Περίπου 1.500 –για την ακρίβεια 1.497– είναι τα µεταπτυχιακά προγράµµατα σπουδών που υλοποιούνται την τρέχουσα ακαδημαϊκή χρονιά στα ΑΕΙ.
Δεν είναι λίγη η σοδειά, εάν αναλογισθούμε ότι η Ελλάδα διαθέτει περί τα 430 πανεπιστημιακά τμήματα. Και στα 1.497 δεν περιλαμβάνονται τα άλλα 130 ξενόγλωσσα προγράμματα. Τα περισσότερα είναι στις τεχνολογικές επιστήμες (481), στην οικονομία και διοίκηση (453) και στις επιστήμες υγείας (369).
Οι αιτίες για την υπερπληθώρα αυτή είναι κατά κύριο λόγο στρεβλές. Και το λέω αυτό διότι, ενώ βασικός στόχος των μεταπτυχιακών σπουδών είναι η μεγαλύτερη εξειδίκευση και εστίαση ακριβώς στο αντικείμενο που αγαπά ή θεωρεί πως έχει κλίση κάθε πτυχιούχος, στην Ελλάδα πολλά μεταπτυχιακά γίνονται είτε για μία θέση στον δημόσιο τομέα είτε για το βαλάντιο ΑΕΙ και πανεπιστημιακών. Πανεπιστημιακοί περιφερειακών ιδρυμάτων αναφέρουν ότι πτυχιούχοι που κατοικούν και εργάζονται στην Αθήνα κάνουν αιτήσεις και περνούν συνεντεύξεις για μεταπτυχιακά προγράμματα το πτυχίο των οποίων μοριοδοτείται για μία θέση σε δημόσιο οργανισμό.
Ερώτημα, βέβαια, είναι γιατί ο δημόσιος τομέας έχει «συμφωνήσει» πως θα δεχθεί μοριοδότηση σε συγκεκριμένα αντικείμενα σπουδών, αντί ο ίδιος να οργανώνει ειδική μετεκπαίδευση για τους νέους υπαλλήλους του στα αντικείμενα αυτά, έχοντας και τη δυνατότητα για ευελιξία στην οργανική τοποθέτηση κάθε υπαλλήλου.
Ουσιαστικά, στην περίπτωση αυτή οι σπουδές εκφεύγουν της φιλοσοφίας και του στόχου για τον οποίο παρέχονται και έχουν καταλήξει ένα ακόμη πτυχίο της σειράς. «Μεταπτυχιακό να ‘ναι και ό,τι να ‘ναι, φτάνει να σε βάζει στο Δημόσιο».
Το ίδιο ισχύει και με τα προπτυχιακά προγράμματα του Ελληνικού Ανοιχτού πανεπιστημίου, το οποίο ενώ ξεκίνησε ως σπουδαία πηγή μόρφωσης και διά βίου μάθησης για ανθρώπους άνω των 25 ετών, έχει καταλήξει να θεωρείται από πολλούς μία ακόμη δίοδος προς τον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ ή τις υψηλότερες απολαβές! Σε αυτή την περίπτωση το ωφέλιμο δεν συνοδεύεται από το τερπνόν.
Οι πτυχιούχοι, βεβαίως, έχουν το αντεπιχείρημα πως και τα ίδια τα πανεπιστήμια έχουν «ανοίξει τον χορό» καθώς προσφέρουν άκριτα προγράμματα με μόνο στόχο τα δίδακτρα.
Φυσικά, δεν μπορεί να νοηθεί όριο θεσμικά –δηλαδή με νόμο από το υπουργείο Παιδείας– στα αυτόνομα ιδρύματα, αλλά...
μήπως η αυτορρύθμιση του κλάδου πρέπει να ξεκινήσει με τη θεσμική οργάνωση ασφαλιστικών δικλίδων;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου