Ο ιός κινείται με απρόβλεπτες και αλλεπάλληλες ντρίμπλες. Ανορθολογικά, ζωικά, τυφλά, αόρατα και υπερπολλαπλασιαστικά. Είναι ό,τι πιο ύπουλο και θανάσιμο μπορεί να αντιμετωπίσει ένα κράτος, αλλά και ένας μεμονωμένος πολίτης. Παίζει ρόλο η συλλογική ευθύνη που όμως μπλέκεται με την ατομική σε μια δίνη μέτρων, τυχαιότητας, προφύλαξης, αλλά και καταστρατήγησης της κοινής λογικής - σαν να παλεύεις ταυτόχρονα με πολλούς αόρατους μποξέρ. Δεν ξέρεις από πού θα σου 'ρθει το άπερκατ.
Γι' αυτό όσοι είναι έξω απ' τον χορό της συλλογικής ευθύνης είναι πρόθυμοι να κάνουν εκ των υστέρων εύκολη κριτική, αλλά κανείς δεν ξέρει και δεν μπορεί να σου προτείνει κάτι από πριν. Αγνωστοι αι βουλαί του ιού: το πώς μεταλλάσσεται, πολλαπλασιάζεται και διεισδύει. Και βέβαια, πέρα από τη ζωική κι απολύτως ευέλικτη μοχθηρία επιβίωσης του μιάσματος, το πιο επικίνδυνο είναι ο ανορθολογισμός και η αυτοκτονική επιπολαιότητα ημών των ανθρώπων παγκοσμίως.
Οποιο μέτρο και να πάρει μια κυβέρνηση, όπου γης, είναι, σε κάποιο βαθμό, ανεπαρκές και αμφίβολης αποτελεσματικότητας, εφόσον δεν ξέρεις πώς θα το υποδεχτεί μέρος του πληθυσμού - πάντα υπάρχει ένας κόσμος που αντιδρά, για λόγους που ξεκινούν από δυσπιστία, έλλειψη κρίσης ή ευθύνης, και φτάνουν ως την ψύχωση της αντιεξουσίας, της αντίθεσης που ξεκινάει από πολιτική εχθρότητα, από αυταρέσκεια, αυταπάτη πολυγνωσίας, ψευτομαγκιά, άγνοια κινδύνου, ή της αιώνιας πεποίθησης ότι το κακό συμβαίνει μόνο στους άλλους και τρέχα γύρευε.
Κι όλοι (ή σχεδόν) είμαστε μη μου άπτου και ανυπότακτοι, και αγέρωχοι, και δεν μας ακουμπάει τίποτε, κανένας ιός, μέχρι να μας χώσουνε τον αναπνευστήρα στους πνεύμονες. Μετά η μαγκιά φεύγει έρποντας κι αρχίζουν οι προσευχές ακόμα και όσων δεν πιστεύουν ούτε καν στον Χάρε Κρίσνα. Πώς το 'λεγε ο ποιητής: «Ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα κομμάτι χόρτο».
Ναι, αλλά αποδεικνύεται όχι σπάνια πως δεν είναι μόνο μαλακός, αλλά και πολλά άλλα, συχνά, δε, διακατέχεται από αδιανόητες αυταπάτες μεγαλείου, ναρκισσισμό, ένα «εγώ» μεγάλο σαν τη Σιγκαπούρη και από διαλείπον παραλήρημα. Αλλά, είπαμε, μέχρι να προκύψει ο αναπνευστήρας. Μετά αλλάζει το τροπάρι και ο αγέρωχος πέφτει στο παρακαλετό της σωτηρίας. Σώστε με! Ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου κάντε κάτι για μένα που πριν περιέπαιζα τα πάντα, και ήξερα τα πάντα, και δεν με άγγιζε τίποτε.
Υπάρχει, βέβαια, ένα μέγα μέρος του κόσμου, το μεγαλύτερο, που κατανοεί, προφυλάσσεται προσεκτικά έως υποχόνδρια, τηρεί τα μέτρα αυστηρά και με επιμονή, έχει αντίληψη του κινδύνου και αυτονόητο ένστικτο επιβίωσης - όλος αυτός ο λογικός κόσμος κρατάει και τα κράτη και τις κοινωνίες σε κάποιον άξονα σταθερότητας και υγείας και τελικά σώζει, μαζί με την επιστήμη, την όλη κατάσταση. Μας σώζει. Αλλά πάντα υπάρχει και ένα ποσοστό ανορθολογισμού που ζει εναντίον των άλλων, μισεί τα πάντα, ακόμα και τα ίδια του τα σπλάγχνα. Ή αντιμετωπίζει ψευδοϊδεολογικά ένα θέμα καθόλου ιδεολογικό, μπερδεύεται με τον ναρκισσισμό και το «εγώ» του, έχει ιδέες και φοβίες ακατανόητες και μέσω του φαγητού, του νερού και των ποτών βάζει μέσα του οτιδήποτε ανεξέλεγκτα, από κοντοσούβλια μέχρι άγνωστης προέλευσης ψάρια και ψεκασμένα ζαρζαβατικά, αλλά όχι μια δόση του εμβολίου που είναι ελεγμένο από χιλιάδες υπερεπιστήμονες και άλλα τόσα μηχανήματα. Είναι να τρελαίνεσαι.
Μπορεί η πολιτική αιώνων να μας δίδαξε (αν μας δίδαξε) ότι η παραφροσύνη και ο ανορθολογισμός είναι που κυρίως καθορίζουν την περιπέτεια της Ιστορίας, ότι οι λαοί δεν είναι κάτι μυθοποιημένο και ότι συχνά η χθαμαλότητα και η μικροϊδιοτέλεια κυριαρχούν απέναντι στις μεγάλες ιδέες, το πλιάτσικο και οι μιζέριες του κάθε «εγώ» μολύνουν τελικά τα πάντα και τα υπονομεύουν, γι' αυτό και τα πάντα προχωρούν δύσκολα, παλινδρομούν και κάθε καλή πρόθεση πληρώνεται ακριβά. Δυστυχώς όλα αυτά ισχύουν και τώρα με τον ιό, που το δίλημμα δεν είναι κομματικό ή άλλο, αλλά η ίδια η ζωή ή ο θάνατος. Ομως, ακόμα και σε αυτό το δίλημμα το μένος ορισμένων θυμίζει το αυτοκτονικό πάθος κάποιων Γιακωβίνων στη Γαλλική Επανάσταση που, όταν δεν έβρισκαν κάποιον αντίπαλο να αποκεφαλίσουν στην γκιλοτίνα, αποκεφάλιζαν, για να εκτονώσουν, τον ίδιο τους τον εαυτό.
Η αντικοινωνική ψύχωση, ο φθόνος, η δήθεν αντιεξουσία, ο ξερολισμός, η υστέρηση, κάποια αφηρημένη διάθεση για εκδίκηση που από αλλού πηγάζει και αλλού παροχετεύεται (μου κάνανε μπούλινγκ στο σχολείο ή δεν μ' αγαπούσε ο θείος μου), όλη αυτή η νοσηρή συσσώρευση που ψάχνει για ρεβάνς τελικά εκδηλώνεται θανάσιμα σε απρόσμενες περιοχές και μεταμφιεσμένη σε δήθεν θετικό όραμα.
Παλιά η απάτη και γνωστή. All time classic.
Σε μια πανδημία, αυτή η νοσηρότητα χαίρεται όπως ο αγριόχοιρος που βρέθηκε σε τριφυλλότοπο. Κι όποιο μέτρο κι αν λάβει ένα κράτος, εάν ένας και μόνον μολυσμένος (ή βαρεμένος) εισχωρήσει σε μια παρέα, η μόλυνση θα μεταδοθεί. Και από εκεί ξεκινάει, μετά, όλο το γαϊτανάκι του παραλογισμού. Ακόμα και σε σημείο...
να έχει κάποιος επιλέξει να γίνει νοσοκόμος, δηλαδή να υπηρετήσει την ιατρική, και να μην κάνει εμβόλιο. Ενώ, βέβαια, ζει ακόμα γι' αυτό ακριβώς: επειδή, μικρό, τον είχαν εμβολιάσει. Αν δεν είχε σωθεί έτσι, τότε, δεν θα προλάβαινε τώρα να έχει και άποψη για το σημερινό εμβόλιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου