Τότε, είχε κάνει μεγάλο σουξέ. «Η ζωή είναι μαγκιά», έλεγε η διαφήμιση (κατά των ναρκωτικών) τη δεκαετία του ’80. Την υπέγραφε η Νεολαία ΠΑΣΟΚ.
Ηταν η εποχή που τα κόμματα δεν προβληματίζονταν πώς θα «περάσουν το μήνυμά τους» στους νέους. Οι νέοι ήταν μέσα στα κόμματα, σταβλισμένοι. Μέσα στη κουλτούρα και στη γλώσσα τους.
Σήμερα, μία διαφήμιση με στόχο τα νεανικά ακροατήρια θα ισοδυναμούσε με αυτοακυρωτική δυσφήμιση αν σημαδευόταν από το λογότυπο ενός κόμματος – ακόμη και αν αφορούσε ζήτημα δημόσιας υγείας. Κανένα μήνυμα δεν είναι τόσο βαρύ για να σταματήσει στο γλίστρημα του αντίχειρα πάνω στην οθόνη.
Γι’ αυτό χρειάστηκε ο Τσιτσιπάς: για να εξοπλίσει το βαρύ μήνυμα της υγειονομικής πειθαρχίας με τη σαγήνη της ελαφρότητας.
Η άσκεφτη απόδραση του Τσιτσιπά από τον παιδαγωγικό ρόλο που δεν κατάλαβε καν ότι του είχαν φορέσει λειτουργεί και ως δείκτης για το επίπεδο (μη) επικοινωνίας του πολιτικού συστήματος με τη γενιά του τενίστα.
Ο Τσιτσιπάς δεν είναι τάχα αντάρτης –αντιεμβολιαστής– εκ πεποιθήσεως.
Είναι...
παιδί του κόσμου, όπου οι πεποιθήσεις διαρκούν όσο ένα «τικ». Ή ένα «τοκ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου