ΝουΔοΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Αφού η θέση του Πέτσα και του κάθε παρατρεχάμενου είναι τόσο κρίσιμες για τη λειτουργία του κράτους να μην εμβολιαστούν και οι δημοσιογράφοι;

Του ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ

Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Πρωθυπουργός έπρεπε να εμβολιαστούν πρώτοι. Όπως και οι πολιτικοί αρχηγοί.  

Στην Ελλάδα ζούμε. Αν δεν έκαναν το εμβόλιο θα ακούγαμε ότι φοβούνται για την ασφάλεια τους.  

Και ο Μητροπολίτης, ορθώς εμβολιάστηκε την πρώτη μέρα. Δείτε τι γράφουν σε χριστιανικές σελίδες και θα συμφωνήσετε. Και ο υπουργός Υγείας που πηγαίνει σε νοσοκομεία. Και ο Χαρδαλιάς που δεν δικαιούται να ασθενήσει.  

Οι υπόλοιποι γιατί στριμώχνονται;  

Είναι η θέση του Πέτσα τόσο κρίσιμη για τη λειτουργία του κράτους;  

Στην αρχή είχαν πει ότι θα εμβολιαστούν 45 αξιωματούχοι. Φτάσαμε αισίως στους 126.  

Ναι, είναι πολύ μικρό ποσοστό σε σχέση με το σύνολο των εμβολίων που έχει διατεθεί μέχρι σήμερα. Όμως το θέμα είναι πρωτίστως συμβολικό.  

Ο εμβολιασμός είναι παγκόσμιο εγχείρημα, εξελισσόμενο πάνω σε ένα επιστημονικό επίτευγμα που προκαλεί δέος ως προς τη γνώση και την τεχνολογία που μεταφέρει. Και εμείς εδώ δείξαμε ότι ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση περνάει το μέσο. Μπορεί η οσμή να μην είναι έντονη, αλλά η επιχείρηση αποπνέει ένα άρωμα ρουσφετιού, μία μυρωδιά χαρακτηριστικά ελληνική. 

 Όταν οι 45 «απολύτως απαραίτητοι για τη λειτουργία του κράτους», αυγατίζουν σε 126, ο πολίτης θυμάται ότι, τελικά, δεν είμαστε όλοι ίσοι, έχουμε διαφορετικές προσβάσεις προς τη λύτρωση.  

Και είναι και οι βουλευτές. 

Κάποιοι από αυτούς δηλώνουν ευθαρσώς ότι πρέπει να πάρουν προτεραιότητα καθώς η λειτουργία της Βουλής είναι κρίσιμη για τη Δημοκρατία. 

Εντάξει τότε. Αν το πάμε έτσι, να πάρουν σειρά και οι δημοσιογράφοι καθώς όλοι αναγνωρίζουμε τον κομβικό ρόλο του Τύπου στη λειτουργία του πολιτεύματος. Αν κολλήσει ο δημοσιογράφος ποιος θα ελέγξει την αυθαιρεσία της πολιτικής εξουσίας; 

Oλο αυτό, βέβαια, έχει και μία θετική διάσταση.  

Μαθαίνει ο σκεπτικιστής ότι οι VIP του κρατικού μηχανισμού τρέχουν να εμβολιαστούν και αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι κάτι καλό πρέπει να συμβαίνει. 

 Oμως...

 

 πάνω από όλα αφήνει μία πικρή γεύση, μία αίσθηση απογοήτευσης για κάποια πράγματα που δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ.

 Το να βλέπεις το στέλεχος με την ένεση στο μπράτσο και το σήμα της νίκης δεν σε κάνει να σκέφτεσαι τον δρόμο προς την έξοδο, αλλά τη λεωφόρο προς το βόλεμα κάποιου άλλου.