ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Πρωθυπουργός…κοινής αποδοχής

 Του ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ

Εχουμε και λέµε. Υπουργός Πολιτικής Προστασίας κοινής αποδοχής. Επιτροπή γιατρών κοινής αποδοχής, υπουργός Υγείας κοινής αποδοχής. Ολα αυτά τα ζήτησε ο Αλ. Τσίπρας μέσα σε δύο μήνες.  

Η λογική κατάληξη παρόμοιων προτάσεων θα είναι το αίτημά του για πρωθυπουργό κοινής αποδοχής. Κάτι σαν τον κυρ Φώτη.  

Τα αδιέξοδο στην πολιτική του είναι εμφανές και γι’ αυτό καταφεύγει σε προτάσεις-πυροτεχνήματα που γνωρίζει εκ των προτέρων πως θα απορριφθούν ασυζητητί. Αλλωστε, «έκαψε» ο ίδιος τη μοναδική ευκαιρία που είχε για την πολιτική της «κοινής αποδοχής», όταν υπονόμευσε την υπουργοποίηση του κ. Ευάγγ. Αποστολάκη, προσδιορίζοντας συγχρόνως τι εννοεί όταν λέει «κοινή αποδοχή». Η εκλεγμένη κυβέρνηση να διαπραγματευθεί με την αξιωματική αντιπολίτευση την πολιτική που θα ακολουθήσει ο υπουργός κοινής αποδοχής. Αυτό το λέμε οιονεί συγκυβέρνηση.

Το αδιέξοδο του Αλ. Τσίπρα επιτείνεται από το γεγονός ότι δεν μπορεί να ζητήσει εκλογές. Είναι μια πάγια και προσφιλής τακτική της εκάστοτε αξιωματικής αντιπολίτευσης, όταν αισθάνεται ισχυρή, να ζητάει πρόωρες εκλογές. Κάνει μια επίδειξη δύναμης και κρατάει τις κομματικές δυνάμεις σε εγρήγορση. Σήμερα όμως ο Αλ. Τσίπρας και δεν μπορεί και δεν τολμάει να ζητήσει εκλογές. Με τέτοια δημοσκοπική υπεροχή της Νέας Δημοκρατίας πώς να τις ζητήσει! Θυμηδία θα προκαλέσει. Εξάλλου, ενίοτε οι προκλήσεις γίνονται αποδεκτές. Αυτός είναι ένας μικρός εφιάλτης για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Να υπενθυμίσω πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε σημαία του το αίτημα για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, ευθύς ως το κόμμα του πέρασε μπροστά στις δημοσκοπήσεις. Τότε μόνο το συγκεκριμένο αίτημα συνδιαμορφώνει και με άλλους παράγοντες το πολιτικό κλίμα.

Συνεπώς, από τη στιγμή που ο Αλ. Τσίπρας αδυνατεί να μπει στην κυβέρνηση από την πόρτα –δηλαδή μέσω εκλογών– προσπαθεί να μπει από το παράθυρο, μέσω της πολιτικής της «κοινής αποδοχής». 

Αυτή όμως η πρόταση...

 

 δεν μπορεί να υποστηριχθεί εν κενώ πολιτικής. Δηλαδή, δεν μπορεί να πολώνεις το κλίμα και συγχρόνως να ζητάς συγκυβέρνηση.  

Η τακτική της πόλωσης κορυφώνεται με το αίτημα για διεξαγωγή πρόωρων εκλογών. Αν, λόγω αδυναμίας, δεν μπορείς να τις ζητήσεις, τότε ψελλίζεις αμήχανα τα περί «κοινής αποδοχής».