Του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ
Να παραδεχθώ ότι, παρότι είχαν περάσει τα συμπτώματα της γ΄ δόσης του εμβολίου και η νηφαλιότητά μου είχε επανέλθει, δυσκολεύτηκα αρκετά να καταλάβω ποιο ήταν το νόημα της χθεσινής παρέμβασης του υπουργού Υγείας, σχετικά με την εγκύκλιο της αναπληρώτριάς του. Μάλλον κατευναστική, θα την έλεγα, γιατί, όσο να ‘ναι, οι οδηγίες της κ. Μίνας Γκάγκα για περικοπή τακτικών χειρουργικών επεμβάσεων κατά 80%, είχαν προκαλέσει τρόμο και αντιδράσεις στην κοινή γνώμη. Οφειλε, λοιπόν, να βγει ο Θανάσης Πλεύρης για να συμμαζέψει τον θόρυβο.
Δεν είναι δεσμευτική η οδηγία, είπε, δεν ισχύει για τακτικές επεμβάσεις, δεν ισχύει για έκτακτες επεμβάσεις, συνεργαζόμαστε με ιδιωτικές κλινικές, ο περιορισμός θα είναι στο απολύτως απαραίτητο. Αυτά είπε και το μόνο που παρέλειψε να πει ήταν αν τελικά ισχύει ή όχι η εγκύκλιος της αναπληρώτριας υπουργού και, επίσης, γιατί εκδόθηκε.
Αντιλαμβάνομαι ότι, εκεί στο υπουργείο Υγείας, πρέπει να υπάρχει ένα θέμα συντονισμού μεταξύ υπουργού και αναπληρώτριας ή, όπως το έθεσε έμπειρος πολιτευτής, «εκεί το έμβλημά τους είναι ο δικέφαλος αετός». Ομως οι δυσκολίες μεταξύ χαρακτήρων είναι κάτι δευτερεύον, αφορά τη λειτουργία της κυβέρνησης και λύνεται πολύ ωραία με μία άνωθεν παρέμβαση ή και δύο, αν χρειαστεί.
Το σημαντικότερο που αποκαλύπτει το περιστατικό είναι, νομίζω, η απόφαση της κυβέρνησης να αναληφθεί από όλη την κοινωνία το κόστος των ανεμβολίαστων. Αυτό συμβαίνει, όταν αποφασίζουμε να περικοπούν τακτικές χειρουργικές επεμβάσεις (έστω οι μη απολύτως αναγκαίες, λες και υπάρχουν εγχειρήσεις που δεν είναι αναγκαίες…), λόγω των αυξημένων αναγκών που προκαλεί η πανδημία.
κ. Γκάγκα, προερχόμενη από την τεχνοκρατία, μας το λέει ωμά, με τον τρόπο του κακού μπάτσου.
Ο Θ. Πλεύρης, ως πολιτευόμενος, μας το λέει γλυκά, με τον τρόπο του καλού μπάτσου.
Και οι δύο μας λένε το ίδιο: το κόστος των ανεμβολίαστων περνά στους εμβολιασμένους.
Καταλαβαίνω τα αισθήματα που γεννά η αναγνώριση αυτής της πραγματικότητας, όμως δεν έχει νόημα ο θυμός.
Αδικο ή μη, αυτό είναι το τίμημα της ισότητας.
Το κόστος της ανευθυνότητας και της ηλιθιότητας το επωμίζονται οι υπεύθυνοι και οι λογικοί. Τι να κάνουμε;
Ετσι είναι στις κοινωνίες που βασίζονται στις ανθρωπιστικές αξίες. Οι σοβαροί έχουν κάποια ευθύνη έναντι των καθυστερημένων, σε μια κοινωνία χωρίς Καιάδα.
Αν και, τώρα με τον κορωνοϊό, νομίζω ότι...
ο Καιάδας άνοιξε ξανά και δεν μπορούμε να τον εμποδίσουμε.
Μπορούμε, απλώς, να κάνουμε τις συνθήκες λειτουργίας του πιο ανθρώπινες, αν μου επιτρέπετε την ειρωνεία, πληρώνοντας φυσικά το ανάλογο οικονομικό κόστος. Υπό την έννοια αυτή, χαλάλι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου