Ο καινούργιος όρος, που πρόσθεσε στον δημόσιο διάλογο η κακοκαιρία, ήταν η «υπογειοποίηση» (των καλωδίων της ΔΕΗ). Ηταν από τα πρώτα πράγματα που άκουσα, μόλις αποκαταστάθηκε η επαφή μου με την πραγματικότητα: «Πού ακούστηκε τόσα χρόνια να μην έχει γίνει η υπογειοποίηση των καλωδίων;».
Συμμερίζομαι την αγανάκτηση ως αποκλεισθείς (την περιπέτειά μου την αφήνω για τη στήλη του Σαββάτου), αλλά το άκουσμα και μόνο της υπογειοποίησης μου προκαλεί φρίκη – και όχι μόνο επειδή ηχητικά παραπέμπει σε «υπουργοποίηση».
Εξηγούμαι.
Αν πάρω ως αφετηρία το δέκατο έτος της ηλικίας μου, τότε μπορώ βασίμως να υποστηρίξω ότι επί σχεδόν μισό αιώνα θυμάμαι να σκάβουν τους δρόμους οι μεν και μετά να τους μπαλώνουν, για να τους ξανασκάψουν αμέσως μετά οι δε και να τους ξαναμπαλώσουν και όλο αυτό να συνεχίζεται στο διηνεκές επί δεκαετίες. Το κομπρεσέρ που έσπαζε την άσφαλτο, χειμώνα – καλοκαίρι, ήταν ο ήχος της πόλης, που έδινε στους δρόμους της τη μοναδική στον κόσμο ανάγλυφη επιφάνειά τους, εξαιτίας των απανωτών μπαλωμάτων. Η μόνη παρηγοριά, στη φρικτή σκέψη ότι τα επόμενα πενήντα χρόνια τα κομπρεσέρ θα βρίσκονται μαζί μας είναι, η ακόμη φρικτότερη σκέψη ότι εγώ δεν είμαι εδώ για όλα από αυτά, καθώς δεν με βλέπω να φτάνω τα 110. Οι φιλοδοξίες μου είναι μετρημένες…
Βεβαίως καταλαβαίνω την ανάγκη της υπογειοποίησης και δεν διανοούμαι να την αρνηθώ. Σε κάθε περίπτωση, όμως, λαμβανομένης υπόψη και της παραδοσιακής ασυνενοησίας μεταξύ φορέων του Δημοσίου, θα πρόκειται για τιτάνιο έργο. Υποψιάζομαι ότι θα χρειαστεί πολύς χρόνος για να συνεννοηθούν μεταξύ τους οι εμπλεκόμενοι φορείς και να αποφασίσουν.
Ισως θα είχαμε λύση πιο γρήγορα, αν Δήμοι, Περιφέρεια, Δασαρχείο και ΔΕΔΗΕ κάθονταν να συνεννοηθούν ποιος κλαδεύει τα δένδρα.
Ολοι αυτοί οι θεσμοί, που είμαι βέβαιος ότι αντιλαμβάνονται ως σκοπό της ύπαρξής τους την προαγωγή του κοινού συμφέροντος και τη βελτίωση της ζωής των πολιτών, καλά θα έκαναν...
να ξεκινήσουν από τα εντελώς στοιχειώδη – ας πούμε, ποιος κλαδεύει τα δένδρα, ποιος τα ποτίζει και άλλα τέτοια πεζά και ταπεινά.
Για τα μεγαλειώδη, έχουμε την υπομονή να περιμένουμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου