Toυ ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ
Δεν μου αρέσουν τα ημίμετρα. Αφού θα κάνω τον κόπο να καταγγείλω το ρεβεγιόν του γείτονα, γιατί να μην έχω και κάποιο όφελος;
Θα μου πείτε, υπάρχει το ηθικό όφελος. Υπάρχει και το ψυχικό όφελος, η απόλαυση που θα νιώσεις όταν δεις τον γαλάζιο φάρο του περιπολικού να σαρώνει το σκοτάδι. Κρυμμένος πίσω από τις γρίλιες θα παρακολουθείς τους ένστολους μαζί με τον άλλον με τα πολιτικά, τον εισαγγελέα. Και θα φαντάζεσαι τον αντιπαθέστατο του πέμπτου, που σου τρώει τη θέση του πάρκινγκ, γονατιστό να απολογείται. Ο αγώνας σου τώρα δικαιώνεται.
Υπάρχουν και μεγαλύτερες απολαύσεις. Ανενεργοί ή ενεργοί εραστές, απαίσιοι πιστωτές που σου θυμίζουν τα δανεικά που τους χρωστάς. Ο κόσμος είναι γεμάτος εχθρούς. Ολα αυτά καλά, όμως νομίζω ότι θα πρέπει να σκεφτούν και το οικονομικό κίνητρο, αν θέλουν το μέτρο να είναι ολοκληρωμένο. Και ένα δέκα τοις εκατό να έχεις από την είσπραξη –νόμιμο εργολαβικό κέρδος– καλύπτεις μέρος των εξόδων για το δικό σου τραπέζι. Μπορείς να βάλεις και τα παιδιά στο παιχνίδι. Δεν έβγαλαν χαρτζιλίκι από τα κάλαντα, όμως κάτι θα βγάλουν από τις καταγγελίες. Ολη νύχτα να παραμονεύουν και όπου εντοπίσουν ύποπτες σκιές να σαλεύουν πίσω από τις κουρτίνες, ένα τηλέφωνο στο 100.
Ακουσα και εγώ, όπως και εσείς, τη δήλωση ότι σε περίπτωση καταγγελίας για παραβίαση των μέτρων η αστυνομία θα παρεμβαίνει με την παρουσία εισαγγελέα. Προσπάθησα να το πάρω στα σοβαρά. Σκέφτηκα να γράψω για μια προχωρημένη αντίληψη περί ατομικής ευθύνης, όμως δεν μου βγήκε. Και κατέληξα στα Χριστούγεννα του καταδότη.
Θέλω να πω, αγαπητοί κύριοι της κυβέρνησης, ξέρετε ότι έχουμε να κάνουμε με έναν πληθυσμό με σπασμένα τα νεύρα. Οχι μόνο φοβάται το σήμερα, τον καταραμένο ιό, αλλά φοβάται και το αύριο. Δεν ξέρει αν θα έχει δουλειά. Του λέτε ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο, παραγνωρίζετε όμως το γεγονός ότι ο πόλεμος δημιουργεί αλληλεγγύη και δεσμούς φιλίας. Οταν, όμως, είσαι κλεισμένος μες στη φούσκα σου, είσαι μόνος. Και ο εχθρός δεν είναι απέναντι. Ο εχθρός είναι δίπλα σου. Πάντα ψάχνουμε κάποιον για να τον καταγγείλουμε ούτως ή άλλως. Δεν χρειάζεται και πολύ για να στραφούμε ο ένας εναντίον του άλλου. Ενας ακήρυκτος πόλεμος όλων εναντίον όλων.
Και βέβαια η ατομική ευθύνη είναι ο πυρήνας της κοινωνικής συνύπαρξης. Ομως...
αυτή οδηγεί στο αίσθημα της αλληλεγγύης. Το αίσθημα που λειτούργησε στην πρώτη περίοδο της επιδημίας και τώρα έχει νεκρωθεί. Και σίγουρα δεν μπορεί να αποκατασταθεί με την παρότρυνση ή έστω με την απειλή της καταγγελίας από τον γείτονά σου. Εκτός αν εννοούν τα συνήθη περί κοινής ησυχίας, που ούτως ή άλλως δεν τηρούνται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου