Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ
Η κοινωνία δεν συνεννοείται διά του πατήματος ενός κουμπιού. Εδώ μια οικογένεια και δεν… Εδώ μια παρέα και δεν…
Και η δική μας παρέα έχει τον αντιρρησία της. Στην αρχή, μας τροφοδοτούσε με σωρεία ηλεκτρονικών μηνυμάτων εναντίον του εμβολίου. Μάλιστα, θα πρέπει να το εξέλαβε ως προσωπικό του project, αφού λαμβάναμε κατά ριπάς ό,τι σε «εναντίον» κυκλοφορούσε παγκοσμίως. Δυστυχώς, στην αρχή πατούσαμε τη φλούδα του και τα συζητούσαμε μαζί του. Οσο όμως τον συζητούσαμε, τόσο μέρα με την ημέρα παραμορφωνόταν ολόκληρος σε «πονηρεμένος». Αυτός, ο έχων εντοπίσει τη συνωμοσία, Αυτός, εις την κατηγορία των έξυπνων. Ημείς, στων αγαθών.
Για μεγάλο διάστημα δίναμε τόπο στην οργή. Κάποτε βαρεθήκαμε το παιχνίδι του. Παιχνίδι ήταν. Βιτσιόζικο. Να ψευτοφουσκώσει οντότητα. Να ψευτοφουσκώσει αντίσταση. Να καμώνεται τον επαναστάτη. Να μετράει πόσο μετράει ο λόγος του επάνω στη γυναίκα του, στο παιδί του. Αν είναι αρκούντως αφέντης τους.
Μπάστα, φίλε! Εχουμε σοβαρότερα να αναμετρηθούμε.
Να αναμετρηθώ με το χαριτωμένο «Οχι» ενός παιδιού, εκεί στα τρία, στα τέσσερα, που προβάρει το «εγώ» του, να το κάνω! Για να το αναθρέψω σωστά. Να αναμετρηθώ με το «Οχι» του εφήβου, να διατεθώ (κι ας γίνουν τα νεύρα μου κορδέλες), αφού το έχει ανάγκη. Αλλά να παίζω με τον ενήλικα που δεν μεγάλωσε στην ώρα του και ψάχνει ξυλοπόδαρα να ψευτοψηλώσει; Και να εξαρτάται από αυτόν η ζωή ή ο θάνατός μας;
Φτάνει!
Δύο χρόνια η παγκόσμια κοινωνία και η οικονομία ταλανίζεται. Φούντωσαν τα αυτοάνοσα, τινάχτηκαν οι καταθλίψεις, και πόσα στο μέλλον έρχονται, απόρροια αυτών που τώρα ζούμε.
Φτάνει!.. Γνωρίζω, η κοινωνία δεν συνεννοείται διά αυτόματου κουμπιού, αλλά είμαι και σίγουρη πια ότι, αν μέχρι τώρα δεν συνεννοηθήκαμε, δεν θα συνεννοηθούμε και ποτέ.
Το διαρκείας κανάκεμα αντρειεύει κωλοπαιδισμό.
Ακουσα τις αποφάσεις του Πρωθυπουργού για την υποχρεωτικότητα εμβολιασμού για τους άνω των 60, αλλιώς θα πρέπει να καταβάλουν 100 ευρώ μηνιαίως. Ενα «Αμήν!» βγήκε από πολλών τα στόματα. Μετά όμως, το λες και διαστροφή του γραφιά, μελέτησα λέξη τη λέξη της εξαγγελίας. «Δεν είναι ποινή. Θα έλεγα ότι είναι αντίτιμο υγείας. Μια ώθηση ζωής», «Ερχεται να συμπληρώσει την εκστρατεία πειθούς που ακολουθούμε επί μήνες», «Προχωρούμε με μέθοδο, με κατανόηση αλλά και αποφασιστικότητα. Και παρεμβαίνουμε στοχευμένα όταν έχουμε πια, όπως μας επιτάσσει το Σύνταγμα, εξαντλήσει κάθε άλλο μέσο. Αυτό κάνουμε και τώρα με τους συμπολίτες μας άνω των 60 που πρέπει να εμβολιαστούν». Και πιο κάτω, «διαφορετικά, κάθε μήνα θα επιβάλλεται διοικητικό πρόστιμο 100 ευρώ το οποίο θα βεβαιώνεται άμεσα από την ΑΑΔΕ. Και με νόμο, τα χρήματα αυτά θα συγκεντρώνονται σε ένα ειδικό ταμείο το οποίο θα χρηματοδοτεί τα νοσοκομεία μας». Και τέλος, «είναι μια απόφαση που πρέπει να σας πω ότι με βασάνισε προσωπικά».
Προς τι η βάσανος, Πρωθυπουργέ μας;
Να σας πω τι βασάνισε εμένα προσωπικά όλον αυτό τον καιρό;
Με βασάνισε ένα βίντεο μιας μάνας με τον αυτιστικό γιο της, αμπαρωμένοι στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού. Ενα μουγκρητό, φρικτά επαναλαμβανόμενο, του γιου. Και το ζούσε επί 24ώρες το 24ωρο, μαζί με τη μανία του. Γιατί δεν ήταν υποχρεωτικός ο εμβολιασμός στις δομές και για ό,τι προέκυπτε, έπρεπε ο γιος της να σακατεύει τη «σειρά» του, να πισωγυρίζει ό,τι με τεράστιο κόπο είχε κατακτήσει.
Με βασάνισε Πρωθυπουργέ, εμένα προσωπικά, η αγωνία του φίλου μου, του Αντώνη, που είναι σε ένα γηροκομείο και δεν μας επιτρεπόταν να τον επισκεφτούμε, να είμαστε το μάτι του, ο προστάτης του, ο «έξω κόσμος» του.
Με βασάνισε, Πρωθυπουργέ, εμένα προσωπικά, η αγωνία των ογκολογικών ασθενών, αντιμέτωποι με ανεμβολίαστους και με Εντατικές καπαρωμένες. Προς ενημέρωση όλων μας, 33.166 άνθρωποι πεθαίνουν τον χρόνο από καρκίνο στη χώρα μας, ήτοι 91 άνθρωποι την ημέρα. Δεν μετράνε αυτοί ως αγωνία;
Πρωθυπουργέ, έχει νόημα να συνεχίσω τη λίστα μου;
Μπορώ να γράφω ασταμάτητα εγκληματικές αδικίες. Για μια κοινωνία απολύτως ανεκπαίδευτη στο γεγονός ότι οι αντικοινωνικές συμπεριφορές έχουν και συνέπειες, τα 100 ευρώ είναι ένα πρώτο βήμα διαπαιδαγώγησης. Για «παιδιά» μιλούμε άλλωστε. Αλλά για κοινωνία ενηλίκων, συμπολιτών πολιτείας, είναι χάδι. Μέχρι να φτάσουμε τη Σιγκαπούρη, που υποχρεώνει τους πολίτες που αρνούνται εμβολιασμό να χρεώνονται τα έξοδα της Εντατικής «τους», έχουμε δρόμο.
Καμαρώνω τη χώρα μας, ότι προσφέρει υγεία σε όσους πατάνε το έδαφός της, ως να είναι μια πλούσια χώρα, όταν πλούσιες χώρες (τι αδιανόητα θλιβερό) αρνούνται κάτι ανάλογο. Αλλά…
Ελεος! Ελεος με τα ενήλικα παιδιά «μας».
ΥΓ. Τι Εντατική να πληρώσει με 100 ευρώ τον μήνα;
ΥΓ2. Πέντε εκατομμύρια νεκροί παγκοσμίως. Το στοιχείο δίνεται στο τέλος, καθώς δεν ενδιαφέρει τα ενήλικα «παιδιά». Θέλουν προσωπικό και μόνο βίωμα. Για να λένε στην Εντατική, «Παναγίτσα μου, ας βγω από εδώ και θα κάνω ό,τι θες». Η κοινωνία δεν συνεννοείται με το πάτημα κουμπιού. Δεν ήθελα με τίποτα να είμαι Πρωθυπουργός στη θέση του Πρωθυπουργού, ακόμα δε χειρότερα Παναγία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου