Eμένα η ιδέα του Τσίπρα για μορατόριουμ μου άρεσε. Εχει πλεονεκτήματα.
Η ουσία της είναι ότι η Βουλή δεν θα νομοθετεί πλέον ώστε να μην εκνευρίζεται η αντιπολίτευση. Θα ασκεί μόνο κοινοβουλευτικό έλεγχο με τον οποίο δεν εκνευρίζεται η αντιπολίτευση.
Αρα θα μειωθεί ο εκνευρισμός.
Θα έχουμε έτσι την πρώτη παγκοσμίως κυβέρνηση η οποία δεν θα νομοθετεί αλλά θα ελέγχεται.
Και την πρώτη παγκοσμίως αντιπολίτευση η οποία θα ελέγχει εκείνους που δεν νομοθετούν.
Θα αποδεχτεί έτσι ότι κανείς δεν χρειάζεται να κυβερνά όταν έχουμε «δέκα λεβέντες άνδρες» απέναντι.
Είμαι βέβαιος ότι η ιδέα αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης στρατηγικής σκέψης του Τσίπρα.
Σκεφτείτε το.
Πρώτα ήθελε να βάλει δικό του υπουργό Υγείας.
Υστερα να θέσει υπό τον έλεγχό του την ΕΡΤ.
Και μετά να αναθέσει τη διοίκηση της Αστυνομίας σε κομματική επιτροπή.
Σου λέει «αφού η κυβέρνηση δεν δείχνει καμία πρόθεση να φύγει ολόκληρη, ας τη διώξω τουλάχιστον λίγο λίγο».
Ετσι μετά την κυβέρνηση που δεν κυβερνά θα έχουμε επινοήσει και την αντιπολίτευση που θα επιστρέφει στην κυβέρνηση κατά περίπτωση.
Αλλά έχω μια απορία.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είπε (και σωστά) ότι το μορατόριουμ συνίσταται στο ότι οι άλλοι δεν θα κυβερνούν, αλλά εκείνος θα τους ελέγχει.
Αλλά δεν μας είπε τι θα γίνει με την Προανακριτική για τον Παππά. Θα εγκαταλειφθεί ως μέρος του μορατόριουμ; Ή θα προχωρήσει ως μέρος του ελέγχου;
Δεν τολμώ να διανοηθώ ότι...
θα αφήσει το «μαγαζί» ακάλυπτο.
Η απορία μου δεν είναι επουσιώδης. Διότι το δόγμα της αντιπολίτευσης είναι να εκφοβίζει την κυβέρνηση ώστε να επιβάλλει την παρουσία της, τις απόψεις της ή τα σχέδιά της.
Πότε με τον Κουφοντίνα. Πότε με το «ρίσκο» για τις διαδηλώσεις. Πότε με τις επιθέσεις στον Τύπο.
Είναι η λογική μιας φοιτητικής ομάδας που θέλει να εκβιάσει τον πρύτανη. Προσπαθεί να τον οδηγήσει στα άκρα των αντοχών του για να υποκύψει επειδή θα του κοστίσει ακριβά αν δεν το κάνει.
Δεν ξέρω αν η ιδέα αξίζει και στην πολιτική, ούτε αν αποδίδει. Αλλά μπορώ να διαβεβαιώσω τους ενδιαφερόμενους ότι τελικά κανείς δεν εκβιάζεται. Ούτε η κυβέρνηση ούτε ο Τύπος ούτε καν ο Κουφοντίνας, θα τολμούσα να προσθέσω.
Κι αυτό ίσως έπρεπε να το λάβει υπόψη του ο αρχηγός της αντιπολίτευσης.
Ότι ακριβώς επειδή η δημοκρατία δεν εκβιάζεται, ο εκβιασμός δεν θεωρείται μέθοδος άσκησης δημοκρατικής πολιτικής. Δεν αποδίδει.
Ούτε για τον Μητσοτάκη. Ούτε για τον Παππά. Ούτε καν για τους «δέκα λεβέντες άνδρες».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου