Ως προς το όργιο, πλέον, των καταγγελιών από τον κόσμο του θεάματος, για “ηθική” εκτός των άλλων παρενόχληση, η χυδαιότητα της υπόθεσης είναι εκτυφλωτική:
Πρώτον μιλάμε [επαναλαμβάνω] για τον κόσμο του θεάματος.
Δεύτερον, οι καταγγέλλοντες, υφίσταντο αγογγύστως την “ηθική” και κάθε άλλη παρενόχληση, έχοντες λαμβάνειν εκ της ανοχής τους.
Τώρα, το αν καθένας από μας θα ανεχόταν να τον βρίζει / βιάζει / δέρνει το αφεντικό του, σε σημείο να πάθει …θλάση απ’ τα χαστούκια [το διάβασα “με τα ίδια μου μάτια” αυτό] είναι προσωπικό του θέμα.
Μόνο σύμπτωση πάντως δεν αποτελεί η έκρηξη καταγγελιών τώρα, που...
εν μέσω [ισοπεδωτικής για τον πολιτισμό ιδίως] κρίσης, ο μισθουλάκος που συγκρατούσε την οργή, καθίσταται επισφαλής επί του παρόντος …και του μέλλοντος.
Και, εν τέλει, αναζητώντας το …ζητούμενο: δίπλα στην “ηθική δικαίωση” κλπ. υπάρχει περίπτωση να μην εμφιλοχωρεί η προσδοκία οικονομικών επανορθώσεων, εκ μέρους του ωρυόμενου [παρα-]καλλιτεχνικού κυκλώματος;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου