Ο Νίκος Φίλης δεν θέλει «μπάτσους» στα πανεπιστήμια και είναι απολύτως κατηγορηματικός επ’ αυτού: «Οχι μπάτσους στην πόρτα! Οχι αυτό!», τον άκουσα να φωνάζει σε μια συνέντευξή του, προ ημερών, σχετικά με τη λειτουργία των πανεπιστημίων.
Είναι ανοίκειο να ακούς ένας πρώην υπουργό Παιδείας, έστω και του ΣΥΡΙΖΑ, να χρησιμοποιεί τους όρους των αναρχικών και των τρομοκρατών για τους αστυνομικούς. Ισως όμως να είναι εν μέρει κατανοητό (αν και όχι συγχωρητέο), δεδομένου ότι ο πρώην υπουργός είναι τελειόφοιτος της Νομικής, οπότε αισθάνεται ότι το ζήτημα της πανεπιστημιακής Αστυνομίας τον αφορά προσωπικά, ως μέλος του φοιτητικού κινήματος.
Ωστόσο ο Φίλης είναι και βουλευτής, εκτός από τελειόφοιτος. Συνεπώς, το ότι αποκαλεί τους αστυνομικούς «μπάτσους» θα έπρεπε, λογικά, να τον φέρνει σε δύσκολη θέση απέναντί τους και, ιδίως, απέναντι στους αστυνομικούς φρουρούς του που φροντίζουν για την ασφάλειά του και την άνεσή του. Δεν το σκέφτηκε;
Πες όμως ότι αυτό δεν τον νοιάζει – η ντροπή και η στοιχειώδης ευγένεια στις σχέσεις με τους άλλους και όλα αυτά είναι υπολείμματα της αστικής ιδεολογίας.
Περισσότερο με ξενίζει ότι η εν γένει περιφρόνηση για την Αστυνομία ως θεσμό δείχνει εκ μέρους του Ν. Φίλη ιδεολογική ανωριμότητα που εκπλήσσει. Καταλαβαίνω ότι βλέπει ως αντιπάλους τους σημερινούς αστυνομικούς της αστικής δημοκρατίας και επίσης ότι, όταν του ανεβαίνει το ζάχαρο και συγχύζεται, πετάει καμιά μπαρούφα. Οφείλει όμως να σέβεται την Αστυνομία ως θεσμό, διότι χωρίς την αποφασιστική συνδρομή της πουθενά στον κόσμο δεν θα είχαν επικρατήσει τα καθεστώτα που ο ίδιος θαυμάζει.
Με ξαφνιάζει η άγνοιά του, διότι ο Φίλης είναι από τους λίγους εκεί μέσα που ξέρουν γράμματα. Οφειλε λοιπόν να γνωρίζει ότι, ιστορικά, όλες οι μορφές σοσιαλιστικών ή κομμουνιστικών καθεστώτων ξεκίνησαν από τον έλεγχο του μηχανισμού ασφαλείας σε κάθε χώρα, για τον απλό λόγο ότι χωρίς βία και καταναγκασμό κανένας σώφρων άνθρωπος δεν επιλέγει να παραδώσει την ελευθερία του σε καμία δήθεν πρωτοπορία της εργατικής τάξης.
Οφειλε επίσης να γνωρίζει ότι όχι μόνον επιβλήθηκαν τα καθεστώτα αυτά χάρη στην Αστυνομία, αλλά και διατηρήθηκαν στην εξουσία χάρη σε αυτήν. Αλλωστε, το αστυνομικό κράτος ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού! Ηταν ο τομέας στον οποίον είχε τα παγκόσμια πρωτεία!
Τέτοια ογκώδης άγνοια του Νίκου Φίλη για τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού;
Ανεξαρτήτως πάντως της γλώσσας που χρησιμοποιεί, η σπουδή του Φίλη να επιτίθεται τόσο επίμονα στην πανεπιστημιακή Αστυνομία έχει ενδιαφέρον ως κίνηση πολιτικής τακτικής. Με το ένστικτο και την πείρα του, ο Φίλης καταλαβαίνει ότι η ιδέα για την πανεπιστημιακή Αστυνομία, μολονότι νομοθετήθηκε, πάει για το ράφι με τα «υπ’ όψιν».
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης σταθμίζει πάντα πολύ προσεκτικά τις παραμέτρους της κατάστασης, όταν πρόκειται να ανοίξει ένα μέτωπο οξείας πολιτικής αντιπαράθεσης. Εχω την εντύπωση (και το ακούω και από μέλη της κυβέρνησης ως εκτίμηση, σε ιδιωτικές συζητήσεις) ότι η πανεπιστημιακή Αστυνομία έχει μάλλον πάρει τον δρόμο για τις καλένδες. Γι’ αυτό ακριβώς πιέζει ο Φίλης, για να μετατρέψει μια συντεταγμένη υποχώρηση της κυβέρνησης σε πανωλεθρία.
Φυσιολογικό εκ μέρους του. Είναι γνωστό ότι...
σε όλες τις μάχες, είτε στρατιωτικές είτε πολιτικές, η μεγάλη σφαγή γίνεται πάντα όταν ο αντίπαλος υποχωρεί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου