ΑΡΘΡΟ - ΔΥΝΑΜΙΤΗΣ...
Του Θάνου Τζήμερου
Στην ελληνική γλώσσα υπάρχουν οι όροι: ανθρωποκτονία παιδοκτονία, μητροκτονία, πατροκτονία, αδελφοκτονία, συζυγοκτονία.
Τι κοινό έχουν οι πέντε τελευταίοι;
Πληροφορούν για τη στενή συγγένεια ανάμεσα στο θύμα και στον θύτη, σε περιπτώσεις εγκλημάτων με ιδιαίτερη ηθική απαξία.
Η ιστορία της εγκληματολογίας έχει να επιδείξει πολλά είδη φόνων με τον θύτη και το θύμα να σχετίζονται. Δεν χρειάστηκε όμως να επινοήσουμε ειδικούς όρους για την εξαδελφοκτονία ή την μπατζανακοκτονία (συγγαμβροκτονία, αν προτιμάτε).
Γιατί;
Διότι ο σκοπός των όρων είναι αυτό που εκφράζει η ετυμολογία τους: να θέσουν το όριο, όσο και όπου χρειάζεται, όχι να κάνουν λεπτομερή περιγραφή του συμβάντος.
Ο όρος παιδοκτονία δεν πληροφορεί για το ποιος από τους δύο γονιούς σκότωσε και ποιο ήταν το φύλο του παιδιού που σκοτώθηκε.
Αυτά μπορείς να τα μάθεις διαβάζοντας ολόκληρη την υπόθεση. Παιδοκτόνος η Μήδεια, παιδοκτόνος και ο Δουρής.
Όταν λοιπόν ακούς: “Ο συζυγοκτόνος” καταλαβαίνεις ότι ένας άντρας σκότωσε τη γυναίκα του, ενώ “Η συζυγοκτόνος” (ή μήπως η συζυγοκτόνισσα;) είναι η γυναίκα που σκότωσε τον άντρα της.
Υποθέτω ότι πλέον θα χρησιμοποιούμε τους ίδιους όρους και για φόνους ανάμεσα σε ομόφυλα ζευγάρια. Αν την εποχή του “Άγγελου” υπήρχε σύμφωνο συμβίωσης, συζυγοκτονία θα ήταν.
Μέχρι που μας προέκυψε η γυναικοκτονία.
Τι προσδιορίζει αυτός ο όρος;
Ας ακούσουμε αυτές που τον επινόησαν.
H πρώτη διδάξασα (το 1976), φεμινίστρια, συγγραφέας, ψυχολόγος και κοινωνιολόγος, Diana Russell, τον εξηγεί (femicide) ως: the killing of females by males because they are females.” Ο φόνος γυναικών από άνδρες ΕΠΕΙΔΗ είναι γυναίκες!
Την ίδια ερμηνεία ασπάζονται και οι εγχώριες ομοϊδεάτισσες της Russell.
Η MKO “Διοτίμα” το αναλύει περισότερο: “Πρόκειται για ανθρωποκτονία γυναικών, από πρόθεση, επειδή είναι γυναίκες. Συνιστά ακραία μορφή έμφυλης και σεξιστικής βίας. Διαπράττεται με κίνητρο την άσκηση κοινωνικού ελέγχου στα σώματα, αλλά και τις επιλογές των γυναικών.”
Τι σημαίνει “έμφυλη και σεξιστική βία”;
Ας το μάθουμε κι αυτό:
Η έμφυλη βία είναι ένα καθημερινό, παγκόσμιο φαινόμενο, που πλήττει στη συντριπτική πλειοψηφία γυναίκες και νεαρά κορίτσια, αλλά και ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Περιλαμβάνει οποιαδήποτε επιβλαβή πράξη, κατά της αξιοπρέπειας και της ακεραιότητας όσων την υφίστανται. Μπορεί να τελεστεί τόσο σε ιδιωτικό όσο και σε δημόσιο χώρο (σπίτι, εργασία, Μέσα Μαζικής Μεταφοράς κλπ), στρεφόμενη εναντίον της θέλησης του ατόμου. Διακρίνεται από τις άλλες μορφές βίας καθώς πηγάζει από την ιστορικά διαπιστωμένη ανισότητα στις σχέσεις κοινωνικής ισχύος/εξουσίας μεταξύ ανδρών και γυναικών, η οποία οδήγησε στην κυριαρχία των ανδρών επί των γυναικών και στις διακρίσεις σε βάρος τους.
Οποιαδήποτε, λοιπόν, επιβλαβής πράξη κατά γυναίκας πηγάζει από την ανισότητα στις σχέσεις κοινωνικής ισχύος/εξουσίας μεταξύ ανδρών και γυναικών. Αν τσακωθείς με μία στρίγγλα προϊστάμενη στη δουλειά (ή μήπως δεν υπάρχουν τέτοιες;) είναι λόγω του φύλου της, με την επιβαρυντική περίπτωση πως η θέση τής προϊστάμενης αντιστρέφει την, “διαπιστωμένη ιστορικά” στο μυαλό σου, θέση περί ανδρικής κυριαρχίας και… σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι! Αν ο στρίγγλος είναι άντρας, συνηθισμένα πράγματα, πρόκειται απλώς για επαγγελματική σύγκρουση. Αν τα “ψάλλεις” στην οδηγό που, προσπαθώντας να παρκάρει, σού “βούλιαξε” το αυτοκίνητο, είναι για τον ίδιο λόγο.
Και μόνο το ότι χρησιμοποίησα αυτό το παράδειγμα αποδεικνύει ότι κι εγώ εμφορούμαι από έμφυλη βία, καθότι αμέσως το μυαλό μου ανέτρεξε σε στερεότυπα μειωτικών κρίσεων εις βάρος των γυναικών, έτσι δεν είναι;
Ρωτάω: υπήρξε ποτέ φόνος γυναίκας, ΕΠΕΙΔΗ είναι γυναίκα; Δηλαδή, κάποιος να είδε μια γυναίκα και να είπε, σφίγγοντας το μαχαίρι, “είναι γυναίκα, πρέπει να τη σκοτώσω”;
Βεβαίως, υπάρχει τυφλή, ρατσιστική δολοφονία, χωρίς κανένα αίτιο.
Το Ολοκαύτωμα ήταν εβραιοκτονία (και τσιγγανοκτονία και ομοφυλοφιλοκτονία), η δράση της Κου-Kλουξ-Kλάν περιελάμβανε μαυροκτονίες (ή εγχρωμοκτονίες για τους πολιτικά ορθούς) και η δραστηριότητα των ισλαμιστών καταγράφει ήδη χιλιάδες αλλοθρησκοκτονίες.
Ακούσατε ποτέ να έχουν διατυπωθεί αυτοί οι όροι στον δημόσιο λόγο;
Ακούσατε ποτέ κάποιον αγωνιστή για τα ατομικά δικαιώματα να προσπαθεί να καθιερώσει τον, επίκαιρο και ενδιαφέροντα νομικώς, όρο αλλοθρησκοκτονία ή τον, νοηματικά ευρύτερο, ετεροδοξοκτονία;
Όχι!
Γιατί;
Διότι δεν θα προσέφερε τίποτε, ούτε στη γνώση μας, ούτε στη νομική επιστήμη. Οι πάντες γνωρίζουν ότι οι Ναζί εξόντωναν Εβραίους, οι κουκλουξκλάνηδες μαύρους και οι ισλαμιστές εξοντώνουν όλους τους άλλους. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε ανθρωποκτονίας τα εξετάζει η Δικαιοσύνη και υπάρχει ένα πλέγμα νόμων που αποτιμά τη βαρύτητα κάθε περίπτωσης.
Άλλωστε, όλοι οι φόνοι “έμφυλοι” είναι. Αν θες να τους ερμηνεύσεις υπό το πρίσμα της εξελικτικής ανθρωπολογίας, τη δολοφονία ενός μπράβου της νύχτας πολύ εύκολα την αναγάγεις στην αρχέγονη αντιπαλότητα των αρσενικών για το ζευγάρωμα και για τον ζωτικό χώρο, όπως και τον βιτριολισμό μιας γυναίκας από μια άλλη, στην επίσης αρχέγονη διαμάχη των θηλυκών του κοπαδιού για τη εύνοια του κυρίαρχου αρσενικού.
Θα μου πεις: μα δεν βλέπεις ότι πίσω από τους φόνους γυναικών, που γίνονται από εραστές και συζύγους, νυν ή πρώην (παλαιότερα κι από αδερφούς και πατεράδες, για λόγους τιμής) κρύβεται η αντίληψη πως “η γυναίκα μου είναι κτήμα μου κι ό,τι θέλω την κάνω”;
Βεβαίως το βλέπω. Αλλά δεν καταλαβαίνω ποια η επίδραση σ΄ αυτό του όρου “γυναικοκτονία”. Βοηθάει μήπως στην αλλαγή αντίληψης; Βοήθησε ο όρος “αδελφοκτονία” στο να μειωθούν οι οικογενειακές εντάσεις; Αν καθιερώναμε τον όρο “δημοσιογραφοκτονία” στην περίπτωση του Γκιόλια, θα μπορούσε να γλυτώσει ο Καραϊβάζ;
Βλέπω όμως κι άλλα. Ας τα δούμε μαζί.
Ξέρετε πού γίνονται οι περισσότερες γυναικοκτονίες; Σε ποιες περιοχές του κόσμου είναι παγιωμένη η αντίληψη του άντρα-αφέντη, που έχει δικαίωμα ζωής και θανάτου στις γυναίκες της οικογένειάς του;
Μας ενημερώνει η πάντα “έγκυρη” ΔΙΟΤΙΜΑ:
“Το φαινόμενο που έχει τεράστιες διαστάσεις στη Λατινική Αμερική έχει οδηγήσει στην ενσωμάτωση στη νομοθεσία του όρου γυναικοκτονία σε διάφορες χώρες, όπως η Χιλή, η Κόστα Ρίκα, το Ελ Σαλβαδόρ, η Γουατεμάλα, το Μεξικό και η Δομινικανή Δημοκρατία.”
(https://diotima.org.gr/einai-sostos-telika-o-oros-gynaikoktonia/)
Για Σαουδική Αραβία, Ιράν, Αφγανιστάν, Πακιστάν, Μπαγκλαντές, Νιγηρία, Υεμένη και λοιπά κράτη στα οποία κυριαρχεί το Ισλάμ, πήρε το αυτί σας τίποτε, κορίτσια; Μπα, εκεί τη σέβονται τη γυναίκα. Κι όταν αναγκάζονται οι μεταφεμινίστριες να αναφερθούν στην κλειτοριδεκτομή, πάλι δεν καταφέρνουν να διακρίνουν και πολλά:
“Μορφή σεξουαλικής βίας που αφορά στη μερική ή ολική αφαίρεση των εξωτερικών γυναικείων γεννητικών οργάνων. Πρόκειται για επιβλαβή πρακτική που εφαρμόζεται παράνομα, τόσο σε χώρες που αποτελεί «παράδοση» (π.χ. χώρες της υποσαχάριας Αφρικής), όσο και σε χώρες της ΕΕ. Την υφίστανται κυρίως κορίτσια ηλικίας μεταξύ πέντε και οχτώ ετών.”
Τώρα ξέρετε. Υποσαχάρια Αφρική και Ευρώπη! Εκεί γίνονται κλειτοριδεκτομές. Ποιοι τις κάνουν; Τσιμουδιά! Γιατί τέτοια δυσκολία στην περιγραφή αυτής της καραμπινάτης βίας, που γίνεται ΜΟΝΟ σε γυναίκες, ΜΟΝΟ από γυναίκες; Μήπως διότι οι 5 από τις 7 δράσεις της ΔΙΟΤΙΜΑΣ το 2019 αφορούσαν μετανάστες; (https://diotima.org.gr/wp-content/uploads/2020/12/%CE%91%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%9F%CE%93%CE%99%CE%A3%CE%9C%CE%9F%CE%A3-%CE%95%CE%A1%CE%93%CE%9F%CE%A5-2019_EL_final.pdf)
Βλέπω κι άλλα πράγματα, τα οποία οι μεταφεμινίστριες δεν τολμούν να θίξουν.
Βλέπω, ας πούμε, ότι οι άντρες που σχημάτισαν αυτή την κοσμοαντίληψη, δεν φύτρωσαν στα λάχανα. Από κάποιες μανάδες έχουν ανατραφεί, που ορκίζονται ότι το παιδί τους έχει πάντα δίκιο, ότι είναι το καλύτερο στον κόσμο κι ότι κάθε φορά που έχει προστριβές με το περιβάλλον του είναι γιατί δεν το καταλαβαίνουν το καημένο και το αδικούν.
Βλέπω ότι οι γυναίκες που έπεσαν θύματα των συντρόφων τους, λίγο πιο πριν ήταν ερωτευμένες μαζί τους, και αντέτειναν, σε κάποιους που πιθανόν να διέβλεπαν αυταρχισμό στη συμπεριφορά του γαμπρού, “μ΄ αρέσει γιατί είναι άντρας που με διεκδικεί” ή “έννοια σου, εγώ θα τον φέρω στα νερά μου”. Ενδεχομένως να χώρισαν κάποιον προηγούμενο σύντροφό τους, που “ήταν εντελώς ξενέρωτος, Τασία μου, να φανταστείς τού έλεγα ότι θα βγω και δεν με ρώταγε ούτε με ποια παρέα, ούτε μου έκανε σκηνή αν αργούσα – μα είναι άντρας αυτός;”.
Βλέπω γυναικεία sites και περιοδικά που κάνουν θραύση στον κοριτσόκοσμο να δίνουν συμβουλές του τύπου “πώς θα τον τυλίξεις” προτείνοντας “να κρύψεις το ζωηρό παρελθόν σου” ή “να του πεις ψέματα πως έμεινες έγκυος”, να εγκαθιδρύσεις δηλαδή μια σχέση εξαπάτησης, με στόχο να τον παντρευτείς, μη τυχόν και μείνεις στο ράφι.
Το 2021 αυτά, όχι το 1950.
Βλέπω καταπιεστικούς γονείς (και τους δύο) να οδηγούν σε κοινωνική ασφυξία τα κορίτσια τους, έτσι που να είναι πρόθυμες να κλεφτούν με τον πρώτο τυχόντα για να απελευθερωθούν από τη γονική επιτήρηση ή να ρουφάν την ελευθερία (και τη σεξουαλική) χωρίς χαλινό και με άγνοια του κινδύνου, μόλις περάσουν σε μια σχολή και φύγουν από την οικογενειακή φωλιά – φυλακή.
Βλέπω γυναίκες που υφίστανται μόνιμα ενδοοικογενειακή βία, έστω και ως σκαιά συμπεριφορά, να την ανέχονται λόγω οικονομικής εξάρτησης, διότι – θα το πω ευθέως – βολεύονται να δουλεύει άλλος, να φέρνει τα λεφτά στο σπίτι άλλος, και δεν θέλουν να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται: ανεξαρτησία αλλά και αγώνα για τον επιούσιο.
Βλέπω 25χρονα μοντέλα να παντρεύονται τον κουασιμόδο εφοπλιστή (που μπορεί να έχει και την ηλικία του παππού τους), διότι “γοητεύθηκαν από την προσωπικότητά του”, η οποία, αργότερα, στην αγωγή διαζυγίου, περιγράφεται με τα μελανότερα χρώματα, αλλά, ώ του θαύματος, αποκαθίσταται όταν η παθούσα εξασφαλίσει μια ηγεμονική διατροφή, οπότε… “έχουμε πολύ καλές σχέσεις με τον πατέρα των παιδιών μου”.
Έβλεπα, και δεν το πίστευα, τις ερωτικές επιστολές που έφταναν σωρηδόν στον καταδικασμένο “δράκο” Παπαχρόνη (τον θυμάστε;) που βίαζε και σκότωνε γυναίκες.
Βλέπω επίσης τις ίδιες μεταφεμινίστριες (θα εξηγήσω παρακάτω τον όρο) να ανακαλύπτουν του κόσμου τα ελαφρυντικά όταν η σύζυγος ή η ερωμένη σκοτώνει τον σύντροφό της. Τότε δεν είναι ανδροκτονία, δεν είναι έμφυλη βία. Δεν είναι ούτε καν δολοφονία. Είναι επειδή δεν άντεχε άλλο, επειδή της είχε κάνει τη ζωή μαρτύριο, επειδή τέτοιο φαλλοκρατικό γουρούνι που ήταν, αυτό του άξιζε.
Δεν θα με ενοχλούσε, λοιπόν, ο νεολογισμός αν ήταν ιδεολογικά ουδέτερος, ως μια αφόρτιστη εξειδίκευση της ορολογίας, όπως λέμε “τριπλουνίστας” για να προσδιορίσουμε με ακρίβεια το είδος του άλματος στο οποίο επιδίδεται ο αθλητής.
Όμως, ο όρος “γυναικοκτονία” δεν είναι έτσι. Εξ ορισμού, επιδιώκει να προσδώσει, γενικά στο ανδρικό φύλο, απεχθή χαρακτηριστικά που διαθέτουν ελάχιστα παραβατικά μέλη του και που βεβαίως – βεβαίως δεν είναι αποκλειστικότητά τους.
Το έμφυλο μίσος, για παράδειγμα, κατά των ανδρών, είναι κυρίαρχο στοιχείο στις ακτιβιστικές φεμιναζί ομάδες, οι οποίες προσλαμβάνουν την ιδιότητα του λευκού straight άνδρα ως τουλάχιστον ποινικό αδίκημα, μη σου πω έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Με ενοχλεί επίσης που χρησιμοποιείται ως υπόβαθρο για ακραία παράλογες απόψεις.
Έμφυλη βία ανακάλυψαν οι μεταφεμινίστριες στον θάνατο του “Ζακ” λες κι όταν κάποιος έχει μπουκάρει στο μαγαζί σου, είσαι σε θέση να ξέρεις “πώς το κάνει”. Κι όμως αυτή η εξωφρενικά παράλογη, βλακώδης “οπτική” υποστηρίζεται σοβαρά με περισπούδαστες αναλύσεις από νομικούς, κοινωνιολόγους και πολιτικούς. Γκουγκλάρετε τους όρους Ζακ – έμφυλη βία και θα βρείτε ένα σωρό αναφορές, άρθρα και “σοβαρές” συζητήσεις, να σας πέσει το σαγόνι.
Με ενοχλεί που προσπαθεί να υποδαυλίσει σχέσεις μόνιμης αντιπαράθεσης και καχυποψίας μεταξύ ανδρών και γυναικών, πάντα με τη στήριξη της αριστεράς. Τώρα που τους τελείωσε ο ταξικός πόλεμος, κάποιο άλλο συγκρουσιακό περιβάλλον πρέπει να δημιουργήσουν για να τροφοδοτείται το αριστερό αφήγημα, το οποίο υιοθετούν και αρκετοί δεξιοί (κατά δήλωσίν τους) μην τυχόν και θεωρηθούν συντηρητικοί από τις “προχώ” παρέες τους. Και με ενοχλεί ακόμα περισσότερο, διότι σε όλη μου τη ζωή αγωνίστηκα μαζί με όλους τους προοδευτικούς, άνδρες και γυναίκες, ετεροφυλόφιλους και ομοφυλόφιλους, για τη νομική εξίσωση των ανθρώπων, χωρίς το φύλο, το χρώμα, η καταγωγή, η θρησκεία, η σεξουαλική ταυτότητα ή οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό, φυσικό ή επίκτητο, να συνεπάγεται αποψίλωση των δικαιωμάτων τους και των ευκαιριών τους στη ζωή.
Με ενοχλεί, εν τέλει, που ένα τόσο πολύπλοκο και πολυπαραγοντικό θέμα, όπως η ενδοοικογενειακή βία, “κουκουλώνεται” με απλοϊκές γελοιότητες που κατασκευάζουν ένα αποδιοπομπαίο τράγο, τις “έμφυλες σχέσεις εξουσίας”, και καθαρίζουν.
Τι εστί λοιπόν “μεταφεμινισμός”;
Η, με κάθε τρόπο, συνέχιση ενός επαγγέλματος που έχει καταργηθεί. Ο λόγος ύπαρξης του φεμινιστικού κινήματος στην Ελλάδα εξέλιπε το 1983. Με τη μεταρρύθμιση του ΠΑΣΟΚ στο οικογενειακό δίκαιο, άντρας και γυναίκα εξισώθηκαν νομικά. Ήταν από τα λίγα καλά που έκανε η παρέα του Αντρέα. (Δυστυχώς, τότε, η ΝΔ υποστήριζε τον ποινικό χαρακτήρα της μοιχείας και την υποχρέωση της γυναίκας να πάρει άδεια από τον άντρα της για να εργαστεί!) Βέβαια, η ψήφιση του πασοκικού νόμου, δεν σημαίνει πως εν μιά νυκτί άλλαξε τη νοοτροπία του άντρα αφέντη ή της γυναίκας – γατούλας. Θέλουν χρόνο αυτά, με την περισσότερη δουλειά να την επωμίζεται η Παιδεία. Ενδεχομένως να χρειάζεται ένας ολιγοπρόσωπος κρατικός φορέας να παρακολουθεί και όπου απαιτείται να κάνει διορθωτικές παρεμβάσεις. Όχι όμως σε νομικό επίπεδο. Μόνο σε εφαρμοστικό. Να κάνει, για παράδειγμα, αναφορά στο Υπουργείο Παιδείας, αν κάποιος θεολόγος καθηγητής επιμένει ότι η εντολή του Απ. Παύλου «αι γυναίκες ας υποτάσσονται εις τους άνδρας αυτών κατά πάντα» (Προς Εφεσίους ε´ 24) αφορά τη σημερινή εποχή και όχι αυτή στην οποία γράφτηκε.
Όμως, το ΠΑΣΟΚ δεν άφηνε καμμία ευκαιρία για διορισμούς και ψηφοθηρία να πάει χαμένη. Έτσι στήθηκαν, κι αυγάτεψαν στην πορεία, ένα σωρό κρατικοί και παρακρατικοί φορείς με αντικείμενο την ισότητα. Θα έπρεπε, συν τω χρόνω, όλοι αυτοί να βαίνουν συρρικνούμενοι. Έτσι δεν πιστοποιείται η επιτυχία τους;
Έλα όμως που...
κάθε δημόσιος ή παραδημόσιος οργανισμός έχει ως βασικό στόχο τη μακροημέρευση και τη διόγκωσή του!
Δημιουργήθηκε, λοιπόν, ένα ολόκληρο οικοσύστημα: γενικές γραμματείες, οργανισμοί, εταιρείες του Δημοσίου, ΜΚΟ, κέντρα ερευνών, πανεπιστημιακοί, υποψήφιοι διδάκτορες, κοινωνικοί ανθρωπολόγοι, παντοίων (και Παντείων) προθέσεων, με κατασκευασμένα αντικείμενα: την “έμφυλη βία”, τον σεξισμό στη γλώσσα, στις χειρονομίες, στο χασμουρητό, στον τρόπο που δένεις τα κορδόνια, την αμφισβήτηση του φυσικού φύλου, τον Γονέα 1 και Γονέα 2, την ποσόστωση στις εκλογές, πιέζοντας συνεχώς για νομική κατοχύρωση δικαιωμάτων απροκάλυπτα ρατσιστικών και εξώφθαλμα αντισυνταγματικών.
Υπάρχει έστω και ένα συνταγματικό επιχείρημα που να μπορεί να υποστηρίξει πως όταν ένας άντρας σκοτώνει γυναίκα, το έγκλημα θα πρέπει, εξ αυτού και μόνο του λόγου, να τιμωρείται αυστηρότερα, απ’ ό,τι όταν μια γυναίκα σκοτώνει άντρα;
Ο λόγος αυτού του μεταφεμινιστικού οργασμού είναι ένας και μοναδικός: αν πάψει να αναζωπυρώνεται το (τεχνητό πλέον) μέτωπο αντιπαράθεσης ανδρών και γυναικών, όλο αυτό το οικοσύστημα θα μείνει χωρίς δουλειά. Τώρα που η νομική ισότητα έχει επιτευχθεί, που δεν υπάρχει κάτι άλλο να κατακτηθεί στο νομικό πεδίο, ο μεταφεμινισμός και ο δικαιωματισμός σκηνοθετούν ένα νέο συγκρουσιακό περιβάλλον, νάχουμε να πλακωνόμαστε στον αιώνα τον άπαντα.
Δεν είναι τυχαίο που μπροστάρισσες στον αγώνα για την επικράτηση του όρου “γυναικοκτονία” είναι κάτι παρακμιακές κρατικοδίαιτες γυρολόγες που άρμεγαν μια ζωή χρήματα της ΕΕ, της Ύπατης Αρμοστείας, της UNESCO και του έλληνα φορολογούμενου, μαζί με ένα πανεπιστημιακό μεταμοντέρνο λουμπεναριό που έχει καταργήσει τα φύλα και προσφωνούνται μεταξύ τους σε ουδετεροειδές γένος (με χρήση του συμβόλου @ αντί του “α”): “Καλημέρα σε όλ@ τ@ φοιτητ@ και τ@ ακαδημαϊκ@.”
Κι ενώ οι προοδευτικοί άνθρωποι αυτού του κόσμου αγωνιζόμαστε ώστε το φύλο (και ο σεξουαλικός προσανατολισμός) να μην είναι κριτήριο σε τίποτε, και ούτε καν να τα συζητάμε, φτάσαμε στο σημείο να θεωρείται προοδευτικό το να προσδιορίζεται κάποιος/α/ο κυρίως μέσω του φύλου ή της σεξουαλικής του ταυτότητας!
Πώς αλλάζει όλο αυτό;
Σταματώντας να το ταΐζεις. Η κυβέρνηση οφείλει να καταργήσει διά παντός όλες τις εστίες φυλετικής μόλυνσης, απαλλάσσοντας τον δημόσιο βίο από τα παράσιτα που χτίζουν καριέρες πάνω στην έμφυλη μυθολογία και γκρεμίζουν κατακτήσεις ισότητας, μετά από προσπάθειες αιώνων.
Κι επειδή η συντριπτική πλειονότητα όλων αυτών είναι γυναίκες, μήπως να καθιερώναμε, ειδικά για δαύτες, τον όρο γυναικοπαρασιτισμός;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου