Τι να απαντήσει κανείς στις γελοιότητες του υπουργού Άμυνας της Τουρκίας Χουλουσί Ακάρ περί «ελληνικού επεκτατισμού», ο οποίος «αποδεικνύεται» μέσω των χαρτών στην ιστορική διαχρονία της περιοχής;
Όπως συγκεκριμένα δήλωσε: «Οι Έλληνες γείτονές μας πρέπει να εγκαταλείψουν τις προβοκάτσιες, την απειλητική γλώσσα, τις ψευδείς και εσφαλμένες δηλώσεις. Όσοι κατηγορούν την Τουρκία ως επεκτατική χώρα ας κοιτάξουν τον χάρτη από το 1821 έως το 2020 και να δουν ποιος είναι επεκτατικός. Αυτό είναι εντελώς λάθος, δε συνάδει με τις σχέσεις καλής γειτονίας, το διεθνές δίκαιο, είναι πρόκληση».
Τι να πει κανείς για έναν κρατικό αξιωματούχο, ο οποίος επικαλείται το διεθνές δίκαιο τη στιγμή που η χώρα του δεν το αποδέχεται;
Εκτός αν η Τουρκία έχει υπογράψει το Δίκαιο της Θάλασσας, το οποίο αποτελεί τη μοναδική σταθερή διεθνοδικαιϊκή βάση επίλυσης των μοναδικών ελληνοτουρκικών διαφορών της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ.
Γιατί ειρήσθω εν παρόδω η «φιλειρηνική» Τουρκία έχει επεκτείνει τα χωρικά ύδατα της στα 12 ν.μ. στον Εύξεινο Πόντο, εκμεταλλευόμενη τις πρόνοιες του Δικαίου της Θάλασσας, το οποίο κατά τα λοιπά δεν έχει υπογράψει.
Η διαστρέβλωση της πραγματικότητας για «να τη φέρουμε στα μέτρα μας», ήτοι στα μέτρα ενός ρητά και διακηρυγμένα αναθεωρητικού κράτους, συνιστά ένα κλασικό τέχνασμα με στόχο τη δικαιολόγηση των αξιώσεων σε διεθνές επίπεδο.
Στην περίπτωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της πορείας της προς τη διάλυση δεν ισχύει το ίδιο και έτσι ερχόμαστε και στο… 1821. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία αποτελούσε μια καταπιεστική και δεσποτικά διαρθρωμένη δομή, η οποία επεκτάθηκε μέσω κατακτητικών πολέμων, διέθετε υπηκόους δεύτερης ή και τρίτης κατηγορίας και αν μη τι άλλο εντασσόταν σε ένα διεθνές σύστημα, που γνώρισε τη μετάβαση κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ου προς το «έθνος-κράτος». Τα έθνη-κράτη ταυτίστηκαν με την απονομή του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης σε ετεροπροσδιοριζόμενες και σχετικώς ευμεγέθεις συλλογικότητες, οι οποίες επιθυμούσαν να συμμετέχουν ισότιμα στο διεθνές σύστημα και να μην ετεροκατευθύνονται. Επρόκειτο κατά κύριο λόγο για εθνικές πληθυσμιακές ομάδες, που καταπιέζονταν από αυτοκρατορικά σχήματα και είχαν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά βάσει ιστορικής πορείας, γλώσσας, συνείδησης και διακριτής παρουσίας στο γεωγραφικό χώρο.
Κατά συνέπεια, η διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας επήλθε ως αίτημα απελευθέρωσης και αυτοδιάθεσης των εθνοτήτων. Η δε «εθνότητα» των Τούρκων ήταν απλώς ανύπαρκτη, κρίνοντας από το γεγονός ότι ο χαρακτηρισμός «Τούρκος» ήταν μάλλον υποτιμητικός καθ’ όλη σχεδόν τη διάρκεια του 19ου αιώνα, ενώ ούτε λόγος για νωρίτερα…
Η τουρκική εθνική ταυτότητα κατασκευάστηκε ως σωσίβιο διάσωσης της ετερότητας του μουσουλμανικού πληθυσμιακού υποκειμένου της Μικράς Ασίας.
Κυρίαρχη ταυτότητα η θρησκευτική, με την εθνική να είναι κάτι το ξένο και άγνωστο. Σε αυτή τη συνειδησιακή πραγματικότητα πάτησε ο Κεμάλ επικαλούμενος το «έθνος του Ισλάμ» κατά τη διάρκεια των πολεμικών επιχειρήσεων εναντίον των Ελλήνων, όπως σε αυτή στηρίχθηκαν και δεκάδες πολιτικοί της Τουρκικής Δημοκρατίας μετά το 1950, προκειμένου να προσελκύσουν ψήφους.
Η Μικρασιατική Χερσόνησος αποτελεί χώρο, όπως συχνά τονίζεται και από τον Ιωάννη Μάζη. Επ’ αυτού του γεωγραφικού χώρου αναπτύχθηκαν συλλογικότητες, διαμορφώθηκαν συνειδήσεις και φιλοξενήθηκαν πολιτισμοί χιλιετιών. Η αλλαγή της διεθνούς τάξης, το τέλος των αυτοκρατοριών και η διεκδίκηση της βέλτιστης θέσης στο διεθνές σύστημα από τα νεότευκτα κράτη είναι κάτι το τελείως διαφορετικό από τη σημερινή τουρκική επιθετικότητα. Είναι πασίδηλα διαφορετικό από την τάση ηγεμόνευσης της περιφέρειας, με οποιοδήποτε κόστος όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου.
Τις ιστορικές ανακολουθίες του κ. Ακάρ δε θα τις εκστόμιζε ούτε ο ίδιος ο Κεμάλ αλλά...
όπως έχει επισημανθεί και πάλι σε παλαιότερα κείμενα, η Τουρκία βρίσκεται σε βέρτιγκο.
Προβάλλει εαυτόν ως φιλειρηνικό δρώντα, που εντελώς «συμπτωματικά» έχει άμεση ή έμμεση εμπλοκή στο σύνολο των πολεμικών συρράξεων και εντάσεων από τη Συρία έως τη Λιβύη, από το Βόρειο Ιράκ έως τη Γάζα, από την Ουκρανία έως τη Σομαλία και από τον Καύκασο έως τη Βοσνία. Έως και ο Χίτλερ, όταν αναφερόταν σε «βρετανικό ιμπεριαλισμό» δείχνοντας τη θέση της Γερμανίας στο χάρτη σε αντιπαραβολή με τις βρετανικές κτήσεις ανά τον πλανήτη, στηριζόταν σε μια πραγματικότητα, αυτή της βρετανικής εξάπλωσης.
Η Τουρκία πλέον δεν τηρεί ούτε τα τυπικά προσχήματα στη ρητορική της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου