Δεν γνωρίζω πόσοι έχετε δει την ξεκαρδιστική κωμωδία «The Party» με τον Peter Sellers (1968). Σήμερα πολύ πιθανόν να μην μπορούσε να προβληθεί, γιατί θεωρείται ρατσιστική. Πάντως τότε κανένας δεν τη θεώρησε ρατσιστική.
Ο Peter Sellers υποδύεται έναν Ινδό, αποτυχημένο και γκαφατζή κομπάρσο, τον Hrundi V. Bakshi, ο οποίος από λάθος προσκαλείται σε ένα πάρτι, στο πολυτελές σπίτι ενός παραγωγού του Hollywood. Το τι γίνεται στο πάρτι αυτό δεν περιγράφεται. Μπορείτε να αναζητήσετε σκηνές στο YouTube ή το έργο από το Apple TV και σας υπόσχομαι ότι θα γελάσετε με την ψυχή σας. Είναι χαρακτηριστικό ότι το σενάριο για ολόκληρο το έργο ήταν μόλις 63 σελίδες, γιατί απλούστατα ο Peter Sellers συνεχώς αυτοσχεδίαζε επιδεικνύοντας το μοναδικό ταλέντο του να δημιουργεί γέλιο από το τίποτα. Η σκηνή με τον παπαγάλο δεν ήταν στο σενάριο, αλλά μόλις ο Sellers είδε τον παπαγάλο στο κλουβί, είπε την περίφημη φράση «Birdie Num Num», η οποία μέχρι και σήμερα αποτελεί «χαιρετισμό» στους κύκλους του Hollywood.
Παρά το γεγονός ότι το φιλμ αργότερα απαγορεύτηκε στην Ινδία, η τότε πρωθυπουργός Indira Gandhi, όχι μόνο δεν το απαγόρευσε αλλά έκανε και ειδική προβολή για τα παιδιά της κυβέρνησής της. Της άρεσε ιδιαίτερα η ατάκα του Hrundi V. Bakshi: «In India we do not think who we are. We know who we are». «Στην Ινδία δεν νομίζουμε ποιοι είμαστε. Ξέρουμε ποιοι είμαστε».
Κακά τα ψέματα. Οσοι έχουμε δει το φιλμ, προσωπικά το έχω δει πολλές φορές, μόλις ακούσουμε τη λέξη Ινδός, το μυαλό μας αυτόματα σκέφτεται τον Peter Sellers στον ρόλο του Hrundi V. Bakshi. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Λέγεται ότι ο Biden, ο Putin και ο Xi συζητούσαν για το ποιος κυβερνά τον κόσμο; ΗΠΑ, Ρωσία ή Κίνα. Αφού δεν κατέληξαν πουθενά, απευθύνθηκαν στον Ινδό πρωθυπουργό Narendra Modi και τον ρώτησαν ποιος κυβερνά τον κόσμο.
Ο Ινδός πρωθυπουργός τους απάντησε: «Δεν γνωρίζω ποιος πραγματικά κυβερνά τον κόσμο, αλλά γνωρίζω ότι:
Στην Google ο CEO είναι ο Sundar Pichai, ένας Ινδός.
Στην Microsoft ο CEO είναι ο Satya Nadella, ένας Ινδός.
Στην Adobe ο CEO είναι ο Shantanu Narayen, ένας Ινδός.
Στην Net App ο CEO είναι ο George Kurian, ένας Ινδός.
Στην MasterCard ο CEO είναι ο Ajay Banga, ένας Ινδός.
Στην DBS ο CEO είναι ο Piyush Gupta, ένας Ινδός.
Στην Novartis ο CEO είναι ο Vasant Narasimhan, ένας Ινδός.
Στην SanDisk ο CEO είναι ο Sanjay Mehrotra, ένας Ινδός.
Στην Harman ο CEO είναι ο Dinesh Paliwal, ένας Ινδός.
Στην Micron ο CEO είναι ο Sanjay Mehrotra, ένας Ινδός.
Στην Palo Alto Networks ο CEO είναι ο Nikesh Aror, ένας Ινδός.
Στην Reckitt Benckiser ο CEO είναι ο Laxman Narasimhan, ένας Ινδός.
Στην IBM ο CEO είναι ο Arvind Krishna, ένας Ινδός.
Στη Βρετανία ο υπουργός Οικονομικών είναι ο Rishi Sunak, ένας Ινδός.
Στη Βρετανία υπουργός Εσωτερικών είναι η Priti Patel, MP, μια Ινδή.
Στην Ιρλανδία ο πρωθυπουργός είναι ο Leo Eric Varadkar, ένας Ινδός.
Σκόπιμα έβαλα την ιστορία του γκαφατζή κομπάρσου Hrundi V. Bakshi με τους επιτυχημένους Ινδούς που διοικούν τις μεγαλύτερες εταιρείες του πλανήτη. Ανεξάρτητα από τις δικές μας αντιλήψεις, στις επιχειρήσεις με τα τεράστια συμφέροντα δεν υπάρχει κανένας ρατσισμός. Οι καλύτεροι θα βρεθούν στις υψηλότερες θέσεις γιατί μόνο έτσι προάγονται τα συμφέροντα των επιχειρήσεων.
Από την εφηβεία μου θαυμάζω τους Ινδούς. Η ιστορία του Mahatma Gandhi που τα έβαλε με τη Βρετανική Αυτοκρατορία καθιερώνοντας την Παθητική Αντίσταση σαν ακαταμάχητο όπλο, με επηρέασε στα νιάτα μου.
Η ιστορία του είναι κυριολεκτικά απίστευτη. Ζήτησε από τους Ινδούς να μην αγοράζουν τίποτα το Αγγλικό. Ο ίδιος ντυνόταν με υφαντά του αργαλειού, για να μην αγοράζει τα περίφημα αγγλικά υφάσματα. Οταν πήγε στο Λονδίνο για συνομιλίες, πήρε μαζί του την κατσίκα του για να τρέφεται με το γάλα της, ώστε να μην αγοράζει απολύτως τίποτα το Αγγλικό. Ξέρετε, η Παθητική Αντίσταση πολλές φορές είναι πολύ πιο αποτελεσματική από την ένοπλη αντίσταση. Το ζήσαμε και στην Κύπρο την περίοδο της καλής ΕΟΚΑ (1955-1959). Οταν οι αγωνιστές σκότωναν κανένα Αγγλο στρατιώτη, η είδηση στις εφημερίδες του Λονδίνου ήταν ένα ταπεινό μονόστηλο. Οταν όμως ακρίβαινε η Κυπριακή πατάτα κατά μία πέννα γινόταν πρωτοσέλιδο στους Times.
Στη Ινδία έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια πολύ σημαντικές μεταρρυθμίσεις και καλό είναι να μαθαίνουμε και εμείς.
Η πρώτη αφορά την ηλεκτρονική ψηφοφορία και η δεύτερη αφορά την ταυτοποίηση των πολιτών της.
Ηλεκτρονική Ψηφοφορία. Η μεγαλύτερη εφαρμογή ηλεκτρονικής ψηφοφορίας έγινε στις Ινδίες το 2004, όπου...
380 εκατ. άνθρωποι ψήφισαν πατώντας κουμπιά. Αναφέρω μερικά μόνο από τα περιστατικά που συνέβησαν. Οπαδοί κάποιου κόμματος με την απειλή ότι υπάρχει βόμβα κατάφεραν να εκκενώσουν μερικά εκλογικά κέντρα, την ώρα της ψηφοφορίας, και να χρησιμοποιήσουν την ηλεκτρονική κάρτα για να ψηφίσουν πολλές φορές για ό,τι ήθελαν. Σε άλλη περίπτωση κάποιος κατάφερε να ψηφίσει 50 φορές για τον υποψήφιο που ήθελε. Ακόμα αναφέρθηκαν περιπτώσεις όπου σήκωσαν τα ηλεκτρονικά μηχανήματα, τα μετέφεραν αλλού και τα επέστρεψαν με πιθανότατα αλλοιωμένη ψηφοφορία. Η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να επαναλάβει την ψηφοφορία σε 1.879 εκλογικά κέντρα! Το πλέον σημαντικό είναι το γεγονός ότι οι μηχανές κατασκευάζονται από κρατική εταιρεία, άρα η κυβέρνηση έχει τον απόλυτο έλεγχο του λογισμικού. Κανείς άλλος δεν είχε πρόσβαση στο λογισμικό, ώστε να πιστοποιήσει ότι όλα έγιναν όπως έπρεπε να γίνουν. Μπορείτε να φανταστείτε όλα τα παραπάνω να συμβαίνουν στην Ελλάδα και να γίνονται αποδεκτά;
Στην Ινδία όμως συνεχίζουν να ψηφίζουν ηλεκτρονικά, παρά τα μεμονωμένα περιστατικά. Αξίζει να θαυμάζουμε τον πολιτικό πολιτισμό αυτής της χώρας.
Ταυτοποίηση Πολιτών. Ο πληθυσμός της Ινδίας είναι 1,353 δισεκατομμύρια άνθρωποι. Χωρίς ταυτοποίηση είναι αδύνατη η λειτουργία μιας χώρας. Ακριβώς για τον λόγο αυτό η Ινδία ξεκίνησε το 2010 το πλέον φιλόδοξο ψηφιακό πρόγραμμα του κόσμου. Κωδική ονομασία: India Stack. Το θεμέλιο του προγράμματος είναι το Aadhaar. Ενας μοναδικός αριθμός που συνοδεύει τον κάθε Ινδό για όλη τη ζωή του και μια κάρτα με βιομετρικά στοιχεία, η οποία με τον καιρό υποκαθίσταται (χωρίς να αντικαθίσταται) από το έξυπνο τηλέφωνο. Δεν είναι του παρόντος να αναπτύξω το India Stack και την τεράστια σημασία του. Απλά από τη λειτουργία του είναι όλοι ωφελημένοι. Το τραπεζικό σύστημα, η Δημόσια Διοίκηση και προ πάντων οι πολίτες. Το India Stack αποτελείται από τέσσερα στρώματα (layers). Τα διάφορα στρώματα και η διαχειριστική αρχή τους είναι: Cashless Layer (χωρίς μετρητά) – Εθνική Αρχή Πληρωμών, Paperless Layer (αποϋλοποίηση εγγράφων) – Υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής, Presence-less Layer (χωρίς φυσική παρουσία) – Αρχή Ταυτοποίησης της Ινδίας και Consent Layer (επίπεδο συναίνεσης) – Κεντρική Τράπεζα της Ινδίας.
Υποχρεωτικά έγινα λίγο περισσότερο τεχνικός από όσο θέλω, αλλά ήταν ο μοναδικός τρόπος για να αναδείξω το πλέον σημαντικό στοιχείο του India Stack: Το επίπεδο συναίνεσης. Στη βάση αυτή, για την οποία υπεύθυνος και διαχειριστής είναι η Κεντρική Τράπεζα, ο κάθε Ινδός έχει δικαίωμα (όχι υποχρέωση) να δηλώσει όποια προσωπικά στοιχεία θέλει να κοινοποιούνται. Λίγα ή πολλά. Αυτά που δηλώνει είναι προσπελάσιμα από όλους. Ετσι, ανάλογα με τα στοιχεία του, ρυθμίζεται και το επιτόκιο προσωπικού δανεισμού από κάποια τράπεζα. Ανέφερα αυτό το απλό παράδειγμα για να διαπιστώσετε ότι σε άλλες χώρες έχουν βρει διαφορετικές λύσεις για τα ίδια προβλήματα.
Φυσικά, καμία σημαντική μεταρρύθμιση δεν γίνεται χωρίς προβλήματα. Υπήρξαν περιπτώσεις διαρροής των προσωπικών στοιχείων, αλλά αυτές οι περιπτώσεις δεν εμπόδισαν τους Ινδούς να προχωρήσουν και να καθιερώσουν το India Stack.
Συμπέρασμα: Οταν ακούτε για Ινδία και Ινδούς, να μη σκέφτεστε αυτόματα τον Hrundi V. Bakshi και το Birdie Num Num, αλλά όλους αυτούς που διοικούν τις μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου και το India Stack που είναι η πλέον προωθημένη εφαρμογή της ψηφιακής διακυβέρνησης μιας χώρας. Το φανταζόσαστε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου