Ετσι είναι πλέον το τελετουργικό. Κάθε φορά που δίνονται στη δημοσιότητα τα «πόθεν έσχες», τα media ξέρουν ποια να τσιμπολογήσουν. Ξέρουμε ποιος έχει τα πολλά ακίνητα, ποιος έχει τα πολλά δάνεια, ποιος τα φορτωμένα χαρτοφυλάκια. Ξέρουμε για το ασυναγώνιστο επενδυτικό ένστικτο του Δημήτρη Παπαδημούλη στην κτηματαγορά· για τη μαρξιστική ρεβάνς που παίρνουν χρόνια τώρα από τον καπιταλισμό ο Βαρουφάκης και ο Τσακαλώτος. Ξέρουμε ότι θα διαβάσουμε πάλι για τα δάνεια του Κήρυκα και το σπίτι του Βολταίρου.
Αυτή τη διαδικασία της μοχθηρούτσικης φυλλομέτρησης, που συνήθως δεν κρατάει πάνω από ένα 24ωρο, την έχει επιβάλει το πολιτικό σύστημα στον εαυτό του ως υποκατάστατο ελέγχου. Ως επίφαση διαφάνειας σε μια πολιτεία που τη στοιχειώνει η ανίατη καχυποψία για την επάρκεια –και την πολιτική αμεροληψία– των αρμόδιων ελεγκτικών αρχών.
Τι πολιτικά αποτελέσματα μπορεί να φέρει η υποδαύλιση αυτού του αντισυστημικού συναισθήματος;
Πόσο αποδοτική είναι η απόπειρα αποδόμησης του αντιπάλου μέσω της σκανδαλοθηρίας;
Το ερώτημα θα ήταν μόνο θεωρητικό αν δεν βλέπαμε κάθε μέρα την εικόνα της συζύγου του πρωθυπουργού σε δυο – τρία πρωτοσέλιδα. Η αξιωματική αντιπολίτευση δείχνει έτσι να επιστρέφει στα στρατηγήματα που δοκίμασε όταν ήταν στην κυβέρνηση. Επί τρία χρόνια οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επιχειρούσαν με το ίδιο ακριβώς υλικό και τους ίδιους μιντιακούς ιμάντες να σπιλώσουν τον αντίπαλό τους. Το επιχείρησαν όταν είχαν στον έλεγχό τους τους (παρα)εξουσιαστικούς μηχανισμούς. Και εισέπραξαν ως πολιτικά επίχειρα αυτής της εκστρατείας μια συντριπτική εκλογική ήττα. Η μέθοδος δεν απέδωσε. Γιατί; Μήπως έφταιγε και τότε κάποια λίστα Πέτσα;
Η εξήγηση είναι μάλλον απλή. Η αντιπολιτική ευνοεί τους αυτουργούς της μόνο όταν εδράζεται σε έδαφος πραγματικής κοινωνικής δυσαρέσκειας. Η καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ και του εκδοτικού του βραχίονα με τη λίστα Λαγκάρντ τελεσφόρησε επειδή εκδηλώθηκε μέσα στο περιβάλλον αντισυστημικής οργής που είχε προκαλέσει η χρεοκοπία. Η επιστράτευση των ίδιων τρόπων σε άλλο κλίμα –προκειμένου να καταρρακωθεί ο αντίπαλος ως γόνος διεφθαρμένης δυναστείας και παράλληλα να «μπουν κάποιοι φυλακή»– αποδείχτηκε φρούδα.
Το παρόν κύμα αντιπολιτικής εκδηλώνεται ενώ έχει εν τω μεταξύ αποκαλυφθεί η μεθοδολογία των παραγόντων της «κάθαρσης»· ενώ έχουν ακουστεί οι κασέτες για το πώς προσπαθούσε το «μαγαζί» να κατασκευάσει την ενοχή των αντιπάλων του.
Πιστεύουν, αλήθεια, στον ΣΥΡΙΖΑ ότι η επιστράτευση των «πόθεν έσχες» είναι το διαβατήριο για να ανακάμψουν πολιτικά;
Πιστεύουν ότι αυτό που τους λείπει για να βγουν από τη μειοψηφική τους καθήλωση είναι ένα ριπλέι της ίδιας σκανδαλολογίας;
Το κόλπο είναι άκαρπο. Αλλά δεν είναι άκακο. Μπορεί να εξελιχθεί σε...
ένα σπιράλ αμοιβαίας φθοράς, όπου ο ένας θα λέει για τα σπίτια και ο άλλος για τα κότερα.
Οπου θα χαραμιστεί πάλι πολιτικό κεφάλαιο στην ίδια κακόγουστη φάρσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου