Στη 10ετία του 1980, οι ανανεώσιμες πηγές ήταν στα σπάργανα. Η Σουηδία προβληματιζόταν, η Δανία έκανε τα πρώτα της βήματα στην κατασκευή ανεμογεννητριών με απόδοση περί τα 200 kw, η Ιαπωνία πειραματιζόταν με τα φωτοβολταϊκά. Ολα αυτά έμοιαζαν γραφικά ή σχέδια ενός μακρινού μέλλοντος σε ένα παρόν καταθλιπτικής κυριαρχίας του άνθρακα.
Δεν ήταν. Κάποιοι (και) στην Ελλάδα το είχαν καταλάβει. Οπως η ΔΕΗ: Στο 5ετές πρόγραμμα 1983-87, η ΔΕΗ είχε εντάξει τις ανεμογεννήτριες, ενώ, παράλληλα, ξεκινούσε προσπάθειες παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος από γεωθερμία στη Νίσυρο. Ηταν από τους πρώτους στον κόσμο που είχαν διαβάσει σωστά το μέλλον.
Εμποδίστηκε, όμως, να περπατήσει σωστά.
Ενώ ήταν μονοπώλιο, οικονομικά αιμορραγούσε. Κι ενώ ξεκίνησε πρώτη, έμεινε ουραγός στα ανανεώσιμα.
Γιατί;
Χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο από το κράτος: Επί 10ετίες την υποχρέωνε να δανείζεται στις αγορές και να του παραδίδει το προϊόν του δανεισμού. Να προσλαμβάνει στρατιές «ημετέρων» – χωρίς χρήσιμα προσόντα. Να ασκεί πελατειακή τιμολογιακή πολιτική.
Χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο από ιδιώτες: Βούλιαξαν τα οικονομικά της για να πολλαπλασιάζονται τα δικά τους. Το πολιτικό χρήμα την αποδιοργάνωσε και την αποδυνάμωσε.
Χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο και από τα συντεχνιακά συμφέροντα που (με εξαίρεση τα σωματεία των λιγνιτωρύχων στην Πτολεμαΐδα) κατ’ ευφημισμόν αποκαλούνται εργατικά συνδικάτα.
Η μεγάλη εικόνα: Εχουμε το ακριβότερο ρεύμα στην Ευρώπη κι έναν μεγάλο ασθενή, τη ΔΕΗ.
Οι κυβερνήσεις άλλαζαν, η κατάσταση σταθερά χειροτέρευε. Πριν από λίγα χρόνια αγγίξαμε το χείλος του black out.
Την Πέμπτη ανακοινώθηκε ότι η ΔΕΗ θα κάνει αύξηση μετοχικού κεφαλαίου 750 εκατ. ευρώ, το κράτος δεν θα πάρει μέρος ώστε να περιοριστεί το μερίδιό του στο 34% κατ’ ελάχιστον, αλλά θα συνεχίσει να ορίζει την διοίκηση της εταιρείας.
Στόχος, μαζί με το 1,3 δισ. ευρώ που θα εισπράξει από την πώληση του 49% του ΔΕΔΔΗΕ, η ΔΕΗ να μειώσει τα χρέη της, να εκσυγχρονίσει το δίκτυό της, ίσως να αγοράσει κάποιες μονάδες ηλεκτροπαραγωγής στα Βαλκάνια. Κυρίως να αγοράσει μερίδιο στην πράσινη ενέργεια. Για να αποκτήσει μια αξιόλογη θέση σε αυτήν χρειάζεται πολλά λεφτά – διότι, όποιος άργησε να μπει, υποχρεώνεται να πληρώσει ακριβά το εισιτήριο.
Ακούω κραυγές για «ξεπούλημα» και «ιδιωτικοποίηση», όταν, μάλιστα, η ΔΕΗ πρέπει να βάλει πλάτη λόγω ανατιμήσεων.
Το timing της αύξησης είναι προβληματικό. Αλλά δεν είμαι βέβαιος ότι δεν γίνεται τώρα (και) για να μπορέσει η ΔΕΗ να επιδοτήσει τμήμα του αυξημένου κόστους των καταναλωτών.
Και δεν κατανοώ γιατί είναι κακό τη διοίκηση που ορίζει το κράτος να την ελέγχει το 66% και όχι το 49% των μετόχων.
Ισχυρίζομαι, δε, ότι «ξεπούλημα» θα ήταν να σέρνεται η ΔΕΗ και να μείνει έξω από την αγορά της καθαρής ενέργειας, να αργοσβήνει υπέρ των ιδιωτών.
«Ιδιωτικοποίηση» θα ήταν να μη γίνει η αύξηση με τη διαδικασία που επιλέχτηκε, που διασφαλίζει ότι κανείς δεν θα αποκτήσει μεγάλο πακέτο μετοχών. Ή να επιλεγεί η εναλλακτική του στρατηγικού επενδυτή: Να παραχωρηθεί, π.χ., μεγάλο πακέτο στην ιταλική ENEL (που ενδιαφέρεται) μαζί με το μάνατζμεντ.
Ούτε αυτό συμβαίνει – με 34% το Δημόσιο είναι κυρίαρχο, ολόκληρες πολυεθνικές ελέγχονται με 8% ή 6% μόνο.
Αρα;
Ας είναι προσεκτικοί όσοι ...
θεωρούν ότι κάνουν κριτική από τα αριστερά. Πηγαίνοντας πολύ αριστερά καταλήγεις να βρεθείς στα δεξιά, έγραφε ο Λένιν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου