ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Ο Αλέξης που δεν αρέσει πια

Toυ ΔΗΜΗΤΡΗ ΕΥΘΥΜΑΚΗ

Στα τέλη του 1988 και ενώ ήδη ψηνόταν το σκάνδαλο Κοσκωτά, το ΠΑΣΟΚ του άρρωστου Ανδρέα (που μόλις είχε επιστρέψει από το Χέρφιλντ) έβαινε κατά κρημνών. Το έδειχναν οι πρωτόγονες τότε δημοσκοπήσεις, το φανέρωναν όλα τα μηνύματα από την κοινωνία. 

Ο Παπανδρέου μάζεψε το Εκτελεστικό Γραφείο του Κινήματος (που επί 15 χρόνια έκανε θαύματα), για να δουν πώς μπορούν να αντιστρέψουν την κατάσταση. Επρόκειτο για μια παροιμιώδη συνεδρίαση, στην οποία Γεννηματάς, Άκης, Λαλιώτης, Πεπονής, Μένιος, Αλευράς και άλλοι πρωτοκλασάτοι της εποχής εξάντλησαν όλη τους την ικανότητα σε βαθυστόχαστες αναλύσεις και σε ρηξικέλευθες προτάσεις. 

Στο τέλος ήρθε η σειρά της Μελίνας. Αυτή τους κοίταξε με εκείνο το ανεξιχνίαστο γυναικείο της βλέμμα και αρκέστηκε σε μια σπαρακτικά τελεσίδικη διαπίστωση μόλις τεσσάρων λέξεων: «Δεν αρέσουμε πια, πρόεδρε.»  

Δεν ξέρω αν η φράση αυτή λέει κάτι στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ που έχει βαλθεί να αντιγράψει και να κληρονομήσει το παλαιό κραταιό ΠΑΣΟΚ, θα ‘πρεπε όμως. 

Βεβαίως, αισθητικού περιεχομένου αποφθέγματα σαν κι αυτό της Μελίνας δεν συνηθίζονται στην καθ’ ημάς Αριστερά. Αν και ιστορικά μυημένη στην εφεύρεση συνθημάτων προς τις μάζες, ουδέποτε κατάφερε να συμπυκνώσει σε λίγες ουσιώδεις φράσεις τις δικές της εσωτερικές αδυναμίες. Μιλούν πολύ εκεί μέσα χωρίς να λένε τίποτα, είναι γνωστό αυτό.  

Όταν όμως όλες οι μαρξιστικές αναλύσεις τους και όλα τα αριστερά τους τσιτάτα αποδεικνύονται ανίκανα να εξηγήσουν τους λόγους της διαρκούς δημοσκοπικής καταβύθισης τους, τότε η καταφυγή στα βιωματικά λόγια μιας ηθοποιού που διέπρεψε στην πολιτική ίσως να αποδεικνυόταν λυτρωτική για αυτούς. 

Τα γράφω αυτά με αφορμή τις δύο νέες δημοσκοπήσεις των ημερών: Metron Analysis για το Mega και PULSE για τον ΣΚΑΪ, οι οποίες επιβεβαίωσαν αυτό που φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού. Την διατήρηση της μεγάλης διαφοράς μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ (16,4% και 16%) παρά τα πρωτόγνωρα προβλήματα που διαχειρίζεται η κυβέρνηση, όχι πάντα με επιτυχία.  

Το τρομερό είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν κερδίζει, αλλά αποδεικνύεται ανίκανος ακόμα και να παραμείνει σταθερός. Πέφτει. Το ίδιο και ο Τσίπρας προσωπικά. Καταντά πια μονότονο να μιλάμε για αυτά, ζούμε πετρωμένο το ίδιο ακριβώς σκηνικό εδώ και σχεδόν δυο χρόνια. Τα πάντα αλλάζουν γύρω μας, εκτός από τα δημοσκοπικά δεδομένα. 

Λέω το λοιπόν πως ίσως ήρθε η ώρα εκεί στην Κουμουνδούρου να αφήσουν τις πολυπλόκαμες και πολυεπίπεδες αναλύσεις, να πάψουν να συμπεριφέρονται σαν πολιτικό εκκρεμές που πηγαιονοέρχεται αδιάκοπα από τον αριστερό ριζοσπαστισμό στην ήπια σοσιαλδημοκρατία, να κάτσουν γύρω από ένα τραπέζι και σεμνά-σεμνά να ομολογήσουν στον εαυτό τους αυτό που κάποτε εκστόμισε η Μελίνα. «Δεν αρέσουμε πια». 

Θα είναι η αρχή της αυτολύτρωσης τους. Όπως ο χρόνιος πότης που επιτέλους ομολογεί τον αλκοολισμό του ή ο παλαιός αριστοκράτης που αναγνωρίζει πια τον ξεπεσμό του, όλα θα γίνουν ξάφνου ευκολότερα. Θα κοιταχτούν στο καθρέφτη και πρώτη φορά θα αντικρύσουν τον πραγματικό τους εαυτό. 

Τότε...

 

ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Γράμμα στον "ηθικά πλεονεκτούντα" εθνικό μας ξεφτιλαρά! (O Ηλίας Κανέλλης τον κρεμάει στα μανταλάκια και τον αφήνει να στεγνώσει με την ησυχία του...)

Toυ ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ 

 

Αγαπητέ κ. Πρόεδρε,
 

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα καμία πρόθεση να ασχοληθώ με τις πρωτοβουλίες σας και την προσπάθειά σας να κερδίσετε το χαμένο πολιτικό έδαφος, που επιβεβαίωσε η ήττα σας στις εκλογές του 2019 και συνεχίζουν να επιβεβαιώνουν αδιαλείπτως οι δημοσκοπήσεις, όσο δραστηριοποιείστε ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δικό σας κόμμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, δικό σας πρόβλημα είναι οι πολιτικές του, δικό σας και η θεμιτή προσπάθεια να διευρύνετε την εμβέλειά του.
 

Δεν θα σας έγραφα αυτό το γράμμα αν δεν είχατε αναθέσει στους δικηγόρους σας να υποβάλουν αγωγή κατά της εφημερίδας μας και του δημοσιογράφου Γιώργου Παπαχρήστου, διεκδικώντας δύο εκατομμύρια ευρώ αποζημίωση για σειρά δημοσιευμάτων που αφορούσαν την εξοχική σας κατοικία στην περιοχή της Λαυρεωτικής. Στην αγωγή σας ισχυρίζεστε ότι τα δημοσιεύματα αυτά σας προκάλεσαν ηθική βλάβη «από την παράνομη προσβολή της προσωπικότητας, της τιμής και της υπόληψής» σας. Με όλο τον σεβασμό στο αξίωμά σας, τα δημοσιεύματα αυτά είχαν στόχο την αποκάλυψη, ενώπιον των πολιτών, πτυχών της ζωής ενός πολιτικού ηγέτη για τον οποίο υπάρχει εύλογο ενδιαφέρον.

Η δημοκρατία δεν αξιώνει από τους ηγέτες της να πένονται, γι’ αυτό άλλωστε και το ύψος της αμοιβής τους για τις υπηρεσίες που προσφέρουν στον τόπο δεν είναι ευκαταφρόνητο. Αμείβονται καλά ώστε να ζουν και να καλύπτουν τις ανάγκες τους, αυτών και της οικογένειάς τους, με αξιοπρέπεια. Εναντι αυτού, η δημοκρατία αξιώνει από τους ηγέτες της, όπως και από τους δημόσιους λειτουργούς που ασκούν εξουσία, διαφάνεια.  

Ο λόγος είναι εύλογος, τον έχετε κατά καιρούς αναδείξει και εσείς: ο ηγέτης δεν μπορεί να δίνει λαβές στους πολίτες ούτε για να σκεφτούν ότι μπορεί να διατηρεί σχέσεις διαπλοκής.

Το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον για την εξοχική σας κατοικία ήταν εύλογο για τους παραπάνω λόγους, και πολλαπλασιαζόταν από το γεγονός ότι δεν είχατε ανακοινώσει τη μίσθωσή της. Οι πολίτες έμεναν με την εντύπωση ότι διαμένετε σε ένα μικροαστικό διαμέρισμα στην Κυψέλη, ο πολιτικός λόγος σας ενέτεινε το λαϊφστάιλ του «παιδιού του λαού», για το οποίο στο παρελθόν σας έχουν απονείμει εύσημα ξένα ΜΜΕ. Η αποκάλυψη της εξοχικής σας κατοικίας με τη σύμπραξη και των «ΝΕΩΝ», άλλωστε, συνέβαλε στην εμπέδωση από τους πολίτες των ικανοτήτων σας στην εμπορική διαπραγμάτευση που σας εξασφάλισε τόσο χαμηλό τίμημα, προϊόν ασφαλώς της εκπαίδευσής σας στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές και εταίρους μας στην ΕΕ, το τραγικό πρώτο εξάμηνο της κυβερνητικής σας θητείας.

Θέλατε όντως να αποκρύψετε την εξοχική σας κατοικία για κάποιους λόγους; 

Ακόμα κι αν ισχυρίζεστε ότι δεν το θέλατε, έχουμε κάθε δικαίωμα να είμαστε καχύποπτοι, όσο μάλιστα ενθυμούμαστε την πολιτεία σας όσο είχατε την κυβερνητική εξουσία και, ιδίως, την περίφημη κρουαζιέρα με το κότερο της οικογένειας Παναγοπούλου, το καλοκαίρι μετά το πολύνεκρο δυστύχημα στο Μάτι. Το κότερο στο οποίο εικονίζεστε, σε φωτογραφία που δημοσιεύτηκε, να απολαμβάνετε το πούρο σας αντικρίζοντας το απέραντο γαλάζιο των ελληνικών θαλασσών.

 Και τότε είχε αποκρυβεί η ακριβή εκείνη καλοκαιρινή σας αναψυχή στη συγκεκριμένη συγκυρία, για την οποία δεν θα μαθαίναμε ποτέ αν τα ΜΜΕ δεν έκαναν το καθήκον τους.  

Και τότε το πρόβλημα δεν ήταν απλώς η ψευδής εικόνα του αριστερού λαϊφστάιλ σας που συγκρουόταν με την πραγματικότητα των επιλογών της ζωής σας, αλλά κυρίως μια υποψία διαπλοκής, αφού η ιδιοκτήτρια της θαλαμηγού ήταν διορισμένη, άμισθη ασφαλώς, σύμβουλός σας.

Η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης. Η φράση που κοσμεί την αίθουσα διαλέξεων της ΕΣΗΕΑ, μπροστά από την οποία σίγουρα έχετε μιλήσει αρκετές φορές, αποδίδεται στον φιλέλληνα γερμανό δημοσιογράφο Ιωάννη Ιάκωβο Μάγερ, που εξέδιδε τα «Ελληνικά Χρονικά» στο πολιορκημένο Μεσολόγγι και πέθανε υπηρετώντας το καθήκον του το 1826, κατά την Εξοδο των Πολιορκημένων.

Η δημοσίευση, κ. Πρόεδρε, ανέκαθεν είναι υποχρέωση του δημοσιογράφου. Είναι στοιχειώδης επαγγελματική και δημοκρατική υποχρέωσή του ταυτόχρονα, επειδή οι πολίτες πρέπει να είναι πληροφορημένοι.  

Ξέρω. Πολλές φορές, πολλά δημοσιεύματα, σας ενόχλησαν. Τη δεκαετία της κρίσης, πολύ συχνά, «ΤΑ ΝΕΑ» αποκάλυψαν τις πολιτικές σας στοχεύσεις. 

Πολύ νωρίς σας προειδοποιούσαμε ότι είναι πλάνη σας να υποστηρίζετε ότι θα σκίσετε τα Μνημόνια (κάνατε υποχρεωτική την υπογραφή ενός ακόμα Μνημονίου), ότι με τις πολιτικές σας η χώρα κινδύνευε να βρεθεί εκτός ευρωζώνης και εκτός ΕΕ, ότι θα φάτε τα μούτρα σας αν επιμένετε να παραβιάζετε τη διάκριση των εξουσιών ή να μεθοδεύετε τον έλεγχο της δικαιοσύνης και του Τύπου.  

Δεν μας ακούσατε. Λυπάμαι πολύ γι’ αυτό. Αν είχατε προσαρμόσει τις πολιτικές σας ούτε τη χώρα θα είχατε παίξει στα ζάρια ούτε τη δημοκρατία – ούτε την καλή φήμη της Αριστεράς, το ηθικό της πλεονέκτημα που καταρρακώσατε.
 

Αγαπητέ κ. Πρόεδρε,
 

Δεν μας τρομάζει η αγωγή σας. Αλλωστε δεν είστε ο πρώτος πολιτικός που στρέφεται δικαστικά εναντίον της εφημερίδας μας και συντακτών της. Δεν είστε ο πρώτος πολιτικός που περιφρονεί την ελευθερία του Τύπου, ύψιστο δημοκρατικό δικαίωμα που προστατεύεται σε όλο τον δυτικό κόσμο. Εχει προηγηθεί ο κυβερνητικός εταίρος σας, Πάνος Καμμένος (τον θυμάστε;), μάλιστα σε καιρό που είχε κυβερνητικό αξίωμα και ενώ μεθοδεύατε τον έλεγχο της Δικαιοσύνης. Οπως εκείνος ελπίζουμε ότι διδάχτηκε το παιχνίδι της δημοκρατίας από τις επιμορφωτικές γι’ αυτόν υποθέσεις στις οποίες μας είχε εμπλέξει, έτσι και εσείς θα έχετε την ευκαιρία να μάθετε. Οι λειτουργοί του Τύπου, κ. Πρόεδρε, που κάνουν το καθήκον τους, δεν εκφοβίζονται. Αντίθετα. Γίνονται μαχητικότεροι και αποκαλυπτικότεροι.

Τι καταφέρατε με όλα αυτά; 

Να γίνει η αγωγή σας μπούμερανγκ. Ολο το πολιτικό σύστημα σας έχει αποδοκιμάσει, ο νομικός κόσμος θεωρεί ανοίκεια και προσβλητική την καταφυγή σας στη Δικαιοσύνη, οι πολίτες εξανίστανται που ένας πολιτικός ηγέτης και τέως πρωθυπουργός επιδιώκει να λύσει πολιτικά προβλήματα στα δικαστήρια, ο Τύπος υπενθυμίζει τις αναξιοπιστίες και τα πραγματικά ψεύδη με τα οποία πολιτευτήκατε...  

Αν δεν σας λέει τίποτα η αποδοκιμασία... 

 

ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΝουΔοΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Μητσοτάκης: Η πολιτική μας δεν είναι βλέποντας και κάνοντας, αλλά... βλέπουμε και κάνουμε!

 

ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΝουΔοΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Ο Μητσοτάκης εντάσσει ξανά τον Ζαγοράκη στη ΝΔ… που ο ίδιος πέρυσι είχε διαγράψει!

 

ΕΘΝΙΚΗ ΠΑΡΑΚΜΗ - ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΕΝΟ ΝουΔοΛΑΘΡΟΜΑΧΜΟΥΤΑΡΑΔΙΚΟ: Μπαγκλαντεσιανοί & Πακιστανοί είναι πλέον ΑΣΦΑΛΕΙΣ!

 

ΕΘΝΙΚΗ ΠΑΡΑΚΜΗ - ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΡΑΓΙΑΔΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: «Να γίνουμε όπως το Ισραήλ». To άλλο με τον Τοτό το ξέρετε?;

 

Του ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ

Με αφορμή τη μνήμη του Ολοκαυτώματος, ακούστηκαν και πάλι οι προτροπές «να γίνουμε σαν το Ισραήλ» ή «ας τους μιμηθούμε», καθώς το κράτος του Ισραήλ, σε τελική ανάλυση, είναι το καταφύγιο των απανταχού Εβραίων. Διεξήγαγε τρεις νικηφόρους πολέμους εναντίον πολλαπλάσιων εχθρικών δυνάμεων, γιατί η πολιτική και η στρατιωτική ηγεσία του είχαν πλήρη επίγνωση των ιστορικών στιγμών. Είναι λογικό, κάθε φορά που αισθανόμαστε την τουρκική απειλή, να αναγορεύουμε σε πρότυπο το κράτος του Ισραήλ. Μπορεί αυτή η επιθυμία μας να πραγματωθεί;

Αρχικά, ας το ξεκαθαρίσουμε: για να γίνουμε σαν το Ισραήλ, θα πρέπει και οι Ελληνες να γίνουμε σαν τους Ισραηλινούς. Δηλαδή να αποκτήσουμε την κουλτούρα του πολέμου για την επιβίωση. Να στρατεύονται αγόρια και κορίτσια μετά τις δευτεροβάθμιες σπουδές τους, να καλούνται σε τακτά χρονικά διαστήματα οι έφεδροι για να συμμετάσχουν σε ασκήσεις, οι κάτοικοι των παραμεθορίων περιοχών να κυκλοφορούν με σύγχρονα όπλα υπό μάλης και η πολιτική ηγεσία να είναι διατεθειμένη και αποφασισμένη, εάν χρειαστεί, να «πατήσει τη σκανδάλη».

Μπορούμε; Θέλουμε; 

 Μια κοινωνία που έχει διαπαιδαγωγηθεί με την ιδεολογία των κεκτημένων, μια κοινωνία που έχει στους κόλπους της ισχυρούς θυλάκους –με σημαντική επίδραση στις συνειδήσεις των πολιτών– που αμφισβητούν την έννοια της πατρίδας, της σημαίας, των συνόρων, μια κοινωνία που αδυνατεί να δει τη μεγάλη εικόνα, αυτή η κοινωνία δεν είναι διατεθειμένη να υποστεί θυσίες για την υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων της.

Π.χ. πόσοι, άραγε, θα ήταν πρόθυμοι να υποστούν μείωση οι συντάξεις τους και οι αποδοχές τους για να εξοπλιστούν οι Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας; Να υπενθυμίσω πως, ενώ μέσα στο καλοκαίρι η ελληνοτουρκική κρίση είχε κορυφωθεί, το κυρίαρχο ζήτημα που απασχολούσε τα ΜΜΕ ήταν τα αναδρομικά των συνταξιούχων.

Οι γενιές που μεγάλωσαν μετά τον εμφύλιο πόλεμο δεν γνώρισαν καταστροφές, δεν γνώρισαν ξεριζωμούς. Είναι επόμενο μέσα στα εβδομήντα αυτά χρόνια το κύριο μέλημα των Ελλήνων να είναι η βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου. Η ελληνική κοινωνία δεν υπήρξε και πολύ δύσκολα θα μετατραπεί σε μια πολεμική κοινωνία, καθώς οι πολίτες της δεν θέλουν να υποστούν στερήσεις και θυσίες.  

Με απλά λόγια...

 

ΙΜΙΑ 31/1/1996: Συγκλονίζει ο κορίνθιος «ΒΑΤΡΑΧΟΣ» Τάσος Χατζαντώνης που έζησε τη μεγάλη νύχτα

 

ΙΜΙΑ 31/1/1996: Ο γιος του ήρωα Καραθαναση ξευτιλίζει την πολιτικη ηγεσια!!!

 

ΙΜΙΑ 31/1/1996: Όλο το Επεισόδιο στα Ίμια το 1996 από τον Σ. Καλεντερίδη

 

ΙΜΙΑ 31/1/1996: 25 χρόνια είναι πολύ λίγα. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

Το άρθρο δημοσιευτηκε 1η φορά τον Ιανουάριο του 2012 με τίτλο. "ΙΜΙΑ: 16 χρόνια είναι πολύ λίγα. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ"  

Με μια απλή αλλαγή στο νούμερο θα παραμένει επίκαιρο όσα χρόνια κι αν περάσουν απ την 31η Ιανουαρίου 1996 ... 

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ 

(katsikas.george@gmail.com)  

«Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί.»

Γιώργος Σεφέρης

Πόνος ανίκητος από ουσίες, πόνος αγιάτρευτος απ την επιστήμη. Πόνος ιδιόμορφος που ανάλογα με τις περιστάσεις μπορεί να γίνει ηθικός αυτουργός στις μεγαλύτερες ανθρώπινες νίκες και ήττες σε τούτη τη ζωή. Μόνος του εχθρός ο χρόνος. Μόνο αυτός μπορεί να ναρκώσει τη μνήμη εμποδίζοντάς την να δώσει στην ψυχή τις οδύνες που θα την μετατρέψουν είτε σε πρόβατο είτε σε λιοντάρι.

Στον ύπουλο χρόνο και στο ισχυρό ναρκωτικό της Λήθης ποντάρουν και οι απανταχού ισχυροί του κόσμου που ζουν για να άγουν και να φέρουν ορδές προβάτων ταΐζοντας τες κουτόχορτο. Γι αυτό και ενώ είναι πρόθυμοι να καταπατήσουν κάθε υπόσχεση και κάθε δέσμευσή τους, τηρούν σχεδόν ευλαβικά τις «άτυπες συμφωνίες λήθης» που συνάπτουν με τις κοινωνίες των χειροκροτητών που τους αναδεικνύουν.  

 

Σε βολεύει να ξεχνάς για να μην πονάς, με βολεύει να ξεχνάς για να μην γίνεις λαβωμένος λέοντας και με καταπιείς άρα σε αφήνω ευτυχισμένο στον λήθαργό σου

Όχι μάγκες. Κάποιοι γουστάρουμε να θυμόμαστε και ας πονάμε. Δεν ξεχνάμε κι ας πονάμε. Πονάμε και γουστάρουμε..  

 

Για κάποια πράγματα έχουμε ακόμα τη δύναμη να φωνάζουμε ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ όση δόση απ το δηλητήριο της Λήθης και αν προσπαθείτε να βάλετε στη ζωή μας. Για κάποια ελεεινά και τρισάθλια «έργα» σας θα φωνάζουμε ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Πάρτε μερικά μέρες που είναι έτσι για να έχετε τον ΦΟΒΟ μας:

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ το παχύδερμο των Ιμίων. 

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ την γαλανόλευκη κουρελού που παρακαλούσε ο τρισάθλιος να την πάρει ο αέρας. 

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ το «είστε συναισθηματικός Ναύαρχε» που απάντησε ο αναίσθητος προσκυνημένος του Κολωνακίου στον άνθρωπο που προσπαθούσε να πείσει πως το ποτισμένο με αίμα ηρώων, γαλανόλευκο «κουρελόπανο» ΔΕΝ πρέπει και δεν μπορεί να το πάρει κανένας άνεμος. 

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ την νηπιακή απορία «τι σημαίνει κανόνες εμπλοκής κύριε Ναύαρχε?». 

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τα ρεπορτάζ για τους Έλληνες του εξωτερικού που ζητούσαν να έρθουν να αμυνθούν υπέρ πατρίδος, την ίδια ώρα που τα μπουζουκάδικα ήταν τίγκα από ορδές βολεμένων με δανεικά 

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τις σκατόφατσες από διάφορες γνωστές φυγόστρατες λούγκρες του life style που από τα παράθυρα της τηλεόρασης έκαναν «στρατηγικές» υποδείξεις «εκτόνωσης» της κρίσης. 

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τον λυγμό που έπνιγε την φωνή αγανάκτησης των γενναίων καταδρομέων μας που έζησαν πάνω στις βραχονησίδες την εθνική ξεφτίλα μας, όταν στα μετέπειτα τηλεοπτικά ρεπορτάζ, εξέφραζαν με πόνο την ντροπή της υποχώρησης.  

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τον Χριστόδουλο Καραθανάση. 

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τον Παναγιώτη Βλαχάκο. 

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τον Έκτορα Γιαλοψό. 

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ το «ευχαριστώ τους Αμερικανους». 

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ότι το απέραντο γαλάζιο της πατρίδας μου κάποιοι πράσινοι προσκυνημένοι ντενεκέδες το στιγμάτισαν με «γκρίζες ζώνες» 

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ και τους επόμενους, τους επανιδρυτές του κράτους-οπερέτα που αντί να τις καθαρίσουν τις διατήρησαν. 

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τα κουμπαριλίκια με τους πασάδες. 

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τις ζειμπεκές. 

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ το «Bravo Yorgos». 

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ότι αυτό το έθνος που κάποτε έδειχνε έμπρακτα με την ιστορία του σε όλη την ανθρωπότητα πως «η μεγαλοσύνη των λαών δε μετριέται με το στρέμμα, με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με αίμα» έφτασε σε σημείο να αναδεικνύει φάρες ανελλήνιστων νεοραγιάδων που της καρδιάς το πύρωμα το ανταλλάσουν με έναν ήσυχο υπνάκο δηλώνοντας « ότι είναι καλύτερα να έχουμε μερικά στρέμματα γης λιγότερα από εκείνα που μας ανήκουν και να κοιμόμαστε τα βράδια ήσυχοι και ασφαλείς, παρά να έχουμε ό,τι μας ανήκει και να μην μπορούμε να κλείσουμε μάτι από τον κίνδυνο κάποιας ξαφνικής επίθεσης κακόβουλων γειτόνων εναντίον μας»

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ρε και ας πονώ, όσο «μακριά» και αν πέφτουν τα Ιμια, όσα χρόνια και αν περάσουν.

Όσο για τους προσκυνημένους...

 

ΙΜΙΑ 31/1/1996: ΔΕΝ ΞΕΧΑΣΑΜΕ. ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ.

 

"Επίγεια σοφία"

 

Αφιερωμένη στη μνήμη των Ελλήνων Ηρώων που έπεσαν σαν σήμερα στα ΙΜΙΑ πριν απο 25 χρόνια...

 

Ευτυχώς που το αίμα δεν παίρνει οδηγίες απ' το μυαλό,ευτυχώς που μονάχα με την καρδιά έχει να κάνη,
που η καρδιά το κινεί,
γιατί ποιος ξέρει τι τσιγγουνιές εκείνο θα μας έκανε,
τι υπολογισμούς στις πιο κρίσιμες στιγμές
όταν θάπρεπε οπωσδήποτε να βάψουμε την άσφαλτο
κόκκινη,
όταν θάπρεπε οπωσδήποτε να πιτσιλλίσουμε τους τοίχους κόκκινους.

ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ Κύπριος ποιητής

 

 

Ω ξειν’ αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι.

Επιτύμβιο για τους 300 που έπεσαν στις Θερμοπύλαις 

.

Η Μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα

Κωστής Παλαμάς, 1859-1943, Ποιητής

Σαν σήμερα (31/1/ΧΧΧΧ)

 

1865: Το Αμερικανικό Κογκρέσο ψηφίζει Συνταγματική τροπολογία που καταργεί την δουλεία.

1914: Οι Μεγάλες Δυνάμεις (Γερμανία, Αυστροoυγγαρία, Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία και Ρωσία) γνωστοποιούν στην Ελληνική Κυβέρνηση ότι παραχωρούν και νομικώς στην Ελλάδα τα νησιά του Αιγαίου, μόνον εφόσον αποσύρει τις δυνάμεις της από τη Βόρεια Ήπειρο και τη νήσο Σάσωνα.

1976: Απαγορεύεται στην Πλάκα η λειτουργία καταστημάτων που χρησιμοποιούν ενισχυτές ήχου.

1996: Κορυφώνεται η Κρίση στα Ίμια. Τρείς Έλληνες ήρωες (Καραθανάσης - Βλαχάκος - Γιαλοψός ) πέφτουν στο καθήκον με το ελικόπτερό τους υπέρ πατρίδος

2004: Για πρώτη φορά στα ιατρικά χρονικά μεταμοσχεύονται σε άνθρωπο οκτώ όργανα (ήπαρ, στομάχι, δύο νεφρά, μικρό και μεγάλο έντερο, πάγκρεας και σπλήνα) Πρόκειται για την ιταλίδα Αλέσια Ντι Ματέο ή οποία ήταν βρέφος επτά μηνών. Η επέμβαση πραγματοποιείται απο τον έλληνα χειρουργό Ανδρέα Τζάκη στο Μαϊάμι. Η ασθενής θα ζήσει ακόμη ένα χρόνο.

1797: Γεννιέται ο Φραντς Σούμπερτ, αυστριακός συνθέτης.

1982: Γεννιέται η Έλενα Παπαρίζου,

1828: Πεθαίνει ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας.

2013: Φεύγει σε ηλικία 89 ετών η  ηθοποιός του θεάτρου, η Βίλμα Κύρου. 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΟΥΡΓΕΛΟΑΡΙΣΤΕΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Αθωώνοντας τους δράστες

 

Σκέψεις του MΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ  με αφορμή τη σιωπηρή διαμαρτυρία στο ΑΠΘ με θέμα τις «πραγματικές αίτιες της πολύμορφης βίας κατά των γυναικών»

Όταν είδα για πρώτη φορά τις φωτογραφίες από τη διαμαρτυρία κάποιων φοιτητών του ΑΠΘ που σκοπό τους είχαν να «σπάσουν τη σιωπή για τις πραγματικές αιτίες της πολύμορφης βίας κατά των γυναικών» γέλασα με το άρτσι, μπούρτζι και λουλάς σκεπτικό των διαμαρτυρόμενων. Και μετά, χωρίς να καταφέρω να σταματήσω να γελάω, εκνευρίστηκα καθώς συνειδητοποίησα πως οι συγκεκριμένοι φοιτητές, στην προσπάθειά τους να εκφράσουν τις πολιτικές τους εμμονές, έκαναν κάτι πολύ χειρότερο από το να προσφέρουν ένα κωμικό διάλειμμα σε ένα κατά τα λοιπά πολύ σοβαρό ζήτημα. Γιατί αυτή η ακουσίως κωμική διαμαρτυρία στην πραγματικότητα ήταν άλλη μία (από τις πολλές) απόπειρες αθώωσης των δραστών βιασμών και σεξουαλικών παρενοχλήσεων.

Κι ενώ οι περισσότεροι συμφωνούμε πως τα εγκλήματα που έχουν σχέση με τη σεξουαλικότητα είναι εγκλήματα πολύ βαριά και γι’ αυτό οι δράστες τους πρέπει να αντιμετωπίζονται με ιδιαίτερη αυστηρότητα, οι συμπολίτες που έχουν ίδιες απόψεις με αυτούς τους φοιτητές σπεύδουν (εκουσίως ή ακουσίως μικρή διαφορά κάνει) να προσφέρουν στους ενόχους ένα πολύτιμο άλλοθι.

Γιατί αν για τον βιασμό και τη σεξουαλική παρενόχληση φταίνε οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο ανταγωνισμός, η λογική κόστους-οφέλους, το κέρδος, το άγχος και η ανασφάλεια, είναι μάλλον άδικο να ζητάμε να τιμωρηθεί αυτός που βιάζει ή αυτός που παρενοχλεί σεξουαλικά. Στο κάτω-κάτω κι αυτοί οι φουκαράδες οι βιαστές όχι μόνο δεν είναι οι πραγματικοί φταίχτες, αλλά μάλλον θύματα του συστήματος κι αντί για κατηγορίες χρειάζονται τη στοργή και την κατανόησή μας.

Προφανώς αν η διαμαρτυρία των φοιτητών του ΑΠΘ ήταν μια κωμική εξαίρεση δεν θα είχε καμία αξία η συζήτηση γι’ αυτή. Δυστυχώς όμως η προσπάθεια αθώωσης των δραστών φρικτών εγκλημάτων με μετάθεση της ευθύνης είναι ιδιαιτέρως συχνή κι ακόμα συχνότερη στα εγκλήματα που στρέφονται κατά των γυναικών.

Φαντάζομαι πως θα έχετε ακούσει ότι, εκτός από τη σεξουαλική παρενόχληση για την οποία φταίει η Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν ο σύζυγος ξυλοφορτώνει τη σύζυγο δεν είναι επειδή ο σύζυγος είναι ένα κάθαρμα, αλλά επειδή πιέζεται οικονομικά και, αν δεν υπήρχε η οικονομική πίεση, ο ίδιος άνθρωπος θα φερόταν στη σύζυγό του με σεβασμό και ούτε που θα του περνούσε από το μυαλό να σηκώσει το χέρι. Η πολύ βολική για τους δράστες άποψη αυτή μπορεί να μην έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα (η βία εναντίον των γυναικών εμφανίζεται με ένταση σε όλα τα οικονομικά στρώματα) αλλά την ακούμε συχνά-πυκνά από τους συμπολίτες που χέστηκαν για τη βία σε βάρος των γυναικών και απλώς θέλουν να τη χρησιμοποιήσουν στις ιδεολογικοθρησκευτικές τους ατζέντες.

Αυτού του είδους οι απόψεις όχι μόνο δεν διαφέρουν πολύ από τα «έλα μωρέ, άντρας είναι θα σηκώσει και το χέρι καμιά φορά» ή «θα προκάλεσε κι αυτή», αλλά είναι και πολύ πιο επικίνδυνες. Γιατί ενώ οι δικαιολογίες για τη βία κατά των γυναικών στη βάση της ανοχής στην «αντρική φυσική ανωτερότητα» είναι φανερά επιφανειακές και ξεπερασμένες, οι δικαιολογίες στη βάση του «συστήματος» προσποιούνται βάθος και φαντάζουν σύγχρονες ενώ στην πραγματικότητα είναι το ίδιο χαζές, το ίδιο αθωωτικές για τους δράστες και το ίδιο βοηθητικές για την χωρίς ενοχές επανάληψη των εγκλημάτων τους.

Δεν είναι σπάνιο ο ιδεολογικός φανατισμός να τυφλώνει τους ανθρώπους. Άλλωστε οι ιδεολογίες, ως συστήματα που σκοπό έχουν να εφοδιάσουν τους ανθρώπους με προκάτ απαντήσεις για κάθε πρόβλημα, οδηγούν αργά ή γρήγορα στην τύφλωση. Εδώ όμως μιλάμε για...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΟΥΡΓΕΛΟΑΡΙΣΤΕΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Balkan Me too

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

 Φοιτήτριες του Αριστοτελείου κατήγγειλαν τις προάλλες σεξουαλική τους παρενόχληση από διδάσκοντες. 

Πολύ ωραία. «Συναδέλφισσές» τους όμως δεν αρκέστηκαν στη συμπαράσταση. Καθότι φοιτήτριες Φιλοσοφικής, αν δεν κάνω λάθος, είπαν να το φιλοσοφήσουν. Δεν φτάνει να καταγγέλλεις. Πρέπει να ξέρεις και ποια είναι τα βαθύτερα αίτια που προκαλούν αυτό που καταγγέλλεις. Να βρεις αυτό το υπέροχο «σε τελευταία ανάλυση» της μαρξιστικής σκέψης.  

Ως εκ τούτου, δημιούργησαν ένα «χάπενινγκ». Ακροβολίστηκαν στο κλιμακοστάσιο του πανεπιστημιακού κτιρίου, όρθιες, ευθυτενείς και ακίνητες και η καθεμιά τους κρατούσε από ένα πλακάτ. Το κάθε ένα από αυτά εξέθετε και μια πτυχή του προβλήματος. Ολα μαζί συνέθεταν μια έκθεση ιδεών, ολοκληρωμένων, με θέμα «Ποια είναι τα βαθύτερα αίτια της σεξουαλικής παρενόχλησης;». 

Ξεχωρίζω το σημαντικότερο κατά τη γνώμη μου: «Η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης». 

Πέντε λέξεις που τις διαβάζεις και αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν να μην το είχες σκεφτεί. Είναι φως φανάρι, αφού εκτός Ε.E. και ΗΠΑ δεν υπάρχουν καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση. Ξέρετε εσείς κίνημα Me too στο Αφγανιστάν; 

Εκεί οι γυναίκες παραδίδονται οικειοθελώς στις ορέξεις των Ταλιμπάν και αν μετανιώσουν ψεύδονται, άρα αμαρτάνουν και τιμωρούνται διά λιθοβολισμού. Τίποτε τέτοιο δεν συμβαίνει στις χώρες της Ε.Ε., με αποτέλεσμα η σεξουαλική παρενόχληση να έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας.  

Οι φοιτήτριες όμως δεν σταματούν εκεί.  

Αποκαλύπτουν και άλλα δεινά που ταλανίζουν τη συνύπαρξη αρσενικού – θηλυκού από αρχαιοτάτων χρόνων. Συγκρατώ τον «ανταγωνισμό» και τη «λογική κόστους οφέλους». 

Για να το λένε κάτι θα ξέρουν.
 

Προσπαθώ να παρακολουθήσω τη σκέψη των συμπαθέστατων ακτιβιστριών του Balkan Me too. Και σκέφτομαι αυτόν τον προπονητή που κατηγορείται για τον βιασμό της εντεκάχρονης αθλήτριας. Τον φαντάζομαι να λέει στον ανακριτή: «Φταίει η πολιτική της Ε.E. Τι να κάνω κι εγώ; Με έπιασε μια λογική κόστους οφέλους και δεν μπόρεσα να κρατηθώ. Υπέκυψα στον ανταγωνισμό».  

Oμως, για να σοβαρευτούμε. Δεν υπάρχει αποτελεσματικότερος τρόπος για να σβήσεις ένα πραγματικό πρόβλημα, από τη γελοιοποίησή του. 

Οι ακτιβίστριες δεν αντιλαμβάνονται το γελοίον της παρέμβασής τους. Γιατί;
 
Επειδή...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΟΥΡΓΕΛΟΨΩΝΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: #Metoo made in Greece

Toυ ΣΩΚΡΑΤΗ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗ

Ακούγοντας για …τσουνάμια καταγγελιών, από ηθοποιούς αυτή τη φορά, για εργασιακή, σεξουαλική κλπ. βία, θυμάσαι την ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου χώρου: με την κρίση να καθιστά ανέφικτη τη λειτουργία του επαγγέλματος [μηδέν θεατρικές παραστάσεις, ελάχιστες έως μηδέν σαπουνόπερες] ένας τρόπος να μην ξεχαστούν οι “σταρ” είναι η μετατροπή σε σαπουνόπερα …της επικαιρότητας. Αυτό, μέσω αθρόων καταγγελιών και δακρύβρεχτων διηγήσεων στα [social] media.
 

Ακόμα και σε ένα χώρο όπως η ελληνική “showbiz” [μπλιάχ…] υπάρχουν διαβαθμίσεις.  

Η Εβελίνα Παπούλια, φερ’ ειπείν, μου φαινόταν εξ αρχής ξεχωριστή ανάμεσα στους / τις συναδέλφους της [πώς; “απ’ τη φάτσα”- μπορεί να κάνω και λάθος, δεν χρειάζεται να τα πολυαναλύουμε]. Είναι δεδομένο ότι η συνύπαρξή της, όπως και άλλων, με τους “αντιπροσωπευτικούς του είδους”, τελεί υπό προθεσμία. Απ’ τη στιγμή που τα πράγματα δεν εκτυλίσσονται σε δοκιμαστικό σωλήνα, αργά ή γρήγορα, προκύπτει κρίση και εκδηλώνεται το πρόβλημα. Και αυτή εδώ είναι “η” κρίση. Το “σύστημα” ξερνάει όσους δεν το υπηρετούν ψυχή τε και σώματι, για εκείνους δε που κρύβουν τα αισθήματά τους …βυσσοδομώντας εναντίον του, είναι αμείλικτο.
 

Ο “πολίτης του κόσμου” εκπαιδεύεται, δεκαετίες τώρα, στην ασχήμια και την ανωμαλία. 

Βρίσκεται πια στο μεταπτυχιακό. 

Η περιαυτολογική ασημαντολογία των lifestyle media [“Τύπος”, τηλεόραση] περιχαρακώθηκε δια νόμου στο ξεκίνημα της νέας χιλιετίας, μεταπηδώντας στη “σοσιαλιστικών” αποχρώσεων ομοιομορφία των σελίδων του Twitter και του Facebook. Πίσω από αυτή την κολακευτική για τον πολίτη “εξίσωση” ήταν κρυμμένη η μαοΐζουσα φυσιογνωμία της Νέας Εποχής.
 

Αυτό που βιώνουμε είναι...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΟΥΡΓΕΛΟΨΩΝΑΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ο επιχορηγούμενος εκμαυλιστής φιλoδόξων και αταλάντων κορασίδων

ΑΡΘΡΑΡΑ!

Από τον Βασίλη Μπόνιο

 

Nα σε ρωτήσω κάτι Μάρα μου;

Τι ήθελες εσύ από τον Κιμούλη;

Κι αυτή η ερώτηση με τη διευκρίνηση ότι πιστεύουμε μέχρι κεραίας τις καταγγελίες της Ζέτα Δούκα και των υπόλοιπων κοριτσιών για τη συμπεριφορά του.

Δεν έχουμε ουδεμία αμφιβολία ότι όσα καταγγέλουν συνέβησαν.

Το θέμα είναι τι σόι επαγγελματικό διαβατήριο μπορεί να περιμένει μία ατάλαντη ηθοποιός από έναν επίσης αδίστακτο δήθεν ταλαντούχο (στις επιχορηγήσεις) ηθοποιό και σκηνοθέτη ο οποίος χρησιμοποιεί στις θεατρικές του παραστάσεις εγνωσμένες ατάλαντες με το υποσχετικό να τις βάλει στο χώρο της Τέχνης, των ΜΜΕ, της διασημότητας.

Μιλάμε για αμοιβαίο εκμαυλισμό χειρίστου είδους:

Ένας υποτίθεται ταλαντούχος  υπόσχεται καριέρα στη Τέχνη σε εγνωσμένες ατάλαντες.

Τουλάχιστο ο εκμαυλισμός του Σπύρου Παπαδόπουλου στην Υγειά μας– με λεφτά της κρατικής ΕΡΤ- είναι πιο κοντά στη νοοτροπία του χυδαίου κράτους.

Kανονικά οι Οίκοι ψυχαγωγίας και ανοχής της αισθητικής μας των κ.κ. Σπύρου Παπαδόπουλου και Γιώργου Κιμούλη πρέπει να λειτουργήσουν σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Από τον Σπύρο στον Γιώργο ή το αντίθετο.

Την ίδια πραμάτεια εμπορεύονται.

Ατάλαντες που θέλουν να υπηρετήσουν τη Τέχνη δίπλα σε ένα υποτίθεται ταλαντούχο ο οποίος αναγνωρίζει την ανυπαρξία ταλέντου στο πρόσωπό τους αλλά παρόλα αυτά τους δίνει θεατρικούς ρόλους και ρολάκια.

Τις χρήζει πρωταγωνίστριες για μια νύχτα.

Σκατά.

Το γεγονός ότι η Μάρα Δαρμουσλή δήλωσε ότι είχε άψογη συνεργασία με τον Κιμούλη δεν μας λέει κάτι. 

 Στη περίπτωσή της ισχύει αυτό που  ρωτούσε ο Γεώργιος Παπανδρέου. Δηλαδή ποιος το λέει.

Εμείς τη Ζέτα Δούκα πιστεύουμε.

Πάμε τώρα στον εκμαυλισμό της δημοσιογραφίας.

Δεν θα σας πούμε τίποτε.

Θα σας βάλουμε να δείτε το video που ακολουθεί>

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΟΥΡΓΕΛΟΨΩΝΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Η κακοποίηση ως έκφραση

Toυ ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

 Η κακοποίηση στο θέατρο, και όχι μόνο, είναι τρόπος έκφρασης. Η ταπείνωση, ακόμη και του κοινού, είναι ο οφειλόμενος φόρος τιμής στην αυθεντία του σκηνοθέτη ή του αστέρα πρωταγωνιστή. Πιάνει στα χέρια του κείμενα και τα κόβει και τα ράβει στα μέτρα της έκφρασής του. Τι σόι καλλιτέχνης θα ήταν αν δεν τον έπνιγε η έκφραση;  

Στην είσοδο έγραφε «Αγαμέμνων» και μέσα στην αίθουσα μια ροκ μπάντα της κακιάς ώρας προκαλούσε υστερικούς σπασμούς στους ηθοποιούς. Εκστατικοί οι θαυμαστές. Τόλμησε να βάλει ροκ στον Αισχύλο. Ο τραγικός περιπλανώμενος στα πέριξ. 

Είναι και αυτή η ελληνική σκηνή που σου δίνει ευκαιρίες. Διαβάζεις βιογραφικά όπου διαπιστώνεις ότι ο ίδιος έχει παίξει στη διάρκεια μιας σεζόν Αμλετ, Μακμπέθ και κάνει πρόβες για Αίαντα στην Επίδαυρο το καλοκαίρι. Εριξε και έναν Μπόρκμαν για να μη μείνει κλειστό το θέατρο μετά το Πάσχα. Τι να πει και ο κακομοίρης ο σερ Λόρενς Ολίβιε ή ο Ινοκέντι Σμοκτουνόφσκι, ο εκπληκτικός κινηματογραφικός Αμλετ; Οταν η έκφρασή σου έχει τσαλακώσει τέτοια μεγέθη, πώς να μην μπει στον πειρασμό να τσαλακώσει την αξιοπρέπεια της συμπρωταγωνίστριάς σου; 

«Α, ρε Τάκη (Χορν)», που έλεγε ο Φωκίων του Βασίλη Παπαβασιλείου. Από τότε που το θέατρο έγινε εργαλείο για να «εκφράζονται» διάφοροι, έπαψε να είναι θέατρο. Εγινε το επιδοτούμενο «θεατρικό δρώμενο» που κυριαρχεί σήμερα.
 
Μια ολόκληρη γενιά «θεατρανθρώπων» έχει μεγαλώσει με τον μύθο του τυραννικού Καρόλου Κουν. Κρίνοντας από τις αφηγήσεις φίλων και γνωστών, το υπόγειο της Σταδίου θύμιζε στρατόπεδο εργασίας. Ο Κουν ήταν ιδιοφυής. Επηρέασε την ελληνική θεατρική σκηνή όσο κανένας άλλος. Ο φίλος Ηλίας Λογοθέτης θυμάται την οδηγία που είχε δώσει στον χορό στους «Ορνιθες». «Θα πηδήξετε και μετά θα πέσετε αργά». Εκτοτε εμφανίστηκαν διάφοροι που θέλησαν να τον μιμηθούν. Και μιμήθηκαν το τυραννικό του ύφος. Αυτός είχε πετάξει ένα τασάκι σε μια ηθοποιό. Αν και εγώ συμπεριφερθώ με τον ίδιο τρόπο, πού θα πάει, κάποια στιγμή θα αναγκαστούν να με παραδεχθούν και εμένα ως μεγαλοφυΐα. Στο κάτω κάτω γιατί κάνω θέατρο; Για να εκφραστώ.
 
Οσα κατήγγειλε η κ. Ζέτα Δούκα έχουν τη νομική τους πλευρά. Δεν με ενδιαφέρει. 

Εχουν και την ηθική τους πλευρά.  

Σιγά την είδηση. Η συμπεριφορά του κ. Κιμούλη, αν αληθεύουν όσα του καταμαρτυρεί, δεν είναι μοναδική. Εχω ακούσει δεκάδες τέτοιες ιστορίες με πρωταγωνιστές που εκτιμώ πολύ περισσότερο από τον κ. Κιμούλη.  

Ας μείνει ο Κιμούλης με τον Κραουνάκη που έσπευσε να τον υπερασπιστεί. 

Αρκεί...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΨΩΝΑΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ε όχι και μόδα

 

Ένα κείμενο του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ περί «μόδας» με αφορμή τα όσα είπε ο Γιώργος Κιμούλης στην δημοσιογράφο Ράνια Τζίμα για την καταγγελία της Ζέτας Δούκα.

Προφανώς δεν μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά αν έχει δικιο ο Γιώργος ο Κιμούλης ή αν έχουν δίκιο οι ηθοποιοί που περιγράφουν ως τραυματική εμπειρία την επαγγελματική συνεργασία μαζί του και οι συνάδελφοι τους που τους επιβεβαιώνουν. Δεν έχει και σημασία καθώς εδώ δεν μιλάμε για εκτιμήσεις ή απόψεις, αλλά για συμπεριφορές που καταγγέλονται και επιβεβαιώνονται (ή όχι) από παρόντες. Φυσικά έχω γνώμη, αλλά η γνώμη μου δεν έχει καμία αξία από τη στιγμή που τον λόγο έχουν πάρει αυτοί που έχουν γνώση.

Συνεπώς δεν θα γράψω τίποτα για τις αποκαλύψεις της Ζέτας της Δούκα στο Μέγκα, αλλά κάτι θέλω να γράψω για την εμφάνιση του Γιώργου του Κιμούλη προχτές το βράδυ στο δελτίο ειδήσεων του ίδιου καναλιού. 

Εκεί που αφού μάθαμε ότι «ένταση υπάρχει σε όλη τη δουλειά» (όντως, η δουλειά του ηθοποιού δεν είναι σαν του ελεύθερου επαγγελματία ή σαν του πρωταθλητή ή σαν του υπουργού ή σαν του καθηγητή λυκείου ή σαν του χειρουργού ή σαν κάποια άλλη από τις χαλαρές δουλειές), μάθαμε και κάτι ακόμα σημαντικότερο: ότι «είναι της μόδας να συμπεριφέρεται κανείς σαν την κυρία Μπεκατώρου».

Το πρόβλημα ειναι πως αυτή η πληροφορία γεννά, όπως συχνά συμβαίνει με τις πληροφορίες, κάποιες απορίες.

Δηλαδή τα περισσότερα από αυτά που ακούστηκαν μετά τις αποκαλύψεις της Σοφίας της Μπεκατώρου ήταν αποτέλεσμα μιας προσπάθειας οι καταγγέλουσες να φανούν μοντέρνες; 

Αν ναι, πια είναι η μόδα που προηγήθηκε αυτής της μόδας; Η μόδα της σιωπής; Κι αν όλα είναι θέμα μόδας γιατί να είναι προτιμότερη η μόδα της σιωπής από τη μόδα της αποκάλυψης;

Και γιατί κάποιος να θέλει να υποτιμήσει τους ανθρώπους που πήραν θάρρος από τις αποκαλύψεις της Μπεκατώρου και να θέλει να τους εμφανίσει ως κάποιους που απλώς προσπαθούν να πάνε με το ρεύμα της εποχής και όχι ως κάποιους για τους οποίους ήρθε επιτέλους η εποχή που τους επιτρέπει να μιλήσουν;

Καλα ρε Βουλαρίνε, δηλαδή εσύ πιστεύεις ότι σε μια εποχή που οι άνθρωποι αρχίζουν να αποκαλύπτουν τις βασανιστικές εμπειρίες τους και τα εγκλήματα που έχουν γίνει σε βάρος τους δεν θα βρεθούν και κάποιοι που απλώς θα εκμεταλλευτούν με δόλο τη νέα πραγματικότητα;

Φυσικά και θα βρεθούν. Αλλα η ύπαρξη αυτών των πονηρών δεν κάνει την πραγματικότητα που δίνει στους ανθρώπους τη δύναμη να αποκαλύψουν αυτά που πρέπει να αποκαλυφθούν, «μόδα». Δεν είναι «μόδα» το να παίρνω δύναμη από άλλους και να κάνω το σωστό. 

Δεν είναι «μόδα» να απαιτώ να μη γίνεται η επαγγελματική ισχύς ελευθέρας για συστηματικό  μπούλινγκ ή σεξουαλική παρενόχληση ή και τα δύο.

Δεν είναι «μόδα» οι γυναίκες να ζητούν να μην εκβιάζονται με αντάλλαγμα το σεξ στη δουλειά τους.

Δεν είναι «μόδα» οι εργαζόμενοι να ζητούν να μη γίνονται σάκος του μποξ από τους προϊσταμένους τους είτε δουλεύουν σε σούπερ μάρκετ είτε σε δικηγορικά γραφεία είτε σε θέατρο.

Δεν είναι «μόδα» οι άνθρωποι να βρίσκουν το θάρρος να μιλήσουν για πράγματα για τα οποία θα ήθελαν να μιλήσουν πολύ πιο νωρίς αλλά φοβόντουσαν

Ακόμα κι αν ήταν μόδα θα ήταν μια ωραία μόδα. Αλλά δεν είναι.

Γιατί σε αντίθεση με τις μόδες η επιθυμία να περιοριστεί η δράση όσων εκμεταλλεύονται την εξουσία τους για να ικανοποιήσουν τα κόμπλεξ τους δεν είναι εφήμερη, όπως δεν είναι εφήμερες η ανάγκη για ισότητα των φύλων, η επιθυμία να μην καταπατώνται τα ανθρώπινα δικαιώματα, η απαίτηση για ισονομία και τόσες άλλες απαιτήσεις και επιθυμίες και ανάγκες που μπορεί κάποια στιγμή να φάνηκαν «μόδες».

Επειδή κάποιοι θα προσπαθήσετε να κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε το ξαναγράφω: φυσικά θα υπάρξουν και απατεώνες και ψεύτες και άνθρωποι που θα αποπειραθούν (και ίσως κάποιοι τα καταφέρουν) να εκμεταλλευτούν την αλλαγή της εποχής. Αλλά αυτοί δεν αρκούν για να δικαιολογείται ο οποιοσδήποτε να περιγράφει αυτό που συμβαίνει ως «μοδα».  

Εκτός αν...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Κλωτσιές με αριστερό πρόσημο

Του ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ

Ο φερόμενος ως δράστης, σημαίνον στέλεχος της ριζοσπαστικής Αριστεράς.  

Μάλιστα, ως καθ ύλην αναρμόδιο, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τον διόρισε στην επιτροπή αναθεωρήσεως του Συντάγματος. Δικό μας το παλικάρι.

Αυτόν τον λεβέντη τον κατηγόρησε μια συνεργάτιδα του πως πριν από 13 χρόνια την προπηλάκισε και την κλώτσησε. Βαριά η κατηγορία, με δεδομένο και το κλίμα των ημερών.  

Θα περιμέναμε από τις αριστερές ψυχούλες να ευαισθητοποιηθούν, όπως έπραξαν και με την καταγγελία της κυρίας Μπεκατώρου. 

Μέχρι στιγμής τσιμουδιά. Ουδείς και ουδεμία από την Αριστερά βγήκε να καταδικάσει τον δράστη του ξυλοδαρμού.

Να υπενθυμίσω πως η Νέα Δημοκρατία, ευθύς ως έγινε γνωστή η ταυτότητα του αθλητικού παράγοντα τον οποίον κατήγγειλε η κυρία Μπεκατώρου, τον διέγραψε από τις τάξεις της με συνοπτικές διαδικασίες. Μάλιστα παρενέβη και ο αρμόδιος υπουργός ο κ. Αυγενάκης, ενώ η καταγγέλλουσα έτυχε της συμπαράστασης και του πρωθυπουργού. Και όλα αυτά από μια παράταξη που δεν έχει ως σημαία της τον δικαιωματισμό, καθώς την συνθέτουν δύο ιστορικά ρεύματα εκ των οποίων το ένα είναι το συντηρητικό.

Θα πράξει το ίδιο και ο ΣΥΡΙΖΑ;  

Αν η ηγεσία τού κόμματος προσπεράσει το παράπτωμα του στελέχους του, αυτό θα σημάνει πως υπάρχουν οι «προοδευτικές» και οι «αντιδραστικές» κλωτσιές.

Στις πρώτες επικρατεί αρχικά σιωπή. Στην συνέχεια δειλά-δειλά θα ακουστεί πως η κοπέλα δεν είναι και πολύ στα καλά της, ώστε να αποδυναμωθεί η καταγγελία της, ενώ στο τέλος θα την αμφισβητήσουν πλήρως. Ο ίδιος, με περισσό θράσος, ίδιον όλων των αριστερών, βγήκε χθες το βράδυ σε τηλεοπτικό σταθμό και διέψευσε την συνεργάτιδα του, ποντάροντας στην ισχύ και στο κύρος του δικού του λόγου, ενώ γνωρίζει πως τα χιλιάδες ηχεία της Αριστεράς θα σιωπήσουν.

Βέβαια, στην προκειμένη περίπτωση τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα γιατί ο νταής-ηθοποιός έχει βεβαρημένο παρελθόν. Και άλλες συνεργάτιδες του βγαίνουν και καταγγέλλουν την συμπεριφορά του.  

Τώρα θα μου πείτε, εδώ «έθαψαν» τις δραστηριότητες του ερωτύλου πρεσβευτή της Βενεζουέλας, θα κρεμάσουν στα μανταλάκια τον δικό τους άνθρωπο; 

Είπαμε να είμαστε ευαίσθητοι για τα παραπτώματα των άλλων, όχι και για τα δικά μας! Αυτές τις υποθέσεις τις ρυθμίζουμε με όρους cosa nostra (δικές μας υποθέσεις). Μεταξύ μας.

Με απλά λόγια, καταλάβαμε πως το # me too στην Ελλάδα βλέπει μόνον προς τα δεξιά. Προς τα αριστερά έχει μυωπία.

 Άλλωστε γιατί να κοιτάξει προς τα αριστερά; 

 Εκεί υπάρχει το ηθικό πλεονέκτημα, που διασφαλίζει τον σεβασμό της προσωπικότητας, κλπ.

Να ξεκαθαρίσουμε σε αυτό το σημείο το εξής: Άλλο πράγμα είναι η άσκηση του διευθυντικού δικαιώματος με επίπληξη ή με παρατηρήσεις για λάθη ή καθυστερήσεις, έστω και με την ένταση από το στρες της δουλειάς, και άλλο πράγμα είναι αν το διευθυντικό δικαίωμα ασκείται με προσβολή της προσωπικότητας του υφισταμένου, πολύ δε περισσότερο αν συνοδεύεται και με χειροδικία.

Ίσως η κλωτσιά να είναι...

 

ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ο χειρότερος αριστερός και ο καλύτερος δεξιός

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΜΠΟΥΡΑΚΗ

Με αφορμή την ιστορία του Κιμούλη, σκέφτομαι ότι στην ηλικιακή μου ωριμότητα (προς γεράματα μεριά), η ζωή έχει βαλθεί να κονιορτοποιήσει όλους τους ζωτικούς μύθους της νεότητας μου.  

Κάθε γενιά, ξέρετε, μεγαλώνει με μια σειρά από θέσφατα και μεταφυσικές βεβαιότητες, που καταλήγουν να μοιάζουν με τα έπιπλα του σπιτιού μας. Αν τα αλλάξουμε ξαφνικά ή τα μετακινήσουμε όλα μαζί, νομίζουμε πως δεν μπορούμε πια να ζήσουμε σ’ αυτή την εστία. Τόσο πολύ θαρρούμε ότι ανατρέπεται η ζωή μας. Το ίδιο δύσκολη είναι και η ανατροπή των νεανικών μας βεβαιοτήτων.

Η πρώτη μεταπολιτευτική γενιά (και πολύ περισσότερο αυτή που μεγάλωσε μέσα στην χούντα), είχε τέτοιο αντιδεξιό σύνδρομο και παραλλήλως τόση πίστη στις ιδέες της αριστεράς, που αυτός ο τρόπος σκέψης δεν περιοριζόταν στην πολιτική σφαίρα. Επεκτεινόταν αδιακρίτως στο σύνολο της κοινωνικής και προσωπικής μας ζωής. Είχαμε προφανώς την στοιχειώδη ικανότητα να ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς χαρακτήρες, σε σοβαρούς και φαιδρούς ή σε έντιμους και ανέντιμους, πιστεύαμε όμως ακραδάντως ότι υπήρχε και δεύτερη σοβαρότερη αξιολόγηση. Ο χειρότερος αριστερός ήταν πάντα και χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, τουλάχιστον ένα σκαλί ανώτερος από τον καλύτερο δεξιό.

Οποία πλάνη μας διακατείχε και σε πόσα λάθος συμπεράσματα ή συμπεριφορές μας είχε οδηγήσει κατά καιρούς. Μετρώντας και κρίνοντας προκαταβολικά τους ανθρώπους μόνο με βάση τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, θεωρούσαμε κάθε αριστερό de facto ειλικρινή, έντιμο και αξιοσέβαστο. Αντιστοίχως, κάθε δεξιός ήταν αυτόχρημα ύποπτος για όλα τα κακά της οικουμένης, άρα εχθρός μας. Στην καλύτερη περίπτωση ήταν άτομο που καλύτερα να αποφεύγουμε τις επαφές μαζί του.  

Για να είμαι ακριβοδίκαιος, συνάντησα συχνά την ίδια ακριβώς αντίληψη και σε δεξιούς, που απέφευγαν τις συναναστροφές ή τις φιλίες με αριστερούς, όπως ο διάολος το λιβάνι. Ο φανατισμός δεν ήταν προνόμιο μόνο της μιας πλευράς.

Χρειάστηκαν δεκαετίες για να αντιληφθώ ότι ο άνθρωπος δεν είναι αυτά που λέει, αλλά αυτά που κάνει. 

Επίσης, ότι συχνά-πυκνά οι ιδεολογίες είναι ο φερετζές των πιο κακόβουλων σκέψεων και των πιο άθλιων προθέσεων. 

Και ότι τελικά, αυτό που έχει σημασία στον άνθρωπο δεν είναι τι ψηφοδέλτιο ρίχνει στην κάλπη, αλλά τι είδους χαρακτήρα διακονεί.  

Θέλω να πω –αν δεν το καταλάβατε– ότι δυο δεκαετίες νωρίτερα, θα θεωρούσα αδιανόητα όσα αποκαλύφθηκαν για τον Κιμούλη και για τον κάθε αριστερό Κιμούλη. Τέτοια άθλια καμώματα θα τα θεωρούσα «προνόμιο» μόνο κάποιων δεξιών.

Τώρα μου φαίνονται τόσο μα τόσο φυσιολογικά.  

Γηράσκω αεί διδασκόμενος. Κι ένα μέρος αυτής της μαθητείας ομολογώ ότι το οφείλω στο παρεάκι του Αλέξη. 

Τους...

 

Υπαρκτού ελληνισμού κωμωδία