ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ-ΚΑΘΑΡΜΑΤΟΠΛΗΚΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΣΤΙΚΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Καταδίωξη

 

Του Γιάννη Κ. Πρετεντέρη

Να πω την αμαρτία μου. Πριν από το επεισόδιο στο Πέραμα αγνοούσα ότι το κέντρο της Αμεσης Δράσης μπορεί να δώσει εντολή σε αστυνομικές μονάδες «να σταματήσουν την καταδίωξη».

Νόμιζα (αφελώς ίσως…) πως όταν η Αστυνομία καταδιώκει κάποιον τον καταδιώκει για να τον πιάσει. Ακόμη κι αν χρειαστεί να τον καταδιώκει έως το Βελιγράδι. Χωρίς να του αφήνει κανένα περιθώριο διαφυγής.

Ποτέ δεν φαντάστηκα δηλαδή ότι η Αστυνομία καταδιώκει κάποιον για να του απευθύνει φιλικό χαιρετισμό, ούτε για να πατήσει φρένο μόλις στρίψει τη γωνία.

Αυτόν τον απίστευτο παραλογισμό επιχειρούν να διορθώσουν (μεταξύ άλλων) οι ανακοινώσεις του Θεοδωρικάκου. Οι οποίες συνολικά είναι μια χαρά ανακοινώσεις: εκπαίδευση του αστυνομικού προσωπικού, τεχνολογικός εξοπλισμός, επιχειρησιακά σχέδια δράσης, καμία ανοχή στην υψηλή παραβατικότητα.

Μακάρι να γίνουν. Ποιος θα πει «όχι»; Είναι πράγματα φυσιολογικά σε μια έννομη κι ευνομούμενη πολιτεία.

Αν έπρεπε να κατηγορήσουμε για κάτι την κυβέρνηση είναι ότι δεν τα έκανε νωρίτερα και ότι περίμενε ένα τραγικό περιστατικό για να τα σκεφτεί.

«Στον ακροδεξιό κατήφορο δεν υπάρχει πάτος» σχολίασε το Τμήμα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ. Εχει δίκιο. Υποθέτω πως όταν είσαι γκάνγκστερ και σε καταδιώκει η Αστυνομία αποτελεί καταφανώς «ακροδεξιό κατήφορο» να σε μπαγλαρώσουν.

Διότι το ερώτημα είναι τελικά απλό. Ποια είναι η ματιά της κοινωνίας;

Είναι η ματιά του φιλήσυχου πολίτη που επιζητεί την προστασία και την ασφάλειά του; Ή είναι η ματιά του μαφιόζου, του παραβατικού και του εγκληματία;

Είμαστε με τον κοσμήτορα του Πολυτεχνείου Κρήτης ή με τους αλήτες που τον κλείδωσαν όμηρο στο γραφείο του;

Διαλέγετε και παίρνετε. 

Αλλά ένα είναι βέβαιο. Αυτές οι ματιές δεν συμπίπτουν.

Από τη μια πλευρά είναι ο απλός πολίτης μιας έννομης πολιτείας. 

Από την άλλη, το Τμήμα Δικαιωμάτων που οργίζεται όταν η Αστυνομία συνεχίζει την καταδίωξη.

Είναι δύο κόσμοι που δεν τέμνονται, ούτε καν συναντώνται. Κυρίως όταν η ανοχή στον δεύτερο λειτουργεί ως εκβιασμός ή κατάλυση του πρώτου.

Μια καθηγήτρια Εγκληματολογίας προτείνει «την αποδόμηση του δόγματος νόμος και τάξη» («Εποχή», 21/10).

Καμία αντίρρηση, αλλά να το προσπαθήσει σπίτι της. Στη δική μας κοινωνία ο νόμος και η τάξη δεν είναι δόγμα αλλά η φυσική της κατάσταση.

Το ερώτημα λοιπόν είναι πώς θα καταστεί πιο ισχυρή, πιο σύγχρονη και πιο αποτελεσματική η Αστυνομία. Οχι πώς θα τη σκαπουλάρουν οι καταδιωκόμενοι.

Κι ας διαμαρτύρεται το Τμήμα Δικαιωμάτων.

Διότι...

 

 αν δεν διαμαρτύρονται, τι να κάνουν κι αυτοί; 

Κλέφτες να γίνουν;

Και μετά να τους κυνηγάει ο Θεοδωρικάκος με κάμερες;