(...) Το περιστατικό (της αχαλίνωτης βίας που ασκήθηκε από δυο ανηλίκους σε βάρος ενός σταθμάρχη) δεν είναι περιγραφικό, δεν υπάρχουν σκιές υποκειμενικότητας, είναι βιντεοσκοπημένο και απόλυτα ρεαλιστικό.
Ο δυστυχής σταθμάρχης δέχεται στο έδαφος αμέτρητες συνεχείς ισχυρές κλωτσιές και μπουνιές («μπουκέτα» τα χαρακτήρισε η υπερήφανη για τα παιδιά της, μητέρα συμβάλλοντας στην γλωσσική μας αναβάθμιση) από τους δυο ανηλίκους που διέθεταν εκτός από αδαμάντινο χαρακτήρα και προφίσιενσι…
Δηλαδή, έδιναν τις κλωτσιές και τις μπουνιές στα αγγλικά;
Οι ανήλικοι δεν άργησαν να βρουν και τους ψυχολογικούς συνηγόρους οι οποίοι μετά από μια βαθιά βουτιά στους αβυσσαλέους νεανικούς βυθούς του υποσυνείδητου, ανέσυραν τους όγκους οργής και φόβου που καταπλάκωνε τις αθώες τους υπάρξεις.
Αναρωτιέται κανείς μελαγχολικά, πόσο πιο πραγματική και αποτελεσματική βοήθεια θα είχαν αυτά τα παιδιά αν αντί να τα ερμηνεύσουν βαθυστόχαστα και τα υπερασπιστούν τόσο αστόχαστα και προκλητικά, τα συμβούλευαν πριν από όλα να μάθουν τα στοιχειώδη: να ζητούν συγγνώμη, ξεκινώντας από τον άνθρωπο που αποπειράθηκαν να σκοτώσουν στο ξύλο αλλά και...
από την κοινωνία που αναστάτωσαν με την αδικαιολόγητη αγριότητά τους.
Ας ζητούσαν μια συγγνώμη σε απλά ελληνικά και κανείς δεν θα τους ζητούσε το προφίσιενσι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου