Ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος υπήρξε ένας από τους βασικούς πρωτεργάτες – μετόχους και οικονομικούς υποστηρικτές στην ιδιωτικοποίηση και γιγάντωση της Τράπεζας Πειραιώς στην οποία κατείχε για χρόνια την θέση του αντιπροέδρου. Ο ίδιος αυτοπροσδιορίζονταν ως αριστερός και σύμφωνα με δημοσιεύματα ανάμεσα στους φίλους του είναι ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Κώστας Καζάκος και ο Γιάννης Μαρκόπουλος.

Ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος ήταν απόφοιτος Κολλεγίου Αθηνών και ΑΣΟΕΕ. Συνέχισε τις σπουδές του στην Ελβετία, αλλά γύρισε έγκαιρα για να δουλέψει στις οικογενειακές επιχειρήσεις.

Το 1998 ίδρυσε τη δική του ναυτιλιακή εταιρεία, την Arcadia.

Διαγνώστηκε από μικρή ηλικία με σπάνια αρθρίτιδα. Οι γιατροί του είχαν πει ότι δεν θα περπατάει και δεν θα οδηγεί.



2/6/2021
Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 78 ετών ο ιδρυτής και πρόεδρος της Express Service, Γιάννης Ραπτόπουλος.


 Ο Γιάννης Ραπτόπουλος ήταν ο άνθρωπος που έφερε την οδική βοήθεια στην Ελλάδα.

Ο Γιάννης Ραπτόπουλος εδραιώθηκε στο ελληνικό επιχειρείν τη δεκαετία του ’80. Μεγάλωσε στην Άνω Πόλη στη Θεσσαλονίκη και το 1957 άρχισε να δουλεύει σε συνεργείο αυτοκινήτων.

Στη συνέχεια σπούδασε στη σχολή του Ευκλείδη ενώ δούλεψε και ως τεχνίτης στον ΟΑΣΘ. Άνοιξε το δικό του συνεργείο αυτοκινήτων στη Θεσσαλονίκη και το 1977 ίδρυσε την Express Service.

Από τα πρώτα στάδια ανάπτυξής της ξεχώρισε για την ποιότητα των υπηρεσιών της, ενώ πολύ γρήγορα κατέκτησε την πρώτη θέση, φτάνοντας σε σημείο να απασχολεί πάνω από 1.300 εργαζομένους.




15/6/2021
  Πέθανε ο μπάρμπα Γιάννης, (
Γιάννης Αγάλλου) ο μοναδικός κάτοικος του νησιού Περιστέρα.

Ο μπάρμπα Γιάννης είχε εργαστεί ως αγρότης, ναυτικός και στη συνέχεια κατάφερε να ανοίξει ένα εστιατόριο στην Αλόννησο, το οποίο λειτουργούν τα παιδιά του. Ο ίδιος και η σύζυγός του δεν εγκατάλειψαν ποτέ το νησί τους την Περιστέρα και ήταν οι μοναδικοί κάτοικοι τα τελευταία 30 χρόνια





30/6/2021 
Εφυγε ξαφνικά από τη ζωή μετά από ανακοπή καρδιάς που υπέστη, στο σπίτι του στο Βύρωνα ο Σάββας Αξιώτης, ετεροθαλης αδελφός του γνωστού τραγουδιστή Χρήστου Δάντη 

Γεννημένος στην Αθήνα, σπούδασε θέατρο στην Αθήνα και τη Ρώμη. Η πορεία του στο θέατρο χρονολογείται από το 1967, όταν στην εφηβεία του βγήκε στην σκηνή στο corps de ballet της επιθεώρησης «Όνειρα Απατηλά» με την Ρένα Βλαχοπούλου, τον Γιώργο Κωνσταντίνου και την Νινή Τζάνετ. Έκανε θέατρο στην Ρώμη για επτά συνεχή χρόνια ως την στιγμή που του έδωσε την ευκαιρία ο Μάουρο Μπολονίνι δίπλα στην Έλλη Λαμπέτη και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ σε έναν βασικό ρόλο στην «Φιλουμένα Μαρτουράνο» όπου διακρίθηκε.. Κατά την διάρκεια της διαδρομής του συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους και μεγάλους πρωταγωνιστές.
Επαιξε στο πλευρό της Μελίνας Μερκούρη και της Έλεν Μπέρστυν στην ταινία του Ζυλ Ντασσέν, «Κραυγές γυναικών» ενώ τηλεοπτικά πρωταγωνίστησε στην «Αργώ», του Γ. Θεοτοκά και σε διάφορα θεατρικά της ΕΡΤ 1.

Παράλληλα συμμετείχε σε πολλές ραδιοφωνικές εκπομπές ενώ ασχολήθηκε και με την συγγραφή και την ποίηση. Διηγήματά του είχαν δημοσιευθεί σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά ενώ είχε γράψει και στίχους σε επιτυχηυμένους δίσκους που έγιναν χρυσοί και πλατινένιοι.