Οταν, τον Αύγουστο του 2001, επισκέφθηκα την Ουάσιγκτον και τη Νέα Υόρκη, είχα την έντονη αίσθηση ότι βρίσκομαι στην καρδιά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Ηταν μια αίσθηση του απρόσβλητου, ότι βρίσκομαι μέσα σε ένα σύστημα το οποίο δεν μπορεί τίποτε να απειλήσει.
Είκοσι ημέρες μετά, συνέβη η 11η Σεπτεμβρίου. Περάσαμε μέσα σε μία ημέρα από τον 20ό στον 21ο αιώνα, όπως, κατ’ αναλογίαν, στις 28 Ιουνίου του 1914, με τη δολοφονία του αρχιδούκα διαδόχου της Αυστρίας Φερδινάνδου και της συζύγου του από τον φοιτητή Γκαβρίλο Πρίντσιπ στο Σεράγεβο, ο κόσμος πέρασε βίαια από τον 19ο στον 20ό αιώνα.
Το 2001 ήταν μόνον η αρχή: τα τρομοκρατικά χτυπήματα συνεχίστηκαν (συνεχίζονται ακόμη), ενώ η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση έδειξε για τα καλά τα δόντια της το 2008. Ειδικά σε ό,τι αφορά την Αμερική, αυτό το απρόσβλητο ενός συστήματος υπεροχής αποδείχθηκε ευάλωτο εκ των ένδον. Οπως ένας οργανισμός που μέσα στον πληθωρισμό του προσβάλλεται από καρκινώματα. Οπως το είχε θέσει ο Γάλλος στοχαστής Ζαν Μποντριγιάρ, «όσο περισσότερο μεγεθύνεται ένα σύστημα ισχύος τόσο περισσότερο προκαλεί την ίδια του την άρνηση».
Αυτή ίσως να είναι η μοίρα ατόμων και κοινωνιών που μέσα στην παντοδυναμία τους λησμονούν πλέον τα όριά τους. Ενδεχομένως, αυτό το κάτι σε τραγωδία και παρωδία που έζησε πριν από μέρες η Αμερική να ήταν η κορύφωση αυτής της άρνησης – ή η βιοψία που επιβεβαίωσε τον κακοήθη όγκο…
Θα αντιτείνει κάποιος: μα, η 11η Σεπτεμβρίου προήλθε από εξωτερική απειλή.
Αυτό ισχύει εν μέρει μόνον. Στο βιβλίο του «Ξένοι, θεοί και τέρατα» (εκδ. Ινδικτος), ο Ιρλανδός στοχαστής (και καθηγητής στο Boston College) Ρίτσαρντ Κέρνι σημειώνει πως «οι τρομοκράτες είχαν ζήσει την τετριμμένη ζωή του Αμερικανού για κάμποσα χρόνια, είχαν επιβιβαστεί σε τυπικά αμερικανικά αεροσκάφη και είχαν κατευθυνθεί σε συνηθισμένες αμερικανικές πόλεις πριν στραφούν ενάντια στο νευρικό κέντρο της εθνικής πολιτικής, εκ των ένδον. Φάνηκε πως το κακό διέμενε εντός του ίδιου του συστήματος».
Αυτό, θα προσθέταμε, φάνηκε ακόμα πιο έντονα τα κατοπινά χρόνια, με τα φονικά χτυπήματα από άτομα αφομοιωμένα σε δυτικές κοινωνίες. Στη δε νωπή εισβολή στο Καπιτώλιο δεν ήταν φονταμενταλιστές μουσουλμάνοι οι επιτιθέμενοι – ήταν η ίδια η «βαθιά Αμερική».
Αρα, η Δύση νοσεί;
Εφόσον νοσεί η Αμερική, ναι, νοσεί και ολόκληρη η Δύση.
Γενικά, στην περίπτωση των ΗΠΑ η νόσος εκδηλώθηκε κυρίως με την άνοδο του Ντόναλντ Τραμπ στην εξουσία. Η εισβολή στο Καπιτώλιο ήταν ένα ακόμα έντονο σύμπτωμα της νόσου Τραμπ.
Αλλά μήπως και ο Τραμπ είναι σύμπτωμα μιας γενικότερης, ευρύτερης νόσου, από την οποία μοιάζει να έχει προσβληθεί η δυτική φιλελεύθερη δημοκρατία;
Αυτό είναι...
θέμα προς διερεύνηση.
Επί του παρόντος απαιτείται επαγρύπνηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου