Οπως έγινε γνωστό, η εργολαβική οργάνωση που ανέλαβε τις οικοδομικές εργασίες στο Πολυτεχνείο ονομάζεται «Ανάρπα». Εκ του «Ανάρχα» ενδεχομένως ή, επί το ηπιότερον, εκ του «Ανάρπαστος».
Η «Ανάρπα» δεν έδρασε στα κουτουρού, που λένε. Είναι σωματείο πολιτικό, που κινείται ιδεολογικά στην Αριστερά της Αριστεράς της Κεντροαριστεράς. Και αποφάσισε να τειχίσει την αίθουσα «Λεονάρντο» του Πολυτεχνείου για να εμποδίσει την πρόσβαση στους ανταγωνιστές της. Οι ανταγωνιστές της είναι η «Χ.Α.Μ.Α.Σ» –Χημικών Ανεξάρτητων Μηχανικών Αριστερή Συσπείρωση–, ο Α.Χ.Μ.Ε.Τ. –Ανεξάρτητος Χώρος Μεταλλειολόγων– και το Α.Ρ.Α.Χ.Τ.Ο. – Αριστερός Ανεξάρτητος Χώρος Τοπογράφων.
Τα αρκτικόλεξα δεν είναι δικής μου εμπνεύσεως. Ολοι αυτοί τώρα, και μερικοί αναρχικοί επιπλέον, διεκδικούσαν την ψιλή κυριότητα του χώρου «Λεονάρντο». Αυτός είχε δημιουργηθεί για να πραγματοποιούνται εκδηλώσεις. Ομως η πανδημία δεν επιτρέπει εκδηλώσεις και η φύση δεν ανέχεται τα κενά. Οπότε, την περασμένη άνοιξη, η πανίδα της Αριστεράς της Αριστεράς εισέβαλε στον χώρο και έπειτα από μια σύντομη αλλά ουσιαστική μάχη με ομάδα αναρχικών απεχώρησε αφήνοντάς τον ημικατεστραμμένο. Μεσολάβησε το καλοκαίρι, οι άνθρωποι πήγαν διακοπές, άλλοι στην Ικαρία, άλλοι στη Γαύδο, του δε φθινοπώρου επελθόντος συνήλθον για να αποφασίσουν πώς θα τον προστατεύσουν από μελλοντικούς καταπατητές.
Επέλεξαν την πιο τίμια οδό. Να κτίσουν έναν τοίχο. Μετέφεραν ενάμιση τόνο άμμο και τα απαραίτητα τούβλα και με το μυστρί και το πηλοφόρι άρχισαν το κτίσιμο.
Πλην όμως, παρέλειψαν τα τυπικά.
Δεν κατέθεσαν σχέδια στην πολεοδομία για να πάρουν τη σχετική άδεια. Σκέφτηκαν ίσως ότι, προκειμένου να μπλέξουν με τη γραφειοκρατία, καλύτερα να προχωρήσουν και να περιμένουν κάποια ευεργετική διάταξη για να το νομιμοποιήσουν. Στο κάτω-κάτω, δεν είναι δασική έκταση. Μια αίθουσα του Πολυτεχνείου είναι. Και το Πολυτεχνείο, ως γνωστόν, είναι ιδιοκτησία των φοιτητών του, οι οποίοι με τη σειρά τους είναι ιδιοκτησία των παρατάξεών τους.
Δεν ξέρω αν κατέδωσαν το αυθαιρετάκι οι γείτονές τους, ο Αχμέτ ή η Χαμάς. Πάντως, την ωραία αυτή ιστορία την «απογείωσε», όπως λένε οι κριτικοί, η τελευταία λεπτομέρεια. Μαζί με την αστυνομία παρενέβη και η πολεοδομία για να βεβαιώσει την παράδοση και να δώσει εντολή για την άμεση κατεδάφιση του μνημείου. Αλλιώς, ο εισαγγελέας θα εγκαλούσε τους αστυνομικούς για παράνομη κατεδάφιση.
Η ωραία αυτή ιστορία, πάντως, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι αναβαθμίζει τη δράση των ποικίλων οργανώσεων. Και δείχνει μια τάση εξομάλυνσης των σχέσεών τους με τη νομιμότητα, μια ελαφριά σοσιαλδημοκρατική στροφή θα έλεγα. Παλαιότερα τείχιζαν καθηγητές για να αποφύγουν τις εξετάσεις. Τώρα...
τειχίζουν χώρους για να τους χρησιμοποιήσουν για εκδηλώσεις.
Είναι κρίμα, πάντως, μια απλή οικοδομική παράβαση να αναστείλει τον δημιουργικό οίστρο των παιδιών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου