Τις προάλλες αναφέρθηκα στην απόπειρα οικειοποίησης του Οργουελ από τον Τσίπρα. Ασχέτως αγραμματοσύνης του ανδρός, την απέδωσα στην ένδεια της αριστερής διανόησης. Εξαντλημένη από την κατάχρηση εξουσίας στον πνευματικό κόσμο εδώ και δεκαετίες, ψάχνει τώρα αποκούμπι σε όποιον διανοητή διατηρεί την ακτινοβολία του.
Θα μου πείτε η τέχνη είναι δοκιμασμένη. Η γενιά μου μεγάλωσε με την ιδέα ότι Σεφέρης και Ελύτης ήσαν αριστεροί. Επειδή τους μελοποίησε ο Θεοδωράκης. Η ηλίθια Δεξιά του καιρού εκείνου εννοείται δεν έκανε τίποτε για να περισώσει την πολιτική τους τιμή. Οι περισσότεροι τους αντιμετώπιζαν ως συνοδοιπόρους επειδή τους μελοποίησε ο Θεοδωράκης. Ειδικά την περίοδο της δικτατορίας. Η ίδια η δικτατορία έκανε δώρο την αντίσταση στην Αριστερά. Τέχνη βαθιά ριζωμένη στη νοοτροπία της αριστερής διανόησης, που είχε τη μανία να ανακαλύπτει προδρόμους του Μαρξ πριν από τον Μαρξ. Οπως οι χριστιανοί ανακάλυπταν χριστιανούς πριν από τον Χριστό. Ο Λούκατς ανακαλύπτει στον Μπαλζάκ μια προμαρξιστική σκέψη επειδή περιγράφει με την ακρίβεια του μεγάλου συγγραφέα τις κοινωνικές σχέσεις του καιρού του. Οταν μπορείς να δεις τόσο καθαρά την κοινωνία δεν μπορεί παρά να είσαι μαρξιστής, κι ας είσαι βασιλόφρων, όπως ο Μπαλζάκ.
Δεν πέρασαν δυο μέρες από τα «Οργουελιανά» και κάποιος άλλος είπε πως η Αριστερά έχει αφομοιώσει τις περισσότερες από τις φιλελεύθερες ιδέες. «Εξάλλου και στα νιάτα του ο Μαρξ ήταν φιλελεύθερος». Μάλλον θα το άκουσε σε κάποιο από τα φιλοσοφικά συμπόσια της Κουμουνδούρου. Και επειδή ο ίδιος δεν ξέρει καλύτερα τον Μαρξ ή τον φιλελευθερισμό από τους ακροατές του, το πέταξε εκ του ασφαλούς. Για να τραβήξει μάλιστα την προσοχή πέταξε κι ένα για τη σημερινή «κ@λ@δεξιά». Θα το ξεχνούσα. Είναι ο Νίκος ο Ξυδάκης, όχι ο κανονικός ο μουσικός, ο άλλος.
Οντως, τα περισσότερα από τα δικαιώματα που διεκδικεί σήμερα η Αριστερά τα έχει κατακτήσει ο φιλελευθερισμός για λογαριασμό της δυτικής κοινωνίας. Απ’ την ισότητα των δύο φύλων έως την κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων.
Με μία διαφορά. Εκεί που η φιλελεύθερη σκέψη αναζητούσε τον μετασχηματισμό, και τον επέτυχε σε μεγάλο μέρος, η Αριστερά...
επεδίωκε τη σύγκρουση και την ανατροπή, αποτυγχάνοντας κατά σύστημα. Και ως εκ τούτου παγίδευσε εαυτήν σε ένα κλειστό σύμπαν μνησικακίας και εκδικητικότητας.
Το μόνο που προτείνει στις δυτικές κοινωνίες είναι η Νέμεση για τα αρχαία δεινά. Για το παρόν τους και το μέλλον τους είναι αναγκασμένη να ζητιανεύει ιδέες ακόμη και από τους φιλελεύθερους που μέχρι χθες τους αναθεμάτιζε.
Ποια καλύτερη ομολογία ήττας;
Αυτή η Αριστερά όπως δεν έχει παρόν, δεν έχει και μέλλον. Θα έλεγα έχει μόνον παρελθόν, όμως η δική μας και αυτό φρόντισε να το αποποιηθεί με την αμορφωσιά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου