NEO ETOΣ ανατέλλει στον ορίζοντα της ανθρωπότητος. - Χρόνος και αιωνιότητα

 

Η ΚΛΑΣΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ, ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΩ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ  ΤΕΤΟΙΑ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΩΡΑ,  ΟΣΟ ΘΑ ΚΡΑΤΩ ΑΝΟΙΧΤΟ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΦΤΩΧΙΚΟ ΜΟΥ...

 

Το  κείμενο που ακολουθεί  βασίζεται σε απομαγνητοφωνημένη ομιλία του τεως Μητροπολίτου Φλωρίνης ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ που έγινε στον ιερό ναό του Aγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης στις 31-12-1974 κατα την αλλαγή του έτους το μεσονύκτιο


Το κείμενο το αναδημοσιεύω κάθε χρόνο τέτοια μέρα και ωρα θεωρώντας το σαν έναν απ τους καλύτερους λόγους που έχει εκφωνήσει ρασοφόρος της ελληνικης εκκλησίας
 

Χωρίς να κρύβω την Χριστιανική μου πίστη αλλά και χωρίς να διστάζω να ασκήσω αυστηρή κριτική στους ρασοφόρους θεωρητικά υπηρέτες της και πρεσβευτές της (λέω θεωρητικά διότι η περισσότεροι έχουν "ξεφύγει" ξεφτιλίζοντας εαυτούς και θρησκεία) θέλω να διευκρινήσω πως η παρούσα ανάρτηση έχει ως στόχο ΑΥΣΤΗΡΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ και σε ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ την κατήχηση, γι αυτό και έχω συμπεριλάβει μόνο τα κομμάτια της ομιλίας που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν περισσότερο φιλοσοφικά παρά καθαρά θεολογικά, πλην του "κλεισίματος" το οποίο είναι μόνο δύο γραμμές

Πιστεύω οτι θα την βρούν ενδιαφέρουσα και θα προβληματιστουν ΟΛΟΙ όσοι την διαβάσουν

NEO ETOΣ ανατέλλει στον ορίζοντα της ανθρωπότητος.

Tί είναι ένα έτος εν συγκρίσει με τα χρόνια που πέρασαν και τα χρόνια που θα περάσουν; Eίναι μία σταγόνα του ωκεανού.

Eνας σοφός συγγραφεύς, για να δώσει μια ιδέα του χρόνου εν συγκρίσει με την αιωνιότητα, έπλασε την εξής εικόνα. Φανταστείτε, λέει, έναν απέραντο ωκεανό και πάνω από τα νερά του να πετάει ένα πουλί. Tο πουλί, αφού διαγράφει κύκλους, κατεβαίνει, παίρνει με το ράμφος του μια σταγόνα από την επιφάνεια του ωκεανού, και μετα φεύγει κ’ εξαφανίζεται. Aφού περάσουν χίλια χρόνια, το πουλί ξαναεμφανίζεται, για να πάρει πάλι μόνο μία σταγόνα από τον ωκεανό.

Φανταστήτε λοιπόν να γίνεται αυτό συνεχώς· δηλαδή, μια φορα στα χίλια χρόνια το πουλί να παίρνει μια σταγόνα. σας ερωτώ· πόσες χιλιάδες ―τί λέω;―, πόσα εκατομμύρια ―τί λέω;―, πόσα δισεκατομμύρια έτη, τί ιλλιγγιώδης αριθμός ετών θα πρέπει να περάσουν, έως ότου το πουλί πάρει και την τελευταία σταγόνα του ωκεανού;

Φαίνεται αδύνατο αυτό; Oχι, δεν είναι. Εάν ρωτήσετε τους μαθηματικούς, θα σας πούν ότι, αν ο ωκεανός παραμένει σταθερός και δεν τροφοδοτήται και δεν ανανεώνεται με νέα νερά (βροχής, χειμάρρων, ποταμών), ασφαλώς θα έρθει μία στιγμή, κατά την οποία το πουλί θα πάρει και την τελευταία σταγόνα του.

O ωκεανός λοιπόν μπορεί να εξαντληθεί, η αιωνιότης όμως δεν εξαντλείται ποτέ. Ω αιωνιότης!

 

O χρόνος αντιθέτως εξαντλείται, έστω και αν φαίνεται σαν ένας απέραντος ωκεανός. Πόσο διάστημα εχει περάσει αφ’ ότου δημιουργήθηκε ο κόσμος;
Διότι είναι επιστημονικώς αποδεδειγμένο, ότι κάποτε κόσμος δεν υπήρχε· δεν υπάρχει κανείς επιστήμων που ν’ αμφιβάλλει γι’ αυτό. H ύλη δεν είναι αιωνία. Kάποτε εμφανίστηκε. Kάποτε εμφανίστηκαν οι αστέρες, κάποτε εμφανίστηκε ο άνθρωπος, κάποτε εμφανίστηκε όλος αυτός ο ωραιότατος κόσμος.

Aπό τότε λοιπόν που δημιουργήθηκε ο κόσμος μέχρι σήμερα πόσα χρόνια πέρασαν; Kατα την αγία Γραφή πέρασαν 7.500 περίπου χρόνια (5.500 μέχρι τή γέννησι του Xριστου + 2.000 μέχρι σήμερα). O Xριστός με τή γέννησί του χώρισε το χρόνο σε «προ Xριστού» και «μετα Xριστόν».

Aπό την εποχή που ήρθε ο Xριστός μέχρι σήμερα έχουν περάσει 2.000 περίπου χρόνια. Kαι πόσα άραγε να υπολείπωνται μέχρι της συντελείας του κόσμου; Tο σκεφτήκατε;

Mπορεί κι απόψε να σημειωθεί το τέλος του κόσμου! Πώς; Aγνωστη η ωρα του Θεού. Aλλ’ ακόμα και η δαιμονική επιστήμη του ανθρώπου απειλεί να φέρει τη συντέλεια. Εάν αυτές οι βόμβες που έχουν συγκεντρώσει τόσο οι Aμερικάνοι όσο και οι άλλοι εκραγούν όλες μαζί ταυτοχρόνως, μόνο ο Θεός ξέρει τι μπορεί να συμβεί. (...)

 

Tότε, αγαπητοί μου, η αιωνιότης θα χωρισθεί σε δύο μεγάλες καταστάσεις. H μία ονομάζεται αιώνιος κόλασις, και η άλλη παράδεισος, αιώνιος ζωή. (...)

 

Προς τα εκεί λοιπόν βαδίζουμε, αγαπητοί μου.Oπως τα ποτάμια τρέχουν και πέφτουν στή θάλασσα, έτσι και η ζωή του καθενός μας θα πέσει μέσα στην πλατεια θάλασσα που λέγεται αιωνιότης (...)

 

Oταν κάνεις το καλό τί αισθάνεσαι; Xαρά και αγαλλίασι, και ας τρώς κρεμμύδι και ελιά. Παράδεισο έχεις μέσα στήν ψυχή σου, βασιλιάς είσαι. Aυτό που σέ κάνει να νιώθεις χαρά είναι μια ηχώ του παραδείσου.

Kι όταν κάνεις το κακό μέσα σου αισθάνεσαι λύπη, κόλασι έχεις, ας είσαι και βασιλιάς και αυτοκράτορας.

Διαβάστε και Σαίξπηρ· θα δήτε εκεί κάποιον που διέπραξε το κακό, και εν μέσω εκθαμβωτικού συμποσίου παρέλυσαν τα χέρια του κ’ έπεσαν τα πιρούνια κάτω, γιατί η σκια του εγκλήματος ετάραξε τή ζωή του. Kάνεις, δηλαδή, το κακό και αισθάνεσαι μέσα σου λύπη. Tί είναι αυτό; Kόλασις. Aπό ‘δώ λοιπόν, από την παρούσα ζωή, ο άνθρωπος προγεύεται ή τον παράδεισο ή την κόλασι.(...)

 

Πρός την αιωνιότητα βαδίζουμε, αδελφοί. Kαι νά, ένα έτος πέρασε. Nέο έτος χαιρετίζουμε. Tι θα μας φέρει; Aγνωστον.
 

Kοντόφθαλμοι εμείς, δεν ξέρουμε αν θα ζούμε αύριο. Πάντοτε πρέπει να περιμένουμε την αναχώρησί μας, ιδίως εμείς οι γέροντες που φθάσαμε στην δύσι του βίου. Aλλα και οι νέοι. δεν γνωρίζουμε «τί τέξεται η επιούσα». Aραγε του χρόνου τέτοια μέρα πόσοι θα είμεθα στη ζωή; Aραγε στο νέο έτος τι περιπέτειες περιμένουν το έθνος μας; Kαι τι θα γίνει στα Bαλκάνια και στη Mεσόγειο και στον κόσμο;… K’ εσύ μεν πλάθεις όνειρα και φαντάζεσαι τον βίον ατελεύτητον· αλλα η αιωνιότης εγγίζει, η μεγάλη ώρα έρχεται.

Tί να ευχηθούμε, αγαπητοί μου; 

Πλούτη; δόξες; τιμές; απολαύσεις; ηδονές;…  

Mηδέν είναι όλα. «Mαταιότητης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης»

Eνα μένει. Nα...

 

ΧΡΟΝΟΣ - ΑΝΘΡΩΠΟΣ - ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Το εξώφυλλο που με θύμωσε

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

 Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ

Το εξώφυλλο του TIME με θύμωσε. 

Οχι για το ότι χαρακτήριζε το 2020 ως τη χειρότερη χρονιά. Τόσους νεκρούς που μέτρησε η ανθρωπότητα, σίγουρα ήταν μια κακή χρονιά, αλλά για το ότι την «έσβηνε». 

Τόσο θρασύ, τόσο αχάριστο που ένιωσα εκείνο το τεράστιο Χ, λες και κάνεις delete ενός χρόνου.  

Τι λέτε μωρέ; Ετσι σβήνονται οι χρονιές που αξιωνόμαστε;  

Τότε η Αφρική δεν έπρεπε να αξιωθεί ούτε μία χρονιά ύπαρξης! 

Το εξώφυλλο του TIME με γύρισε σε εκείνο το υπόγειο. Το πιο χαμηλοτάβανο που μπορείς να φανταστείς. Ασφυκτικό και για ποντίκια. Και εκείνα τα θηριώδη μηχανήματα… Οι άχρωμοι χώροι… Ο φόβος, η αγωνία, η ανασφάλεια να έχει ποτίσει τους τοίχους. Κι εκείνα τα κορίτσια που περνούσαν και περνούν ώρες της καθημερινής ζωής τους, μελετώντας σώματα και λέγοντας τα ίδια και τα ίδια: «Μην αναπνέετε», «Τώρα αναπνεύστε». [Η Ρέα η οποία πέρασε μια περιπέτεια με τον καρκίνο αναφέρεται στους Αξονικούς και Μαγνητικούς Τομογράφους]

Και θυμήθηκα και εκείνα τα δωμάτια, που ενώ τα προσπερνάς, βλέπεις μόνο πόδια και συνοδούς που κάθονται βαριεστημένα. Και χρόνος τόσο φρικτά ακίνητος, να τον κόψεις με το μαχαίρι. 

Και εκείνον τον άνδρα. Αγνωστός μου. Πού και να φανταζόταν ότι θα είχε καταγραφεί μέσα, λες, ως γνωστός μου; Πέρασε δίπλα μου σαν τρένο, υπερταχεία, τόση φόρα θυμού που είχε, νόμισα ότι με κούνησε ολόκληρη και είπα μέσα μου: «Α, τον γάιδαρο που μεταφέρει τόσο θυμό εδώ, που όλοι έχουμε ανάγκη ηρεμίας» και μετά από ώρα τον είδα και ήταν ο ίδιος, αλλιώς. Χαμένος, αφημένος, παραδομένος στο «τίποτα» και είχε στον ώμο του το κεφάλι μιας γυναίκας. Που αναγνώριζες στο προσωπάκι της όλα τα στοιχεία της μάχης του καρκίνου. Στον ώμο του είχε βρει απάγκιο. Ωστε γι’ αυτό είχε θυμό ο άνδρας; Για ό,τι οι γυναίκες υπομένουν, οι άνδρες θυμώνουν. Τους κοίταζα και ήταν δυο ναυαγοί σε ένα υπόγειο νοσοκομείου. 

Το εξώφυλλο του TIME με θύμωσε. Θυμήθηκα πολλά. Στις πάλες, κάθε άνθρωπος και άλλη περίπτωση. Για το μόνο κοινό που είμαι σίγουρη είναι, ότι σε εκείνες τις αναμονές, τις ώρες τις ατέλειωτες, εκεί που ο άνθρωπος ζητάει κάπου να πιαστεί… Εκεί που κάθεσαι με κλειστά, ακόμα κι αν είναι ανοιχτά, τα μάτια… Τρέχει, τρέχει το μυαλό σε θάλασσες, σε ανατολές, σε ηλιοβασιλέματα, σε μάτια, σε βλέμματα, σε αγκαλιές, σε ταξίδια, στο δέντρο, εκείνο το συγκεκριμένο στη μέση του κήπου και στα ποδαράκια που το σκαρφάλωσαν, στο μακρύ τραπέζι και στα γέλια μας, σε στιγμές τόσες δα που ο χρόνος τις ψήλωσε τεράστιες. Και αναπολώντας τις λες «Αχ! Αχ και να….». 

Ανθρωποι που διαπραγματεύονται μια μέρα σαν μια ζωή! Κι έρχεσαι, ρε TIME, και εν ονόματι μιας πανδημίας…  

Πόσες και πόσες καταδέχτηκε η ανθρωπότητα;  

Ερχεσαι να κάνεις delete μια χρόνια;  

Ναι, ήταν πολλοί οι νεκροί. Αλλά...

 

2020: Δεν τελειώνει σήμερα !!!

Toυ ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ

Ναι, προφανώς ξέρω ότι το διάστημα που οι άνθρωποι έχουν ορίσει ως έτος και του έχουν δώσει τον αριθμό 2020 λήγει απόψε το βράδυ την ώρα που οι άνθρωποι έχουν ορίσει ως τέλος της ημέρας που κι αυτής τη διάρκεια οι άνθρωποι την έχουν ορίσει. Με λίγα λόγια ξέρω πως ημερολογιακά από αύριο το 2020 δεν θα υπάρχει πια.

Μόνο που τα ημερολόγια και τα έτη και οι μήνες και οι αριθμήσεις τους είναι ανθρώπινες κατασκευές χάρη στις οποίες επιτυγχάνεται η καλύτερη κοινωνικοοικονομική οργάνωση (και η εξαπάτηση από τους αστρολόγους) και ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα η αυριανή ανατολή του ήλιου δεν θα σημάνει τίποτα το διαφορετικό μόνο και μόνο επειδή αλλάζει μια ανθρώπινη (και εντελώς αυθαίρετη) αρίθμηση.

Αν λοιπόν με τον αριθμό 2020 δεν μιλάμε αποκλειστικά για την τυπική αρίθμηση, αλλά εννοούμε την περίοδο στην οποία η ανθρωπότητα δέχτηκε την επίθεση του κορωνοϊού και ξεκίνησε να τον πολεμάει, η αυριανή ανατολή δεν θα αλλάξει απολύτως τίποτα και στο ημερολογιακό έτος 2021 ο πόλεμος θα συνεχιστεί.  

Φυσικά, χάρη στους επιστήμονες και τις φαρμακευτικές εταιρείες για τις οποίες εργάζονται θα έχουμε στη διάθεση μας κάποια πολύ σημαντικά και αποφασιστικά για την έκβαση του πολέμου όπλα, αλλά όπως συμβαίνει σε όλους τους πολέμους τα όπλα από μόνα τους δεν μπορούν να κερδίσουν τίποτα.

Αυτό σημαίνει ότι από αύριο, όσοι μέχρι σήμερα είμαστε προσκεκτικοί και πειθαρχημένοι θα πρέπει να εξακολουθήσουμε να είμαστε προσεκτικοί και πειθαρχημένοι. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και την ίδια ένταση. Και για όσους είναι αντικοινωνικοί και ανεύθυνοι θα εξακολουθεί να είναι επιτακτική η ανάγκη να σοβαρευτούν.

Γιατί και αύριο ο κορωνοϊός θα είναι εδώ. Όπως θα είναι και μεθαύριο και αντιμεθαύριο και για μέρες και μήνες ακόμα. Και θα μας αδειάσει τη γωνιά (ή θα κάτσει σε μια μικρή δική του ως μια μικρή και ανεκτή ενόχληση) μόνο αν εμείς κάνουμε αυτά που πρέπει να κάνουμε. Κι αυτά που πρέπει να κάνουμε δεν έχουν καμία σχέση με την αλλαγή στην αρίθμηση αυτού που ονομάζουμε έτος.

Αν δεν συνεχίσουμε να φοράμε τη μάσκα μας παντού, αν δεν συνεχίσουμε να τηρούμε αποστάσεις, αν δεν εξακολουθήσουμε να αποφέυγουμε τις συναθροίσεις, αν δεν εμβολιαστούμε το ημερολογιακό έτος που ονομάζουμε 2021 θα είναι απλώς μια συνέχεια του 2020. Το 2020 part 2.

Τα γράφω αυτά γιατί φοβάμαι πως πολλοί συμπολίτες είναι έτοιμοι, με το που το ρολόι δείξει 00.00 και το «καταραμένο 2020» γίνει 2021, να πετάξουν τις μάσκες τους και να αρχίσουν να φιλιούνται και να αγκαλιάζονται ανακουφισμένοι που ο εφιαλτης πέρασε. Φοβάμαι πως πολλοί συμπολίτες αισθάνονται ότι αρκεί η αλλαγή σε μια αυθαίρετη αρίθμηση για να φέρει με έναν μαγικό τρόπο τη νίκη επί της αρρώστιας.  

Φοβάμαι ότι κάποιοι δεν έχουν καταλάβει πως παρότι έχουμε φάει αρκετό από τον γάιδαρο της πανδημίας, ακόμα δεν έχουμε φτάσει ούτε στην ουρά του κι  ότι μπορεί να είμαστε στο δεύτερο ημίχρονο αλλά απέχουμε πολύ από το 90. Κι ακόμα δεν έχουμε ούτε καν ισοφαρίσει.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, καταλαβαίνω όλα αυτά τα συμβολικά με τις χρόνιες και τις ελπίδες, αλλά αύριο δεν θα είναι μια άλλη μέρα. Αύριο θα είμαι μια μέρα ακριβώς όπως η σημερινή και ο μόνος τρόπος να έρθει η πολυπόθητη «άλλη μέρα» όσο το δυνατόν πιο γρήγορα είναι να μην ξεγελαστούμε και πιστέψουμε ότι από αύριο κάτι αλλάζει.

Η αλλαγή δεν έρχεται με τα ημερολόγια. 

Έρχεται με...

 

2010-2020: Δέκα χρόνια κομμάτια

Γράφει ο Στάθης Ν. Καλύβας 

Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης, κάτοχος της έδρας Gladstone  στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.

 Το τελευταίο κείμενο της χρονιάς είναι έκφραση απολογισμού και ελπίδας. Καθώς ολοκληρώνω τον ενδέκατο χρόνο τακτικής αρθρογραφίας (πώς περνάει ο χρόνος!) συναρμολογώ θραύσματα μιας ταραχώδους δεκαετίας όπως προκύπτουν από τους ετήσιους αυτούς απολογισμούς μου.

2010: «Η κρίση που περνάει η χώρα είναι πρόσφατη, αλλά δεν ισχύει το ίδιο με τη βία και την αταξία: αυτές μας συνοδεύουν εδώ και χρόνια. Η δεκαετία που κλείνει απλώς αναπαρήγαγε πρακτικές που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της εθνικής κουλτούρας από τη Μεταπολίτευση και μετά. Οταν όμως η αταξία γίνεται κανόνας, τότε η τάξη αποτελεί παράβαση. Ανάπτυξη κάτω από τέτοιες συνθήκες δεν επιτυγχάνεται. Στο σημείο αυτό συναντούμε ως χώρα την αυγή της νέας δεκαετίας» («Βία και αταξία»).

2011: «Επιστημονικές μελέτες δείχνουν πως η ανάπτυξη εδράζεται πάνω στη δυνατότητα μιας κοινωνίας να δρα συλλογικά. Προτείνω μια υπόθεση εργασίας που συνδέει την τάση αυτή με την εμπειρία της προσφυγιάς. Είναι πιθανό πως η επανεκκίνηση από κοινές μηδενικές βάσεις μέσα σε συνθήκες σχετικής οργάνωσης παρήγαγε μιαν έφεση προς τη συλλογική δράση, η οποία κατόρθωσε να επιβιώσει» («Ο Βορράς δείχνει τον δρόμο»).

2012: «Στο όνομα της αποφυγής λήψης δύσκολων αποφάσεων σήμερα προκρίνουμε δήθεν αλλαγές, υποθηκεύοντας το αύριο. Οταν φθάσει η στιγμή του λογαριασμού, όταν βουλιάξουμε, θα ρίχνουμε τις ευθύνες πάνω σε κάποιους φανταστικούς εχθρούς και θα τσακωνόμαστε μεταξύ μας. Σας θυμίζει τίποτα;» («Αλλάζουμε ή βουλιάζουμε;»).

2013: «Τα στοιχεία δεν επιβεβαιώνουν την υπόθεση της κατάρρευσης του πολιτεύματος. Η δημοκρατία επιβίωσε τόσο στην Ανατολική Ευρώπη όσο και στη Λατινική Αμερική, χώρες όπου, αντίθετα με την Ελλάδα, οι δημοκρατικοί θεσμοί ήταν είτε πολύ πρόσφατοι είτε θεμελιώθηκαν ταυτόχρονα με την εισαγωγή των οικονομικών μεταρρυθμίσεων. Το ίδιο όμως ισχύει και ως προς την αναστροφή του μεταρρυθμιστικού προγράμματος: πρόκειται για σπάνιο γεγονός» («Διασχίζοντας την κοιλάδα της μετάβασης»).

2014: «Δύσκολα μπορεί κάποιος να διακρίνει ευχάριστες οικονομικές επιπτώσεις σε μια πιθανή επιστροφή της δραχμής. Για τους ξένους εκείνους που μας παροτρύνουν να πηδήσουμε στο κενό, το κόστος είναι ανύπαρκτο. Για εμάς, αντιθέτως, η άγνοια είναι εγκληματική» («Τι θα συμβεί αν…»).

2015: «Η έλευση του ΣΥΡΙΖΑ ισοδυναμούσε με τη βουτιά στο άγνωστο. Το 2015 υπήρξε η χρονιά που έπεσαν οι μάσκες και αποδείχθηκε πανηγυρικά πως το αφήγημα αυτό δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα φύλλο συκής, που επέτρεψε σε μια ομάδα πολιτικών να χρησιμοποιήσουν την κρίση για να αδράξουν την εξουσία». («Ενα χρόνο μετά…»).

2016: «Η ελληνική κοινωνία δεν φαίνεται να έχει ακόμη ξεπεράσει τον εθισμό της στην αποφυγή της σκληρής αλήθειας. Προτιμά συνήθως τη συνεχή αναβολή των δύσκολων αποφάσεων, που χειροτερεύουν το πρόβλημα, από τις άμεσες και οδυνηρές επιλογές που μπορούν να προσφέρουν λύσεις» («Το σύνδρομο της ρόδας»).

2017: «Ως κάτοικος του κέντρου της Αθήνας όταν βρίσκομαι στην Ελλάδα και ως φανατικός οπαδός του περπατήματος, αναγκαστικά αφουγκράζομαι τις μικρές και μεγαλύτερες αλλαγές που συμβαίνουν γύρω μου. Διαπιστώνω, λοιπόν, πως μετά μια δεκαετία απαξίωσης και παρακμής, το κέντρο της πόλης διαβαίνει το κατώφλι μιας νέας εποχής» («Μια νέα εποχή»).

2018: «Η πιο αυτονόητη ευχή δεν μπορεί παρά να είναι...

 

2020 και ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Η χρονιά που έδειξε την ανθεκτικότητα του αμερικανικού φιλελεύθερου συστήματος

Του Janan Ganesh / Financial Times

Το 1979, οι Ηνωμένες Πολιτείες υπέστησαν μια διπλή ατίμωση: την κρίση των ομήρων στο Ιράν και την κατάληψη του Αφγανιστάν από τους Σοβιετικούς. Ο πληθωρισμός απογειώθηκε. Βραβεύοντας τον Ελαφοκυνηγό, τη ζοφερότερη ταινία της ζοφερότερης δεκαετίας του Χόλιγουντ, οι κριτές των Οσκαρ έπιασαν τον σφυγμό της χώρας.

Παρά τον ισχυρό ανταγωνισμό, όμως, το 2020 πρέπει να ανακηρυχθεί η χειρότερη χρονιά σε περίοδο ειρήνης για την Αμερική μετά την ύφεση. 

Η πανδημία στοίχισε τη ζωή 320.000 Αμερικανών. 

Η ύφεση που προκλήθηκε είναι η χειρότερη που έχουν γνωρίσει οι περισσότεροι εν ζωή άνθρωποι.  

Το φυλετικό χάσμα μεγάλωσε ακόμη περισσότερο και ο πρόεδρος Τραμπ προσπάθησε να ανατρέψει την εκλογική του ήττα.

Το να υποστηρίξει λοιπόν κανείς ότι οι Αμερικανοί αποχαιρετούν αυτή τη χρονιά με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στη δημοκρατία τους ακούγεται προκλητικό. Κι όμως, ο ισχυρισμός αυτός αξίζει να εξεταστεί σοβαρά.

Τον περασμένο Μάρτιο, μια πολιτική τάξη που έμοιαζε ασυμφιλίωτη ψήφισε σχεδόν ομόφωνα το μεγαλύτερο πρόγραμμα οικονομικής στήριξης στην αμερικανική ιστορία. Οσοι περίμεναν κάτι καλύτερο θα πρέπει να αναγνωρίσουν ότι η Ουάσινγκτον ξεπέρασε τον εαυτό της. Γιατί είναι άλλο να αναλάβει αποφασιστική δράση απέναντι σε μια κρίση η Κίνα, ή μια συγκεντρωτική δημοκρατία όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, και άλλο οι Ηνωμένες Πολιτείες. Κι αυτό λέει πολλά για το πολιτικό της μοντέλο και τους ανθρώπους που το στηρίζουν.

Το σύστημα δοκιμάστηκε για άλλη μια φορά όταν ο Ντόναλντ Τραμπ αμφισβήτησε το αποτέλεσμα μιας εκλογικής αναμέτρησης που ήταν έντιμη και δίκαιη. Και απέτυχε. Από τα περιφερειακά δικαστήρια του Μίσιγκαν και της Πενσιλβάνια μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο, οι δικαστές απέρριψαν τις καταγγελίες περί νοθείας.

Πολλοί λένε ότι μια μέρα ένας πιο επιδέξιος λαϊκιστής θα πετύχει εκεί που απέτυχε ο Τραμπ. Όμως η ιστορία δεν δείχνει κάτι τέτοιο. Οι Ρεπουμπλικανοί που διαδέχθηκαν τον Νίξον ήταν ο Φορντ, ο Ρίγκαν και ο Μπους. Η ομαλή μεταβίβαση της εξουσίας θα έπρεπε βέβαια να είναι κάτι δεδομένο, όχι να θεωρείται επίτευγμα. Πέρυσι τέτοια εποχή, όμως, δεν ήταν αυτό το κλίμα. Ο γνωστός βιογράφος Ρόμπερτ Κάρο λέει ότι «η εξουσία αποκαλύπτει». Το ίδιο συμβαίνει και με το τραύμα. Οι Αμερικανοί γνωρίζουν σήμερα πολύ περισσότερα για το σύστημά τους απ’ό,τι πριν από την πανδημία και τις κρίσιμες εκλογές.

Οι διαπιστώσεις δεν είναι όλες ευοίωνες. Ο Τραμπ έδειξε ότι ένας πρόεδρος μπορεί να κάνει σχεδόν οτιδήποτε και παρά ταύτα να εξακολουθεί να διεκδικεί με αξιώσεις την εξουσία (οι φιλελεύθεροι πρέπει να προβληματιστούν περισσότερο από το πόσο αμφίρροπες ήταν αυτές οι εκλογές παρά από το γεγονός ότι αμφισβητήθηκαν). Το ζήτημα όμως είναι ότι τα πράγματα θα μπορούσε να έχουν πάει ακόμη χειρότερα. Και το κακό αποτράπηκε χάρις σε ευσυνείδητους δημόσιους λειτουργούς που δέχονταν μεγάλη πίεση.

Η σιωπηρή ανθεκτικότητα του αμερικανικού συστήματος αποτελεί λοιπόν καλά νέα όχι μόνο για τους Αμερικανούς, αλλά και για τους φιλελεύθερους σε όλο τον κόσμο. 

Η εναλλακτική λύση είναι...

 

2020 και ΕΠΙΣΤΗΜΗ: Μήπως η χρονιά που φεύγει ΔΕΝ ήταν τόσο κακή όσο νομίζουμε?

 

Του Tyler Cowen / Bloomberg

Για προφανείς λόγους, το 2020 δεν θα καταγραφεί στην ιστορία ως μια καλή χρονιά.  

Ταυτόχρονα, έφερε μαζί του περισσότερη επιστημονική πρόοδο από οποιαδήποτε άλλη χρονιά στην πρόσφατη μνήμη - και οι εξελίξεις αυτές θα διαρκέσουν πολύ μετά την εξαφάνιση της Covid-19 ως μείζονος απειλής για την ανθρωπότητα.

Δύο από τα πιο προφανή και απτά σημάδια προόδου είναι τα εμβόλια mRNA που διανέμονται τώρα σε όλη την αμερικανική ήπειρο και, ευρύτερα, σε όλο τον κόσμο. Τα συγκεκριμένα εμβόλια φαίνεται να έχουν πολύ υψηλά επίπεδα αποτελεσματικότητας και ασφάλειας και μπορούν να παραχθούν ταχύτερα από τα συμβατικά.

Είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο έχουμε μια σχετικά αισιόδοξη προοπτική για το 2021.  

Η τεχνολογία mRNA μπορεί επίσης να έχει ευρύτερες δυνατότητες, για παράδειγμα στο να βοηθά στην επιδιόρθωση προβληματικών καρδιών.

Άλλες πρόοδοι στις βιοεπιστήμες μπορεί να αποδειχθούν όχι λιγότερο εκπληκτικές. Ένα πολλά υποσχόμενο υποψήφιο εμβόλιο κατά της ελονοσίας, ίσως του μεγαλύτερου "δολοφόνου" στην ανθρώπινη ιστορία, βρίσκεται στα τελικά στάδια κλινικών δοκιμών.

Η πρόοδος στην τεχνολογία εμβολίων δημιούργησε την πραγματική πιθανότητα ενός γενικού, παγκόσμιας κάλυψης εμβολίου κατά της γρίπης και οι εργασίες συνεχίζονται σε αυτό το μέτωπο. Νέες τεχνικές CRISPR εμφανίζονται να φθάνουν στα πρόθυρα της εξουδετέρωσης της αναιμίας δρεπανοκυττάρων και άλλες μέθοδοι CRISPR επέτρεψαν στους επιστήμονες να δημιουργήσουν ένα νέο διαγνωστικό τεστ βασισμένο σε smartphone που θα ανιχνεύει ιούς και θα προσφέρει διαγνώσεις εντός μισής ώρας.

Ήταν μια καλή χρονιά και για την τεχνητή νοημοσύνη. Η τεχνολογία GPT-3 επιτρέπει τη δημιουργία εξαιρετικά κοντινής στην ανθρώπινη μορφή γραφής, με μεγάλο βάθος και πολυπλοκότητα. Είναι ένα σημαντικό βήμα προς τη δημιουργία αυτοματοποιημένων οντοτήτων που θα μπορούν να αντιδρούν με πολύ "ανθρώπινους" τρόπους.

Το DeepMind, εν τω μεταξύ, έχει χρησιμοποιήσει υπολογιστικές τεχνικές για να σημειώσει σημαντικές προόδους στην αναδίπλωση πρωτεϊνών. Πρόκειται για σημαντική ανακάλυψη στη βιολογία που μπορεί να οδηγήσει στην ευκολότερη ανακάλυψη νέων φαρμακευτικών προϊόντων.

Μια γενική προϋπόθεση πίσω από πολλές από αυτές τις εξελίξεις είναι η αποκεντρωμένη πρόσβαση σε τεράστια υπολογιστική ισχύ, συνήθως μέσω cloud computing. 

Η Κίνα φαίνεται να προχωρά με μια μέθοδο φωτονίων προς το κβαντικό computing, μια εξέλιξη που είναι δύσκολο να επαληθευτεί, ωστόσο θα μπορούσε να αποδειχθεί εξαιρετικά σημαντική.

Η υπολογιστική βιολογία, πιο ειδικά, ακμάζει. Το εμβόλιο mRNA της Moderna σχεδιάστηκε μέσα σε δύο ημέρες και χωρίς πρόσβαση στην ίδια την Covid-19, ένα αξιοσημείωτο επίτευγμα που δεν θα ήταν εφικτό λίγο καιρό νωρίτερα. Αυτό πιθανώς προαναγγέλλει την άφιξη πολλών άλλων μελλοντικών ανακαλύψεων από την υπολογιστική βιολογία.

Η ίδια η πρόσβαση στο Διαδίκτυο θα εξαπλωθεί. Η Starlink, για παράδειγμα, έχει ένα εύλογο σχέδιο για την παροχή δορυφορικών συνδέσεων Διαδικτύου σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ήταν επίσης μια καλή χρονιά για την πρόοδο στο πεδίο των μεταφορών.

Η πρόοδος όσον αφορά τα αυτόνομα οχήματα χωρίς οδηγό φαίνεται να έχει "κολλήσει", ωστόσο η Walmart θα τα χρησιμοποιεί σε ορισμένες παραδόσεις μέσω φορτηγών το 2021. Η Boom, μια start-up που αποπειράται να αναπτύξει μια εφικτή και προσιτή υπερηχητική πτήση, έχει τώρα αποτίμηση άνω του 1 δισεκατομμυρίου δολαρίων, ενώ έχει αναγγείλει σημαντικές εξελίξεις προόδου μέσα στο επόμενο έτος.

Η SpaceX πέτυχε σχεδόν κάθε στόχο εκτόξευσης και πυραυλικής δοκιμής που είχε ανακοινώσει για την χρονιά που τελειώνει. 

Η Toyota και άλλες εταιρείες ανακοίνωσαν σημαντική πρόοδο όσον αφορά στις μπαταρίες ηλεκτρικών οχημάτων και τα σχετικά προϊόντα αναμένεται να κάνουν "ντεμπούτο" μέσα στο 2021.

Όλα αυτά θα αποδειχθούν εξαιρετικά επωφελή για το περιβάλλον, όπως και η πρόοδος στο κομμάτι της ηλιακής ενέργειας, η οποία υπό συγκεκριμένες συνθήκες αποδεικνύεται τόσο φθηνή όσο οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική λύση.  

Η Κίνα εγκαινιάζει έναν νέο και πολλά υποσχόμενο αντιδραστήρα σύντηξης. Παρά την απουσία μιας συνεκτικής εθνικής ενεργειακής πολιτικής στις ΗΠΑ, η έννοια του κατά βάση πράσινου ενεργειακού μέλλοντος δεν μοιάζει πλέον ουτοπική.

Σε προηγούμενες εποχές, οι εξελίξεις στην ενέργεια και τις μεταφορές έχουν συνήθως φέρει μαζί τους περαιτέρω τεχνολογικές εξελίξεις, επιτρέποντας στους ανθρώπους να κατακτήσουν και να αναμορφώσουν το φυσικό τους περιβάλλον με νέους και απροσδόκητους τρόπους. Μπορούμε να ελπίζουμε ότι η γενική αυτή τάση θα συνεχιστεί.
 

Η εργασία από απόσταση αλλάζει τον κόσμο

Τέλος, ενώ δεν ανταποκρίνεται αρκετά στον ορισμό της επιστημονικής προόδου, η ανάδυση και γενίκευση της εργασίας από απόσταση είναι μια πραγματική πρόοδος. Θα πραγματοποιηθούν πολλές ακόμη συναντήσεις Zoom και πολλά από τα παραδοσιακά επαγγελματικά ταξίδια δεν θα επιστρέψουν ποτέ.

Πολλοί μπορεί να βλέπουν κάτι τέτοιο ως ταυτόχρονη ευλογία και κατάρα, ωστόσο θα βελτιώσει σημαντικά την παραγωγικότητα.

Θα είναι ευκολότερο να προσλαμβάνει κανείς αλλοδαπούς εργαζομένους, πιο εύκολο για τους εργαζόμενους στους κλάδους της τεχνολογίας ή των χρηματοοικονομικών να μετακομίζουν στο Μαϊάμι και πιο εύκολο να ζει κανείς στο Νιου Τζέρσεϋ και να μεταβαίνει στο Μανχάταν μόνο μία φορά την εβδομάδα. Οι πιο παραγωγικοί υπάλληλοι θα μπορούν να εργάζονται πιο εύκολα από το σπίτι.

Χωρίς αμφιβολία, ήταν μια τραγική χρονιά. Παράλληλα με τη θλίψη και την τραγωδία, σημειώθηκε αρκετά σημαντική πρόοδος. 

 

Αυτό είναι κάτι που...

 

2020 και ΠΡΟΣΩΠΑ (Μέρος Β'): Διάσημοι ΕΛΛΗΝΕΣ που έφυγαν από τη ζωή το 2020

Από τον ΑΓΡΥΠΝΟ ΦΡΟΥΡΟ

3/1/2020: Πεθαίνει σε ηλικία 83 ετών, ο Γεώργιος Μουστάκας, Πρόεδρος και Ιδρυτής της ομώνυμης αλυσίδας καταστημάτων παιχνιδιών.Ο Γεώργιος Μουστάκας, υπήρξε είς εκ των πρώτων που ενεργοποιήθηκαν επαγγελματικά με την κατασκευή και εμπορία παιδικών παιχνιδιών στην Ελλάδα.


 

5/1/2020: Σε ηλικία 77 ετών άφησε την τελευταία της πνοή η χορεύτρια και τραγουδίστρια  Έρρικα Μπρόγιερ
 

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1942 από Έλληνα πατέρα και μητέρα με καταγωγή από την Αυστρία.

Ο πατέρας της ήταν ο ηθοποιός Τέλης Ανθίδης (σ.σ. Αριστοτέλης Μαστραπάς), ωστόσο τόσο η Έρρικα όσο και η αδελφή της Μαργαρίτα κράτησαν το επίθετο της μητέρας τους για να κάνουν καριέρα. Το 1961, οι δύο αδελφές έκαναν το ντεμπούτο τους ως δίδυμο στο τραγούδι και στον χορό, ενώ μόλις έναν χρόνο αργότερα έκαναν την εμφάνισή τους στην ταινία «Όταν λείπει η γάτα» του Αλέκου Σακελλάριου.

Συμμετείχε σε πολλές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, όπως: «Τα 201 καναρίνια» (1964), «Ο ανήφορος» (1964), «Ο ανεμοστρόβιλος» (1964), «Η Παριζιάνα» (1969), «Πίσω μου σ' έχω σατανά» (1971), «Αγάπησα μια πολυθρόνα» (1971), «17 σφαίρες για έναν άγγελο, η αληθινή ιστορία της Ηρώς Κωνσταντοπούλου» (1981), «Οι απέναντι» (1981).

Στην ταινία «Τα 201 καναρίνια» γνωρίστηκε με τον ηθοποιό Κώστα Βουτσά. Έπειτα από δύο χρόνια παντρεύτηκαν και απέκτησαν την κόρη τους, Σάντρα. Ωστόσο, ο γάμος τους δεν κράτησε πολύ. Αργότερα ξαναπαντρεύτηκε με τον Γιάννη Μαρινάκη.

10/1/2020 Χάνει τη ζωή του σε τροχαίο δυστυχημα ο επιχειρηματίας Θόδωρος Νιτσιάκος 

21/1/2020 Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών η ποιήτρια Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ. Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ γεννήθηκε στην Αθήνα τον Φεβρουάριο του 1939. Γονείς της οι Γιάννης Αγγελάκης και Ελένη Σταμάτη. Είναι πνευματική κόρη του Νίκου Καζαντζάκη, που διατηρούσε φιλικές σχέσεις με τον πατέρα της. Μόλις στα 17 της χρόνια δημοσιεύει στο περιοδικό Καινούργια εποχή το ποιήμα της «Μοναξιά» μετά από παρότρυνση του Νίκου Καζαντζάκη, ο οποίος έστειλε γράμμα στον Γιάννη Γουδέλη, τον διευθυντή της Καινούργιας εποχής γράφοντας: «Παρακαλώ, δημοσιεύστε αυτό το ποίημα, το έχει γράψει μία κοπέλα που δεν έχει βγάλει ακόμα το γυμνάσιο. Είναι το ωραιότερο ποίημα που διάβασα ποτέ!». Από τότε άνοιξε ο δρόμος για την ενασχόληση της με την ποίηση και τη μετάφραση. Όπως αναφέρει και η ίδια ήταν μεγάλη η είσοδος της στην ποίηση. Άρθρα για την ποίηση και την μετάφραση της ποίησης έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και εφημερίδες.

Το έργο της έχει μεταφραστεί σε περισσότερες των δέκα γλωσσών και ποιήματα της εμπεριέχονται σε λογοτεχνικές ανθολογίες. Αρχή και τέλος για εκείνη η ποίηση του Κ.Π. Καβάφη. Σπούδασε ξένες γλώσσες στην Αθήνα, τη Γαλλία και την Ελβετία. Είναι διπλωματούχος μεταφράστρια-διερμηνέας. Έχει μεταφράσει, μεταξύ άλλων, Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν, Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς Μαγιακόβσκι, Ουίλλιαμ Σαίξπηρ κ.ά. Η ποίησή της διακρίνεται από μια έντονη καταφυγή σε φανταστικές χώρες.

Το 1962 τιμήθηκε με το Α΄ Βραβείο Ποίησης της πόλης της Γενεύης (Prix Hensch). Το 1985 τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης. Έχει δώσει διαλέξεις και διάβασε ποιήματά της σε Πανεπιστήμια των ΗΠΑ και Καναδά (Harvard, Cornell, Darmouth, N.Y.State, Princeton, Columbia κ.α.) Το 2000 τιμήθηκε με το βραβείο Κώστα και Ελένης Ουράνη (Ακαδημία Αθηνών). Το 2014 βραβεύτηκε με το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για το σύνολο του έργου της

28/1/2020 Την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 74 ετών, άφησε ο Γιώργος Κοτανίδης.
Ο Γιώργος Κοτανίδης γεννήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου 1945 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Δείγμα της δουλειάς του στο θέατρο είναι οι παραστάσεις: «Το δείπνο» (2018), «Πρόβα νυφικού» (2014), «Δυτική αποβάθρα» (2014), «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» (2013) και «Περικλής» (2011).

Ο Γιώργος Κοτανίδης φοίτησε δύο χρόνια στην Κτηνιατρική Σχολή του ΑΠΘ, όπου μπήκε κατά λάθος, και ασχολήθηκε κυρίως με τη δημιουργία φοιτητικού θεάτρου και κινηματογραφικής λέσχης (ΦΟΘΚ). Στην Αθήνα τελείωσε τη Δραματική Σχολή Εθνικού Θεάτρου το 1970 και αμέσως συμμετείχε στη δημιουργία του «Ελεύθερου Θεάτρου», όπου έμεινε ως το 1975. Από τότε συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους και σκηνοθέτες, ερμηνεύοντας σημαντικούς ρόλους σε όλα τα θεατρικά είδη. Πολλούς ρόλους, επίσης είχε παίξει σε ελληνικές και διεθνείς κινηματογραφικές παραγωγές.

29/1/2020: Πεθαίνει ο γνωστός Έλληνας σχεδιαστής Γιάννης Τσεκλένης σε ηλικία 83 ετών. Για το έργο του είχε λάβει πολλές τιμητικές διακρίσεις ανάμεσα στις οποίες τον Αργυρό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικος, το Χρυσό Μετάλλιο της Μόδας από το Ελληνικό Ινστιτούτο Μόδας, την Κόρη των Κυκλάδων από το Ελληνικό Κέντρο Μόδας και το βραβείο Δίολκος της Ελληνικής Ακαδημίας Marketing.   Ήταν παντρεμένος με την Έφη Μελά και είχε ένα γιο τον Κωνσταντίνο, γνωστό εννοιολογικό καλλιτέχνη και κινηματογραφιστή.

20/2/2020 Πέθανε σε ηλικία 52 ετών το πρώην μοντέλο Μαρία Μαχαίρα, η οποία έκανε καριέρα τη δεκαετία του '80.







 


21/2/2020  Πεθαίνει σε ηλικία 81 ετών. ο ηθοποιός Θόδωρος Κατσαδράμης.

Ο Θόδωρος Κατσαδράμης έγινε ευρύτερα γνωστός και γνώρισε μεγάλη επιτυχία από τη συμμετοχή του ως πρωταγωνιστής στην τηλεοπτική σειρά "Ο Ταξιτζής", που προβλήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1970.


 

22/2/2020 Σε ηλικία 89 ετών απεβίωσε η σπουδαία Ελληνίδα ποιήτρια, Κική Δημουλά, μετά από ημέρες νοσηλείας στην εντατική ιδιωτικού θεραπευτηρίου, όπου διακομίσθηκε μετά από ανακοπή καρδιάς.
Η Κική Δημουλά της γεννήθηκε στις 6 Ιουνίου 1931 στην Αθήνα και αρχικά το όνομά της ήταν Βασιλική Ράδου. Το 1952 παντρεύτηκε τον ποιητή και πολιτικό μηχανικό Άθω Δημουλά, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά, τον Δημήτρη (1956) και την Έλση (1957).Εργάστηκε σαν υπάλληλος στην Τράπεζα της Ελλάδος από το 1949 έως και το 1973. Διετέλεσε πρόεδρος του ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη (κοινωφελές Ν.Π.Ι.Δ. υπό την αιγίδα της Ακαδημίας Αθηνών).Τιμήθηκε το 1972 με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή Το λίγο του κόσμου, το 1989 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή Χαίρε ποτέ και το 1995 με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για τη συλλογή Η εφηβεία της λήθης.

Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, στα Γαλλικά, στα Ισπανικά, στα Ιταλικά, στα Πολωνικά, στα Βουλγαρικά, στα Γερμανικά και στα Σουηδικά.

25/2/2020: Την τελευταία της πνοή άφησε στα 49 της χρόνια η Κατερίνα Ζιώγου. Η αγαπημένη ηθοποιός έγινε ευρύτερα γνωστή από τη συμμετοχή της στην τηλεοπτική σειρά του Mega «Ντόλτσε Βίτα», όπου υποδύθηκε τη «Ντορίτα», την κόρη της Χριστίνας (σ.σ. Άννα Παναγιωτοπούλου).  

26/2/2020  Πεθαίνει σε ηλικία 88 ετών  ο αγαπημένος ηθοποιός Κώστας Βουτσάς
Ο Κώστας Βουτσάς γεννήθηκε την Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1931. Μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη από προσφυγική οικογένεια με καταγωγή από τους Επιβάτες Ανατολικής Θράκης. Γοητευτικός, πληθωρικός, στόφα μεγάλου ηθοποιού, ο Κώστας Βουτσάς διέγραψε τεράστια, επιτυχημένη καριέρα 70 ετών. Ήταν από τους σταρ που σημάδεψαν τον ελληνικό κινηματογράφο.

Σπουδαίος κωμικός, άφησε ανεξίτηλο στίγμα στο ρόλο του αγαθού Κωνσταντινουπολίτη με «Το Ανθρωπάκι» (1969) ενώ το αυθόρμητο επιφώνημα του «Φσστ μποινγκ», στο μιούζικαλ «Κάτι να καίει» (1964), έγραψε ιστορία στον εγχώριο κινηματογράφο.

Σθεναρός υποστηρικτής του, εξαρχής, υπήρξε ο σκηνοθέτης Γιάννης Δαλιανίδης, με τον οποίο τον συνέδεε μακρόχρονη φιλία κι εκτίμηση.

Ήταν το 1961, όταν με την εμφάνιση του στον «Κατήφορο» απόκτησε ευρεία αναγνωρισιμότητα για να απογειωθεί στη συνέχεια ως ο απόλυτος πρωταγωνιστής σε ταινίες που έφταναν να κόβουν έως και 650 χιλιάδες εισιτήρια την δεκαετία 60 και 70. Κι ήταν το 1984 που ο νέος ελληνικός κινηματογράφος βρήκε στο πρόσωπο του Κώστα Βουτσά τον ιδανικό ερμηνευτή που θα ενσάρκωνε τα όνειρα και τις επιθυμίες ενός καθημερινού ανθρώπου(«Ο έρωτας του Οδυσσέα», του Βασίλη Βαφέα ).

Tο οικογενειακό του όνομα ήταν Σαββόπουλος, αλλά το «Βουτσάς» επικράτησε από τον παππού του που έφτιαχνε βαρέλια και τα βαρέλια παλαιότερα τα έλεγαν «βουτσιά». Όταν ξεκίνησε την καριέρα του, τού είχε προτείνει θιασάρχης να το αλλάξει σε «Βέσελης», αλλά αρνήθηκε. Ο πατέρας του εργάστηκε ως εργάτης οδοποιΐας κι ο μικρός Κώστας επινόησε διάφορες δουλειές του ποδαριού για επιβίωση. Στα χρόνια της Κατοχής μοίραζε προκηρύξεις στους κινηματογράφους μαζί με άλλα «Αετόπουλα» της ΕΠΟΝ.

Μετά τον πόλεμο, ασχολήθηκε με διάφορες μορφές αθλητισμού, όπως στίβο, κωπηλασία, βόλεϊ και μπάσκετ. Η πρώτη του θεατρική εμπειρία, όπως έχει πει, ήταν στα σχολικά του χρόνια όταν ο προπονητής του τον είχε στείλει για προπόνηση στη Μηχανιώνα κι έλαβε μέρος στην παράσταση της καστασκήνωσης. Έκανε ένα αρνητικό σχόλιο για το παιδί που υποδύονταν τον μεθυσμένο κι όταν ο υπεύθυνος του θεατρικού τον προκάλεσε αν μπορεί να το κάνει καλύτερα βρέθηκε τελικά με τον ρόλο.

Σε ηλικία 18 ετών σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Μακεδονικού Ωδείου, συμμετείχε σε επιθεωρήσεις στο Στρατιωτικό Θέατρο Θεσσαλονίκης κι αφού περιπλανήθηκε με τα μπουλούκια δύο χρόνια σε χωριά και κωμοπόλεις της Μακεδονίας « η Καλή Καλό (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της θεατρίνας Καλλιόπης Δαμβέργη) τον κατέβασε Αθήνα» έχει πει ο ίδιος. Έδωσε εξετάσεις για να πάρει την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, την οποία τελικά του έδωσαν στην τρίτη προσπάθεια αφού η επιτροπή τον είχε απορρίψει δύο φορές, επειδή δεν «έκανε για ηθοποιός» όπως του είχαν πει.

Η πρώτη ταινία που συμμετείχε, ως κομπάρσος, ήταν στην κωμωδία «Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται» (1953, του Γιώργου Λαζαρίδη).Ακολούθησε η συμμετοχή του στην ταινία του Αλέκου Σακελλάριου «Η κυρά μας η μαμή» (1958) με την οποία μπήκε πρώτη φορά στα στούντιο της Φίνος Φιλμ, «Για την αγάπη της βοσκοπούλας» του Φρίξου Ηλιάδη (1959), η «Αλίκη στο Ναυτικό»(1960, Αλέκος Σακελλάριος), «Κατήφορος» (1961, Γιάννης Δαλιανίδης), «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης» (1962, Αλέκος Σακελλάριος ) κ.ά. Συνολικά 70 ταινίες,

Στη μικρή οθόνη πρωτοεμφανίστηκε το 1973 στο σίριαλ «Βαριετέ« της τότε ΥΕΝΕΔ.Ε για να ακολουθήσουν πολλές εμφανίσεις σε τηλεοπτικές σειρές όπως «Ο Ανδροκλής και τα λιοντάρια του», «Για μια θέση στον ήλιο», «Γιούγκερμαν», «Δέκα Μικροί Μήτσοι»,«Επτά θανάσιμες πεθερές», «Η πολυκατοικία» κ.ά.

Ο Κώστας Βουτσάς έχει τρεις κόρες- τη Σάντρα από τον γάμο του με την Έρρικα Μπρόγιερ, την ηθοποιό Θεοδώρα και τη Νικολέττα από τον γάμο του με την Θεανώ Παπασπύρου και έναν γιό, τον τετράχρονο Φοίβο, από τον γάμο του το 2016 με την ηθοποιό Αλίκη Κατσαβού.

Παρέμεινε ενεργός και δραστήριος μέχρι τέλους, απολαμβάνοντας την αγάπη του κόσμου που παρέμεινε πιστό σε όλες του τις παραστάσεις, με πιο πρόσφατες την «Σμύρνη μου αγαπημένη» της Μιμής Ντενίση έως την τελευταία, την παιδική «Σταχτοπούτα» του Σαρλ Περώ, στο θέατρο Broadway. 

28/2/2020 Πεθαίνει στα 97 της χρόνια η συγγραφέας Άλκη Ζέη. Η αγαπημένη και πολυμεταφρασμένη συγγραφέας άφησε παρακαταθήκη στη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία την «Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα» και στην παγκόσμια παιδική λογοτεχνία «Το καπλάνι της βιτρίνας» και «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου».
 
Η 'Αλκη Ζέη γεννήθηκε στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1923 και πέρασε τα πρώτα παιδικά της χρόνια στη Σάμο, απ' όπου καταγόταν η μητέρα της. Όταν άρχισε το σχολείο, η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στο Μαρούσι και στη συνέχεια στην Αθήνα. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών και στο Κινηματογραφικό Ινστιτούτο της Μόσχας.

Η σχέση της με το γράψιμο ξεκίνησε από τα γυμνασιακά της χρόνια, γράφοντας έργα για το κουκλοθέατρο, διηγήματα και νουβέλες, που δημοσιεύονταν σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά. Παράλληλα με το γράψιμο, αγωνίστηκε ενεργά για την ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη και τη δημοκρατία, συμμετέχοντας στο αριστερό κίνημα από τα χρόνια της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα. Η συμμετοχή της σ' αυτό τον αγώνα καθόρισε την προσωπική ζωή της. Από το 1952 μέχρι το 1964 έζησαν μαζί με τον άντρα της, τον θεατρικό συγγραφέα Γιώργο Σεβαστίκογλου, σαν πολιτικοί πρόσφυγες στη Σοβιετική Ένωση, αρχικά στην Τασκένδη και ύστερα στη Μόσχα, όπου γεννήθηκαν και τα δυο παιδιά τους. Επέστρεψαν στην Ελλάδα το '64 για να ξαναφύγουν το '67 στο Παρίσι, όπου παρέμειναν μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '70 λόγω της δικτατορίας.

Ο καθαρός τρόπος γραφής της, η γλωσσική αρτιότητα, η κριτική στάση απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις, το χιούμορ και η διεισδυτική ματιά στα γεγονότα, είναι τα χαρακτηριστικά των έργων της 'Αλκης Ζέη που το έχουν κάνει να αγαπηθεί από το ελληνικό και το ξένο αναγνωστικό κοινό.

Εκτός από την «Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα», τα βιβλία της απευθύνονται κυρίως στα παιδιά και τους εφήβους, πάντα όμως διαβάζονται με μεγάλη ευχαρίστηση και από τους ενήλικες. Εμπνέονται από προσωπικές της εμπειρίες υφαίνοντας την υπόθεσή τους παράλληλα με ιστορικά γεγονότα. Τα θέματα που πραγματεύονται είναι καθημερινά και πανανθρώπινα.

Το «Καπλάνι της βιτρίνας», το πρώτο της μυθιστόρημα, υπήρξε έργο - σταθμός για την ελληνική παιδική λογοτεχνία και θεωρείται πλέον ένα κλασικό έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας για παιδιά, με συνεχείς επανεκδόσεις από το 1963 που πρωτοκυκλοφόρησε στην Ελλάδα και πολλές μεταφράσεις και διακρίσεις στο εξωτερικό. Τα βιβλία της «Σπανιόλικα παπούτσια και άλλες ιστορίες» και «Με μολύβι φάμπερ νούμερο 2» αποτελούν ιδιότητες αυτοβιογραφίες της συγγραφέα με πολιτικά και υπαρξιακά στοιχεία που διατρέχουν όλη της τη ζωή.

Η 'Αλκη Ζέη έγινε πρέσβειρα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας στο εξωτερικό, καθώς το σύνολο του έργου της είναι μεταφρασμένο και κυκλοφορεί σε πολλές χώρες ανά τον κόσμο. Η ίδια έχει επίσης μεταφράσει από τα γαλλικά, τα ιταλικά και τα ρωσικά αρκετά βιβλία, ανάμεσα στα οποία έργα των Τζιάννι Ροντάρι και Βέρα Πανόβα.

6/3/2020: Εκοιμήθη   σε ηλικία 89 ετών, ο πάτερ Γερβάσιος, γνωστός και ως ο «Άγιος των Φυλακών»  Ο πάτερ Γερβάσιος, είχε βοήθησει χιλιάδες φυλακισμένους, ενώ είχε αποφυλακίσει περισσότερους από 16.000 κρατουμένους καταβάλλοντας περισσότερα 5.350.000 ευρώ (!), χρήματα που δόθηκαν ως δωρεά από τους πιστούς. Πρόκειται κυρίως για ανθρώπους οι οποίοι καταδικάσθηκαν σε φυλάκιση μέχρι πέντε χρόνια για αδικήματα όπως απλή απάτη, σωματική βλάβη, κατοχή όπλων, παράνομη υλοτομία και κατοχή μικροποσότητας ναρκωτικών.

Για το έργο του, βραβεύτηκε δύο φορές από την Ακαδημία Αθηνών και προτάθηκε από τον Πρόεδρο της Ελληνική Δημοκρατίας για υποψήφιος για το βραβείο Νόμπελ Φιλανθρωπίας.

Ο πατέρας Γερβάσιος (κατά κόσμον Γεώργιος Ραπτόπουλος) γεννήθηκε το 1931 στον Αιμιλιανό Γρεβενών. Το 1950 πέρασε στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ.

Έγινε κληρικός και στη συνέχεια χειροτονήθηκε Αρχιμανδρίτης. Υπηρέτησε στις Μητροπόλεις Σιδηροκάστρου Σερρών, Θεσσαλονίκης, Σερρών & Νιγρίτης και Κασσανδρείας.

Το 1966 ίδρυσε την Αδελφότητα «Η Οσία Ξένη» και το 1978 συστάθηκε η «Διακονία Αποφυλακίσεως Απόρων Κρατουμένων και Φυγοποίνων».

13/3/2020 Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 70 ετών ο πρώην πρόεδρος της Βουλής Φίλιππος Πετσάλνικος. Ο Φίλιππος Πετσάλνικος ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός, βουλευτής Καστοριάς του ΠΑΣΟΚ (1985-2012), πολλές φορές υπουργός σε διάφορα υπουργεία και πρώην πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων (2009-2012).

16/3/2020 Φεύγει από τη ζωή  σε ηλικία 62 χρόνων, νικημένος από τον καρκίνο ο Γιώργος Κάτσαρης, που έγινε γνωστός στο πανελλήνιο με το τραγούδι «Ο Μπαλαμός» Ακόμη και την δεκαετία του 1990 όταν τα φώτα της δημοσιότητας στρέφονταν πάνω του, εκείνος απέφευγε τις συνεντεύξεις και μιλούσε σπάνια για την μεγάλη επιτυχία του τραγουδιού. Παρέμεινε μέχρι το τέλος ένας σεμνός και προσιτός άνθρωπος, χοροδιδάσκαλος και δάσκαλος μουσικής, που αγαπούσε την ελληνική παράδοση. Την αγάπη του αυτή εμφύσησε και στα δύο του παιδιά, μάλιστα η κόρη του Μαριάννα ασχολείται με την μουσική.Το τραγούδι «Μπαλαμός» σε στίχους του Διονύση Τσακνή, που έγινε γνωστό και ως «Το τραγούδι των γύφτων», τον έκαναν ιδιαίτερα αγαπητό στους Ρομά και εκείνος σε όλες τις δημόσιες εμφανίσεις του αναδείκνυε τα ήθη και τα έθιμά τους.

20/3/2020 Πεθαίνει σε ηλικία 74 ετών ο ηθοποιός Πάνος Χατζηκουτσέλης. Γεννήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου του 1945 στην Αθήνα και συγκερκιμένα στα Εξάρχεια όπου και μεγάλωσε σε μια φτωχή μεν αλλά αγαπημένη οικογένεια η οποία είχε πέντε παιδιά, τέσσερα αγόρια και ένα κορίτσι.

Μετά το τέλος της στρατιωτικής του θητείας γράφτηκε στη δραματική σχολή του Θεοδοσιάδη όπου είχε την ευκαιρία να διδαχτεί την υποκριτική τέχνη στο πλευρό σπουδαίων ηθοποιών μεταξύ των οποίων η Ελένη Χατζηαργύρη, ο Γρηγόρης Γρηγορίου, ο Κώστας Κροντηράς κ.α.

Η πρώτη του τηλεοπτική εμφάνιση ήταν το 1978, στην τηλεοπτική σειρά της ΥΕΝΕΔ «Αναδυομένη» , διασσκευή του ομώνυμου βιβλίου του Γρηγόριου Ξενόπουλου, για να συνεχίσει, τις επόμενες δεκαετίες ενσαρκώνοντας εξαιρετικά δημοφιλείς τηλεοπτικούς χαρακτήρες όπως ο αυτός του υπομονετικού υπηρέτη στην θρυλική «Μαντάμ Σουσού» αλλά του δικηγόρου κυρίου Παπαπέτρου στο «Εκείνες κι Εγώ», οπου πρωταγωνιστούσε ο Γιάννης Μπέζος. Η παρουσία του στην τηλεόραση ήταν αδιάκοπη μέσα από συμμετοχές σε δεκάδες σειρές μεταξύ των οποίων και οι «Το κανάλι της Βαγγελίτσας», «Ο χήρος,  η χήρα και τα χειρότερα», «Εμεις κι εμείς», «Ντόλτσε Βίτα», «Στο Παρά Πέντε» κ.α.

Παράλληλα, όμως, διέγραψε μια σημαντική διαδρομή στο θέατρο για περισσότρες απο τέσσερις δεκαετίες. Έγινε αρχικά γνωστός στους θεατρικούς κόλπους μέσα από τις συμμετοχές του στς θεατρικες παραστάσεις του Δημήτρη Ποταμίτη, με τον οποίο συνεργάστηκε επί μία ολόκληρη επταετία, ενώ στη συνέχεια συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού θεάτρου. Από την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τη Τζένη Καρέζη  μέχρι τον Λάμπρο Κωνσταντάρα και τον Κώστα Βουτσά. Αγαπημένο του είδος, βεβαίως, ήταν η επιθεώρηση την οποία υπηρέτησε τόσο ως ηθοποιός όσο και ως συγγραφέας γράφοντας ο ίδιος κάποια από τα κωμικά νούμερα. Η ενασχόλησή του με την συγγραφή θεατρικών έργων συνεχίστηκε μέχρι το τέλος της ζωής του .

26/3/2020 Πεθαίνει σε ηλικία 64 ετών,  από καρκίνο ο σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, Αντώνης Παπαδόπουλος.

Γεννημένος το 1956 στην Αθήνα, ο Αντώνη Παπαδόπουλος σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου στην Ακαδημία του Κιέβου. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, μάλιστα, σκηνοθέτησε θεατρικές παραστάσεις, στις οποίες συμμετείχε και ως ηθοποιός, ενώ έκανε, παράλληλα, έξι ταινίες μικρού μήκους.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, δίδαξε στη σχολή κινηματογράφου Χατζίκου. Στενή υπήρξε και η συνεργασία του με τη δημόσια τηλεόραση, για την οποία γύρισε αρκετά ντοκιμαντέρ.

Από το 1985 συμμετείχε ενεργά στην πρωτοβουλία υποστήριξης του Φεστιβάλ Δράμας ως κύριου φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους στην Ελλάδα, το οποίο κατάφερε να καθιερώσει ως σημαντικό κινηματογραφικό θεσμό και μάλιστα με διεθνή αναγνώριση. Ανέλαβε την καλλιτεχνική του διεύθυνση το 1999 και παρέμεινε στο τιμόνι του μέχρι το τέλος της ζωής του.

Από το 2003 ήταν μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου, ενώ διετέλεσε επίσης μέλος της κριτικής επιτροπής των Κρατικών Βραβείων Ποιότητας Κινηματογράφου του υπουργείου Πολιτισμού από το 1999 έως το 2009 και από το 2005 έως το 2006 συνεργάστηκε με το ΥΠΠΟΑ ως Ειδικός Σύμβουλος Κινηματογραφίας.

Στις 14 Ιανουαρίου, η Εταιρεία Ελλήνων σκηνοθετών βράβευσε τον Αντώνη Παπαδόπουλο για τη σημαντική προσφορά του στον κινηματογράφο και στον χώρο του πολιτισμού.

30/3/2020 Πεθαίνει σε ηλικία 98 ετών το σημαίνον στέλεχος της Αριστεράς και αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης Μανώλης Γλέζος.
Εμβληματική μορφή της Αριστεράς αλλά και της αντίστασης κατά των ναζί κατακτητών στη διάρκεια της κατοχής, ο Μανώλης Γλέζος γεννήθηκε στην Απείρανθο, το ορεινό χωριό της Νάξου, στις 9 Σεπτεμβρίου 1922, το οποίο και «προίκισε» με μια μοναδική συλλογή πετρωμάτων από όλον τον κόσμο (ήταν απαράμιλλη η αγάπη του για τη γεωλογία). Ένιωθε, από την άλλη, μισός Ναξιώτης και μισός Παριανός, με ιδιαίτερη αγάπη για την Πάρο, αφού από εκεί καταγόταν η μητέρα του, Ανδρομάχη Ναυπλιώτου. Στην Πάρο, άλλωστε, συνήθιζε να περνά τα καλοκαίρια του τα τελευταία χρόνια. Ο πατέρας του, Νικόλαος Γλέζος ήταν δημόσιος υπάλληλος και δημοσιογράφος. Τα παιδικά του χρόνια ο Μ. Γλέζος τα έζησε στο χωριό του, όπου τελείωσε το δημοτικό σχολείο. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’30 η οικογένειά του μεταναστεύει στην Αθήνα και το 1940 ο εκλιπών περνά στην ΑΣΟΕΕ. Ως μαθητής ακόμη πρωτοστάτησε στη δημιουργία αντιφασιστικής ομάδας για την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου από τους Ιταλούς αλλά κατά της δικτατορίας του Μεταξά. Κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής δίνει το «παρών» στην αντίσταση του λαού μας μέσα από τις τάξεις της ΟΚΝΕ, του ΕΑΜ Νέων και της ΕΠΟΝ, με αποτέλεσμα να υποστεί φυλακίσεις, βασανιστήρια και διώξεις. Όμως, η πλέον τολμηρή ενέργεια ήταν εκείνη της νύχτας της 30ής προς την 31η Μαΐου 1941, όταν μαζί με τον Απόστολο Σάντα, σκαρφάλωσαν στα βράχια της Ακρόπολης, κατέβασαν από εκεί το μισητό σύμβολο του κατακτητή, τη σβάστικα, με μοναδικά τους «όπλα», ένα φαναράκι και ένα σουγιά. Και οι δύο έφηβοι έχουν περιγράψει σε κατοπινές συνεντεύξεις τους πώς ανέβηκαν, πού κρύφτηκαν αμέσως μετά (στις σπηλιές του Βράχου που είναι ταυτισμένος με το ιδανικό της Δημοκρατίας), πώς έκρυψαν στον κόρφο τους ένα κομμάτι από τη σημαία… Η θέα της σημαίας που λείπει από τον ιστό, προκαλεί την επομένη εκνευρισμό στον κατακτητή, δίνει κουράγιο στον κατακτημένο αλλά αδούλωτο λαό της Αθήνας και όλης της Ελλάδας. Η ποινή, ερήμην σε θάνατο.

 Ακολουθεί η Απελευθέρωση και η δραστηριοποίηση του Μανώλη Γλέζου, διαδοχικά μέσα από τις τάξεις του ΚΚΕ και της ΕΔΑ, αλλά και η ενασχόλησή του με το δημοσιογραφικό επάγγελμα, σε διευθυντικές θέσεις πρώτα στο «Ριζοσπάστη» αμέσως μετά την απελευθέρωση, και μια δεκαετία αργότερα, στην «Αυγή». 

Συνολικά παραπέμφθηκε σε 28 δίκες για αδικήματα Τύπου, ενώ στα τέλη της δεκαετίας του ’40 καταδικάσθηκε δις εις θάνατον, καταδίκες που δεν εκτελέστηκαν μετά από ελληνική και διεθνή καμπάνια. Το 1950 οι θανατικές ποινές μετατράπηκαν σε ισόβια και τελικά αποφυλακίστηκε στις 16 Ιουλίου 1954. Στις εκλογές της 9ης Σεπτεμβρίου 1951, παρότι φυλακισμένος, εκλέχθηκε βουλευτής Αθηνών με την ΕΔΑ. Ξεκινά απεργία πείνας, με αίτημα την αποφυλάκιση των δέκα εξόριστων εκλεγμένων βουλευτών της ΕΔΑ. Σταμάτησε την απεργία πείνας τη 12η ημέρα, με την απελευθέρωση κάποιων από αυτούς. Ακολουθεί η δίκη για «εσχάτη προδοσία» το 1958, ενώ στις εκλογές της 29ης Οκτωβρίου 1961 εξελέγη και πάλι βουλευτής Αθηνών με την ΕΔΑ, παρά το γεγονός ότι βρισκόταν στη φυλακή. 

Με την εκδήλωση του στρατιωτικού πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου, ο Μ. Γλέζος συλλαμβάνεται μαζί με άλλους πολιτικούς ηγέτες και ακολουθούν φυλακίσεις σε Γουδή, Πικέρμι, Γενική Ασφάλεια, Γυάρο, Παρθένι Λέρου, Ωρωπό, από όπου αποφυλακίζεται το 1971. Συνολικώς, 16 χρόνια της ζωής του τα πέρασε σε εξορίες και φυλακές. 

Μεταπολιτευτικά δραστηριοποιείται πολιτικά μέσα από τις τάξεις της ΕΔΑ και του ΠΑΣΟΚ -στα ψηφοδέλτια του οποίου εξελέγη, ως συνεργαζόμενος, βουλευτής και ευρωβουλευτής τη δεκαετία του ’80. Όμως, ο Μ. Γλέζος ποτέ δεν τα είχε καλά με θητείες και μονιμότητες, και στις δημοτικές και κοινοτικές εκλογές του 1986 επιστρέφει στην αγαπημένη του Απείρανθο, όπου οι συγχωριανοί του τον εκλέγουν κοινοτάρχη και εκείνος, από τη δική του πλευρά, εισαγάγει το θεσμό της Aμεσης Δημοκρατίας. Στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2002 κατέρχεται επικεφαλής του συνδυασμού «Ενεργοί Πολίτες» για τη διευρυμένη Νομαρχία Αθηνών-Πειραιώς, που υποστηρίχθηκε από το Συνασπισμό και εκλέγεται νομαρχιακός σύμβουλος. Επανέρχεται στην κεντρική πολιτική σκηνή το 2012, όταν στις διπλές εκλογές της 6ης Μαΐου και της 17ης Ιουνίου εκλέγεται βουλευτής Επικρατείας με το ΣΥΡΙΖΑ. Με το ίδιο κόμμα εξελέγη ευρωβουλευτής στις ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου 2014, κάνοντας ως κεντρικό θέμα της θητείας του τις γερμανικές οφειλές προς την Ελλάδα. Έγραψε, άλλωστε, και βιβλίο για το θέμα, υπό τον τίτλο, «Και ένα μάρκο να ήταν…» (Εκδόσεις Λιβάνη). 

Χαρακτηριστική, ωστόσο, της προσωπικότητάς του, η κίνησή του το καλοκαίρι του 2017 να δώσει εκείνος το στεφάνι στο Γερμανό πρεσβευτή Γενς Πλέτνερ, στο μνημείο εκτελεσθέντων κατοίκων του Διστόμου. Τελευταία εμπλοκή του με την ενεργό πολιτική, στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Λαϊκής Ενότητας, το Σεπτέμβριο του 2015. 

Ο Μ. Γλέζος δεν ήθελε να τον αποκαλούν «ήρωα», για εκείνον ήρωας ήταν ο μικρότερος αδελφός του, Νίκος, που εκτελέσθηκε από τους Γερμανούς στην Καισαριανή το Μάιο του ’44, αφήνοντας πίσω του το εξής σημείωμα για τη μάνα τους: «Αγαπητή μητέρα σας φιλώ, χαιρετισμούς, σήμερα πάω για εκτέλεση. Πάω. Πέφτοντας για τον ελληνικό λαό». Ήταν ένας καημός μέσα του ο πρόωρος χαμός του αγαπημένου του Νίκου, ένας καημός για τον οποίον σπάνια τον άκουγες να μιλά. 

11/4/2020 Πεθαίνει σε ηλικία 79 ετών  ο συγγραφέας  ποιητής, ακτιβιστής και πολιτικός της αριστεράς  Περικλής Κοροβέσης
 
Ο Περικλής Κοροβέσης γεννήθηκε το 1941 στο Αργοστόλι Κεφαλονίας. Σπούδασε θέατρο με τον Δημήτρη Ροντήρη, σημειολογία με τον Ρολάν Μπαρτ και παρακολούθησε μαθήματα των Πιερ Βιντάλ-Νακέ, Μαρσέλ Ντετιέν, Κορνήλιου Καστοριάδη και άλλων στο Παρίσι. Από μικρή ηλικία μετείχε στο κίνημα της αριστεράς και επί χούντας φυλακίστηκε και εξορίστηκε. Το πρώτο και πιο γνωστό του βιβλίο είναι οι «Ανθρωποφύλακες» (1969), όπου περιγράφονται τα βασανιστήρια στα οποία προέβαινε η Χούντα των Συνταγματαρχών, αποτυπώνοντας και την προσωπική του εμπειρία.

Αρχικά κυκλοφόρησε κρυφά, αλλά αργότερα μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες. Έκτοτε, δημοσίευσε και άλλα βιβλία, όπως η Αριστερή Ανακύκλωση, οι Παράπλευρες καθημερινές απώλειες, οι Γυναίκες ευσεβείς του πάθους, Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική, Στο κέντρο του περιθωρίου και άλλα. Εκτός από πεζά, συνέγραψε και θεατρικά έργα (π.χ Tango Bar), αλλά και παιδικά.

Ο Περικλής Κοροβέσης εργάστηκε ως αρθρογράφος στις εφημερίδες Ελευθεροτυπία, Η Εποχή και στην Εφημερίδα των Συντακτών, ενώ συνεργάστηκε και με διάφορα περιοδικά, πολιτικά ή λογοτεχνικά, όπως η Γαλέρα.

Το 1998 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Αθηναίων, με τον συνδυασμό του Λέοντα Αυδή (ΚΚΕ) και αργότερα βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στο ξεκίνημα του. Το 2007 εκλέχθηκε στην Α΄περιφέρεια Αθηνών και μετείχε στη Διαρκή Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής που ήταν μέλος της Διπλωματικής Αντιπροσωπείας για τη φιλία και συνεργασία με τα κοινοβούλια της Γεωργίας, Νότιας Αφρικής και Σουηδίας. Το 2009 αποχώρησε από το κόμμα.

15/5/2020: Έφυγε από την ζωή ο φύλακας των Ελλήνων πεσόντων στους Βουλιαράτες Γεώργιος Μπάκος.
Γέννημα θρέμμα Βουλιαρατινός, γαλουχήθηκε με την αγάπη στην Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό. Αγωνίστηκε με ζήλο για το δίκαιο και βαδίζοντας στα χνάρια του πατέρα του, κατάφερε να κρατήσει άσβεστη την αγάπη και την ευγνωμοσύνη, προς όλους εκείνους τους Έλληνες Φαντάρους του Ελληνοϊταλικού Πολέμου κατά τα έτη 1940 – 41, βαστώντας ως άλλο επτασφράγιστο μυστικό μέσα στο στυγνό χοτζικό καθεστώς τα ονόματα και το σημείο όπου ενταφιάστηκαν, εντός του σημερινού κοιμητηρίου στους Βουλιαράτες της Δρόπολης οι ήρωες πεσόντες. Μια αγέρωχη μορφή, η οποία πάντοτε καλωσόριζε τους επισκέπτες – προσκυνητές αυτού του τόσο ιερού χώρου και με γλαφυρότητα διηγούνταν τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στο ύψωμα του «Αγίου Αθανασίου» Βουλιαρατών και όχι μόνο.

19/5/2020 Έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 92 ετών, ο Ευγένιος Ρωσσίδης, ιδρυτής του Αμερικανοελληνικού Ινστιτούτου (AHI) και ένας από τους πέντε πρωτεργάτες που έθεσαν τα θεμέλια για τη δημιουργία του σύγχρονου ελληνικού λόμπι στην Ουάσιγκτον.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση του AHI, ο Ευγένιος Ρωσσίδης αποφάσισε να προχωρήσει στην ίδρυση του Ινστιτούτου μετά την τουρκική εισβολή στην Κυπριακή Δημοκρατία για να υποστηρίξει τα αμερικανικά συμφέροντα στις σχέσεις ΗΠΑ-Ελλάδας-Κύπρου. Ο αγώνας και η προσφορά του για τη προάσπιση της διεθνούς νομιμότητας στην Κύπρο έχουν αναγνωριστεί ευρέως. Έχει μάλιστα χαρακτηριστεί ως ο αρχιτέκτονας του εμπάργκο για τη μεταφορά αμερικανικών όπλων στη Τουρκία, το οποίο είχε υπερψηφιστεί από το Κογκρέσο με διακομματική στήριξη μετά την τουρκική εισβολή. Το εμπάργκο είχε τεθεί σε εφαρμογή στις 5 Φεβρουαρίου 1975 και παρέμεινε σε ισχύ μέχρι το 1978, ενώ μέχρι και σήμερα εξακολουθεί να θεωρείται ως η «πιο ουσιαστική πολιτική νίκη για το κράτος δικαίου στην Κύπρο».

Ο Ευγένιος Ρωσίδης είχε γεννηθεί στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης στις 23 Οκτωβρίου το 1927. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια και σταδιοδρόμησε ως δικηγόρος, καθώς εργάστηκε για τη μεγάλη δικηγορική εταιρείας Rogers & Wells, ενώ υπήρξε και σπουδαίος αθλητής του αμερικάνικου ποδοσφαίρου. Το 1956 προσελήφθη από το γραφείο του Γενικού Εισαγγελέα της Νέας Υόρκης.

Συνέχισε τη καριέρα του ως σύμβουλος του υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ, οπού προσελήφθη το 1959. Σχεδόν μια δεκαετία αργότερα επέστρεψε στο ίδιο υπουργείο ως υφυπουργός της κυβέρνησης του Ρίτσαρντ Νίξον. Αναλαμβάνοντας αυτή τη θέση, έγινε ο πρώτος Ελληνοαμερικανός του οποίου ο διορισμός επικυρώθηκε από τη Γερουσία. Μετά την τουρκική εισβολή στην Κυπριακή Δημοκρατία προχώρησε στην ίδρυση του Αμερικανοελληνικού Ινστιτούτου (AHI).

Στο διάστημα 1976-1979 διετέλεσε εκδότης στην ιστορική ομογενειακή εφημερίδα «Εθνικός Κήρυξ». Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 εργάστηκε στην προεκλογική επιτροπή των Ρόναλντ Ρίγκαν και Τζορτζ Μπους. Είχε δημοσιεύσει σειρά άρθρων και βιβλίων σχετικά με το Κυπριακό, τη σημασία της Ελλάδας για την αμερικανική εξωτερική πολιτική και το ρυθμιστικό πλαίσιο για τις εισαγωγές προϊόντων στις ΗΠΑ. Το 2004 ο πρόεδρος Κωστής Στεφανόπουλος είχε αναγνωρίσει τη προσφορά του, τιμώντας με το Βραβείο του Φοίνικα της Ελληνικής Δημοκρατίας. Ακολούθησαν και άλλες διακρίσεις, καθώς το 2014 είχε τιμηθεί από τη κυπριακή βουλή των αντιπροσώπων και το 2016 από τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκο Αναστασιάδη.

2/6/2020 Πεθαίνει σε ηλικία 91 ετών η Αμαλία Μεγαπάνου γυναίκα που ταύτισε τη ζωή της με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή
 
Γεννημένη το 1929 ήταν μια πραγματική αστή. Κόρη του Αναστάσιου Κανελλόπουλου, αδελφού του πολιτικού και ιστορικού Παναγιώτη Κανελλόπουλου, μεγάλωσε με την παιδεία και την αστική ευγένεια των εύπορων κοριτσιών της εποχής. Η γνωριμία της με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή δημιουργήθηκε μέσω των πολιτικών σαλονιών και ο γάμος δεν άργησε να έρθει. Μια συμβίωση δύο διαφορετικών ανθρώπων αλλά κατά πολλούς και δύο διαφορετικών κόσμων. Η Αμαλία ήταν ευγενής και διακριτική, εκείνος νευρικός και ηγέτης.

Εκείνη ασχολείτο με την μελέτη των θρησκειών και την φιλοσοφία, εκείνος είχε πολιτικές φιλοδοξίες. Ωστόσο ήταν πάντα διακριτικά στην σκιά του. Μια θετική εικόνα για εκείνον. Η διαφωνία του Καραμανλή με το παλάτι, τον οδήγησε στο Παρίσι , το 1963. Εκείνη τον ακολούθησε στην εξορία. Όμως οι μεταξύ τους καυγάδες είχαν μείνει ιστορικοί. Πρωτοσέλιδο του περιοδικού «Οικογενειακός Θησαυρός» τα Χριστούγεννα του 1970, μιλά για πρώτη φορά ανοικτά για το διαζύγιό τους. Μετά από λίγους μήνες το περιοδικό επιβεβαιώνεται. Ο δυναμικός ηγέτης και η κομψή των Αθηνών χωρίζουν.

Διατηρούν όμως μέχρι το τέλος της ζωής του Καραμανλή πολύ καλές σχέσεις. Εχει μείνει αξέχαστη η εικόνα την ημέρα της κηδείας του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Η Αμαλία κρυμμένη πίσω από ένα παγωμένο βλέμμα, περπατά μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια και συνοδεύει τον πρώην σύζυγό της στην τελευταία του κατοικία συντετριμμένη. Για την ευγενική Αμαλία το κεφάλαιο Καραμανλή έκλεινε μόλις τότε.

Μετά το διαζύγιό της με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, η «ωραία των Αθηνών» θα παντρευτεί τον εφηβικό της έρωτα. Έναν εκ των ιδρυτών του Μαιευτηρίου «Μητέρα», τον γυναικολόγο Επαμεινώνδα Μεγαπάνο. Κράτησε το επώνυμό του μέχρι το τέλος. Στην συνέχεια της ζωής της που έγραφε βιβλία ως Αμαλία Μεγαπάνου υπέγραφε κι ας είχε χωρίσει και με τον Μεγαπάνο. Η ίδια είχε παραδεχτεί κατά το παρελθόν ότι η ζωή θέλει τσαγανό «Δεν μιλώ δημόσια είχε πει. Δεν είναι από έλλειψη αντίληψης, αλλά από επιλογή».

Η κυρία Αμαλία Κανελλοπούλου, μετέπειτα Καραμανλή και λίγο αργότερα Μεγαπάνου, θα μείνει για πάντα στην μνήμη μας με τα ωραία εκείνη κομψά φορεματάκια που αποδείκνυαν ότι αν οι Αμερικάνοι είχαν Τζάκι Κένεντι, εμείς είχαμε Αμαλία.

Αξιοπρεπής, «καλογερασμένη», μια χορτάτη αστή που δεν έκρυβε ούτε τις ρυτίδες, ούτε την ηλικία της. «Λέω τα χρόνια μου γιατί τα έχω περπατήσει» ήταν το moto της ζωής της. Ηταν επικοινωνιακή, μιλούσε κατ’ ιδίαν για όλα, έδωσε λίγες συνεντεύξεις που αφορούσαν αυστηρά και μόνο τα βιβλία της και αναφερόταν σε γεγονότα και πρόσωπα, εκτός από ένα. Γι’ αυτό και έμεινε μια Πρώτη Κυρία (με κεφαλαίο Κ) μέχρι το τέλος…

12/6/2020 Πεθαίνει σε ηλικία 67 ετών μετά από 2ετή μάχη με τον καρκίνο , ο επιχειρηματίας Γιάννης Χόντος ιδρυτής της αλυσίδας καταστημάτων Hondos  Center










 

18/6/2020 Έφυγε από τη ζωή η ηθοποιός Άννυ Πασπάτη. Η Άννυ Πασπάτη γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Γιώργου Θεοδοσιάδη από όπου αποφοίτησε το 1966. Πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο το 1963 στην ταινία «Αγάπησα και πόνεσα». Ανέπτυξε σημαντική δραστηριότητα στο θέατρο όπου συνεργάστηκε τόσο με το Εθνικό Θέατρο όσο και με ελεύθερους θιάσους. Αξιόλογη είναι και η πορεία της στην τηλεόραση. Από το 1965 έως το 1994 έλαβε μέρος σε 78 παραστάσεις 


 

19/6/2020 Σε ηλικία 63 ετών άφησε την τελευταία του πνοή του ο Νίκος Σπυρόπουλος, ο κιθαρίστας και τραγουδιστής του θρυλικού ροκ συγκροτήματος «Σπυριδούλα».
 
Ο Νίκος Σπυρόπουλος είχε ιδρύσει με τον αδελφό του Βασίλη το 1977 ένα από τα πουδαιότερα ροκ συγκροτήματα στην Ελλάδα, τη «Σπυριδούλα», μέσω της οποίας συνεργάστηκαν με τον Παύλο Σιδηρόπουλο, δημιουργώντας τον δίσκο «Φλου».

Στο συγκρότημα «Σπυριδούλα»οι Βασίλης και Νίκος Σπυρόπουλος έπαιζαν κιθάρα, πλαισιωμένοι από τους Αντρέα Μουζακίτη (ντραμς), το Μάκη Μπλαζή (μπάσο) και τους Κώστα Κουρεμένο και Γιώργο Κοτσμανίδη στα φωνητικά.

Το όνομα της ροκ μπάντας το πρότεινε ο συνεργάτης τους Γιώργος Γαϊτάνος, εμπνευσμένος από την ιστορία της Σπυριδούλας Ράπτη, θύματος ενός εγκλήματος που είχε σοκάρει την κοινή γνώμη το 1956. Η 12χρονη οικιακή βοηθός είχε βασανιστεί επί 36 ώρες με ηλεκτρικό σίδερο από το ανδρόγυνο που την μεγάλωνε.

Οι «Σπυριδούλα» ξεκίνησαν συναυλίες όπου έπαιζαν κατά κύριο λόγο διασκευές από Rolling Stones, Lou Reed, Velvet Underground καθώς και μπλουζ και γρήγορα τράβηξε το ενδιαφέρον του σχετικού κοινού Το 1978 είχαν ήδη αποχωρήσει οι Κουρεμένος, Κοτσμανίδης και Μπλαζής, με τον τελευταίο να αντικαθίσταται από τον Τόλη Μαστρόκαλο ενώ λίγο μετά ο Μουζακίτης αντικαταστάθηκε από τον Τάσο Φωτοδήμο. 

23/6/2020 Σε ηλικία 84 ετών άφησε την τελευταία του πνοή ο ηθοποίος Κώστας Φυσσούν, ο μικρότερος αδελφός του επίσης ηθοποιού Πέτρου Φυσσούν, που πέθανε το 2016.
Ο Κώστας Φυσσούν γεννήθηκε το 1936, και ήταν γιος πρόσφυγα από τη Ρωσία που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα μετά τη Ρωσική επανάσταση. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή «Κωστή Μιχαηλίδη». Είχε συμμετάσχει σε πολλές τηλεοπτικές σειρές, σε κινηματογραφικές ταινίες, ενώ είχε πάρει μέρος και σε γνωστές θεατρικές παραστάσεις.


 
23/6/2020: Πένθος στο ελληνικό ποδόσφαιρο, καθώς «έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών ο Νίκος Αλέφαντος λόγω καρδιακής προσβολής 

30/6/2020 Πέθανε ο ηθοποιός Διονύσης Μπουλάς. Ο Διονύσης Μπουλάς ήταν απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών και της Ανωτέρας Δραματικής Σχολής Βασίλη Διαμαντόπουλου.Κατά τη διάρκεια της καριέρας του είχε συνεργαστεί με τους Στάθη Λιβαθινό, Γιάννη Χουβαρδά, Άρη Τρουπάκη, Σοφία Βγενοπούλου, Κοραή Δαμάτη, Νικήτα Τσακίρογλου, Εύη Γαβριηλίδη, Κώστα Τσιάνο, Δημήτρη Τσιάμη και άλλους.Είχε εμφανιστεί και σε τηλεοπτικές σειρές όπως το «Είμαστε στον αέρα» και «Ένα λεπτό θέατρο». Στο θέατρο, είχε παίξει μεταξύ άλλων στις παραστάσεις Hotel Marina (2018), Ο γάμος του Φίγκαρο (2015), Τίμων ο Αθηναίος (2018), Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας (2016), Εδουάρδος ο Β' (2017).Τέλος είχε συμμετάσχει σε δύο ταινίες μικρού μήκους: το Pessoas -εγώ ΕΙΝΑΙ ένας άλλος (σε σενάριο και σκηνοθεσία Κατερίνας Κωνσταντοπούλου) και το Adolescence Lost (σενάριο -σκηνοθεσία Χάρη Γιουλάτου).   Ήταν καθηγητής αυτοσχεδιασμού στο Θέατρο των Αλλαγών. Το μάθημά του ήταν ανοικτό σε όλους.