Ήταν μια μεγαλειώδης γιορτή… μια μοναδική επέτειος.
Που γιορτάστηκε κατά τον καλύτερο τρόπο δεδομένων των συνθηκών.
Με τον κάθε έναν εξ ημών (πλην συριζαίων ίσως) να ανατριχιάζει από τη συγκίνηση.
Είδαμε τσολιάδες, είδαμε ιππείς, είδαμε βατραχανθρώπους, μέχρι και αμερικανικά ΡΑΦΑΛΕ είδαμε (κατά την εκφωνήτρια, που είναι και υπαξιωματικός της πολεμικής αεροπορίας παρακαλώ)…
Και τι δεν είδαμε… πάντα από την τηλεόραση βέβαια.
Μέχρι και διεθνούς φήμης σοπράνο (προϊόν του fame story) ακούσαμε να μας τραγουδάει (λίγο φάλτσα θα έλεγα ο ποταπός) τον εθνικό μας ύμνο.
Ίσως, αν οι συγκυρίες το επέτρεπαν, αν δεν είχαμε περιοριστικά μέτρα δηλαδή λόγω πανδημίας, ίσως τότε να απολαμβάναμε πιο διάσημους διεθνώς τενόρους, όπως π.χ. τον Νίνο πάνω στον ιερό βράχο… ή ακόμη πιο καλά κανέναν Βασίλη Καρρά, που εκτός από φωνάρα εκφράζει περισσότερο, ακόμη και αισθητικά τον μέσο νεοέλληνα.
Στη συνέχεια είχαμε την ευκαιρία (πάντα μέσω τηλεόρασης) να απολαύσουμε την ηγεσία της χώρας (Γιάννα, κλπ.) να φιλοξενεί λαμπρές διεθνείς προσωπικότητες που μας τίμησαν με την παρουσία τους, ενώ κάποιοι εξ αυτών όχι μόνο ανατρίχιασαν από την εθνικά φορτισμένη περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αλλά δάκρυσαν κιόλας.
Όπως π.χ. ο Κάρολος, ο διάδοχος του αγγλικού θρόνου, που θυμήθηκε έμπλεος συγκίνησης τις ελληνικές του ρίζες και τον παππού του Ανδρέα, έναν από εμάς, έναν Έλληνα δηλαδή (που παρεμπιπτόντως καταδικάστηκε από τους Έλληνες της εποχής του σε θάνατο για στρατιωτική ανεπάρκεια κατά τη μικρασιατική εκστρατεία , και φυγαδεύτηκε μαζί με την οικογένειά του στο εξωτερικό).
Μέχρι και η ΠτΔ της καρδιάς μας συγκινήθηκε, και άφησε δυο τρία δάκρυα να στάξουν πάνω στη μασκάρα της την ώρα που επέβλεπε την ελληνοπρεπή παρέλαση.
Που μάλιστα, με την όλη στάση του στη διάρκεια των εκδηλώσεων, θύμισε σε πολλούς ανάλογες στιγμές από τότε που ήταν πρωθυπουργός και υποδεχόταν νυσταγμένος (σχεδόν σε βυθιότητα) τον τότε πλανητάρχη, ή τότε που παρίστατο σε παρελάσεις και επίσημες εκδηλώσεις, ακόμη και στο εξωτερικό, με εκείνη τη χαρακτηριστική περίεργη στάση, με ανοικτά τα πόδια, και τα χέρια ή στις τσέπες ή να κουνιούνται δεξιά κι αριστερά αμήχανα.
Μάλιστα, κάποιοι κακόβουλοι φωτορεπόρτερ κατάφεραν και τον απαθανάτισαν σχεδόν μισοκοιμισμένο την ώρα που η ΠτΔ μιλούσε με κατάνυξη στη διεθνούς ακτινοβολίας ομήγυρη για το μεγαλείο του έθνους.
Περίεργα πράματα που θυμίζουν άλλες εποχές, τότε που όντως εξαντλημένος σωματικά και ψυχικά από την ακάματη προσπάθειά του να μας σώσει από τους «κακοί κσαίνοι τοκογλύφοι», ήταν σχεδόν πάντα εμφανώς ζαλισμένος, σαν υπνωτισμένος ένα πράγμα, με τους μόνιμους συκοφάντες τότε να μιλάνε για φαρμακευτικές αγωγές και για περίεργες παθήσεις (βλέπε: Το σύνδρομο ξενικής προφοράς, και ο … Αλέξης!).
Η μόνη στιγμή που έδειξε να είναι απίκο προχθές ο Αλέξης ήταν όταν σερβιρίστηκε το παραδοσιακό ελληνικό πιάτο με κιμά γαρίδας! Αυτό με το οποίο μεγαλώσαμε γενιές και γενιές Ελλήνων.
Εκεί λοιπόν τον είδαν όλοι να λάμπει… και να βουτάει με ζέση το επίσης παραδοσιακό ψωμί εν είδει παπάρας στο πιάτο.
Θυμίζοντάς μου αντίστοιχη σκηνή, πάλι στο προεδρικό μέγαρο, επί Σύριζα, με τον τότε «ευτραφή» υπουργό Παιδείας, που αν και διεθνιστής εκ πεποιθήσεως, εκτός πρωτοκόλλου, ζήτησε να του σερβίρουν πατσά χοντροκομμένο, αφήνοντας στην άκρη τη σφυρίδα στη σχάρα πασπαλισμένη με αφρό λάιμ που περιελάμβανε το επίσημο μενού, και που ουδόλως του θύμιζε Ελλάδα.
Μάλιστα, όπως μου λέει ο φίλος μου ο Μήτσος (πρώην στέλεχος στο Ποτάμι και νυν μετακλητός σύμβουλος στο Μαξίμου), που ακόμη διατηρεί κονέ με μεγαλόσχημους συριζαίους (καθότι ήταν και Σύριζα πιο παλιά, όταν έφυγε από το Πασόκ), σε μια παρέα στη Κουμουνδούρου που παρακολουθούσαν όλοι μαζί από την τηλεόραση τις εκδηλώσεις, δημιουργήθηκε αναστάτωση βλέποντας τον αρχηγό τους να πέφτει με τα μούτρα στο «ξενόφερτο μενού των ντιντήδων».
«Μα καλά… τρώγανε κιμά γαρίδας στο Σούλι; Είχαν αφρό λάιμ στα Δερβενάκια»; Αναρωτήθηκαν οι παρόντες, με τον Κουράκη, που έχει υπΕρετήσει λένε ως τσολιάς, και άρα έχει πιο ιδιαίτερες εθνικές και πατριωτικές ευαισθησίες να εξανίσταται με το όλο σκηνικό και να τραβάει την κοτσίδα του… «Έλληνες είμαστε ωρέ», ούρλιαζε θυμωμένος, θυμίζοντας σε κάποιους τον Αιλλυναρά, με κεφαλαίο το Α, πρώην υμπουργό Άμυνας, τον θρυλικό Μπάνο.
Δεν ξέρω αν όλα αυτά αληθεύουν, αλλά κρίνοντας από την φερεγγυότητα και τη διαχρονικά σταθερή στάση ζωής του Μήτσου, δεν μπορώ να τα αγνοήσω, εξ ου και τα αναφέρω (με επιφύλαξη).
Προσθέτοντας και τη δική μου απορία: «Μα καλά, γι’ αυτό διώξαμε τον Ντεγκρέτσια και τα παϊτόνια; Για να βλέπουμε ψωράλογα, και να φιλεύουμε στο προεδρικό μέγαρο την… Καμίλα;»
Ερωτήματα… που μάλλον θα μείνουν αναπάντητα, αφού τα βλέμματα είναι πλέον στραμμένα στο μέλλον.
Επέτειος ήταν και πάει… να δούμε τώρα πως θα «γιορταστεί» αν «γιορταστεί» η άλλη επέτειος του χρόνου:
Η θλιβερή. Τα 100 χρόνια από το σημαδιακό 1922 δηλαδή…
Βέβαια θα ήταν δύσκολο να παρευρεθεί ξανά ο Κάρολος, αφού για το ’22 τα είπαμε πιο πάνω… Ίσως όμως να μας έρθει ο Χάρι, ίσως ο Ερντογάν, μπορεί και ο Χαφτάρ… ποιος ξέρει;
Πάντως, εν κατακλείδι, ήταν μια υπέρλαμπρη γιορτή, αντάξια θα έλεγα εκείνης της μαγευτικής τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, τότε που τους πήραμε ολονών τα σώβρακα.
Τότε που οι ουρανοί, και το μέλλον ήταν όλα δικά μας.
Άσχετα του τι επακολούθησε…
Μια σχεδόν εικοσαετία δυστυχίας, ανέχειας, και επικίνδυνων περιπετειών δηλαδή.
Οικονομικών, πολιτικών, εθνικών, και κυρίως κοινωνικών.
Ευτυχώς, εκτός από την ελπίδα της αναγέννησής μας, που με τον Κυριάκο στο τιμόνι φαντάζει άμεση, εκτός από τις αναμνήσεις, μας έμειναν και κάποια απτά στοιχεία από τότενες, από την εποχή των Ελλήνων δηλαδή.
Όπως π.χ. ο θρύλος του EURO του 2004 Ζαγοράκης, που έκτοτε υπηρετεί την πατρίδα από ένα πιο σημαντικό μετερίζι, όχι κάνοντας σέντρες από τα δεξιά αλλά νομοθετώντας για το σύνολο των Ευρωπαίων, ενώ οσονούπω (βάσει φημών) θα σώσει εκτός από την πατρίδα και το χειμαζόμενο ελληνικό ποδόσφαιρο μέσα από μια ιδιαίτερα σημαντική θέση ευθύνης…
Που να ήταν και παραδοσιακός νεοδημοκράτης δηλαδή, αντί για γνωστός πασόκος (όπως λένε οι κακόβουλοι)… ίσως να έπαιζε και για διάδοχος του Κυριάκου στο κόμμα… σάμπως οι άλλοι οι ποταμίσιοι καλύτεροι είναι;
Με αυτά και με αυτά η ζωή συνεχίζεται, τα μαχητικά προσγειώθηκαν, τα άλογα και τα άρματα επέστρεψαν στα μέρη τους, και μείναμε ξανά μανά εμείς να κοιταζόμαστε σαν χάνοι, αντιμέτωποι με τον κορονοϊό, να αλλάζουμε μάσκες και να στέλνουμε SMS, περιμένοντας πως και πώς να εμβολιαστούμε, καθώς και το άνοιγμα της αγοράς και της εστίασης, μπας και απολαύσουμε κάπως την άνοιξη (του 2022)
Η φετινή δε άνοιξη μάλλον καθυστερεί, αν κρίνω από έγκυρες πληροφορίες των ΜΜΕ και του Εισαγγελάτου, για παράταση των μέτρων ακόμη και μέχρι τα μέσα Μαΐου.
Πως το είπε εκείνος ο γνωστός ειδικός λοιμωξιολόγος; «Ανάσταση θα κάνουμε φέτος με ευλάβεια… στα μπαλκόνια μας».
Τι θέλει να πει ο ποιητής;
Χάθηκε και ο Τσιόδρας που τα έλεγε πιο ανθρώπινα, πιο ήπια… χάθηκε και ο Νικ Χαρντ με τον Δρα Σήψα που τα έλεγαν πιο τσεκουράτα.
Μας έμεινε η Παγώνη, και ο … Λουράντος.
Τι έμελλε να ζήσουμε κι εμείς;
Τέλος πάντων, καλή συνέχεια αδέρφια, κουράγιο, και να θυμόσαστε πως είμαστε Έλληνες αφού… άσχετα αν δεν τρώμε κιμά γαρίδας κάθε μέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου