Αν εξαιρέσεις την υπόθεση του βιασμού της 11χρονης, όλες οι υπόλοιπες υποθέσεις του ελληνικού MeToo δεν παρουσιάζουν κανένα ποινικό ενδιαφέρον (το ότι ο Κιμούλης κάνει τους άλλους ηθοποιούς να χάνουν τα λόγια τους στη σκηνή, μπορεί να αποτελεί απόδειξη αντισυναδελφικής συμπεριφοράς , αλλά- ευτυχώς- δεν είναι λόγος για να επέμβει ο εισαγγελέας και στην τελική, who cares? ).
Το αστείο είναι πως, μέχρι πριν λίγα χρόνια, κάτι τέτοιες ιστορίες δεν θα θεωρούνταν τίποτε παραπάνω από καλλιτεχνικά ξεμαλλιάσματα και θα αποτελούσαν υλικό μόνο για τα μεσημεριανάδικα της Τατιάνας και της Λαμπίρη. Η προοδευτική μας ιντελιγκέντσια θα μιλούσε για κιτρινισμό και δεν θα έκρυβε την περιφρόνηση της.
Και να που σήμερα όλο αυτό το ξεκατίνιασμα απέκτησε (αριστερή) ιδεολογική επικάλυψη, πήρε όνομα (ΜeToo) και πλασάρεται μάλιστα και σαν αγώνας για την ....κοινωνική δικαιοσύνη!
Οι δε προοδευτικοί διανοούμενοι όχι μόνο δεν δυσφορούν αλλά γράφουν βαθυστόχαστα επαινετικά άρθρα για το φαινόμενο και παρακολουθούν τις κουτσομπολίστικες εκπομπές με την ίδια προσήλωση με την οποία παλαιότερα διάβαζαν το ..."Κεφάλαιο" του Μαρξ.
Έτσι, μέσα στο γενικότερο εξευτελισμό της Αριστεράς και της Προόδου που βιώσαμε τα τελευταία χρόνια (εκεί τοποθετώ και τους ορθοπολιτικούς φιλελεφτ που ψηφίζουν υποτιθέμενα "δεξιά" κόμματα ), αυτές τις μέρες γίναμε μάρτυρες και...
της απόλυτης τατιανοποίησης αυτού του χώρου.
Θα ευχόμουν και εις κατώτερα, αλλά νομίζω ότι αυτήν την φορά πιάσατε (ιδεολογικό, ηθικό και αισθητικό) πάτο, σύντροφοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου