Ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος έχει καταδικαστεί αμετάκλητα σε 17 φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη ως ηθικός αυτουργός σε όλες τις ενέργειες της 17Ν, ήτοι 17 δολοφονίες, εκρήξεις βομβών, ληστείες, από την ίδρυση ως την εξάρθρωσή της, θεωρηθείς ιδρυτής και διαχρονικός αρχηγός της εγκληματικής οργάνωσης.
Εχοντας συμπληρώσει τις τυπικές προϋποθέσεις για να ζητήσει να βγει με ολιγοήμερη άδεια, έχει υποβάλει, όπως μαθαίνω, συνολικά εννέα αιτήσεις. Η μία απορρίφθηκε, στις άλλες οκτώ δεν πήρε καν απάντηση, κάτι μη σύννομο. Την άποψή μου περί αδειών την ξέρετε – θα πρέπει να μην επιτρέπεται διά ροπάλου σε παιδεραστές, βιαστές, και στους κατάδικους τρομοκράτες να επιτρέπεται μόνον σε αυτούς που συνεργάστηκαν, μετανόησαν και βοήθησαν τις Αρχές. Πάντως, αφού προβλέπονται, οι αιτήσεις πρέπει να απαντώνται, θετικά ή αρνητικά, από το αρμόδιο συμβούλιο. Ισονομία δεν λέγεται;
Αν πληροφορήθηκα λάθος, απολογούμαι, όμως η πηγή μου είναι σοβαρός άνθρωπος. Γιατί λοιπόν το όνομά του δεν το βλέπετε ποτέ σε ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ και των παραφυάδων και θυγατρικών του στον δύσοσμο «χώρο» ή σε συνθήματα σε τοίχους και πανό;
Γιατί τον έχουν ξεχάσει, γιατί δεν θα δείτε πορείες και συγκεντρώσεις γι’ αυτόν;
Αφού έκαναν τόση φασαρία για το πρωτοπαλίκαρο, το πρώτο πιστόλι, τέλος πάντων, της οργάνωσης, για τον καταδικασμένο ως αρχηγό θα έπρεπε να έχουν βγάλει κάλους στις πορείες.
Κι όμως, «μόκο», τίποτα, νιέντε, νάδα. Ακρα του τάφου σιωπή στις «συλλογικότητες», στα ντουβάρια, στις ντουντούκες, στην Κουμουνδούρου. Σιλάνς.
Γιατί;
Γιατί δεν βολεύει, δεν παίζει με το αφήγημα που θέλουν οι επαναστάτες της πορδής, που θέλουν και στο αστικό σύστημα να μετέχουν, γιατί έχει εξουσία, βουλευτιλίκια, θέσεις στο κράτος, φράγκα, προνόμια, μαλακό ποινικό σύστημα, αλλά και να πουλάνε «επανάσταση» σε παρακρούσεις μεταξύ Μελιγαλά και 17Ν.
Γι’ αυτό, παράλληλα με την ενθυλάκωση μισθών, επιδομάτων, προγραμμάτων, όλο κωλοτρίβονται με καταδικασμένους ή υποδίκους για τρομοκρατία. Διότι γουστάρουν να περνάνε καλά -τα κορόιδα οι φορολογούμενοι και το αστικό κράτος πλερώνουν «παγκουί» τούς κατά φαντασίαν Νετσάγεφ από το Κολωνάκι ή τα Εξάρχεια-, όμως η ένοπλη βία είναι το υποσυνείδητό τους. Και το άτιμο υποσυνείδητο, σαν απωθημένος έρωτας, πάντα βγαίνει στον αφρό, είτε ως συμπαράσταση ως μάρτυρες σε δικαστήρια σε αυτούς που όντως χρησιμοποιούν τα κουμπούρια είτε ως υπογραφές σε κείμενα, δηλώσεις, άρθρα, όπου άλλοτε συγκεκαλυμμένα και άλλοτε φάτσα κάρτα δικαιολογούν την ίδια τη δράση, τα εγκλήματα, και συκοφαντούν τα θύματα, με πρόσχημα τα δήθεν καταπατημένα δικαιώματα.
Εκεί, δε, που ξεβρακώνονται είναι στα κοινωνικά δίκτυα, γιατί εκεί, φορώντας παντόφλες και με το τρίφυλλο στο χέρι, το αίμα από τις νοερές πηγάδες, μαζί με τρίμματα σφολιάτας από τυρόπιτα και χυμένο ντεκαφεϊνέ καπουτσίνο με στέβια και γάλα σόγιας, κάνει τα πλήκτρα να κολλάνε και τα άσφαιρα, -επίσης νοερά- σαρανταπεντάρια ντουφεκάνε αλεύρι με πάθος που δεν είχαν ούτε οι ναύτες στην Κροστάνδη ούτε ο αδερφός του Τζανακόπουλου, όταν του φέρνουν μπαγιάτικο σούσι στο Λονδίνο και τα παίρνει στο κρανίο – διότι αυτά καλό είναι να μη γίνονται στους λεπτεπίλεπτους ντελεντάντηδες της βαριάς Αριστεράς.
Η κρυφή λαγνεία για τους κουμπουροφόρους εξηγείται και θεωρητικώς. Το λέει το βασικό manual της σολωμονικής τής ψευτοθρησκείας χωρίς Θεό: Η βία είναι το ανώτατο στάδιο της επαναστατικής δράσης, η δύναμη βρίσκεται στην κάννη του ντουφεκιού κ.λπ.
Ρωτήστε όλους τους αστράτευτους, κοπανατζήδες αριστερούς ή αυτούς που υπηρέτησαν στην Γκομενοφυλακή του Κολωνακίου, μαζί με τα τέκνα της φεουδαρχίας της Ελαφροδεξιάς. Μπορεί τυφέκιο, πιστόλι να έχουν δει μόνο σε ταινία, αλλά πίσω από κάθε παλιοκηδεία κάθε ντιγκιντάνγκα μαρξίζοντος κρύβεται ένας Τσε Γκεβάρα τουλάχιστον ή, έστω, μια Αλεξάνδρα Κολοντάι…
Ο ίδιος ο Γιωτόπουλος δεν αποδέχθηκε ποτέ τις κατηγορίες, δεν είχε «διάλογο με το κίνημα», δεν βγήκε τηλεφωνικά να μιλήσει σε συνέλευση κατάληψης, δεν δηλώνει αμετανόητος, δεν το παίζει ήρωας κάποιου χώρου, δεν καλεί σε μπάχαλα και επιθέσεις. Απλά αρνείται σταθερά την ενοχή του και πήρε και ένα διδακτορικό, όσο είναι στο γκιζντάνι.
Οπότε, επικοινωνιακά δεν βολεύει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον «χώρο» να τον χρησιμοποιήσουν για επαναστατική γυμναστική. Τα δικαιώματά του, λοιπόν, που φαίνεται ότι όντως θίγονται, τα γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια, ιταλικά και ακριβά, διότι αι πορείαι των αγωνιστώνε θέλουν καλά και μαλακά παπούτσια, και ως κοπανατζήδες δεν ξέρουν τα κόλπα ημών των Καταδρομέων, που βάζαμε φωτιά στο βερνίκι, ώστε καυτό να ποτίσει και να μαλακώσει το δέρμα από τα σκληρά άρβυλα -χορήγηση της Υπηρεσίας-, για να μη μας πληγιάζουν στην «ογδοντάρα» πορεία – βολή. Και, ναι, καλά καταλάβατε, τη λένε «ογδοντάρα» διότι περπατάγαμε όλη νύχτα φορτωμένοι σαν μουλάρια 80 χιλιόμετρα και μετά κάναμε διαγωνιστική βολή.
Ο Γιωτόπουλος προ καιρού, με αφορμή τον θάνατο κρατούμενου επιχειρηματία, είχε στείλει στον Τύπο μια επιστολή με τίτλο «Ποιος σκότωσε τον Παύλο Ψωμιάδη;», όπου αναφερόταν με αληθή επιχειρήματα στην κακή κατάσταση στις φυλακές.
Η επιστολή δημοσιεύτηκε από διαφόρους, όμως δεν είδα να ιδρώνει κανένα αριστερό αυτί. Ενα άρθρο μόνο δημοσιεύτηκε, με τίτλο «Έχει δίκιο ο Γιωτόπουλος», όχι στην «Αυγή» ή σε άλλη αριστερή εφημερίδα, αλλά στη «δημοκρατία» – όπου, συμφωνείτε ή διαφωνείτε ή τσαντίζεστε, όταν δεν λιβανίζει, όμως 11 χρόνια ποτέ κανείς δεν μου είπε τι να γράψω ή να μη γράψω. Εγραψα μεταξύ άλλων σε εκείνο το άρθρο: «Είχα διαβάσει προ ημερών επιστολή του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου με τίτλο “Ποιος σκότωσε τον Παύλο Ψωμιάδη”. Αναφέρεται στις συνθήκες που επικρατούν στον Κορυδαλλό και μπορούν να οδηγήσουν στον θάνατο κάποιον με ευάλωτη υγεία. Ο Γιωτόπουλος έχει δίκιο. Αν σοκάρεστε που το γράφει ο πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ, θα σας θυμίσω μερικά βασικά πράγματα. Πρώτον, σημασία δεν έχει αν το λέει ο Γιωτόπουλος, αλλά εάν είναι αλήθεια. Είναι. Η άρνηση της αλήθειας θα πρόδιδε μόνον έλλειψη ακεραιότητας. Κι εγώ δεν ανήκω στους τουρίστες του σωφρονιστικού συστήματος.
Είκοσι πέντε χρόνια μπαίνω να δω πελάτες και πάντα νιώθω το ίδιο σφίξιμο. Εξυπνάδες για τις φυλακές λένε μόνον όσοι δεν έχουν περάσει ποτέ την κρύα πόρτα τους. Η άβυσσος που με χωρίζει από τον Γιωτόπουλο είναι αδιάφορη. Διότι το δεύτερο που θα σας πω είναι πως κάθε καταδικαστική απόφαση δεν λέει, π.χ., “το δικαστήριο επιβάλλει στον κατηγορούμενο ποινή κάθειρξης 20 ετών, που μετατρέπεται ατύπως σε ενδεχόμενη ποινή αργού θανάτου διά του κρύου, του αφόρητου καύσωνα ή της υγρασίας”. Υπάρχουν μέρη στις φυλακές μας που και αδέσποτο σκύλο θα τον λυπόσουν να τον αφήσεις να ζήσει εκεί».
Γιατί σας τα γράφω αυτά;
Γιατί...
αυτή είναι άλλη μια διαφορά ημών, που αγαπάμε στ’ αλήθεια την ελευθερία και υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα των πολιτών, συμπεριλαμβανομένων των καταδίκων κάθε είδους, από τους τυχοδιώκτες της Αριστεράς, που εργαλειοποιούν τα πάντα, αρκεί να υπηρετούν τον τυχοδιωκτισμό τους για την παντί τρόπω φθορά οποιασδήποτε κυβέρνησης και τη διεκδίκηση της εξουσίας με κάθε μέσο, συμπεριλαμβανομένων της α λα καρτ υποκρισίας για τα ανθρώπινα δικαιώματα και της αδιαφορίας για τα δικαιώματα αυτών που δεν βολεύουν τον σκοπό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου