ΕΘΝΙΚΟΙ ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΕΣ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΑΡΙΣΤΕΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Σαπίζοντας από «πολιτική ωριμότητα»

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

 Tου Γιώργου Σκαμπαρδώνη

Το κόμμα, όταν έσκασε ο Τσερνομπίλ, απέκρυψε, βέβαια, το γεγονός για κανένα μήνα με αποτέλεσμα την αδιανόητη φρίκη που περιγράφει η Σβετλάνα Αλεξίεβιτς στο ομώνυμο βιβλίο της - η απόκρυψη έγινε από «πολιτική ωριμότητα».  

Κάποιοι δε ομοϊδεάτες, εδώ σ' εμάς, πήγαν ακόμα παραπέρα, όταν αποκαλύφθηκε το μέγεθος της κόλασης και του ζόφου που προέκυψε, γράφοντας πως τα ραδίκια και τα γκαρμπολάχανα που μολύνθηκαν απ' τη ραδιενέργεια είναι όχι μόνο ακίνδυνα, αλλά πιο βιταμινούχα, αντι-οξειδωτικά και με αντι-ρυτιδική δράση. Πέθαινες, δηλαδή, χωρίς ρυτίδες, νέος, όχι από γήρας, αλλά από «πολιτική ωριμότητα».

Διότι ακόμα και τα αντίδια και τα λάπατα εφόσον μολυνθούν από κομμουνιστική ραδιενέργεια που είναι καλή, ευεργετική, αν τα φας επιφέρουν έναν ευτυχισμένο θάνατο στο όνομα του λαού. Ενα νόστιμο και ηρωικό τέλος. Καταλήγεις με φριχτό τρόπο, αλλά αισθανόμενος μιαν απαράμιλλη επαναστατική ευεξία, βιώνοντας το έξοχο αίσθημα της θυσιαστικής διακονίας υπέρ των τενεκέδων κάποιου κόμματος, που συχνά κι αυτούς κι εν καιρώ τους τρώει ο μηχανισμός που οι ίδιοι έστησαν: σαν τον ακαταπόνητο Ζαχαριάδη, τον οποίο οι Σοβιετικοί, τότε, μετά την καθαίρεση, τον ονόμαζαν «το αντικείμενο». Πρώτα ήταν υποκείμενο, που λέμε στη Γραμματική, μετά έγινε κατηγορούμενο και μετά αντικείμενο. (Απαρέμφατο ποτέ δεν υπήρξε).

Κι όλα αυτά λόγω «πολιτικής ωριμότητας». Τι σημαίνει αυτό: κρυψίνοια, συγκάλυψη, στρέβλωση, αποσιώπηση, παραπληροφόρηση. (Συνήθως, μούγκα). 

Το επανέλαβε και ο κ. Τσίπρας στην περίπτωση της ατυχούς γυναίκας που εργαζόταν ως σεφ στην πρεσβεία της Βενεζουέλας στην Αθήνα. (Πού να βρεις σεφ στο Καράκας της πείνας;). Η κυρία αυτή λοιπόν δεχόταν επί πολύ καιρό τις σεξουαλικές επιθέσεις του πρέσβη της Βενεζουέλας ο οποίος έμπαινε στον χώρο εργασίας της ακόμη και με τα σώβρακα, την πίεζε, την παρενοχλούσε, της επιτίθετο, και ήθελε ο καψερός να την πηδήξει με το ζόρι. Λες και το δικαιούνταν ως εκπρόσωπος του λαού κι απεσταλμένος, χρισμένος πρέσβης του τέως οδηγού λεωφορείου συντρόφου Μαδούρο. Ισως πίστευε πως οι γυναίκες οφείλουν να βοηθούνε παντί τρόπω τους ενσαρκωτές της επανάστασης αβλεπί και χωρίς αντι-λαϊκές διαμαρτυρίες, μικροαστικούς δισταγμούς, metoo και τέτοιες ιμπεριαλιστικές χαζομάρες. (Μετράει η Ιδέα).

Αφού υπέφερε, λοιπόν, πολύ καιρό η γυναίκα από τον κατσαπλιά του σεξ και σιώπησε επί μακρόν για να μη χάσει τη δουλειά της στο τέλος ξέσπασε - προφανώς διότι κουβαλούσε μέσα της εφεδρείες αστικής ηθικής που ως γνωστόν παρεμποδίζουν το επαναστατικό προτσέσο. Δεν άντεξε και κάποια στιγμή έκανε το αντι-προοδευτικό λάθος να τα πει, έστω σε κάπως στενό κύκλο. Και τότε έπεσε πάνω της το κόμμα, απαίτησε σιωπή των αμνών και της υπέδειξε να μην το βρωμίσει παραπέρα κι ότι αν έχει «πολιτική ωριμότητα» οφείλει να σωπάσει και να καταπιεί το σκουμπρί. 

Πρέπει να το βουλώσει για να μην εκτεθεί η επανάσταση και κάνουνε - λέει - καπηλεία τα συστημικά, αστικά μέσα ενημέρωσης. 

Πρέπει να δείξει «πολιτική ωριμότητα». Ετσι το λέμε τώρα. Σφάξε με πασά μ' ν' αγιάσω. Βίασέ με, δείρε με, παρενόχλησέ με, και δόξα νά 'χει τ' όνομά σου αν είναι για το καλό του κόμματος. Τι, για λίγο σεξ θα κάνουμε έτσι; Να ξεφτιλίσουμε το κόμμα για έναν απλό, επαναστατικό βιασμό;  

Μπεκατώρου είμαστε, να έχουμε τέτοιες μικροαστικές, ηθικίστικες προκαταλήψεις; (Εδώ αστράφτει ο Ολυμπος, βροντάει η Γκιώνα, τι ψυχή έχει λίγο σεξ - έλα να φασωθούμε, μωρό μου).

Αντί δηλαδή να διαθέτει «πολιτική ωριμότητα» (κυρίως, βέβαια αυτοσεβασμό κι αξιοπρέπεια) ο κ. πρέσβης, ο θύτης, που ήταν και επίσημος εκπρόσωπος κράτους στην Ελλάδα, όφειλε να την έχει το θύμα.  

Μα, θα πεις, ήταν η πρώτη φορά; 

Οχι, έτσι είναι πάντα το σχέδιο στο επαναστατικό προτσέσο: κρυψίνοια, αποσιώπηση, συγκάλυψη και επιπλέον αντιστροφή: εφόσον τα ραδιενεργά ραδίκια είναι πιο υγιεινά κι από την καθαρή αλόη, γιατί και ο βιασμός να μην είναι, κάποια στιγμή, η αποθέωση του προοδευτικού έρωτος;  

Η αντιστροφή είναι παλιό κόλπο, το πιο ανιαρό της προπαγάνδας. Είναι θα έλεγες, όχι μόνο «πολιτική ωριμότητα», αλλά και μεγάλη τιμή να σου ορμάει σεξουαλικά ανώτερο μέλος του κόμματος κι εσύ να ενδίδεις σιωπηλά. Είναι μια υψηλή υπηρεσία προς τον χειμαζόμενο λαό (πάντα η λέξη «λαός» είναι απαραίτητη) και παράσημο, ένα είδος ερωτικού σταχανοβιτισμού. Γίνεσαι μια ιερομάρτυς του σεξ, αυτοθυσιάζεσαι ερωτικά προς δόξαν της τελικής (πέτσινης) Ιδέας.  

Και μετά, βέβαια, θα έρχεται ο καθείς και θα σε ρωτάει: Να σου τραβήξω μια πολιτική ωριμότητα;

Η κρυψίνοια είναι βασικό συστατικό αυτής της ιδεολογίας. Η συνωμοσιολογία και η συγκάλυψη. Η μη αυτοκριτική. Κι έτσι όλα σιγά - σιγά συσσωρεύονται, τίποτε δεν διορθώνεται στην πορεία και κάποια στιγμή, ξαφνικά, γίνεται η έκρηξη και καταρρέουν τα πάντα μεγαλοπρεπώς. 

Το ωραίο είναι πως, τελικά...

 

 τίποτε και ποτέ δεν μπορεί κανείς να αποκρύψει, όπως διδάσκει η Ιστορία, αλλά στον δικό τους τρόπο σκέψης η αποσιώπηση είναι εγγενές στοιχείο, είναι ρεφλέξ, ακόμα και τώρα και πάντα: και στην Κίνα δεν πάσκισαν να αποκρύψουν τον ιό; Και θα έπρατταν το ίδιο αν ο κορωνοϊός ήταν ορατός και είχε μέγεθος ελέφαντα. (Θα τον παρουσίαζαν ως μπονζάι).  

Είναι το χούι, η δομή της σκέψης, το κλακάζ που παθαίνει το μυαλό μετά από τη σχετική ιδεολογική μπουγάδα. 

Είναι αντανακλαστικό ακύρωσης της πραγματικότητας, αν αυτή δεν συμφέρει. Κόψιμο της φωτογραφίας. Εξαφάνιση ηλικιωμένου. Silver alert. Εξαφανιζόλ. Who is who; Χους εις χουν.

Κι ενώ συγκαλύπτεις τον πρέσβη της Βενεζουέλας και απαιτείς αποσιώπηση απ' το θύμα, την ίδια ώρα κατηγορείς για συγκάλυψη τους άλλους με την υπόθεση Λιγνάδη παρότι εκδιώχθηκε απ' τη Μενδώνη αυθημερόν.

Γι' αυτό προτείνω να μείνουμε εσαεί πολιτικά ανώριμοι. Η πολλή «ωρίμανση» σε σαπίζει. Ασε τον Αλέξη και διάβασε την Αλεξίεβιτς - να φρίξεις.