Είναι άραγε δουλειά του τοπικού βουλευτή αν θα ιδρυθεί, συγχωνευθεί, μετακινηθεί ή καταργηθεί πανεπιστημιακό τμήμα σε πόλη της εκλογικής περιφέρειάς του; Αν θα διδάσκει και τι θα διδάσκει το τμήμα αυτό;
Προφανώς όχι.
Είναι δουλειά του πανεπιστημίου στο οποίο ανήκει το τμήμα και των αρμοδίων του υπουργείου Παιδείας που θα δεχθούν ή θα απορρίψουν την εισήγηση του πανεπιστημίου.
Λογικό. Ποιος ξέρει καλύτερα από το ίδιο το πανεπιστήμιο τι τμήματα χρειάζεται και πού θα τα φτιάξει;
Δεν αμφιβάλλω ότι οι βουλευτές έχουν τη γνώμη τους και καλά κάνουν. Μόνο που από την άποψη της εκπαιδευτικής διαδικασίας η γνώμη τους μετράει όσο και η γνώμη κάθε ψηφοφόρου της συγκεκριμένης εκλογικής περιφέρειας. Ευτυχώς.
Ούτως Ή άλλως, ποτέ δεν έχει αποδειχθεί ότι ένα πανεπιστημιακό τμήμα λειτουργεί καλύτερα αν είναι στα Φιλιατρά και όχι στο Κατάκολο.
Κι ούτε νομίζω ότι υπάρχει Κοινοβούλιο στον πλανήτη που συζητάει τη βάση εισαγωγής στα πανεπιστήμια ή τον αριθμό των πανεπιστημιακών τμημάτων.
Με εντυπωσιάζει επίσης η ικανότητα κάποιων βουλευτών να κρίνουν (ακόμη και να φανατιστούν…) για την επιμέλεια των παιδιών στο νέο οικογενειακό δίκαιο.
Προσωπικά ακούω όλα τα επιχειρήματα και δυσκολεύομαι να διαμορφώσω γνώμη, ιδίως για ένα τόσο λεπτό και σύνθετο ζήτημα που αγγίζει πολλούς γονείς και παιδιά.
Μπράβο λοιπόν σε όσους έχουν μεγαλύτερες ικανότητες, ακόμη κι αν η γνώμη τους προκύπτει από ένα βίωμα. Κανένα πρόβλημα. Ολους μας καθορίζουν τα βιώματά μας.
Αντιθέτως δεν τρέφω κανένα σεβασμό για βουλευτές που χωρίς καμία γνώση και χωρίς κανένα βίωμα έχουν έτοιμη τη γνώμη και την κρίση στο τσεπάκι τους. Πολλές ομιλίες προχθες στη Βουλή αποκάλυψαν κυρίως ότι ο ομιλών (ή η ομιλούσα…) ούτε είχε πάρει χαμπάρι ποιο είναι το θέμα.
Πού καταλήγω;
Σε κάτι απλό.
Η ποιότητα της νομοθέτησης σε ένα Κοινοβούλιο δεν είναι ζήτημα μόνο υγειονομικών κανόνων ή πολιτικής ζύμωσης – όπως ίσως θα έλεγε η αντιπολίτευση… Είναι και θέμα ποιότητας ή επάρκειας εκείνων που νομοθετούν.
Οι οποίοι (ιδανικά) καλούνται να νομοθετήσουν χωρίς ευκολίες, χωρίς προχειρότητα, χωρίς απλουστεύσεις, χωρίς ξερολισμούς. Με μια έστω στοιχειώδη αντίληψη του προβλήματος για το οποίο νομοθετούν. Ιδίως όταν δεν προκύπτουν και ουσιαστικές πολιτικές διαφορές.
Αν νομοθετούσαν έτσι, είμαι βέβαιος ότι αποκλείεται να είχαν πιαστεί στα χέρια για το οικογενειακό δίκαιο ή για τη βάση εισαγωγής στο τμήμα Ανθοκομίας.
Ιδεοληψία; Κακοπιστία; Σκοπιμότητα;
Δεν ξέρω.
Αλλά...
αυτά βλέπει ο Καλογρίτσας και φοβάμαι πως την επόμενη φορά δεν θα δώσει δεκάρα να τους εκλέξει ξανά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου