NoυΔοΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ και ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΨΕΚΑΣΜΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ο ψεκασμένος καφενειόφωνος σελεμπριτάκος και οι γαλάζιοι κυβερνητικοί μπουφόνοι!

Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ 

 

Τα σωστά λέγονται ενίοτε και κατά λάθος.  

Το ευτυχές του ατυχήματος στην αντιεμβολιαστική εκπυρσοκρότηση του τραγουδιστή Παντελή Θαλασσινού ήταν η ακούσια ομολογία της θεμελιώδους παρεξήγησης που στοιχειώνει την ψηφιακή δημόσια σφαίρα: το Facebook, είπε ο κιθαρωδός, είναι καφενείο. 

  

Το είπε για να αμυνθεί στην κατακραυγή που προκάλεσε μια καφενειακή του ανάρτηση, στην οποία διατύπωνε την υποψία ότι ο πρωθυπουργός εμβολιάστηκε με φυσιολογικό ορό.
 
Καφενείο; 

 

Είναι και δεν είναι. Τα κοινωνικά δίκτυα είναι καφενεία, αν τα κοιτάξει κανείς από την πλευρά τού χρήστη. Οι περισσότεροι εξαπολύουν στο μέσο ωμές εξωτερικεύσεις τους με την προχειρότητα που θα τις εκσφενδόνιζαν και στο καφενείο – χωρίς συναίσθηση ότι ο χώρος στον οποίο αναρτώνται οι ωμότητες είναι δημόσιος. Αχανώς δημόσιος.
 
Ο καφενειόφωνος διασκεδαστής δεν είναι ο μόνος που αιφνιδιάζεται όταν επιστρέφει σε εκείνον ο αντίλαλος της ασήκωτης ελαφρότητάς του. Το παθαίνουν τα περισσότερα «δημόσια πρόσωπα» που δεν έχουν καλλιεργήσει την επίγνωση ότι μιλούν ως δημόσια πρόσωπα. Και απολογούνται πανομοιότυπα με το ακαταμάχητο «λέμε και καμιά θεωρία συνωμοσίας να περνάει η ώρα».
 
Μπορεί και να έχει κάπου δίκιο ο κεραυνοβολημένος από τα ίδια του τα λόγια. Μπορεί όντως η κατακραυγή να είναι βαρέως δυσανάλογη της ψηφιακής κραυγής. Οταν το αντιεμβολιαστικό φρόνημα εκπροσωπείται μόνο από τις σκοτεινές γωνίες του πάλκου και του εξωκοινοβουλευτικού περιθωρίου· όταν ακόμη και οι συντηρητικότεροι θεσμοί έχουν καταφέρει να ελέγξουν στον μεγαλύτερο βαθμό την εγγενή ροπή τους προς τη δεισιδαιμονία· τότε δεν δικαιούται να χαιρετίσει κανείς την άνετη επικράτηση του ορθολογισμού;
 
Οχι και τόσο. Φαίνεται ότι για μία ακόμη φορά η απήχηση του περιθωρίου είναι όση και ο χώρος που αφήνουν οι κυρίαρχες –ελληνικά, mainstream– δυνάμεις. Ο κλονισμός της εμπιστοσύνης στην υγειονομική ορθότητα δεν οφείλεται τάχα στη σαγήνη των κοβιντοκάπηλων, όσο στις αποτυχίες του πολιτικού συστήματος. Κανένας αθαλάσσωτος από πολιτική σελεμπριτάκος δεν μπορεί να προκαλέσει πλήγματα τόσο υπονομευτικά όσο η αλγεινή ιλαροτραγωδία του θιάσου των εμβολιαζόμενων κυβερνητικών παραγόντων και ανθυποπαραγόντων.
 
Οποιο συμβολικό κεφάλαιο κερδήθηκε την πρώτη ημέρα –με τις βελόνες στους βραχίονες της πολιτειακής, θρησκευτικής και επιστημονικής ηγεσίας– κινδύνευσε να σπαταληθεί τη δεύτερη ημέρα, με τις πόζες και τα ποσταρίσματα. Με μια σειρά εικόνων που δεν μπορούσαν παρά να εκληφθούν ως αστόχαστη παραβίαση της δημοκρατικής τάξης, όχι από εκείνους που αμφισβητούν το εμβόλιο· αλλά κυρίως από εκείνους που το περιμένουν σαν λύτρωση.
 
Το σύστημα δεν κινδύνευσε από τους γραφικούς του αντισυστημικού εξώστη. Κινδύνευσε από...

 

 τους δικούς του μπουφόνους.