Θα σας πω γιατί δεν συνόδευσα τον Αλέκση ούτε στο δείπνο στο Προεδρικό ούτε στην παρέλαση.
Προφανώς το θέμα του εμβολιασμού ήταν πρόφαση ...
Όπως γνωρίζετε εγώ κάθε 5η του Ιούλη κλαίω με μαύρο δάκρυ. Το αδούλωτο πνεύμα μου ποτέ δεν υποτάχτηκε • ποτέ δεν έσκυψα το κεφάλι μου στους δανειστές. Μόνο λίγο το έγειρα, αν θυμάστε, τότε που ο Βαρδής μου έριξε εκείνο το θωπευτικό χαστουκάκι. Αλλά και πάλι αγέρωχη!
Για να επανέλθω στο θέμα μας, εκτός του ότι κάθε 5η του Ιούλη κλαίω (βασικά από όταν έχασε ο Αλέκσης τις εκλογές κάθε μέρα κλαίω) δεν είμαι από τους ανθρώπους που τους αρέσει να υποκρίνονται. Δεν μπορώ να συμμετέχω σε κιτς φιέστες, όταν ακόμη μας πατάει η μπότα των δανειστών και συμπολίτες μου μαστίζονται λόγω της πανδημίας.
Να ήμασταν εμείς κυβέρνηση, που είχαμε φέρει την αξιοπρέπεια και την ελπίδα στο λαό, με τα γλέντια του Πάνου, τα αρνιά στου Γουδή, τα τσάμικα στο Σύνταγμα, που προφανώς δεν ήταν κιτς, τότε φυσικά θα πήγαινα.
Όπως και πήγαινα, όταν ήμουν κυρία Πρωθυπουργού, σε δεξιώσεις από το Προεδρικό της Αθήνας μέχρι το Προεδρικό του Πεκίνου.
Δεν τραπεζώθηκα εγώ την Εμινέ;
Δεν ξενάγησα την Καμίλα;
Με αξιοπρέπεια και το κεφάλι ψηλά! Είχε σκάσει η Μέρκελ από το κακό της, που τα έβλεπε όλα αυτά.
Τώρα όμως δεν μπορούσα ... Για μια αξιοπρέπεια, για ένα κούτελο καθαρό ζούμε όλοι.
Έμεινα λοιπόν στο εξοχικό στο Σούνιο να τηγανίσω μπακαλιάρο και να κάνουμε μαζί με τον Ορφέα Ερνέστο τις ασκήσεις του για το Κολέγιο και άφησα τον Αλέκση να παλιμπαιδίζει μόνος.
Αν ο λαός τον ξανακάνει τον άχρηστο πρωθυπουργό...
μπορεί να ξαναθυσιαστώ και να ξαναεμφανιστώ σε καμιά δεξιωσούλα.
Μέχρι τότε, όμως, θα ασχολούμαι με το νοικοκυριό μου, το πανεπιστήμιο και τα παιδιά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου