Δεν είμαι μεγάλη οπαδός των Χριστουγέννων, όσες φορές έχω μείνει στο Λονδίνο, διαπίστωσα ότι το ζουν με την ψυχή τους. Είναι όλο περιτυλίγματα, γεμιστές γαλοπούλες, λαχανάκια Βρυξελλών, παντομίμα, επιτραπέζια παιχνίδια και αστεία που δεν τα καταλαβαίνω, είτε γιατί η κατανόηση της ιδιωματικής γλώσσας δεν μου το επιτρέπει, είτε γιατί δεν έχω πιει αρκετά. Αλλά αυτό κάνει τα αστεία τόσο ξεχωριστά και το αλκοόλ τόσο απαραίτητο· τα αστεία δεν μεταφράζονται και η κατανάλωση με κάνει να νιώθω λιγότερο χαμένη στη μετάφραση. Εάν δεν έχεις περάσει όλη σου τη ζωή στην Αγγλία, αδύνατον να συμμετέχεις στην εύρεση των διαφημιστικών σλόγκαν της δεκαετίας του ’90, δεν αντιλαμβάνεσαι γιατί είναι απαραίτητο να φορούμε εύθυμα πουλόβερ και κάτι διασκεδαστικό –σαν καπέλο– στο κεφάλι, ούτε τον λόγο που κατά τη διάρκεια της εορταστικής περιόδου πρέπει να σε γυμνάζει κάποιος που κουδουνίζει σε κάθε κίνηση ντυμένος ως τάρανδος και οι σχολικές παραστάσεις να συνοδεύονται με ατελείωτα χόου, χόου, χόου.
Το 2020 είναι όλα διαφορετικά, ακόμα και τα μεγάλα τραπέζια θα μου λείψουν, αυτά που κρυβόμουν στο μπάνιο μισή ώρα για να ηρεμήσει το κεφάλι μου πριν ξεκλειδώσω για ν’ ακούσω νηφάλια τον λόγο της βασίλισσας.
Εδώ και ενάμιση μήνα είμαι ντυμένη καταλλήλως, με τα χαλαρά ρούχα που φοράει ένας στις 26 Δεκεμβρίου, έχω ήδη δει το «Home Alone» τρεις φορές, περιφέρομαι μεταξύ του καναπέ και της πολυθρόνας σπρώχνοντας τα τρίμματα, αποφεύγοντας τα σοκολατάκια, προσπαθώντας να συνέλθω από το χανγκόβερ. Στο σπίτι μου από τον Νοέμβριο έχουν μετοικήσει η γιορτινή διάθεση και η φωταψία της Οξφορντ Στριτ. Κάθε επίπεδη επιφάνεια έχει γεμίσει και η σκόνη δεν ενοχλεί γιατί κρύβεται επαρκώς πίσω από τα διακοσμητικά. Βρίσκομαι ανάμεσα σε γκι, γιρλάντες, γυάλινα δέντρα, πλαστικούς αγιοβασίληδες, ξύλινα αστέρια, χάρτινες χιονονιφάδες, πίνω από εόρτια φλιτζάνια και σκουπίζομαι με πολύχρωμες χαρτοπετσέτες.
Δηλώνω ότι οι χριστουγεννιάτικες κάρτες είναι μια αντιοικολογική συνήθεια, αλλά στην ουσία βαριέμαι να γράφω ευχές που είναι ήδη γραμμένες μέσα, να ψάχνω διευθύνσεις και να κολλάω γραμματόσημα.
Φέτος όμως αποπειράθηκα να γράψω τρεις με τον καλύτερο γραφικό χαρακτήρα στον εαυτό μου.
Η πρώτη λέει: «Αγαπητή Ελεάννα, προσωπικά σου υπόσχομαι ότι όλα θα πάνε καλά μετά το Brexit, με ή χωρίς ντιλ, λαχανικά θα βρίσκεις στα ράφια, τις θερμότερες ευχές μου σε σένα και την οικογένειά σου, φιλικά, Μπόρις»· η άλλη λέει: «Κάθε μέρα που περνάει αντιλαμβάνομαι το λάθος μας, έπρεπε να είχαμε παραμείνει στην Αγγλία όπως μας είχες συμβουλεύσει, πολλές ευχές από την Καλιφόρνια, Μέγκαν-Χάρι-Αρτσι»· και η τρίτη: «Ανυπομονούμε να κάνουμε το εμβόλιο και να έρθετε να μας επισκεφθείτε στο Κόμο, μας έχετε λείψει! Αμάλ – Τζορτζ». Θα τις τοποθετήσω σε περίοπτη θέση στην άκρη του τραπεζιού, λυπάμαι μόνο που κανείς δεν θα μας επισκεφθεί για να τις δει.
Μου αρέσει να λαμβάνω κάρτες, τις έχω αραδιάσει όπου μπορούν να σταθούν. Τις βάζω κάτω και λέω: «Φέτος έχουμε: πέντε με χιονάνθρωπους, οκτώ με δέντρο, έξι με στεφάνια». Κρατώ πάντα όσες έχουν οικογενειακές φωτογραφίες. Μ’ ενδιαφέρει να βλέπω την εξέλιξη των ενηλίκων και των ανηλίκων. Παρακολουθώ την πορεία τους από μια φωτογραφία ετησίως. Φυλάσσονται ως ενθύμιο, αν και δεν τους ξέρω όλους τους αποστολείς. Ο Πίτερ, συμφοιτητής του άνδρα μου, και η γυναίκα του Μπεθ, μας ταχυδρομούν κάθε χρόνο κάρτα παρόλο που δεν τους έχω γνωρίσει ποτέ.
Το 2015 είναι ο Πίτερ και η Μπεθ.
Το 2016 είναι ο Πίτερ, η Μπεθ και ο μικρός Κάσπαρ.
Το 2017 μας εύχονται ο Πίτερ, η Μπεθ, ο Κάσπαρ και τα δίδυμα Ολίβια και Χιου.
Το 2018 δεν λαμβάνουμε κάρτα γιατί φαντάζομαι ούτε ο χρόνος, ούτε ο οικογενειακός προϋπολογισμός το επιτρέπουν.
Το 2019 ο Πίτερ, η Μπεθ, ο Κάσπαρ και τα δίδυμα Ολίβια και Χιου φορούν ασορτί καρό πουλόβερ, δίπλα τους ποζάρει το σκυλί με το όνομα Θάντερ με τη γλώσσα έξω και με φόντο το πράσινο της αγγλικής εξοχής.
Ρωτώ τον άνδρα μου γιατί φέτος δεν λάβαμε κάρτα από τον Πίτερ, την Μπεθ, τον Κάσπαρ, την Ολίβια, τον Χιου και τον σκύλο με το όνομα Θάντερ.
«Χώρισαν», μου απαντάει.
Τον κοιτώ με ανυπομονησία και ξέρει ότι δεν με καλύπτει η απάντηση. Θέλω να ξέρω όλες τις λεπτομέρειες για το ζευγάρι που ποτέ δεν έχω γνωρίσει.
«Η Μπεθ...
τον παράτησε», συνεχίζει οικειοθελώς, «πριν από το lockdown»,
«το πρώτο ή το δεύτερο;»,
«το πρώτο». Τέλειο τάιμινγκ.
Καλά Χριστούγεννα σε όλους!
* Η κ. Ελεάννα Βλαστού είναι συγγραφέας και ζει στο Λονδίνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου