Μπορεί να την έχουν συνηθίσει πια οι περισσότεροι, αξίζει ωστόσο, κάποιες φορές τουλάχιστον, να μην παρακολουθούμε αδιάφοροι και απαθείς μια ρητορική που πλήρωσε ακριβά η χώρα και που μπορεί να την πληρώσει ακόμα πιο ακριβά στο μέλλον. Κυρίως όταν η «επαναστατική» ρητορική της ανυπακοής που εκφωνεί ο Αλέξης Τσίπρας σε κάθε ευκαιρία, ακόμα και όταν επιλέγει να δείξει το μετριοπαθές του προφίλ, θέτει σε κίνδυνο την ίδια τη ζωή των πολιτών.
Γιατί τι άλλο από επικίνδυνη για τη ζωή των πολιτών μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς την δημόσια επικρότηση της ανυπακοής όσων κατοίκων επέλεξαν να μην ανταποκριθούν στις εκκλήσεις για εκκένωση των απειλούμενων από τη φωτιά περιοχών. Τη στιγμή μάλιστα που η επικρότηση αυτή έγινε όταν οι φλόγες υψώνονταν ακόμα απειλητικές, αποτελώντας ουσιαστικά και κάλεσμα σε ανυπακοή των κατοίκων των οικισμών που καιγόντουσαν.
Ας αναλογιστεί κανείς τον τραγικό απολογισμό στην περίπτωση που το κάλεσμά του γινόταν αποδεκτό και δεν έπιαναν τόπο οι προσπάθειες εκκένωσης που έγιναν πόρτα-πόρτα. Και να πεις ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν γνωρίζει από τραγικούς απολογισμούς…
Το ίδιο επικίνδυνη για τη ζωή και τη δημόσια υγεία είναι και η στάση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στο κρίσιμο ζήτημα της αντιμετώπισης της πανδημίας. Αδιαφορώντας για την τήρηση των υγειονομικών μέτρων, στήριξε και συμμετείχε σε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, διαδηλώσεις και καταλήψεις υιοθετώντας αβασάνιστα κάθε αίτημα, ακόμα και την μεταφορά του Κουφοντίνα στις φυλακές Κορυδαλλού. Την ίδια στιγμή ασκούσε ανελέητη κριτική για την εξάπλωση του κορωνοϊού στην κυβέρνηση και τις πολιτικές δυνάμεις που παίρναν αποστάσεις. Και τώρα, στην κρίσιμη φάση του εμβολιασμού, προτιμάει, με δημόσιες δηλώσεις κορυφαίων στελεχών, να χαϊδεύει τ’ αυτιά των κάθε λογής αρνητών και να κλείνει το μάτι της ανυπακοής στους αντιεμβολιαστές, αδιαφορώντας για το δικαίωμα των υπολοίπων να προστατέψουν τη υγεία τους.
Η ανυπακοή διαπερνάει, ως κόκκινη κλωστή, την ιδεολογία και την πολιτική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ, από τότε που ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να παίξει, πάσει θυσία, το παιχνίδι της εξουσίας. Και τότε που ήταν αντιμνημονιακός και ύστερα που έγινε μνημονιακός, και τότε που καταριόταν τη σοσιαλδημοκρατία και τώρα που προσπαθεί να χωρέσει στο κουστούμι της, και όταν ειρωνευόταν τον Γιώργο Παπανδρέου και τώρα που κάνει τεμενάδες στον ίδιο και τα στελέχη του, και όταν απαξίωνε το Κέντρο και τώρα που του κάνει ανοίγματα, και τότε που ήταν στην κυβέρνηση και τώρα που είναι στην αντιπολίτευση. Η μόνιμη και διαρκής ανυπακοή στους νόμους και τους κανόνες μιας ευνομούμενης πολιτείας και η περιφρόνηση στους θεσμούς της Δημοκρατίας έχουν σφραγίσει την πολιτική διαδρομή της «Ριζοσπαστικής Αριστεράς».
Είναι καθαρό από καιρό ότι...
το σύνθημα της ανυπακοής αποτελεί συνειδητή επιλογή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ που προσδοκά εκλογικά οφέλη από τον εναγκαλισμό της με τα κινήματα των αρνητών, των συνωμοσιολόγων και των κάθε λογής λαϊκιστών. Είναι ίσως και η μόνη διέξοδος από τη στασιμότητα και την ενδοσκόπηση στην όποια έχει περιέλθει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Μπορεί η τυχοδιωκτική αυτή πολιτική να γυρίσει, αργά ή γρήγορα, μπούμεραγκ στους εμπνευστές της, δεν παύει ωστόσο, η διακήρυξη της ανυπακοής ως επίσημης πολιτικής γραμμής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να αποτελεί τροχοπέδη στην πορεία της χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου