Εχθές ήταν μια όμορφη ημέρα. Η πιο όμορφη ίσως από τότε που ξεκίνησε τούτο εδώ το κακό. Είχε χαμόγελα, αγάπη, ελπίδα και σύμπνοια.
Κάποια στιγμή μάλιστα εκεί που άστραφταν τα φλας των φωτογράφων, νόμισα πως ήμουν σε ένα χαρούμενο γαμήλιο γλέντι. Με νύφη την Ευσταθία, γαμπρό τον Σωτήρη, κουμπάρα την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, συμπεθέρους τους πολιτικούς αρχηγούς που παρά το ότι δεν χωνεύονται μεταξύ τους, είπαν να παρασταθούν στην χαρά των παιδιών τους και παπά τον Μητροπολίτη Ναυπακτίας.
Και παιδί ήδη γεννημένο. Το εμβόλιο. Με έναν πόνο που λένε.
Και είχε συμβολισμούς. Πολλούς συμβολισμούς.
Πρώτα τη μητρική μορφή της Νοσηλεύτριας. Που η επιλογή της ως πρώτης Ελληνίδας για το εμβόλιο την βρήκα πολύ πιο πετυχημένη απ’ ό, τι την επιλογή ενός ηλικιωμένου όπως έγινε στις άλλες χώρες. Να μην ξεχνάμε πως οι νοσηλευτές είναι πολύ πιο κοντά στους ασθενείς απ’ ό,τι οι γιατροί αλλά επιπλέον η γενικότερη μορφή και εμφάνιση της ήταν μια σχεδόν αναγεννησιακή εικόνα που θα μπορούσε να υπάρχει σε έναν πίνακα του Botticelli, του Giotto, ή του Tintoretto. Μια γυναικεία μορφή που μετέδιδε υγεία, αναγέννηση, δύναμη. Μια μητέρα. Με το προτρεπτικό χαμόγελο της σιγουριάς να μας λέει σιωπηρά «εγώ είμαι εδώ, προχώρα».
Και μετά ο κος Τσιόδρας. Με το γκρι καλοκαιρινό αμάνικο φανελάκι. Μια πατρική μορφή βγαλμένη από τη δεκαετία του 60, σαν φιγούρα καλοκαιρινού μεσογειακού απομεσήμερου που μυρίζει κολόνια Μυρτώ και after shave. Όπως ο πατέρας που θυμόμαστε με τη στιβαρή παρουσία, τα ζεστά χέρια, και την αποφασιστικότητα.
Εχθές συμπλεύσαμε, ομονοήσαμε, συμφωνήσαμε. Και παρά τις μεγαλόφωνες παραφωνίες από τις κουτσομπόλες της γειτονιάς, το γλεντήσαμε.
Και μάθαμε και κάτι άλλο. Ότι...
οι μάχες έτσι κερδίζονται πια. Και οι ήρωες του σύγχρονου κόσμου δεν χρειάζεται να είναι σε άγρια περήφανα άλογα, με αστραφτερά σπαθιά που αφαιρούν ζωές. Αντίθετα μπορεί να είναι γαλήνιοι Σωτήρηδες με καλοκαιρινά φανελάκια. Και χαρούμενες Ευσταθίες με πλατιά χαμόγελα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου