ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΟ-ΡΑΓΙΑΔΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Δεν ξεχνούμε, θα εκδικηθούμε

Από τον ΦΑΗΛΟ Μ. ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ

Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ένα πολιτικό ατύχημα.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήθελε να κάνει άνοιγμα στον «μεσαίο χώρο», αυτή τη βιοχλαπάτσα που υποδύεται σήμερα το αληθινό Κέντρο της Ιστορίας και κοντεύει να βρεθεί αγκαλιά με τον Ρουβίκωνα, παλαβούς ολοκληρωτικούς δικαιωματιστές και τους ακούσιους βοηθητικούς διακινητές που υποδύονται τους «διασώστες», φανατικό κομμάτι του μηχανισμού ισλαμικού εποικισμού της χώρας και υπονόμευσης της κοινωνικής συνοχής.

Νομίζουν πως η Ελλάδα θα γίνει καλύτερη, αν πλημμυρίσουμε αναφομοίωτους σουνίτες που στέλνει το κράτος-συμμορία του Ερντογάν, φέρνοντάς τους από Αφρική και Ασία.  

Τέτοιο παλτό δεν νομίζω πως το περίμενε να εξελιχθεί η επιλογή του ούτε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, που θέλει να το παίζει λίγο Τριντό, αλλά ενίοτε του βγαίνει Τζανετάκος.

Δημοκρατία έχουμε, περίσσευμα ασυδοσίας έχουμε, αλλά αυτή η έρμη η χώρα έχει ακόμη πλειοψηφικά κανονικούς ανθρώπους για κατοίκους, Ελληνες, Ορθόδοξους Χριστιανούς, νοικοκυραίους, που τους γυρίζει το μάτι ανάποδα και δεν αγαλλιάζουν με υβριστές της χώρας, των κρατικών οργάνων της, εντεταλμένων με την προάσπιση της δημόσιας τάξης και ασφάλειας και όχι χρήσιμους ηλίθιους του Ερντογάν.

Η δεξίωση στο γκαζόν του Προεδρικού Μεγάρου είχε μια εικόνα παρακμής.  

Ποιοι θα έπρεπε να ήταν εκεί; 

 

Η οικογένεια του Γιώργου Παπαμελετίου και τα «παιδιά» του, οι Καταδρομείς της Επιχείρησης ΝΙΚΗ, οι συγγενείς του Παύλου Κουρούπη, του Καλπουρτζή, του Γεωργίου Κατσάνη, του Νικολάου Κατούντα, του Τάσου Κρατημένου, του Τσαμκιράνη και άλλων πεσόντων κατά του Αττίλα ή αποβιωσάντων στη συνέχεια. Θα έπρεπε να είναι εκεί από τους ζώντες οι κ. Ευάγγελος Μαντζουράτος, Ηλίας Γλεντζές, Νίκος Αργυρόπουλος και οι συνάδελφοί του ΕΛΔΥΚάριοι, η Χαρίτα Μάντολες, οι οικογένειες του Τάσου Ισαάκ, με την κόρη του, που έχει «νονά» τη συνονόματή της Ελλάδα, ο κυβερνήτης της φρεγάτας «ΛΗΜΝΟΣ», Αντιπλοίαρχος Ιωάννης Σαλιάρης, που εμβόλισε τον θρασύ Τούρκο.  

 

Να πιάσει η Χαρίτα Μάντολες, από την Ορκα της Κερύνειας και μετά στον Καραβά, από το ένα χέρι τον Μητσοτάκη και από το άλλο το εξαρχειώτικο τεφαρίκι που διάλεξε για Πρόεδρο, να τους κάτσει σε μια γωνιά και να τους πει τι έγινε εκείνο τον άγριο Ιούλιο του 1974, να τους πει για τους νεκρούς και τους αγνοουμένους, για την ασύλληπτη βαρβαρότητα, να καταλάβουν τι θα έπρεπε να μνημονεύουμε σήμερα, αντί να μαζεύεται ένας συρφετός από νούμερα, παρδαλές και πολιτικούς φεουδάρχες.

  

Τι δουλειά όμως θα είχαν οι γενναίοι και οι μνήμες τους ανάμεσα σε αυτούς που ευθύνονται για το ότι 47 χρόνια μετά αναχαράζει η ψευτοελίτ μας σαν ανύποπτο μοσχάρι στο λιβάδι, πριν έρθει ο χασάπης?

 

Σε αυτές τις σκάρτες ψυχές, τους Αποστόλους του Μαρασμού, πώς να φυτρώσει ο πόθος της εκδίκησης, αυτός που σε κάνει να επιστρατεύσεις όλες σου τις δυνάμεις και τη λογική για να γίνεις δυνατός και μια μέρα να απονείμεις τη δικαιοσύνη που δικαιούνται τα αδικοχαμένα αδέρφια μας στο Πέντε Μίλι, στον Κοντεμένο, στην ΕΛΔΥΚ, στον Κοτζάκαγια, στις μάχες της Λευκωσίας, αυτό που επιτάσσει ο βαθύς πόνος τόσων μανάδων. 

Γιορτάζουν τη γιορτή της ντροπής οι άξιοι διάδοχοι αυτών που άφησαν αντουφέκιστο τον Τούρκο σε Θράκη και Αιγαίο, όπως και ο Ιωαννίδης, που μοίραζαν υπουργεία και δουλειές.

Τι απαιτήσεις να έχουμε από αυτούς που με πλατιά χαμόγελα διαφήμισης οδοντόκρεμας φωτογραφίζονται όπως στη Μύκονο.

Μετά το 1974 δεν σκοτώσαμε τον Εφιάλτη, του δώσαμε σύνταξη, παράσημα «ευδοκίμου υπηρεσίας», αυτοκίνητο και οδηγό. Αφού μπορείς να πουλήσεις την Κύπρο, να την εγκαταλείψεις ενώ την πατάει το πόδι του εχθρού, γιατί να κωλώσεις να κλέψεις, να υπερδανειστείς για να κλέψεις και τα δάνεια, να λαδωθείς, να στοιχηθείς πίσω από ξένα συμφέροντα, αντίθετα των ελληνικών, για να εξασφαλίσεις εύνοια;  

Οταν εγκαταλείπεις τους πολεμιστές και τα γυναικόπαιδα αβοήθητους, γιατί να κωλώσεις να στήσεις τα φέουδα των κωλόσογων της συναλλαγής;  

Γιατί να φοβηθείς να καταστρέψεις την παραγωγική βάση της χώρας, να ευνοήσεις τον ισλαμικό εποικισμό της; 

Μετά τον Αττίλα ΙΙ δεν ανέβηκε την Πειραιώς ο Πλαστήρας καβάλα στο άλογο να μαζέψει τους προδότες, να απονείμει δικαιοσύνη στο Γουδί, ώστε να ξέρουν πάλι στο μέλλον πως όποιος προδώσει θα φάει χώμα.

Αυτή τη φορά ο Γούναρης, ο Πρωτοπαπαδάκης και τα άλλα καλόπαιδα οργάνωσαν… δεξίωση. Οι απόγονοί τους κόβουν κάθε χρόνο βόλτες στο γκαζόν με το ποτήρι με το κρασί στο χέρι. 

 

Χλεύη αιώνια του Παντελή Χατζημάρκου, του 20χρονου ΔΕΑ του 286 Μηχανοκίνητου Τάγματος Πεζικού της Εθνικής Φρουράς, που στον Κοντεμένο όρθιος έβαλε κατά των τουρκικών αεροπλάνων και με τον ηρωικό θάνατό του τίμησε τη στολή που άλλοι πρόδωσαν. Προσβολή στη μνήμη του ανώνυμου έφεδρου Αξιωματικού, ας με συγχωρέσει η ψυχή του που δεν θυμάμαι, που στην Ασσια κλείστηκε στο πατρικό του και έπεσε πολεμώντας, σκοτώνοντας και τον διοικητή των Τούρκων.

 

Όποιος μέσα του δεν έχει τον ψυχρό πόθο της εκδίκησης δεν έχει ψυχή. Και όποιος δεν καταλαβαίνει πως μόνο η απελευθέρωση και η τιμωρία είναι που θα φέρουν μακρά ειρήνη δεν έχει μυαλό.  

Δεν ξεχνούμε, θα εκδικηθούμε. 

Και αυτό δεν είναι μια συναισθηματική παρόρμηση, αλλά...

 

 ανάγκη επιβίωσης και διασφάλισης της ιστορικής μας συνέχειας.  

Οταν θα έχουμε λόγο αυτές οι μέρες θα είναι ημέρες περισυλλογής και τιμής των ηρώων μας, όχι πανηγύρι της μεταπολιτευτικής παρακμής.