ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Κατσαπλιάδες μονίμως ηθικά ανώτεροι ειδικοί στο κούνημα βρώμικου δαχτύλου

Με το χέρι προτεταμένο στην κατεύθυνση του ηθικού πλεονεκτήματος, ο Αλέξης Τσίπρας δεν σταματάει να μαγεύεται από το ίδιο του το παραμύθι.

EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΑΡΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡH

 

Μονίμως ηθικά ανώτεροι

 

Η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και οι ανεπίσημες παραφυάδες της έχουν την τάση να πολιτικοποιούν ζητήματα ηθικής τάξης με την προσδοκία να αποκομίσουν επικοινωνιακά οφέλη από αυτά, διά της συγκρίσεως. Η τακτική αυτή είχε αποτέλεσμα πριν από έξι χρόνια. Η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ είχε βασιστεί σε μεγάλο βαθμό στην επίκληση μιας ασαφούς ηθικής υπεροχής του που, παρά την αβασιμότητά της, είχε γίνει πιστευτή ελλείψει άλλων ελκυστικών επιλογών. Παρότι η συνταγή έχει πια μπαγιατέψει, κυρίως επειδή το προσωπείο της αγνότητας έχει πάντα ημερομηνία λήξης, όποιος κι αν το φοράει, δεν παύει να είναι κοινωνικά δηλητηριώδης και να σαμποτάρει τα ηθικά ζητήματα στα οποία υποτίθεται ότι αναφέρεται.

 

Φθήνια και αδιαφορία

 

Χρησιμοποιώντας την κατάσταση στο Εθνικό Θέατρο ως ειρωνικό αντιστάθμισμα της κατάστασης στα ΑΕΙ, ο Αλέξης Τσίπρας στη Βουλή προσπάθησε αφενός να συνδέσει το επίκαιρο θέμα των καταγγελιών με τον πολιτικό του αντίπαλο, αφετέρου να συμψηφίσει δύο παθογένειες, ώστε να μη χρειαστεί να σχολιάσει εκείνη που τον απασχολεί περισσότερο (δηλαδή την ανομία στα πανεπιστήμια, που πολύ θα ήθελε να σταματήσουμε να θίγουμε).  

Τελικά, το μόνο που κατάφερε ήταν να προδώσει την αδιαφορία του για την ουσία και των δύο περιπτώσεων. Η σεξουαλική παρενόχληση και οι βιασμοί δεν είναι μικροκομματικά εργαλεία, ούτε βέβαια αποκλειστικότητες συγκεκριμένων πολιτικών χώρων. Είναι βαθιές κοινωνικές πληγές σε άμεση εξάρτηση από ευρύτερες, προβληματικές κουλτούρες. Η αδυναμία του Αλέξη Τσίπρα να διαχωρίσει το κομματικό από το οικουμενικό δεν καταδεικνύει μόνο συναισθηματική ρηχότητα, αλλά και ελλιπή κατανόηση του επίδικου θέματος.

 

Κούνημα βρώμικου δαχτύλου

 

Αντίστοιχης σοβαρότητας είναι και η στάση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο ζήτημα της πολύπαθης ΕΡΤ. Εξαλλος με την έλλειψη αντικειμενικότητας που τη μαστίζει, λες και γεννήθηκε χθες, λες κι έχουμε ξεχάσει τις μίζερες εκπομπές δουλοπρεπούς αποθέωσής του που στήνονταν καθημερινά στην κρατική τηλεόραση κατά τη θητεία του, ζήτησε απολύσεις και μεταρρυθμίσεις με αφορμή τον τρόπο κάλυψης της παραίτησης Λιγνάδη. Ασφαλώς, ο φιλοκυβερνητικός χαρακτήρας της ΕΡΤ είναι απωθητικός και καταδικαστέος ανεξαρτήτως κυβέρνησης. Το γεγονός όμως ότι τα αντανακλαστικά του Αλέξη Τσίπρα ενεργοποιούνται μόνο όταν το φως είναι κολακευτικό για τον ίδιο και μόνο εφόσον δεν χρειάζεται να αναλάβει πρωτοβουλίες και ευθύνες αυτός, είναι ενδεικτικό τού πόσο τον ενδιαφέρει η πραγματική επίλυση των προβλημάτων. Πάλι εδώ, ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί να αποδώσει στον αντίπαλό του μια διαχρονική δυσλειτουργία που τον αφορά εξίσου, για να υφαρπάξει τη συμπάθεια των βιαστικών κρίσεων και συγκρίσεων.

 

Συγκαλυμμένες αγάπες

 

Το κείμενο που υπέγραψαν 15 στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ του Κουφοντίνα είναι ακόμη ένα θλιβερό σύμπτωμα της ίδιας υποκριτικής μεθόδου δημιουργίας προφίλ υπευθυνότητας. Σ’ αυτή την περίπτωση, η παράσταση δεν απευθύνεται τόσο στο ευρύ κοινό, το οποίο γενικώς δεν έχει λόγο και χρόνο να συμπαθήσει έναν αμετανόητο δολοφόνο, όσο στα πιο ειδικά και θορυβώδη κοινά, εκείνα που βρίσκουν ηδονή και λογική στο αίμα και στην τρομοκρατία. Εδώ, το ζητούμενο είναι τάχα η υπεράσπιση του δικαίου και των θεσμών που «καταπατούνται από το ανάλγητο και εκδικητικό κράτος της Δεξιάς». Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια φενάκη. Οχι επειδή οι ακροαριστερές τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ υπό άλλες συνθήκες περιφρονούν το δίκαιο για το οποίο τώρα κόπτονται, αλλά επειδή η επιλογή του Κουφοντίνα ως προσώπου της ιδιότυπης αυτής καμπάνιας είναι μια στρατηγική δήλωση εγγύτητας, ενδεδυμένη τον μανδύα του δικαιωματισμού. Με λίγα λόγια, κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Η κάλυψη, με δικαιοκρατικά προσχήματα, του συστηματικού, επίμονου και προσωπικού ενδιαφέροντος για έναν χυδαίο τρομοκράτη θυμίζει άτομα που παρακολουθούν αισθησιακές ταινίες και λένε πως το κάνουν από αγάπη για την τέχνη του κινηματογράφου.

 

Κίβδηλες ευαισθησίες

 

Η υπερφίαλη απαίτηση του μέχρι πρότινος καλομαθημένου Κουφοντίνα να φιλοξενηθεί στη φυλακή της προτίμησής του, πέραν του σαθρού νομικού της ερείσματος, δεν έχει καμία σχέση με τα αληθινά προβλήματα των φυλακών και όσων εκτίουν ποινές σ’ αυτές. Οποιος θέλει να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των φυλακισμένων, όποιος δηλαδή ενδιαφέρεται αληθινά για μια κοινωνική μειονότητα με περιορισμένες ελευθερίες, έχει πολλούς τρόπους και πολλές αφορμές να το κάνει. Κυρίως, έχει να διαλέξει ανάμεσα σε αναρίθμητους ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια, χωρίς να διαθέτουν την προβολή και τις πολιτικές πλάτες του Κουφοντίνα. Η εκστρατεία φανατικής στήριξης ενός διάσημου εγκληματία που δεν έχει καν ένα δίκαιο αίτημα από το κράτος, έστω για τους τύπους, δεν είναι σύμβολο μέριμνας υπέρ των αδυνάμων, αλλά ξεδιάντροπη διακωμώδηση των αναγκών που οι αδύναμοι δεν έχουν τα μέσα να ψελλίσουν.

 

Ανήλικοι στην αίθουσα

 

Αναζητώντας μια θέση στην πολιτική ζωή του μέλλοντος, ο ΣΥΡΙΖΑ καλά θα κάνει να συνειδητοποιήσει ότι...

 

 δεν είναι καθόλου φρόνιμο να περιμένει μια νέα, μεγάλη κρίση για να κεφαλαιοποιήσει, ούτε φυσικά να αρκείται σε ναρκισσιστικά τεχνάσματα ψευτοκαλοσύνης.  

Ενα κόμμα με αξιώσεις δεν μπορεί να αποκτά υπόσταση μόνο αντιδραστικά, ύπουλα και συγκυριακά. Κάποτε πρέπει και να σοβαρευτεί. 

Εκτός αν πλέον δεν έχει αξιώσεις, πράγμα που ακούγεται πολύ καλό για να είναι αληθινό.